คุณหมอครับ ช่วยรักษาหัวใจผมที

ครืดดครืดด~

ติ๊ด. ตุ๊บ!

เสียงโทรศัพท์สั่นดังขึ้น ชายหนุ่มควานหาสิ่งที่กวนใจนั้น พลางกดวางสาย แล้วทิ้งลงข้างเตียงอย่างไม่ใยดี

“...ฮะ ฮัลวอล”

หญิงสาวใต้ร่างร้องปราม ต้านสัมผัสที่หนักหน่วง เขาใช้จมูกโด่งนั้นซุกไซ้ซอกคอขาว นำมือซุกซนล้วงเข้าใต้กระโปรงของเธอ

“ฮัลวอล เดี๋ยว..อื้อ~”

ชายหนุ่มประกบริมฝีปากกับสาวคนสนิทเพื่อปิดเสียงบ่นของเธอ มือใหญ่ลูบไล้ที่ต้นขาอ่อน และเริ่มล้วงเข้าแหวกแพนตี้ตัวน้อย

พลั้ก!

“ฮัลวอล!!”

หญิงสาวผลักแฟนหนุ่มอย่างแรงจนตกเตียง และลุกตวาดเสียงใส่ เพราะเขาได้ล้ำเส้นที่เคยตกลงกันไว้เข้ามา

“...ชิบ”

เขาสบถออกมาอย่างหัวเสีย ก่อนจะลุกคว้าบุหรี่ที่หัวเตียงไปสูบ เธอมองเขาด้วยความโกธร และผิดหวังต่อการกระทำนั้น

“เคยบอกแล้วนะว่าไม่ให้ทำแบบนี้ แค่จูบไม่พอหรอ”

“ดายอน นี่เราอายุเลขสองแล้วนะ ไม่ใช่เด็กมัธยม จะได้ให้นอนจับมือเฉยๆ”

“นายอยากเอาขนาดนั้นเลยหรอ”

“...”

“มันขาดไม่ได้เลยใช่ไหม”

เมื่อเธอจี้คำถามใส่ จากอารมณ์หงุดหงิดอยู่แล้ว ทำให้เขาหมดความอดทนและตวาดเสียงกลับ

“เออ ขาดไม่ได้! มันมีที่ไหนวะ คบกันมาเป็นปี ให้แค่นอนจับมือกับจูบ เธอบ้าป่ะ โลกมันไปไหนแล้ว”

“แล้วไงวะ เราต้องถ่างขาให้นายหรอ นายถึงจะพอใจอ่ะ”

“..ได้ก็ดี”

เขาพูดกึ่งประชด หญิงสาวที่ได้รับคำตอบแบบนั้นก็ชะงักนิ่งไป เพราะสิ่งที่เขาต้องการ เธอไม่สามารถให้เขาได้... ในตอนนี้

ใบหน้าคมใช้สายตาจ้องเขม็งไปที่เธอ เพื่อยืนหยัดในความต้องการและแสดงว่าตัวเขานั้นไม่ได้ผิดอะไรเลย เขาทิ้งก้นบุหรี่ลงพื้นแล้วเตรียมเดินออกจากห้อง

“..ถ้าต้องการผู้หญิงแบบนั้น เราก็คงไม่ใช่สำหรับเธอแล้วแหละ”

หญิงสาวตัดพ้อเบาๆ ด้วยตัวที่สั่นเทา น้ำตาเธอล่วงหล่นลงมาอย่างห้ามไม่ได้ มือเรียวเล็กกำชายกระโปรงของตัวเองไว้แน่น

ถึงจะเข้าใจในความต้องการของฝ่ายชาย แต่เธอแค่ ยังไม่พร้อม ที่จะผูกพันลึกซึ้งกับใคร บวกกับภาระหลายๆ อย่างที่เธอต้องรับผิดชอบ หากเธอตั้งท้องขึ้นมา มันไม่ใช่แค่อนาคตเธอที่จะจบเห่ แต่คนข้างหลังเธออีก

ชายหนุ่มไม่ตอบหรือแม้แต่จะหันมามองแฟนสาว เขาทิ้งเธอไว้เบื้องหลัง คว้ากุญแจรถขับออกไปหาแก๊งเพื่อนที่ร้านเหล้าเจ้าประจำทันที

ฉัน “คิมดายอน” นักศึกษาคณะแพทยศาสตร์ เอกอาชีวอนามัย ปี 3 และผู้ชายคนเมื่อกี้ เขาคือแฟนฉันเอง “ชเวฮัลวอล” หนุ่มวิศวะเครื่องกล เราคบกันได้ประมาณปีนึงแล้ว และอย่างที่บอก ..ความต้องการของเราไม่เหมือนกัน

ฉันไม่พร้อมจะผูกพันลึกซึ้งกับใคร เพราะกลัวท้อง ..ใช่ ฟังดูอาจหัวโบราณไปหน่อย แต่ว่า พลาดท้อง ก็มีให้เห็นนักหนา ในสังคมปัจจุบัน ซึ่งฉันยังไม่พร้อมที่จะเป็นแม่คนในตอนนี้

พ่อฉันเสียด้วยอุบัติเหตุตั้งแต่ฉันยังเด็ก แม่ทำงานอย่างหนักเพื่อดูแลฉันและเมื่อ 2 ปีที่แล้ว โชคชะตาอันโหดร้ายก็เกิดขึ้นกับเรา... ฉันต้องดูแลแม่ที่ป่วยเป็นมะเร็งระยะต้นพร้อมกับเรียนแพทย์ตามความฝันไปด้วย

ครืดด ครืดด

ฉันยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา และคว้าโทรศัพท์ที่โดนฮัลวอลโยนทิ้งมารับสาย

“สวัสดีค่ะ…”

"สวัสดีค่ะ จากโรงพยาบาลโกวอนนะคะ พอดีจะแจ้งให้ญาติมาพบคุณหมอ เรื่องการทำคีโมให้คุณแม่ค่ะ.. "

“อ่อค่ะ เดี๋ยวฉันไปตอนนี้เลยค่ะ”

ตอนนี้เรื่องที่สำคัญที่สุดคือแม่ ส่วนเรื่องฉันกับฮัลวอล รอเราทั้งคู่ใจเย็นลงแล้วค่อยคุยกันก็ได้ ฉันเช็ดน้ำตา ยืนยิ้มให้ตัวเองที่หน้ากระจก จากนั้นหยิบเอกสารเพื่อไปโรงพยาบาลทันที

..อีกด้าน

“เฮฮฮฮฮฮ…..”

“ไอ้ฮัลวอล มึงเป็นอะไรวะ ตั้งแต่มาก็หน้าบูดเป็นขี้เลย”

“จะอะไรล่ะ สงสัยยัยหมอคนสวยไม่ถ่างให้ใช่ไหมวะ” แก๊งเพื่อนแซว

“เออชิบ ตลก ทำตัวอย่างกับแม่ชี กูไม่ได้ปล่อยน้ำมาเกือบปีละ”

“ฮ่าๆๆๆ เอาน่า ถือซะว่าฝึกความอดทน ว่าแต่นู้นน่ะ สาวคนนั้นกูเห็นจ้องมึงตั้งแต่มาแล้ว สนใจแก้ขัดไปก่อนไหมเพื่อน”

เพื่อนชายถลึงตาส่งไปทางหญิงสาวทรงโต ที่นุ่งเดรสรัดรูปสั้น จนเกือบเห็นแก้มก้น ยืนยิ้มส่งตาหวานทอดสะพานให้เขาอย่างเปิดเผย

ความคิดเจ้าเล่ห์ที่ต้องการตอบสนองตัณหาที่ค้างคาอยู่นั้นผุดขึ้นมา แม้บางอย่างในจิตใจจะพยายามสยบเขาให้รู้จักผิดชอบชั่วดี ในฐานะคนมีเจ้าของแล้ว เขาก็อยากจะลองระบายอารมณ์กับคนอื่นดูสักครั้ง

“...ช่างแม่ง ยังไงป่านนี้ก็หนีกลับหอแพทย์ไปละมั้ง”

ชายหนุ่มเมากรึ่มสุราได้ที่ จ้องตาสาวโต๊ะข้างๆ กลับ เป็นการบอกว่าเขาเองก็สนใจในร่างกายของเธอ เขายกเหล้าในแก้วจนหมดก่อนจะลุกเดินไปหา เพื่อสานสัมพันธ์ชั่วคราวทันที

------------------------------------------------------------------------------------------

ฉันคุยกับหมอที่โรงพยาบาลเสร็จ ก็แวะเยี่ยมแม่ อยู่พูดคุยกันพักใหญ่ ก่อนจะขอตัวกลับเพราะพรุ่งนี้มีเรียนเช้า

ตอนนี้ถึงเวลาที่จะปรับความเข้าใจกันแล้ว ฉันซื้อข้าวต้มกิมจิติดมือมาให้ฮัลวอลด้วย เพราะเป็นของที่เขาชอบและตอนนี้ฉันยืนอยู่หน้าห้องเขา

ถึงเมื่อเย็นฉันจะประชดพูดไปแบบนั้น แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าฉันอยากจะเลิก ฉันอาจจะทำตัวงี่เง่าไปหน่อย เลยพยายามง้อเขา เพราะฉันรักเขา แล้วถ้า…เป็นไปได้ ฉันอาจจะยอมให้เขา ทำตามที่ต้องการ สักครั้งก็ได้

แกร้ก

ฉันไขประตูเข้ามา สองขาต้องผงะกับกลิ่นบุหรี่ กลิ่นเหล้า และเสียงครางของชายหญิง ที่ทำให้ฉันใจหล่นไปที่ตาตุ่ม

‘ อะ อาจ จะเปิดหนังโป๊ดูอยู่ ก็ได้มั้ง ‘

ฉันพยายามตั้งสติ ปลอบใจตัวเอง สองขาน้อยๆ ที่กำลังสั่น ก้าวช้าๆ เข้าไปในห้องนอน ที่คุ้นเคย

“อาาา อย่างนั้นแหละ ดี..”

“อ้ะ อ้ะ ที่รัก…จะไม่ไหวแล้วค่ะ”

ตุ๊บ

ถุงข้าวต้มหล่นลงพื้นแตกกระจาย ควันฉุยขึ้นมา เศษบางส่วนกระเด็นถูกขา แต่กลับไม่รู้สึกถึงความร้อนนั้นเลย ภาพที่สลัวในความมืด ของชายหญิงที่กำลังขย่มกันอยู่บนเตียง ทำให้ฉันขาแข็งจนก้าวไม่ออก

“ฮึก ..ฮะ ฮัลวอล”

กายทั้งสองหยุดชะงัก หันมาตามเสียงเรียก ชายหนุ่มลุกขึ้นนั่ง โดยที่ยังมีร่างสาวทรงโตคล่อมอยู่ เขาจ้องเธอนิ่ง ไม่มีคำพูดใดออกมา

“ใครคะที่รัก … แฟนหรอ” หญิงสาวแปลกหน้าถาม พลางมองมาที่ฉัน

“อดีต....น่ะ”

“อ่อ งั้นก็ ไม่ต้องแคร์เนอะ”

“นี่ดายอน.. ดูไว้ซะ สิ่งที่ฉันต้องการแล้วเธอให้ไม่ได้”

ชายหนุ่มพูด จากนั้นกดคอสาวทรงโตมาจูบอย่างเร่าร้อนต่อหน้าแฟนสาว ก่อนจะถอนจูบออกแล้วให้สาวขย่มต่ออย่างไม่อายใคร

ฉันเอามือปิดปากตัวเองไว้แน่น ร่างกายสั่นอย่างกับเจ้าเข้า ใจที่แตกสลายเป็นผุยผง หายใจแน่นจุกอกจนเหมือนกำลังจะจมน้ำตาย ฉันพาสองขาวิ่งออกมาโดยไม่มีจุดหมาย ขอแค่ให้พ้นจากตรงนั้นก็พอ

ทั้งชีวิต ก็เคยถูกแฟนนอกใจบ้าง แต่ไม่เคยเจอใครนอกกาย แถมยังมาขย่มกันต่อหน้าอีก ทั้งยังเป็นบนเตียงนั้น เตียงที่ฉันและเขา เคยนอนจับมือ อ่านหนังสือ ดูหนัง จูบ หรือแม้กระทั่งหลับไปด้วยกัน วันนี้มันถูกแทนที่ด้วยผู้หญิงคนอื่นไปแล้ว

“ฮึก ฮืออออ ไอ้ชั่ว ไอ้คนเลว ฉันจะสาปแช่งแก ฮือออ”

หญิงสาวกรีดร้องออกมาอย่างไม่อายใคร หน้าตาเปอะเปื้อน ทั้งน้ำตาน้ำมูก จนดูไม่เป็นผู้เป็นคน เธอโทรหาเพื่อนสาวคนสนิทให้มารับ เพราะเธอเองคงตั้งสติกลับหอพักแพทย์ไม่ไหว

ตั้งแต่เรื่องวันนั้น ฉันก็บล็อกการติดต่อไอ้ชั่วฮัลวอลทุกช่องทาง แน่นอนว่าเจ้าตัวเองก็ไม่ได้มาตามง้ออะไรฉัน และไม่มีแม้กระทั่งคำขอโทษเลยด้วยซ้ำ

คนมันชั่วโดยสันดาน!!

ตอนเดินสวนกันในมหา’ลัย ก็ต่างคนต่างเมิน จนตอนนี้ เราเลิกกันโดยสมบูรณ์ แบบแตกหักระเอียดยิบชนิดต่อไม่ติดแล้ว

โชคดีที่เราอยู่คนละคณะ บวกกับฉันที่ยุ่งอยู่กับการเตรียมตัวไปเป็นแพทย์ฝึกหัด เลยทำให้แทบไม่ได้เจอกันในมหาวิทยาลัยเลย ถ้าหากต้องเจอกันบ่อยๆ ละก็ ....ฉันคงได้ลาออกหนีความเฮงซวยทางด้านสายตาและจิตใจก่อนแน่ๆ