บทที่ 2

คร้ามแดดช่างมีเสน่ห์ลึกลับ ดวงตาสีน้ำตาลคมกริบดูลึกเร้นน่าค้นหา

“ย่านนี้แม้จะปลอดภัย… แต่พลเมืองก็แบ่งแยกเป็นกลุ่มก้อน พวกกองโจรหรือมาเฟียยังไม่หมดไปเสียทีเดียว จำเป็นต้องใช้บอดี้การ์ดค่ะ การ์ดที่เราจ้างมาฝีมือดีและชำนาญพื้นที่ค่ะ… คุณหนูไม่ต้องกลัวว่าจะไม่ปลอดภัยนะคะ”

ดารินกล่าว…

วีนาร์เหลือบมองเหล่าบอดี้การ์ด แต่ละคนหล่อขาดบาดใจ นอกจากดวงตาคมกริบและขนตางอนที่มองมาแล้วทำเอาวีนาร์แทบหลอมละลายลงไปกับความร้อนของทะเลทราย กล้ามใหญ่ๆ หุ่นล่ำๆ นั่นก็ทำเอาใจเต้นระส่ำได้เลยทีเดียว

ดูเหมือนว่าความหล่อล่ำของเหล่าบอดี้การ์ดพวกนี้… กำลังทำให้อุณหภูมิของผืนทรายร้อนระอุขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

“นี่ยามีน จาฟาร์ ลูฟาส… ”

ดารินแนะนำการ์ดทั้งสามที่จ้างให้มาดูแลวีนาร์ ผู้ชายรูปร่างกำยำล่ำสันและหล่อเหลาทั้งสามคนนี้ จะช่วยพาเที่ยวและดูแลความปลอดภัยตลอดทริปนี้

“ยินดีต้อนรับครับคุณวีนาร์… ”

หนึ่งในการ์ดกล่าวทักทายด้วยน้ำเสียงสุภาพ ทุกคนสามารถสื่อสารด้วยภาษาอังกฤษ

วีนาร์ส่งยิ้มทักทาย ท่าทางเป็นกันเองและไม่ถือเนื้อถือตัวว่าเป็นคุณหนูของหล่อน ทำให้ทุกคนที่ได้ยลโฉมใกล้ๆ รู้สึกตื่นเต้นที่จะได้ทำหน้าที่พาคุณหนูผู้เลอโฉมคนนี้ท่องทะเลทราย วีนาร์สวยสะดุดตาจนการ์ดต้องมองแล้วมองอีก

ในเวลาต่อมา

หลังจากไกด์พาวีนาร์มาถึงกระโจมที่พักที่จ้างชาวพื้นเมืองมาสร้างเอาไว้เมื่อสองวันก่อนหน้าที่วีนาร์จะเดินทางมาถึง

“ที่พักเก๋มากค่ะพี่ดา… ”

วีนาร์กล่าวกับไกด์สาวใหญ่ เรียกดารินสั้นๆ ว่า ‘พี่ดา’ เพราะว่าหล่อนมีอายุมากกว่าวีนาร์ห้าปี

แม้มองจากภายนอกกระโจมนี้อาจจะดูเล็ก แต่เมื่อเข้ามาข้างในก็โล่งกว้างไม่ต่างจากห้องนอนในรีสอร์ตเล็กๆ และภายในยังมีสิ่งอำนวยความสะดวกไว้พร้อมจนน่าทึ่ง

“อีกกระโจมข้างๆ เป็นของพวกการ์ดค่ะ… ”

ดารินพาวีนาร์เดินทะลุกระโจมแรกมาสู่อีกหลังที่อยู่ใกล้ๆ กัน ระหว่างนั้นการ์ดกำลังช่วยกันขนสัมภาระลงจากรถ เดินสำรวจตรวจตราที่พักจนเรียบร้อยก็พากันออกมาเที่ยวยังสถานที่ต่างๆ ตามที่ไกด์แนะนำ

“ไม่คิดว่าทะเลทรายจะมีอะไรสวยแปลกตาแบบนี้… ”

ขณะยืนอยู่บนรถ วีนาร์ทอดสายตาไปยังผืนทรายกว้างขวางสุดตา ภาพผืนทรายโล่งกว้างราวกับโลกนี้มีเพียงฟ้ากับทราย ทำให้รู้สึกถึงความอิสรเสรีที่สัมผัสได้ ในความเวิ้งว้างกว้างใหญ่สุดหูสุดตา ทรายกับฟ้าราวกับเชื่อมต่อเป็นผืนเดียวกัน

“อยากถ่ายรูปจัง… ”

วีนาร์คว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นมาบันทึกภาพ ก้าวลงจากรถจี๊ป ถอดรองเท้าแล้วเดินย่ำผืนทรายด้วยท่าทางสนุกสนานราวกับเด็กๆ

“ว้าว… ”

วีนาร์อุทานตื่นเต้น ปล่อยให้เท้าเปล่าเปลือยได้สัมผัสรับความนุ่มของผืนทรายอุ่น เมื่อสองเท้าย่ำลงไปบนทะเลทราย

“ว้าว… พี่ดาดูโน่นสิคะ… สวยมากค่ะ… ”

วีนาร์ชี้มือไปยังเนินทรายสูงบ้างต่ำบ้างลดหลั่นกันไป ถ้ายืนนิ่งๆ ทิ้งสายตาไว้สักครู่จะเห็นว่าเนินทรายกำลังเปลี่ยนรูปทรงได้ตามทิศทางลม

“ค่ะ… สวยค่ะ… ดูทางโน้นสิคะ… ”

วีนาร์ชินเสียแล้ว หล่อนชี้มือไปยังเนินทรายอีกด้าน

“ว้าว… สวยจริงๆ ด้วยค่ะ… ”

วีนาร์ไม่รอรี…

เหมือนรู้ว่าความงามมีช่วงเวลาของมัน หล่อนรีบยกโทรศัพท์มือถือขึ้นบันทึกภาพ ขณะแสงอาทิตย์ตกกระทบกับสันทราย ทำให้สายตามองเห็นเนินทรายเป็นสีส้มและสีชมพูซึ่งเกิดจากภาพสะท้อน

ในเวลาต่อมา

วีนาร์กลับมาถึงกระโจมที่พักในตอนเย็น หลังจากตะลอนเที่ยวหลายที่จนหนำใจ

น่าประหลาดที่กระโจมแห่งนี้มีน้ำเตรียมไว้ให้อาบ แม้จะไม่มาก แต่ก็เพียงพอสำหรับวีนาร์

ครั้นเมื่อสอบถามถึงที่มาของน้ำกับดาริน ก็ได้ความว่าทะเลทรายบริเวณนี้มีแหล่งโอเอซิสเล็กๆ ไว้