7 ละเมอ - ฟื้น

ตอน ละเมอ

..... ภายในห้องพักฟื้นผู้ป่วยของโรงพยาบาล

ชายหนุ่มกลับเข้าสู่โลกปัจจุบัน หลังจากที่เขาหวนนึกถึงเรื่องราวที่เขาได้เข้ามาสู่โลกของผู้หญิงคนนี้ ผู้หญิงที่กำลังนอนหลับไม่ได้สติ หลังจากเกิดอุบัติเหตุในคืนวันนั้น มันเป็นผลมาจากการทะเลาะกันของพวกเขา

เจสัน พ่อตาของเขา ก็ไม่ได้กล่าวโทษเขาเลยด้วยซ้ำ นั้นยิ่งทำให้ชายหนุ่มรู้สึกว่าตัวเองเป็นต้นเหตุของเรื่องที่เกิดขึ้น และสัญญาระหว่างเขากับเจสันพ่อตาของเขาที่ยังไม่ถึงกำหนด มันก็เพิ่งผ่านมาได้ปีกว่า ๆ เอง และตัวเขาเองที่เป็นฝ่ายที่ไม่สามารถทนหญิงสาวคนนี้ได้

ตอนนี้ ลีออง ไม่มั่นใจว่าจะเปลี่ยนแปลงนิสัยร้าย ๆ ของอัยยะได้อย่างไร ดูจากเหตุการณ์ในวันนั้นที่เธอตั้งใจไปทำร้ายจิมมี่ถึงที่บริษัทของเขา เขาก็ต้องยอมรับว่าไม่มีความสามารถจริง ๆ

ดังนั้น ลีออง จึงลองหยั่งเชิงอัยยะ และดูว่าเธอจะมีปฏิกิริยาอย่างไร หาเขาขอเธอหย่า เพราะหากครบกำหนด 2 ปี เขาก็จะหย่ากับเธออยู่ดี

ใจจริงเขาก็ต้องการให้หญิงสาวคนนี้เปลี่ยนแปลงตัวเองเช่นกัน

ลีอองมองดูหญิงสาว จากนั้นเขานั่งลงข้าง ๆ เตียงผู้ป่วย เขาจัดโต๊ะ และที่นั่งของตัวเอง เพื่อทำงานไปด้วย และคอยเฝ้าสังเกตอาการของเธอไปด้วย ตอนนี้ก็เกือบจะเที่ยงคืนแล้ว พ่อตาของเขาหลับแล้ว ส่วนตัวเขายังคงนั่งทำงานและเช็กเอกสารต่าง ๆ ที่เขาหอบมันมาจากบริษัท

"คุณยาย คุณยายค่ะ คุณยายอยู่ไหน" เสียของหญิงสาวที่ยังคงหลับอยู่ดังออกมา

ลีอองได้ยินเสียงของเธอ เขาหันไปมองแวบหนึ่งหลังจากได้ยินเสียง แต่เธอเพียงแค่ละเมอเท่านั้น เธอยังไม่ฟื้น จากนั้นเสียงของเธอเงียบลง เขาเห็นว่าอาการของหญิงสาวดีขึ้นมาก และเริ่มรู้สึกตัว เขาก็รู้สึกดีขึ้นมาทันที แต่แล้วคิ้วของเขาก็ย่นเข้าหากัน แบบคนกำลังครุ่นคิด จากนั้นมันก็หายมาเป็นปกติอีกครั้ง

เวลาเกือบเช้าแล้ว แสงพระอาทิตย์กำลังเริ่มขึ้นเช้าของวันใหม่ เสียงของหญิงสาวก็ดังขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับเริ่มมีน้ำตาไหลออกมาจากหางตาของเธอ

"มะ มะ แม่ แม่อย่าทิ้งหนูไป รอหนูด้วย ... รอหนูด้วย ... แม่ แม่ แม่ ..."

ชายหนุ่มจำได้ว่าเธอละเมอครั้งแรกนั้นเรียกหายาย และครั้งนี้ เธอเรียกหาแม่ เขารู้สึกแปลกใจ พร้อมกับพูดกับตัวเอง "เธอเรียกหายายและแม่เหรอ" เขายื่นหน้าเข้าไปใกล้เธอมากขึ้น เพื่อดูอาการของเธอ เขาได้ยินเสียงสะอื้นไห้ของหญิงสาวดังออกมา

"เธอร้องไห้ ..." ชายหนุ่มพูดกับตัวเอง จากนั้นเขาก็หันไปหยิบกระดาษทิชชูมาเช็ดคราบน้ำตาให้กับเธอ

หญิงสาวยกมือทั้งสองข้างขึ้นไขว่คว้า และจับมือของเขาไว้ในทันที เธอจับมันแน่นไม่ยอมปล่อย จากนั้นหญิงสาวก็หยุดละเมอ และหยุดร้องไห้

ชายหนุ่มยังคงเฝ้าดูแลเธออยู่ และเธอยังคงจับมือของเขาอยู่ ส่วนพ่อของเธอกลับไปเมื่อตอนตีห้า ท่านจึงไม่ได้ยินสิ่งที่ลูกสาวละเมอออกมา และเห็นการลากแขนชายหนุ่มไปกอดไว้

แสงอาทิตย์เริ่มทอแสงสว่างเพิ่มมากขึ้น หญิงสาวยกมือข้างซ้ายขึ้นปิดบังด้วยตาของเธอจากแสงพระอาทิตย์ที่กระทบตาของเธอ มันเป็นมือที่เธอจับแขนของชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างเตียงของเธอไว้

จากการขยับแขนของหญิงสาว ชายหนุ่มรู้สึกตัวทันที เขามองไปยังเธอ

"อะ ... ซีดดดดดด ... อะ ... เจ็บ เจ็บ" เธอร้องจากความเจ็บ ดวงตากลมโตของเธอค่อย ๆ ตื่นเต็มดวงมากขึ้น เธอยังคงจ้องขึ้นไปยังเพดานด้านบน

ชายหนุ่มมองเธอ แต่เธอยังคงสะลึมสะลือหลังจากฟื้นจากการหลับใหล เธอร้องออกมาอีกครั้ง

"อะ อะ เจ็บ เจ็บ เจ็บ" เธอมองไปยังแขนที่เธอเพิ่งยกมันขึ้นมา และหันไปเห็นสายน้ำเกลือที่ต่อจากแขนอีกข้างของเธอ

"คุณฟื้นแล้ว" เสียงชายหนุ่มที่อยู่ด้านข้างของเตียงดังขึ้น

หญิงสาวตกใจจากเสียงที่ได้ยิน (ฉันไม่ได้อยู่คนเดียวเหรอ .... แล้วนี่ใคร)

เธอมองไปยังเจ้าของเสีย และเธอก็ต้องตกใจกับใบหน้าของเขา

"คะ คะ คุณ ... คุณ ... อะ อะ ... ซีดดดด"

ตอน ฟื้น

ขณะนี้ไอรดาอยู่ในห้องคนเดียว เพราะผู้ชายคนเมื่อกี้บอกว่าจะไปตามหมอมาดูอาการของเธอ

"ฉะ ฉะ ฉันฟื้นแล้ว ... แล้วเขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง? .... เขาช่วยเราเหรอ?" ไอรดาพูดกับตัวเอง และครุ่นคิด ถึงเหตุการณ์ที่เธอประสบมา และมองไปรอบ ๆ ห้อง

"อือ ที่นี่มันโรงพยาบาล ... แล้วคุณยายละ? ... จะมีใครแจ้งท่านหรือยังละเนี่ย หากไม่เห็นเรากลับบ้านท่านคงเป็นห่วงแย่เลย อะ ... แล้วนี่มันกี่วันแล้วเนี่ย?" ไอรดา คิดถึงยายของเธอเพราะเธอไม่รู้ว่ามันผ่านมากี่วันแล้วที่เธอไม่ได้กับบ้าน

หลังจากที่เธอพูดกับตัวเองเสร็จ คุณหมอและพยาบาลที่ดูแลอาการของเธอก็เดินเข้ามาพร้อมกับชายหนุ่มที่ออกไปตามหมอมาให้เธอ และเขาก็มายืนอยู่ข้าง ๆ เตียงของเธออีกฟาก

"สวัสดีครับ อาการเป็นยังไงบ้างครับ เดียวขอหมอเช็กอาการเบื้องต้นก่อนนะครับ" คุณหมอถามอาการของเธอ เพราะตอนนี้ดูท่าทางเธอสบายดี และเหมือนไม่เป็นอะไรมาก แต่ทางแพทย์ก็ยังไม่วางใจ เพราะเธอสลบไปหลายวัน

"ดีขึ้นมากแล้วค่ะคุณหมอ” ไอรดาตอบกลับหมอ หลังสิ้นเสียงของไอรดา พยาบาลก็ทำหน้าที่โดยตรวจเช็กความดัน พร้อมกับนำปรอทวัดไข้ส่งให้เธอ เพื่อเช็กว่าเธอมีไข้หรือเปล่า เธอนำมันแนบไว้ที่ใต้วงแขนของเธอทันทีโดยไม่ต้องบอก

ส่วนหมอก็ทำการวัดการเต้นของหัวใจ และสอบถามอาการของเธอว่าปวดหัวหรือเปล่า? เจ็บตรงไหนไหม?

"ไม่ปวดหัวแล้วค่ะ แต่รู้สึกมึน ๆ นิดหน่อยค่ะ และรู้สึกเจ็บตามแผลที่แขน และขา แต่ยังพอขยับได้ค่ะหมอ" ไอรดาตอบกลับหมอ

"อือ ... อาการในภาพรวมถือว่าดีขึ้นมากแล้วนะครับ ไม่มีไข้ ความดัน และการเต้นของหัวใจเป็นปกติ แต่เราต้องตรวจเช็กอย่างละเอียดอีกครั้งด้วยเครื่องซีทีสแกนครับ หากไม่มีอาการแทรกซ้อนก็สามารถออกจากโรงพยาบาลได้แล้วล่ะครับ แต่ต้องรอดูอาการอีกซัก 3 วันครับ" คุณหมอแจ้ง

"ตั้ง 3 วันเลยหรือคะหมอ!! แต่ไอซ์อยากจะออกจากโรงพยาบาลวันนี้เลยไม่ได้หรือคะ ไอซ์เป็นห่วงทางบ้านค่ะ พวกเขาอาจจะกำลังตามหาฉันอยู่" เมื่อไอรดาพูดออกมาอย่างนั้น ชายหนุ่มที่อยู่ข้าง ๆ เธอก็ทำหน้างง พร้อมบอกกับเธอว่า

"คุณไม่ต้องเป็นห่วง ผมกับคุณพ่อของคุณ เราจะอยู่ดูแลคุณจนกว่าคุณจะออกจากโรงพยาบาล" ชายหนุ่มบอกเธอ

"พ่อ!" ไอรดาดูตกใจ

"ใช่ คุณพ่อของคุณ ท่านเพิ่งกลับไปเมื่อรุ่งเช้านี้เอง เดียวช่วงเย็นท่านก็กลับมา" ลีอองบอกเธอ

"คุณอัยยะครับ หมออยากให้คุณอยู่ที่นี่อีกซัก 3 วัน เพื่อเฝ้าดูอาการก่อนนะครับ หากมีผลข้างเคียง ทางหมอและพยาบาลจะได้ช่วยเหลือคุณได้ทันนะครับ" หมอเจ้าของไข้เอ่ยชื่อหญิงสาวอีกคนออกมา มันทำให้ไอรดา ทำหน้างง ๆ เหมือนคลับคล้ายคลับคลา

จากนั้นเธอก็จำได้ว่าชื่อของหญิงสาวคนนี้ คือคนที่แม่บอกเธอว่าเป็นพี่สาวของเธอ

"อ๊ะ !!... " จู่ ๆ เธอก็ร้องออกมาแบบตกใจ และพยายามจะลุกจากเตียงผู้ป่วย "โอ๊ย!! ... ซีด ซีด ซีด ... " เธอร้องออกมาอีกครั้งจากความเจ็บปวดของบาดแผลที่ยังไม่หายดี แต่เธอลืมมันซะสนิทเลยเพราะเธอมัวแต่ตกใจกับการที่คนทั้งสองมองเธอเหมือนเธอเป็นอีกคน ที่ไม่ใช่ไอรดา

ชายหนุ่มที่อยู่ข้าง ๆ เธอ ก็ตกใจไม่แพ้กัน นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเธอ? เธอเป็นอะไรไป?

"นี้ คุณอัยย์ คุณกำลังจะทำอะไร? .... คุณอย่างเพิ่งลุกซิ! คุณยังไม่หายดีเลยนะ" ชายหนุ่มพยายามช่วยเธอจับสายน้ำเกลือที่รั้งแขนของเธอ มันทำให้เธอเจ็บจากการที่เธอลุกจากเตียงอย่างกะทันหัน

หญิงสาวมองไปยังชายหนุ่มที่กำลังเรียกชื่อของเธอ (อัยย์....มันคือ?.....) เธอคิด แล้วหยุดพูดครู่หนึ่ง เหมือนจำอะไรขึ้นมาได้ จากนั้นก็พูดออกมาแบบแก้ตัว

"ฉันปวดท้องอยากเข้าห้องน้ำ" หลังเธอได้สติ เธอก็รู้ว่าต้องแก้ตัวอย่างไร จากนั้นคุณหมอผู้ดูแลก็แจ้งกับเธออีกครั้งว่าถึงอย่างไรเธอก็ต้องอยู่ดูอาการที่โรงพยาบาลอีก 3 วัน ค่อยกลับบ้านได้ จากนั้นคุณหมอก็ขอตัว

ไอรดาขอเข้าห้องน้ำ ชายหนุ่มพยายามที่จะช่วยพยุงเธอ แต่เธอบอกเขาว่าเธอสามารถเดินเองได้ ไม่ต้องช่วยเหลือเธอ