12 บ้านที่ไม่ได้กลับมานาน - แยกห้อง

ตอน บ้านที่ไม่ได้กลับมานาน

ตัดภาพมาที่ลีออง ตลอดระยะทางที่ขับรถมาเขาคิดถึงพฤติกรรมที่เกิดขึ้นกับอัยยะที่มันไม่เหมือนเดิม ตั้งแต่ที่เธอฟื้นขึ้นมา คำพูดคำจาที่แตกต่างไปมาก ดูมีความเป็นผู้ใหญ่ รู้จักใช้คำพูด ไม่เจ้าอารมณ์ และที่สำคัญ

"เธอมีกลิ่นหอมด้วยเหรอ?" ลีอองยังคงจำกลิ่นจากตัวของอัยยะเมื่อช่วงค่ำที่โรงพยาบาลได้ดี มันเป็นกลิ่นที่หอมหวานอ่อน ๆ ให้ความรู้สึกสดชื่นเวลาอยู่ใกล้

ระยะทางระหว่างบ้านและโรงพยาบาลห่างกันพอสมควร ถึงแม้บ้านพักของเขาจะอยู่ในเขตเมือง แต่งเขาเป็นคนที่ชอบบรรยากาศที่เงียบสงบ ดังนั้นบ้านหลังนี้จึงอยู่นอกเมืองนิดหนึ่ง

ลีอองขับรถเข้าจอดภายในโรงจอดรถ บ้านหลังนี้ถูกสร้างโดยพ่อตาของเขาเพื่อให้เป็นของขวัญในวันแต่งงานระหว่างเขากับอัยยะ พูดง่าย ๆ ก็เหมือนว่าเขาเป็นเขยที่แต่งเข้าบ้านเจ้าสาวก็ว่าได้

แต่พ่อตาของเขานั้นเป็นคนใจดี และไม่เคยสร้างปัญหาให้กับเขาเลย ยกเว้นลูกสาวของเขาที่ตอนนี้กลายมาเป็นภรรยาตามกฎหมายของเขาเท่านั้นที่เป็นตัวปัญหา

บ้านหลังใหญ่เกินกว่าจะอยู่กันเพียงแค่ 2 คน หรือจะเรียกว่าคฤหาสน์เลยก็ว่าได้ แต่ไม่มีใครสามารถอยู่ในบ้านหลังนี้ได้ แม้กระทั่งตัวเขาที่คิดว่าตัวเองมีความอดทนมากที่สุดคนหนึ่งแล้ว แต่ก็ทนได้แค่เพียงปีเดียวเท่านั้น จากนั้นเขาก็ย้ายไปนอนที่คอนโดแทน

ลีอองเพิ่งกลับมานอนที่บ้านหลังนี้อีกครั้ง (นี้ก็ผ่านไปเกือบจะ 8 เดือนแล้ว) เขามองเข้าไปในตัวบ้านและคิดถึงสิ่งต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น

หรือแม้แต่ตอนที่อัยยะเกิดอุบัติเหตุ เขาที่นอนที่โรงพยาบาล แต่กลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้า อาบน้ำ ที่คอนโดเหมือนเคย

ภายในบ้านเริ่มมีฝุ่นตามพื้นบ้าง เพราะไม่มีใครอยู่ที่นี่มาเกือบจะ 10 วันแล้ว ลีอองเดินขึ้นไปยังชั้นสองของบ้าน เขาตรงไปยังห้องของอัยยะ เพื่อจัดเตรียมสิ่งของที่เธอต้องการในวันพรุ่งนี้ เขาเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อหาชุดที่ต้องเตรียมให้เธอ แต่ก็ไม่เห็นชุดที่เธอต้องการมีในตู้เลย "ไม่มีชุดลำลองเลยแฮะ"

จู่ ๆ เขาก็นึกขึ้นมาได้ว่า ผู้หญิงต้องใส่ชุดชั้นในด้วย และตอนนี้เธอก็ไม่ได้มีชุดชั้นในเลย จากนั้นเขาก็เดินไปหยิบชุดชั้นในของอัยยะเพื่อเตรียมมันไปให้เธอใส่ในวันกลับ

สภาพของแต่ละชุดของหญิงสาว คือชุดแต่ละชุดสุด ๆ จริง ๆ กางเกงในมีแต่แบบเดียวกันทั้งหมด คือจีสตริง ยกทรงก็มีแต่แบบเสริมเต้าตูม ๆ ลีอองหยิบมันขึ้นมาทีละชิ้น เขามองดูแค่แวบเดียว แล้วรีบโยนมันลงในกระเป๋าเดินทางทันที

เมื่อเขาเก็บของใช้ส่วนตัวบริเวณโต๊ะแต่งตัว เขาไม่รู้ว่าต้องเอาอะไรไปบ้าง จึงได้แต่เก็บแบบรวบทีเดียวหมดแผงลงในกระเป๋า หลังเก็บของเสร็จ เขาก็หิ้วกระเป๋าลงมาไว้ใช้ชั้นล่าง

จู่ ๆ เสียงท้องของเขาก็ดังขึ้น "จ๊อก ๆๆๆ... " เขารู้สึกหิ้วขึ้นมาทันที เพราะตั้งแต่เลิกงาน จนไปถึงโรงพยาบาลเขายังไม่ได้ทานข้าวเย็นเลย

ลีอองจึงเดินเข้าไปในครัวกะจะทำอะไรง่าย ๆ กิน แต่พอเปิดตู้เย็นออกมา ไม่พบอะไรเลย มีแค่น้ำเปล่า 2 ขวด แอปเปิลที่เริ่มเหี่ยวตามกาลเวลา

เขาหยิบน้ำเปล่ามาเทใส่แก้ว จากนั้นก็ดื่มมันเข้าไปจนหมด ตอนนี้เขาหิวมาก เขาจึงมองหาว่าพอจะมีอะไรทำกินได้บ้าง เขาเดินไปเปิดตามตู้เก็บของ จากนั้นก็เห็นบะหมี่สำเร็จรูป 2 ซอง และไข่ 3 ฟองที่ว่างตรงชั้นวางของ

"กินเจ้านี้ก็ได้" ลีอองทำเมนูง่าย ๆ คือบะหมี่สำเร็จรูปต้มใส่ไข่ มันเป็นเมนูที่แสนง่ายที่สุดเลยก็ว่าได้ และเป็นเมนูแก้หิวได้ดีเมื่อที่บ้านไม่มีอะไรให้กิน

หลังจากที่เขากินบะหมี่สำเร็จรูปเสร็จ เขามองไปที่นาฬิกาที่ข้อมือของเขา

"นี้ก็จะเที่ยงคืนแล้ว งั้นคืนนี้ก็นอนที่นี่แล้วกัน" เขาพูดเสร็จก็นำถ้วยไปล้าง จากนั้นก็ได้ขึ้นไปยังชั้นสองของบ้านอีกครั้ง เข้าเดินไปยังห้องข้าง ๆ ที่อยู่ติดกับห้องของอัยยะ นั้นก็คือห้องของเขา

ตอน แยกห้อง

ลีอองกับอัยยะ ที่จริงแล้วนอนแยกห้องกันตั้งแต่คืนวันแต่งงาน ตอนแรกเธอไม่ยอม และพยายามจะบังคับเขาให้นอนกับเธอให้ได้

ในคืนนั้น เธอทั้งเข้ามากอด และพยายามที่จะจูบเขา ล่วงเกินเขาให้ได้ แต่เขาผลักเธอออกไป ไม่ให้เธอเข้าใกล้เขาได้

ตลอดช่วงเวลาที่พวกเขาอยู่ด้วยกัน ลีอองจะยอมให้เธอใกล้ชิดเขาเฉพาะช่วงเวลาที่ไปทานข้าวกับพ่อของเธอ หรือมีงานที่จำเป็นเท่านั้น

เมื่อเขาหวนนึกถึงช่วงเวลาที่ผ่านมา ที่เขาและอัยยะต้องทนอยู่ด้วยกัน เขาทั้งไม่สบายใจ หดหู่ใจ และอยากให้เรื่องนี้จบ ๆ ซักที! มันจะอีกนานแค่ไหนกัน!

เขาทนกับการอยู่กับเธอ เธอต้องทนในการที่เขาต้องเฉยชา เขาทุกข์ เธอก็ทุกข์เช่นกัน แต่ทุกข์ในทางตรงกันข้าง

เขาอยากไปจากเธอโดยเร็ว ส่วนเธออยากให้เขาอยู่กับเธอให้นานที่สุด

ความรู้สึกที่ตรงกันข้าม มันมีแต่จะทำให้เกิดความทุกข์ทั้งนั้น

ลีออง เดินเข้าไปในห้องที่เขาเคยอยู่ เข้าเปิดตู้เสื้อผ้า ชุดลำลองที่อัยยะเคยซื้อให้ยังคงอยู่ภายในตู้ เขาไม่เคยที่จะใส่มันเลย และไม่คิดว่าจะได้ใส่มันเสียด้วยซ้ำ

แต่วันนี้ เขาไม่มีชุดที่จะใส่ ดังนั้นเขาจึงจำยอม และหยิบเสื้อผ้าชุดนั้นออกมา พร้อมผ้าขนหนู และเดินไปยังห้องน้ำ เพื่ออาบน้ำและเตรียมตัวเข้านอน

พรุ่งนี้เขายังต้องไปเปลี่ยนชุดทำงานที่คอนโดอีก และต้องไหว้วานเลขาของเขาให้จัดการเรื่องเสื้อผ้าของอัยยะ และโทรศัพท์ พร้อมกับนำสิ่งของต่าง ๆ เหล่านี้ไปให้เธอในช่วงเช้าด้วย

รุ้งเช้าของวันใหม่ ลีอองตื่นขึ้นมา เขารู้สึกดีเป็นพิเศษ เพราะนี้ถือเป็นคืนที่เขาหลับสบายในรอบอาทิตย์ ตั้งแต่ที่อัยยะเกิดอุบัติเหตุ

เขาลุกไปเข้าห้องน้ำ อาบน้ำ แต่ยังคงใส่ชุดเดิมของเมื่อคืนที่อัยยะซื้อให้อยู่ จากนั้นเขาก็เก็บข้าวของ และลงมายังชั้นล่างของบ้าน

ลีอองมองดูรอบ ๆ เขาเห็นว่าสภาพของบ้านมีฝุ่นและดูสกปรก นั้นเป็นเพราะบ้านไม่มีคนอยู่เกือบจะ 10 วันแล้ว ลีอองจึงกดโทรศัพท์หาคนมาทำความสะอาดบ้านทันที เพื่อที่อัยยะเวลาออกจากโรงพยาบาล เมื่อมาถึงบ้านจะได้ไม่ต้องมีปัญหา

เขารู้ ... หากเมื่อหญิงสาวเห็นในสิ่งที่ไม่สบอารมณ์ เธอจะระบายอารมณ์ออกมาและทำให้คนที่อยู่รอบข้างรับได้ผลกระทบด้านลบไปด้วย

ลีอองยังคงติดต่อคนทำความสะอาด ที่ยังคงเป็นคนเดิมที่เขาเคยว่าจ้างให้มาทำความสะอาดอยู่บ่อย ๆ ตอนที่เขายังอาศัยอยู่ที่บ้านหลังนี้ เพราะที่บ้านไม่มีแม่บ้านประจำ ใครล่ะจะทนความเจ้าอารมณ์ และเอาแต่ใจของอัยยะได้

"ป้าเพียรครับ ... ครับผมเองครับ ผมว่าจะรบกวนป้าเพียรมาทำความสะอาดที่บ้านให้หน่อยครับ .... เอ่อ .. ยังครับ ผมยังพักอยู่คอนโดครับ พอดีคุณอัยย์เธอประสบอุบัติเหตุครับ ช่วงนี้ผมเลยต้องดูแลเธอครับ ... ครับป้า ขอบคุณนะครับ เดียวช่วงส่าย ๆ ผมให้เลขาผมไปรับป้าเพียรที่บ้านนะครับ ... ครับ สวัสดีครับ"