10 รอยยิ้มที่ไม่เคยเห็น - ลูกอ้อนที่ทำให้ขนลุก

ตอน รอยยิ้มที่ไม่เคยเห็น

"หลังจากการทำทีซีสแกน ในช่วงนี้ ประมาณ 1 ชั่วโมง คนไข้ต้องดื่มน้ำอย่างน้อยประมาณ 2 ลิตร นะครับ เพื่อช่วยให้ไตขับสารทึบรังสีออกจากร่างกายผ่านทางปัสสาวะ" หมอเจ้าของไข้เริ่มชี้แจ้งการดูแลตัวเองให้กับอัยยะ และญาติของเธอทราบกับข้อปฏิบัติหลังทำทำทีซีสแกน

"ค่ะคุณหมอ" เธอตอบกลับหมอ พร้อมกับรอยยิ้มที่น่ารัก

ลีอองเห็นรอยยิ้มของหญิงสาวที่เขาแทบจะไม่เคยเห็นเลยหลังจากที่พวกเขาแตกต่างงานกัน

(เธอยิ้มแบบนี้ได้ด้วยเหรอ) ลีอองรู้สึกว่ารอยยิ้มนี้แปลก ๆ สำหรับเขา เพราะเขาเคยเห็นแต่รอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์ และความเจ้าอารมณ์ของเธอ

ส่วนเจสัน เมื่อเห็นลูกสาวสดใสเขาก็ไม่ได้สนใจอะไร

หมอที่ดูแลอัยยะ แนะนำการดูแลตัวเองต่อ

"ช่วงนี้ ... ให้คนไข้สังเกตอาการต่อไปนี้นะครับ มีผดผื่นคันหรือบวมตามตัว หน้าบวม ปากบวมหรือเปล่า มีอาการคลื่นไส้ อาเจียน วิงเวียนศีรษะ หรือหน้ามืดคล้ายจะเป็นลม หรือมีการปัสสาวะลดลงอย่างกะทันหัน รวมทั้งปัญหาเกี่ยวกับการหายใจ หายใจลำบาก ต้องแจ้งพยาบาลทันทีนะครับ"

"ค่ะหมอ ไอซ์จะทำตามที่หมอแนะนำทุกประการ จะสังเกตอาการที่หมอบอกอย่างละเอียดแน่นอนค่ะ หมอไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ" ไอรดาตอบกลับหมอพร้อมกับยิ้มน่ารัก ๆ ให้หมออีกครั้ง

"คุณหมอวางใจครับ ผมกับคุณพ่อจะคอยดูแลเธออีกทางหนึ่งครับ" ลีอองเริ่มพูด เพราะนี้ก็ถือเป็นหน้าที่ของเขาที่ต้องรับผิดชอบด้วย

ไอรดาเห็นชายหนุ่มที่หน้าตาเฉยชา และยังไม่ยอมพูดอะไรในช่วงแรก แต่ตอนนี้กลับพูดว่าจะดูแลเธอ เธอก็รู้สึกแปลกใจเช่นกัน แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ได้แต่หันไปมองเขาแวบหนึ่ง และหันกลับมายิ้มให้หมอที่ดูแลเธอแทน

"อีก 3 วัน ผลการตรวจก็ออกแล้วครับ หากไม่มีอาการผิดปกติอะไร คนไข้ก็สามารถกลับบ้านได้ครับ และอีก 1 ชั่วโมง หมอจะกลับมาเช็กความเรียบร้อยอีกรอบนะครับ ถ้าอย่างงั้นหมอขอตัวก่อนนะครับ " หมอที่ดูแลอัยยะกล่าวจบก็ขอตัว

ตอนนี้ทั้งห้องเหลือไอรดากับชายทั้งสองคน ที่เธอไม่รู้จะพูดคุยอะไรด้วย ดังนั้นเธอจึงคิดหาวิธีการไล่สองคนนี้ออกไปก่อน เธอจะได้ใช้ความคิดได้อย่างถนัด ๆ

(ตอนนี้ก็เกือบจะ 2 ทุ่มแล้ว น่าจะให้พวกเขาทั้งสองกลับไปนอนที่บ้านดีกว่า จะได้สบายตัว) เธอคิดวิธีการได้อย่างรวดเร็ว

"พ่อค่ะ" เธอเรียกเจสัน พ่อของเธอ

"มีอะไรหรือเปล่าลูก" เจสันที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เตียงของเธอถามเธอ

"ไอซ์ไม่เป็นอะไรมากแล้วละค่ะ วันนี้พ่อกลับไปนอนที่บ้านจะดีกว่านะคะ นอนที่นี่พ่อจะไม่สบายเอาได้ง่าย ๆ นะคะ นอนที่บ้านดีกว่าค่ะ แล้วอีกอย่างพรุ่งนี้พ่อยังคงต้องไปทำงานแต่เช้าไม่ใช่หรือคะ" ไอรดาบอกพ่อของเธอตามที่เธอคิดแผนเอาไว้ จากนั้นก็หันไปหาชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้าง ๆ พ่อของเธอ

"นายก็ด้วย ลำบากมาหลายวันแล้ว กลับไปนอนที่บ้านให้สบายตัวดีกว่า พรุ่งนี้ยังต้องทำงานอีก" เธอบอกกับชายหนุ่มเช่นเดียวกับบอกพ่อของเธอ แต่น้ำเสียงกลับไม่อ่อนโยนเหมือนพูดกับเจสัน

"พ่อไม่เป็นไร เผื่อลูกมีอะไรที่ต้องการจะได้เรียกพวกเราได้ไงละ" เจสัน ผู้เป็นพ่อยังคงห่วงลูกสาวของเขา

ส่วนชายหนุ่มก็ไม่ได้พูดอะไร เพราะเธอดูออกว่าหากพ่อของเธออยู่เขาก็อยู่ หรือหากพ่อของเธอกลับเขาก็คงจะกลับ

(จริง ๆ นายก็ไม่ได้อยากที่จะอยู่ซักเท่าไหร่หลอกว่าไหม) ไอรดามองไปที่ลีอองแวบหนึ่ง และอดนึกไม่ได้ เมื่อเห็นสีหน้าที่เฉย ๆ ของเขาไม่ได้

ตอน ลูกอ้อนที่ทำให้ขนลุก

"ไอซ์โตแล้วนะคะ ไอซ์สามารถอยู่คนเดียวได้ค่ะ และตอนนี้ไอซ์ก็แข็งแรงดีแล้ว พ่อดูสิคะ" ไอรดาบิดตัวไปมา ในขณะที่เธอยังนั่งอยู่บนเตียงผู้ป่วย

"คุณพ่อกับคุณลี กลับไปนอนที่บ้านดีแล้วละค่ะ เหนื่อยกันมาหลายวันแล้ว ทั้งสองคนจะได้หลับสบาย ไว้พรุ่งนี้ค่อยมาหาไอซ์ ไอซ์ไม่หนีไปไหนหรอกค่ะ ..... " เธอเผลอตัวออดอ้อนพ่อของเธอ และหันไปทำตาปริบๆ ใส่ ชายอีกคนที่อยู่ข้างๆ กัน

ลีออง เห็นลูกอ้อนของหญิงสาว ก็รู้สึกขนลุกขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

(นี้เธอเป็นอะไร!!!) เขาคิด

"พ่อว่านะ ... " ยังไม่ทันที่เจสันจะพูดเหตุผลของการอยู่ดูแลเธอที่โรงพยาบาล ไอรดาก็พูดแทรกทันที เพื่อไม่ให้เขามีโอกาส และนี้ก็ถือเป็นกลยุทธ์ทางจิตวิทยาในการชักจูงคนให้คล้อยตามในสิ่งที่เราต้องการ

"กลับบ้านไปนอนให้สบายเถอะค่ะ หากพ่อไม่กลับ ไอซ์ว่าคุณลีเขาก็คงไม่กลับเช่นกัน ไอซ์เป็นห่วงคุณพ่อนะคะ เหนื่อยเพราะหนูมาหลายวันกันแล้ว เดียวไม่สบายเอาได้ ใครจะอยู่ดูแลไอซ์ละค่ะ ในโลกนี้ก็มีแต่คนในครอบครัวเท่านั้นที่ต้องเป็นห่วงกัน" ประโยคนี้ไอรดาหยุดพูด พร้อมกับเหลือบมองไปยังชายหนุ่มที่เธอพูดเหมือนแซะเขาเบาๆ

และชายหนุ่มก็พอจะรู้ว่าเธอพาดพิงเขา เพราะเขาก็ไม่ได้โง่

"เชื่อไอซ์นะคะ หนูมีคุณหมอ และพี่พยาบาลคอยดูแลตลอด 24 ชั่วโมง ... นะคะ นะคะ นะคะ" ไอรดาใช้ลูกอ้อนแบบเต็มแม็กสุดๆ ไม่ได้ก็ให้มันรู้ไปสิ

ไม่ว่าใครเห็นท่าทางของหญิงสาว และเสียงหวานๆ ของเธอย่อมใจอ่อน และตอนนี้ หน้าตาของอัยยะยังน่ารักกว่าเธอในตอนที่เธอเป็นไอรดาเสียอีก

การแสดงของเธอย่อมเรียกคะแนนความเห็นใจและหลงคารมเธออย่างแน่นอน

"ได้ ได้ ได้ พ่อจะกลับบ้านไปนอน เพื่อให้เราสบายใจ เดียวพ่อกับลีจะรอให้คุณหมอมาตรวจเราในรอบนี้ก่อน แล้วพ่อถึงจะกลับนะ" เจสันยังคงต่อรองในการอยู่ดูแลเธอ

"ได้ค่ะ ... " เธอตอบกับพ่อของเธอ จากนั้นเธอก็หันไปทางชายหนุ่ม และพูดกับเขา "เอ่อ ... พรุ่งนี้ช่วงที่คุณมาหาฉัน รบกวนเอาโทรศัพท์ และเสื้อผ้าที่จะใส่ออกจากโรงพยาบาลมาให้ฉันด้วยนะ"

"ได้สิ แต่ว่า .... พอดีโทรศัพท์ของคุณเครื่องเก่าพังเสียหายจากอุบัติเหตุในวันนั้น เดียวผมจะซื้อเครื่องใหม่ให้คุณ คุณมีอะไรที่ต้องการเพิ่มอีกหรือเปล่า" ชายหนุ่มบอกเธอเกี่ยวกับเรื่องโทรศัพท์ที่เสียหายจากอุบัติเหตุในครั้งนี้

การพูดคุยระหว่างเขากับอัยยะ มันทำให้เขาแปลกใจกับคำพูดของหญิงสาวที่ดูมีช่องว่างกับเขามากขึ้น ไม่เหมือนเดิมเลย ส่วนการออดอ้อนพ่อของเธอที่ดูมีความใกล้ชิดสนิทสนมก็ไม่เหมือนแต่ก่อน ที่เธอจะพูดเอาแต่ใจ เอาแต่ได้ และชอบอ้อนแบบขู่ ๆ แต่นี่ .....

"อ้อ เกือบลืมไปเลย... ฉันขอกางเกงที่ใส่สบาย ๆ นะ ขอเป็นผ้ายืด หรือกางเกงวอร์มก็ได้ พร้อมเสื้อยืด" เธอนึกขึ้นได้ว่าอัยยะชอบแต่ตัวฉูดฉาด ซึ่งเป็นสไตล์ที่แตกต่างจากเธอและเธอรู้สึกไม่สบายตัวเมื่อนึกถึงเสื้อผ้าที่พี่สาวของเธอสวมใส่

แต่เมื่อเธอเห็นสีหน้าของชายหนุ่มที่ชวนให้สงสัย เธอก็นึกขึ้นมาได้ว่า อัยยะไม่มีเสื้อผ้าอย่างว่าที่บ้าน และผู้ชายคนนี้ก็คงรู้ เพราะพวกเขาอยู่ด้วยกันมาเกือบจะ 2 ปี ถึงแม้เขากับเธอจะยังไม่เคย XXX อย่างว่ากันเลย ไอรดาเลยคิดข้อแก้ตัว

"เอ่อ ... เสื้อผ้าเหล่านี้คุณก็หาซื้อง่าย ๆ ละกัน นะคะ ฉันใส่อะไรก็ได้ค่ะ คนป่วยต้องใส่เสื้อผ้าที่สบาย ๆ ตัว ...อาๆๆๆ เกือบลืมไปเลย ขอรองเท้าผ้าใบสีขาวนะ เบอร์ 39"

"อือ ... เดียวพรุ่งนี้ผมจัดการให้" ชายหนุ่มตบปากรับคำเธอ

เจสัน เห็นลูกสาวไหว้วานลีอองที่เป็นสามีของตัวเอง เขาก็รู้สึกดี และยิ่งรู้สึกดีเป็นพิเศษ เพราะลูกสาวของเขาวันนี้ดูมีชีวิตชีวาและดูเป็นผู้ใหญ่ มีเหตุผลมากขึ้น

"เดี๋ยวพ่อขอเข้าห้องน้ำก่อนนะ ลี มะมานั่งข้าง ๆ น้องนี้มา" เจสันลุกขึ้น จากนั้นเขาก็ลากตัวชายหนุ่มที่มัวแต่ยืนไม่ยอมนั่งลงสักที มานั่งข้าง ๆ เตียงพักฟื้นของลูกสาวของเขา

(เป็นผัวเป็นเมียกันต้องอยู่ใกล้ชิดกันถึงจะถูก มัวแต่ทิ้งระยะแบบนี้ไม่ดี ไม่ดี) เจสันคิดเรื่องของทั้งคู่

"เอ่อ ... คุณพ่อ .... " ลีอองทำเหมือนไม่อยากที่จะนั่ง

"ดูแลน้อง เดี๋ยวพ่อเข้าห้องน้ำก่อน หาน้ำให้น้องดื่มด้วยละ" เขาบอก ลีออง แต่เหมือนกับเป็นคำสั่งซะมากกว่า

"ครับคุณพ่อ" ลีอองรับครับ