บทที่ 3 (ไม่) ยินดีต้อนรับ

“...ถึงคฤหาสน์ไรค์คิงฮาร์ตแล้วครับ คุณหนู”

เสียงพูดแผ่วจากคนขับม้าแจ้ง ฉันยืดตัวตรง ปั้นหน้ายิ้มอย่างเป็นมิตรที่สุด ภายใต้ผ้าคลุมศรีษะของเจ้าสาว

แอ๊ดดดด~

เสียงประตูรถม้าเปิดช้าๆ เหมือนหนังผีสยอง ขบวนต้อนรับจากบรรดาคนรับใช้ ยืนเป็นแถวแนวเกือบๆ 20 คน ผู้ชายตัวสูง ผมสีทอง กล้ามเป็นมัดภายใต้ชุดแนวหนังอัสวิน ผ้าคลุมสีดำปลิวพริ้วไปกับสายลม เขาก้มโค้งหัวทำความเคารพ แล้วยื่นมือมาหาฉัน

“...ยินดีต้อนรับคุณหนูเกลฟวิลเลอร์ อนาสตาเซียครับ กระผมคือ ’ไรอัล’ เป็นเลขาของท่านแกรนด์ดยุกไรค์คิงฮาร์ต … ต้องขออภัยเป็นอย่างสูงที่ท่านแกรนด์ดยุกของเรา ติดธุระราชการด่วน ไม่สามารถมารับคุณหนูด้วยตัวของท่านเองได้…”

เป๊ะ!!!

ตามเนื้อเรื่องเป๊ะ อีตาแกรนด์ดยุก ส่งเลขาสุดหล่อมารับฉันแทน เพราะเขาเกลียดขี้หน้าฉัน ที่เป็นตัวการทำให้เขาอดแต่งงานกับนางเอกของเรื่อง และเขาไม่ได้ติดธุระราชการอะไรนั่นหรอก แต่กำลังแอบยืนมองฉันผ่านหน้าต่างห้องทำงานของเขาต่างหาก!!!

ฉันยิ้มทักทายออกมาเล็กๆ เอื้อมมือไปวางบนฝ่ามือที่รอรับ และแบกชุดหนักๆ ลงรถม้าด้วยความยากลำบาก

’จนกว่าจะคิดหาทางออกได้ ยังไงก็ต้องทำตามเนื้อเรื่องไปก่อนแหละ ยิ้มเข้าไว้ยัยเมี่ยง อย่าให้มีคนเกลียดอนาสตาเซียไปมากกว่านี้‘

ด้วยความลุ่มล่ามของชุด และฉัน ผู้ที่ไม่เคยมีประสบการณ์ใส่เสื้อผ้าอะไรที่มันหนักและเวอร์วังขนาดนี้ ทำให้เหยียบชายกระโปรงตัวเอง จนทรงตัวไม่อยู่

“ว้าย!!”

ฟึ้บ

โชคดีที่ไรอัลปรี่เข้ามารับตัวฉันไว้ก่อนที่หน้าจะคะมำจูบพื้นโชว์คนอื่นๆ เขาค่อยๆ พยุงให้ฉันยืนตัวตรง แล้วถาม

“เป็นอะไรไหมครับคุณหนู”

“มะ ไม่เป็นอะไรค่ะ …ขอบคุณนะคะ”

ฉันลุกจับกระโปรง แล้วยิ้มแห้งให้ทุกคน ..ถึงแม้พวกเขาจะเอาแต่ทำหน้าบึ้งตึง ดูเคร่งเครียดและก้มต่ำมองพื้นก็เถอะ

“เชิญครับ”

ไรอัลยื่นแขนให้ฉันเกาะอีกครั้ง เขาเดินช้าๆ รอจังหวะก้าวของฉัน คนรับใช้ที่ก้มหัวอยู่ ก็ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นแล้วเดินตามหลังเข้ามา

“ห้องนอนของคุณหนู อยู่ที่ตึกทางฝั่งตะวันตก กระผมให้คนจัดเตรียมห้องและเตรียมคนรับใช้ส่วนตัวให้คุณหนูแล้ว หากคุณหนูต้องการสิ่งใดเพิ่มเติม แจ้งทางคนรับใช้ได้เลยนะครับ”

“อ่าาา ค่ะ ขอบคุณมากค่ะ ไรอัล”

ฉันพูดด้วยเสียงเบาและสั่น เพราะพยายามรักษาภาพลักษณ์กุลสตรีผู้สูงศักดิ์ น่าทะนุถนอมเอาไว้ ไรอัลหันมองฉันแววตาเหมือนตกใจนิดๆ ก่อนจะยิ้มให้อย่างเป็นมิตร

‘แหงล่ะ จริงๆ ตามเนื้อเรื่อง ยัยคุณหนูอนาสตาเซีย ต้องทำสีหน้าไม่พอใจกับการที่แกรนด์ดยุกส่งคนรับใช้มารับ และไม่มีพิธีต้อนรับให้สมศักดิ์ศรีของนาง และฉากนี้ต้องพูดดูถูกไรอัลด้วย‘

”ถ้าเช่นนั้น… เชิญคุณหนูพักผ่อนตามอัธยาศัยได้เลยครับ“

ฉันยิ้มหวานให้อีกครั้ง ก่อนจะปลีกตัวเดินเข้าห้องพักใหม่ของตัวเอง

”สวัสดีค่ะคุณหนู .. 2 คนนี้คือสาวใช้ส่วนตัวของท่าน ชื่อ โรส และ แมรี่“

คุณป้าสวมแว่นใส่ชุดเมด ที่คาดว่าน่าจะเป็นหัวหน้าสาวใช้ ได้ชี้แจง ผายมือไปทางโรสกับแมรี่ เด็กสาว 2 คนที่ดูรุ่นๆ เดียวกับฉัน พวกเธอโค้งหัวทำความเคารพแล้วก้มต่ำมองพื้นด้วยตัวสั่นๆ

’ดูเหมือนพวกเธอ....กำลังกลัวฉันอยู่‘

อนาสตาเซียถูกเรียกด้วยชื่อลับๆ ในวงสนทนาของคนรับใช้ว่า ...’คุณหนูนิสัยเสีย‘ เพราะนอกจากนิสัยที่เอาแต่ใจของเธอแล้ว เธอยังชอบทำลายข้าวของ หรือแม้กระทั่งสั่งตบตีคนรับใช้ที่ขัดหูขัดตาเธอ

‘ท่องเอาไว้… ฉันต้องทำตัวเป็นมิตรที่สุด‘

เพื่อหลบเลี่ยงการถูกนินทา ร้องเรียน ฟ้องพฤติกรรม หรือแม้กระทั่งยื่นเรื่องขอให้แกรนด์ดยุกลงโทษฉัน สิ่งพวกนี้ ต้องห้ามเกิดขึ้นอีกเด็ดขาด

”ยินดีที่ได้รู้จักนะ โรส แมรี่ จากนี้ไปฉันคงต้องฝากตัวกับพวกเธอด้วย“

ฉันพูดพร้อมเดินไปหยุดตรงหน้าพวกเธอ พลางเอื้อมมือไปแตะไหล่พวกเธอเบาๆ พวกเธอสะดุ้งต่อสัมผัสที่ไม่คาดคิดจากฉัน

”ยะ ยินดี รับใช้ค่ะ … คะ คุณหนูอนาสตาเซีย“

โรสตอบด้วยเสียงแผ่วและตะกุกตะกัก

”อะแฮ่ม … ดิฉันให้คนรับใช้จัดแจงสัมภาระของคุณหนูแล้วนะคะ หากมีความต้องการสิ่งใดเพิ่ม แจ้งโรสและแมรี่ได้เลยค่ะ“

หัวหน้าสาวใช้บอก ก่อนจะมองฉันด้วยหางตาเพียงเสี้ยววินาที และโค้งหัว เดินออกไปจากห้อง

”อ่าาาา … งั้นฉันขอเปลี่ยนชุดก่อนนะ“

พวกเธอโค้งหัวให้ แมรี่และโรสเดินนำไปที่หน้ากระจก ดึงเก้าอี้ตัวเล็กออกมา ผายมือเชิญฉันนั่งลง

”เชิญคุณหนู…“

ฉันนั่งลงตามว่า ปล่อยให้โรสและแมรี่ ช่วยกันแกะกิ๊บ แกะดอกไม้ และเครื่องประดับต่างๆ บนตัวฉัน จนถึงคราวของชุดสุ่มไก่นี่ โรสเอื้อมมือมาปลดเชือกที่รัดเอวฉันออก จนผ้าคลายหลวมฉันเลยถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งตัว

“เฮ้อออออ…“

”อึก! ขะ ขอโทษค่ะ คุณหนู ดิฉันผิดไปแล้ว …ขอโทษค่ะ ๆ “

โรสคุกเข่าก้มหน้าแนบพื้น แมรี่รีบไปนั่งคุกเข่าตาม ทั้งสองตัวสั่นทั้งๆ ที่ฉันยังไม่ได้ทำอะไรพวกหล่อน

”ฉะ ฉันแค่หายใจไม่สะดวก ไม่ได้เป็นอะไร”

“ฮึก.....”

“ขอโทษที่ทำให้ตกใจนะ ลุกขึ้นเถอะ“

ฉันเดินไปคุกเข่าตรงหน้าพวกเธอ พลางเอื้อมมือไปจับไหล่ทั้งสองเบาๆ พวกเธอเงยหน้าขึ้น น้ำตาคลอ กัดริมฝีปากแน่น แววตาฉายความตกใจและกลัวออกมา

”พวกเธอไปพักเถอะ วันนี้พอแค่นี้แหละ“

”คะ คุณหนู … พวกเราทำสิ่งใดให้คุณหนูไม่พอใจหรือไม่คะ“

แมรี่ถาม พลางยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา

”เปล่าจ้ะ ฉันแค่อยากพักสักหน่อย เพราะเวียนหัวจากการนั่งรถม้า…“

ฉันพูด แล้วลุกขึ้นช้าๆ พยายามระมัดระวังกับท่าที เพราะเดี๋ยวพวกเธอคิดว่าฉันจะตบตีอีก

”คะ คุณหนู..“ โรสเรียกเบาๆ

”ไม่มีอะไรจริงๆ จ้ะ ไม่ต้องกังวล … อ่อ ส่วนอาหารเย็น ขอรบกวนยกมาให้ที่ห้องทีนะ “

ฉันฝากเรื่อง เพราะรู้ว่า ถ้าไปกินที่ห้องอาหาร ก็ต้องนั่งกินคนเดียวอยู่ดี แถมเป็นงานให้คนรับใช้อีกหลายคนไปยืนเฝ้า เพื่อรอปรนนิบัตรฉันอีก

”ดะ ได้ค่ะ คุณหนู“

โรส กับ แมรี่ ค่อยๆ พยุงกันออกไป ฉันถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เพราะไม่ต้องปั้นยิ้มปลอมๆ ใส่คนแปลกหน้าอีกแล้ว