บทที่ 4 คืนแรก และ คืนสุดท้าย

ฉันจัดการถอดชุดเจ้าสาวนี่ออก แล้วจุ่มตัวลงในอ่างน้ำอุ่น ที่ผสมสมุนไพร โรยด้วยกลีบกุหลาบสีแดงสด

“วันแรก อย่างน้อยก็ผ่านไปได้ด้วยดีล่ะนะ..“

ฉันพึมพำ หลับตาพริ้มในอ่าง ค่อยโล่งใจที่ตามเนื้อเรื่องมันจบแค่นี้ เพราะแกรนด์ดยุกจะไม่เจียดตัวเข้ามายุ่งกับฉัน จนกว่าวันที่นางเอกของเรื่องจะมาเยี่ยมเยียน

ก๊อกๆๆ

“คุณหนูคะ… อาหารเย็นเตรียมในสำรับเรียบร้อยแล้วค่ะ”

เสียงโรสดังขึ้นผ่านประตูห้องน้ำ

“จ้ะ.. ขอบใจนะโรส ไปพักกันได้เลย”

“เอ่อ… งั้นพวกดิฉัน จะเตรียมชุดนอนไว้ให้นะคะ”

“จ้ะ” ฉันตอบ แล้วหลับตาลงอีกครั้ง

‘...แค่ไม่ให้ถูกฆ่าตาย ก็พอแล้ว“

หลังแช่น้ำจนพอใจ ฉันลุกออกจากอ่าง เช็ดตัวด้วยผ้าขนหนูผืนเล็กที่ถูกเตรียมไว้ แล้วหยิบชุดคลุมขึ้นดูก็ต้องขมวดคิ้ว หยีปากออกมา

‘ให้ตายเถอะ ผ้าคลุมซีทรู บางขนาดนี้แล้วฉันจะใส่เพื่ออะไรล่ะ‘

ฉันวางชุดคลุมซีทรูตัวนั้นลงเช่นเดิม แล้วเดินตัวเปลือยออกจากห้องน้ำ

แกร้ก~

“ฮึมมมมม ฮื้มมมมมม”

ด้วยความอารมณ์ดีที่ได้แช่น้ำอุ่นๆ โรยกลีบกุหลาบหอม ฉันเดินฮัมเพลง หยิบลูกองุ่นในชุดสำรับกิน โดยไม่รู้เลยว่ามีสายตานึงจ้องมองอยู่

“หึ…”

ฉันหันขวับมองตามเสียงปริศนา ดวงตาเบิกโพลงด้วยความตกใจ ผู้ชายร่างสูง ผิวขาว ตาเฉี่ยวคมเหมือนเหยี่ยว ขมวดคิ้วมองฉันในมุมมืด และเส้นผมสีแดงอย่างกับเปลวเพลิงสะท้อนแสง ยิ่งทำให้มั่นใจ

‘แกรนด์ดยุก ไรค์คิงฮาร์ต เอมอนด์’

”กรี้ดดดดด…“

ฉันกรีดเสียงแหลมออกมา ก้าวถอยหลังขาอ่อน ทรุดลงกับพื้นห้อง ก่อนจะนั่งห่อตัวเปลือยๆ ไว้

”หนวกหูชะมัด...“

เสียงทุ้มชัดขึ้นในมุมมืดของเตียง ฉันนั่งตัวสั่นน้ำตาคลอด้วยความอายอยู่บนพื้น ไม่นานผ้าห่มก็ถูกโยนลงคลุมหัวฉัน

“ไม่คิดเลยนะ ว่าคุณหนูของตระกูลสูงศักดิ์อย่าง เกลฟวิลเลอร์ จะเดินเปลือยกายล่อนจ้อนหน้าไม่อายแบบนี้…”

กรี้ดดดดด

ตามเนื้อเรื่อง ไอ้บ้านี่ต้องไม่เข้ามาที่ห้องฉันเส้

นะ นี่มัน บ้าอะไรกัน ทำไมมันต่างจากเนื้อเรื่องหลักล่ะ

ฉันเช็ดน้ำตา ค่อยๆ เงยหน้าขึ้น เขากอดอก ยืนมองฉันด้วยสายตาเหยียดๆ ใบหน้าบึ้งตึง คิ้วเข้มขมวด ยกมุมริมฝีปากขึ้นเหมือนกำลังเยาะเย้ยสภาพฉันอยู่

’นี่แหละ พระเอกของเรื่อง สามีฉันและคนที่จะฆ่าฉันในอีก 2 เดือนข้างหน้า‘

“ทะ ท่าน เข้ามาทำไมคะ”

“นี่คฤหาสน์ฉัน ฉันมีสิทธิ์เข้าหรือออกห้องไหน เมื่อไรก็ได้ เธอลืมไปแล้วหรือ ว่าเธอเป็นแค่คนอาศัย”

“ฮึก…”

ฉันกระชับผ้าห่มที่คลุมตัว แล้วค่อยๆ ลุกขึ้นยืนจ้องหน้าเขากลับ

’ใจเย็นๆ ยัยเมี่ยง นี่คือคนที่รับมือยากที่สุด แกต้องทำตัวให้ไร้พิษสงเข้าไว้‘

“ขะ ขออภัย… ในความหยาบคายของฉันค่ะ ท่านแกรนด์ดยุกไรค์คิงฮาร์ต”

ฉันโค้งหัวคำนับแล้วก้มหน้าต่ำมองพื้น เขาไม่ตอบ ก่อนจะเดินกลับไปที่เตียง แล้วล้มตัวลงนอน

ดะ เดี๋ยว … ทำไมนอน ?? เขานอนบนเตียงฉัน อย่าบอกนะว่า…..

”เพื่อไว้หน้าตระกูลเธอ และเห็นแก่องค์พระมหากษัตริย์ ฉันจะนอนกับเธอคืนนี้เป็นคืนแรก … และคืนสุดท้าย“

”มะ ไม่ต้อง…“

ฉันพยายามจะพูดปฏิเสธแต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่ยินดีร่วมเสวนากับฉันสักเท่าไร

”จำไว้ให้ดี เกลฟวิลเลอร์ อนาสตาเซีย …“

”...“

”เธอแยกฉันกับเมลลาด้าได้ แต่เธอไม่มีวันได้ความรัก หรือเศษเสี้ยวความรู้สึกดี จากฉันแน่นอน… ไม่มีวัน“

เขาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำและเยือกเย็น ฉันจุกอกด้วยความกลัว ก่อนจะฮึบขึ้นสู้ หาเสื้อผ้าใส่ให้เรียบร้อย แล้วค่อยๆ ล้มตัวลงนอนข้างๆ เขา

เรานอนเตียงเดียวกัน แต่หันหลังให้กัน ฉันได้ยินเพียงเสียงแมลง และ นกกลางคืนร้องระงมทั่วคฤหาสน์ เสียงลมหายใจที่หนักและน่ากลัวของแกรนด์ดยุก ค่อยๆ เบาลง

ฉันนอนกอดตัวเองไว้ เพราะนี่ไม่ใช่เป็นการนอนกับคนที่จะฆ่าฉัน แต่มันเป็นการนอนกับผู้ชาย ครั้งแรก!!!

ทั้งชีวิต 24 ปีของฉัน ไม่เคยนอนกับผู้ชายเลย ไม่เคยมีแฟนด้วยซ้ำ นั่นก็เพราะ ฉันต้องเรียนอย่างหนักเพื่อใช้เกรดแลกทุน และ หลังเลิกเรียนต้องทำงานพาร์ทไทม์จนดึกจนดื่นไปด้วย …ทั้งชีวิตวนโคจรแค่นั้น

ฟึ้บ

”อึก!“

ฉันกลืนน้ำลายลงคอเอือกใหญ่ เมื่อแขนแกร่งถูกพาดไว้บนเอวคอด ลมหายใจอุ่นๆ ถูกเป่าลดข้างหูจนขนลุกซู่ เสียงสั่งเย็นยะเยือก ที่ทำให้ฉันถึงกับสติหลุด

”ถอดเสื้อผ้า แล้วถ่างขาออกซะ…”