12 สั่งให้ฆ่า!

คุณมันเลว ep 12

ร่างบางวิ่งกลับห้องด้วยอาการหัวใจโครมคราม ยาหยีรีบปิดประตูห้องอย่ารวดเร็วก่อนจะกระโดดขึ้นบนเตียง เกือบไปแล้วไหมล่ะ ถ้าเขาเห็นตอนที่เธอปีนกำแพงหนีออกไป คงโดนมีดเล่มนั้นปักหน้าอกข้างซ้ายแน่ๆ

ร่างบางนั่งหงอยอยู่บนเตียง ถ้าให้อยู่เฉยๆ แบบนี้ซักวันคงเป็นง่อยตายแน่ๆ

ปึงๆๆๆ!

ซักพักเสียงประตูห้องโดนทุบอย่างแรงจนประตูบานเก่าแทบพังลงมา ยาหยีรีบวิ่งแจ้นไปเปิดทันทีเพราะไม่อยากมีปัญหากับใคร พอประตูเปิดประตูออกพบว่าเป็นลูกน้องของเขานั่นเองที่เป็นคนเคาะ

คนที่นี่ทำไมชอบใช้ความรุนแรงกันจัง

“คะ?” หญิงสาวเลิกคิ้วถาม

“คุณโทคิยะเรียกให้เธอไปพบ”

“ทะ..ที่ไหนคะ”

“ห้องใต้ดิน ตามฉันมา” ลูกน้องของเขาเดินนำไปก่อน ขณะที่ร่างบางอึกอักจับต้นชนปลายไม่ถูกอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะวิ่งตามไป

ยาหยีเตรียมใจไว้แล้วว่าจะต้องเจอกับอะไร เขาอยากจะทำอะไรก็จะปล่อยให้เขาทำตามอำเภอใจ เพราะยังไงก็หนีไปไหนไม่ได้อยู่แล้ว

ห้องใต้ดินที่ขึ้นชื่อว่านรกในคฤหาสน์ ไม่อยากจะก้าวเท้าเข้าไปเหยียบที่นั่นแม้แต่วินาทีเดียว

ลูกน้องของเขาลอบมองเสี้ยวหน้าของเธออยู่ครู่หนึ่ง ผู้คนที่นี่เย็นชาทุกคนยกเว้นป้าน้อย

“ฉันชื่อภาคิน” จู่ๆ ชายคนนั้นก็แนะนำตัวกับเธอ ในขณะที่กำลังเดินลงไปยังชั้นใต้ดิน ดูท่าเขาคงจะมีพิษมีภัยน้อยที่สุดในคฤหาสน์

“ฉะ..ฉันชื่อยาหยีนะคะ” ร่างบางส่งยิ้มให้ แต่ชายหนุ่มกลับชักหน้าหนีด้วยใบหน้าอันแสนเย็นชา ไม่มีแม้กระทั่งรอยยิ้มที่ดูเป็นมิตร จนทำให้หญิงสาวรู้สึกประหม่า

“นายรออยู่ข้างใน” เขาเปิดประตูห้องห้องหนึ่ง กลิ่นสารเคมีฉุนตีเข้าจมูกของเธอจนแสบไปหมด ไม่รู้ว่าคนข้างในเขาอยู่ได้อย่างไร หรืออาจจะชินไปแล้ว ร่างบางก้มหัวให้ภาคินก่อนจะเดินเข้าไปข้างในอย่างกล้าๆ กลัวๆ

ในห้องมีตู้ไว้สำหรับเก็บอุปกรณ์ที่เป็นสารเคมีจำนวนหนึ่ง มิน่าทำไมถึงแสบจมูกเพราะที่นี่คือห้องเก็บสารเคมีนี่เอง แล้วเขาให้เธอมาห้องนี้ทำไม ยาหยีหัวใจเต้นดุ่มๆ เมื่อเดินเข้าไปตามทางเดินที่มีแสงไฟน้อยนิด ก่อนจะพบว่าข้างในเป็นห้องโถงขนาดใหญ่

ยาหยีลอบกลืนน้ำลายเมื่อเห็นรอยคราบเลือดที่กระเด็ดติดตามฝาผนังเป็นกระจุกๆ มีทั้งรอยเก่าและรอยใหม่ บ่งบอกให้รู้ว่าห้องนี้มีไว้สำหรับทำอะไร!

ร่างบางยกมือปิดจมูกเมื่อได้กลิ่นคาวเลือดจนเกือบชวนอ้วก

“มาแล้วหรอ” ร่างสูงที่อยู่ในมุมมืดหมุ่นเก้าอี้มาหาเธอในมือคีบบุหรี่อยู่ แม้แสงไฟจะสลัวแต่เธอก็สามารถมองเห็นความหล่อเหลาของเขาได้

“ค่ะ” ร่างบางก้มหน้างุดเมื่อสายตามคมตวัดมามองเธอ

“วันนี้ฉันจับตัวคนที่หักหลังฉันได้หนึ่งคน”

ปึก!

“กรี๊ดดดดด!” เขาโยนนิ้วมือลงมาตกตรงหน้าเธอจนหญิงสาวกรี๊ดร้องด้วยความเสียขวัญ มันเป็นนิ้วมือผู้ชาย! คราบเลือดสีแดงสดยังติดอยู่ หญิงสาวยกมือปิดปากกลบเสียงที่สั่นเครือไว้ “ฮึก”

“ฉันพึ่งตัดนิ้วมันมาสดๆ ร้อนๆ” ร่างสูงหยัดกายลุกขึ้น ขายาวค่อยๆ ก้าวเดินเข้ามาหาคนตัวเล็กที่ยืนเบิกตาโพล่งด้วยความตกใจ

“...” ยาหยีสติแทบหลุด นั่นมันนิ้วคน! เธอไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อน

“ตอนนี้ฉันจับมันกรอกยาพิษ ที่เธอเคยได้ลิ้มรสในวันนั้น” ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นจนเธอสั่นไปทั้งตัว “แต่ของมันพิษร้ายแรงกว่า”

พรึ่บ!!

โทคิยะค่อยๆ เดินไปเปิดไฟ เมื่อไฟสว่างทั่วห้องดวงตางามถึงกับเบิกโพล่งทันใด เมื่อเธอมองเห็นผู้ชายคนหนึ่งโดนมัดข้อมือตรึงไว้กับเสา นิ้วของเขาหายไปนิ้วหนึ่ง!

ชายคนนั้นดิ้นไปมาด้วยความทรมาร เลือดไหลออกจากรูจมูกดวงตาเหลือกหลน เหมือนกับที่เธอเป็นในวันนั้น! แม้ปากของเขาจะโดนผ้าสีดำมัดไว้แต่ก็ยังมีเลือกบางส่วนพุ่งออกมาจากปาก ดวงตาของชายคนนั้นกำลังอ้อนวอนกับเธอ แต่เขาไม่สามารถพูดออกมาได้

“อึก!” ร่างบางยกมือปิดปากด้วยสงสาร เธอสงสารผู้ชายคนนั้น เขาคงจะทรมารมาก

“เห็นความทรมารนั่นไหม นี่แหละคือจุดจบของคนที่คิดทรยศฉัน!” กรามหนาขบแน่นด้วยความโกรธแค้น ดวงตาแข็งกร้าวตวัดมองไปยังชายที่ถูกมัด ก่อนที่มุมปากหยักจะแสยะยิ้ม

“...” ยาหยีพูดอะไรไม่ออก นอกจากช็อคกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เขากำลังทรมารคนต่อหน้าเธอ!

“สงสารมันใช่ไหม” เขายื่นปืนกระบอกหนึ่งมาให้เธอ ในขณะที่ยาหยีดวงตาสั่นระริกด้วยความกลัว “ถ้าไม่อยากให้มันทรมาร ก็ฆ่ามันซะ!”

“มะ..ไม่ ฉันไม่ทำ!” ร่างบางปฏิเสธเสียงสั่น แต่เขากลับยัดปืนใส่มือของเธอ แล้วค่อยๆ เดินเข้าไปหาชายคนนั้นที่โดนมัดอยู่ โทคิยะแกะผ้าปิดปากออก ส่งผลให้เลือดจำนวนมากพุ่งออกมาจากปากของผู้ชายคนนั้น

“อึก..อัก!” ชายคนนั้นพยายามเปล่งเสียง แต่ไม่สามารถทำได้เพราะมีเลือดจำนวนมากพุ่งออกจากปากเขาจนกลบเสียงหมด

“เธอรู้ใช่ไหมว่ามันทรมารมากมายแค่ไหน” เขาปรายตามองร่างบางที่ยืนสั่นด้วยความกลัว มือหนากระชากผมของผู้ชายคนนั้นขึ้นมา ส่งผลให้เลือดพุ่งออกจากลำคอจนเกือบโดนหน้ายาหยี

“ชะ..ช่วย..ฉัน..ดะ...ด้วย~” ชายคนนั้นพยายามเปล่งเสียง ดวงตาของเขาคล้ายกับกำลังเจ็บปวดเหลือคณา “ยะ..ยิง..ฉันที~”

ชายดังกล้าวอ้อนวอน หน้าตาที่บิดเบี้ยวด้วยความทรมารไม่อาจทำให้ยาหยีมองอีกต่อไปได้ เขากำลังจะให้เธอฆ่าคน!

“ถ้าอยากช่วยมันก็ยิงมันสิ เล็งมาที่หน้าอกข้างซ้ายของมัน”

“มะ..ไม่ ฉันไม่ทำ! ฮึก” หญิงสาวรู้สึกกดดันจนน้ำตาไหล ก่อนจะก้มลงมองมือสั่นเทาที่ถือปืนอยู่ น้ำตาไหลลงมาสุดจะกลั้นไว้ เธอสงสารผู้ชายคนนั้น แต่ไม่อยากฆ่าเขา!

“ขะ..ขอร้อง..ฆ่า..ฉันที...ฉะ..ฉัน...ทรมาน อึก!” ชายคนนั้นพยายามเปล่งเสียงแหบพร่าด้วยทุกข์ความทรมาร

ยาหยีค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมาจากฝ่ามือ แววตาที่ชายคนนั้นส่งมาทำให้เธอกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ หญิงสาวหลับตาแน่นเม้มปากจนเป็นเส้นตรง ก่อนจะค่อยๆ ยกปืนขึ้นมาด้วยความสั่นเท่า

น้ำตาไหลลงมาจากดวงตาของชายคนดั่งเกล่าก่อนจะค่อยๆ ปิดตาลง หญิงสาวหลับตาลงค่อยๆ ตั้งสติ ถือซะว่าช่วยให้เขาพ้นจากความทรมาร!

“เล็งดีนะๆ ถ้าเกิดโดนฉันขึ้นมา จุดจบของเธอไม่ต่างจากไอ้นี่แน่นอน!”

“...” เปลือกตาบางค่อยๆ ลืมขึ้นอย่างช้าๆ ก่อนจะยกปืนเล็งไปที่หน้าอกข้างซ้ายของผู้ชายคนนั้น แม้มือจะสั่นแต่เธอก็ต้องบังให้ปืนไม่โดนโทคิยะที่ยืนติดกับชายที่ถูกมัด

เขาไม่รู้สึกกลัวด้วยซ้ำว่าปืนจะโดนเขารึป่าว หนำซ้ำกลับยิ้มเยาะอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร

“อโหสิกรรมให้ฉันนะ” ยาหยีสูดลมหายใจเข้าปอด ก่อนที่นิ้วชี้จะค่อยๆ ลั่นไกไปยังหน้าอกข้างซ้ายของผู้ชายคนนั้น หญิงสาวกัดฟันกร๊อดแล้วกดลั่นไกปืนทันที!

ปัง! ปัง! ปัง!

——————————————-