11 เพียงสบตา

คุณมันเลว ep 11

หลังจากที่ร่างบางตื่นนอนจากความอ่อนเพลีย ดวงตากลมโตมองไปยังนาฬิการที่ติดอยู่บนฝาผนังห้องพบว่าตอนนี้เป็นเวลาบ่ายสามกว่าๆ แล้ว ถ้าให้อยู่แต่ในห้องทั้งวันคงตายแน่ๆ ยาหยีสูดลมหายใจเข้าปวดก่อนจะค่อยๆ ใช้มือผลักประตูออกไปอย่ากล้าๆ กลัวๆ สายตากวาดมองไปรอบๆ พบว่าข้างนอกไม่มีใครเลยไม่กระทั่งลูกน้องของเขา

นี่เขาไม่กลัวว่าเธอจะแอบหนีเลยหรอ

หญิงสาวกลั้นหายใจก่อนจะค่อยๆ ย่องออกมาข้างนอก ไม่มีใครเลย..ทุกคนหายไปไหนกันหมด คิ้วโก่งขมวดด้วยความแปลกใจ ก่อนจะค่อยๆ เดินลัดเลาะมายังอีกฝั่งของตึก ที่นี่กว้างใหญ่มากถ้าเดินรอบๆ จะเหนื่อยน่าดู

“แปลกแฮะ ทุกคนไปไหนกันหมด” หญิงสาวสบโอกาสมองซ้ายมองขวาเพื่อหาทางออก ก่อนจะเห็นกำแพงที่อยู่อีกฟากแต่มันสูงเกินกว่าที่เธอจะปีนออกไปได้ ร่างบางจึงรีบมองหาเก้าอี้เพื่อจะปีนหนีออกจากนี่ แต่ฉลับพลันหูของเธอได้ยินเสียงกลุ่มคนกำลังเดินมา ยาหยี่เลิ่กลั่กทำตัวไม่ถูกก่อนจะรีบวิ่งไปซ่อนตัวที่มุมตึก ดวงตากลมโตมองไปยังกลุ่มคนที่กำลังจะเดินผ่านไป พวกเขาหิ้วปีกผู้ชายคนหนึ่งในสภาพสะบักสะบอมเข้าไปในคฤหาสน์

คนพวกนี้ฆ่าคนเหมือนผักปลาโดยไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยหรอ!

แผนการหนีจึงถูกล้มเลิกมื่อมีลูกน้องของโทคิยะยืนเฝ้ารอบๆ คฤหาสน์ร่างบางจึงรีบถอยทัพกลับเพราะกลัวจะมีคนเห็นเดี๋ยวจะเป็นเรื่องใหญ่

อุ๊บ!

เธอกำลังจะหมุนตัวกลับเข้าไปในคฤหาสน์แต่ทันใดนั้นหน้างามก็กระแทกเข้ากับแผงหน้าอกของใครบางคน ซึ่งเขาตัวสูงมาก

“ขะ..ขอโทษค่ะ” ร่างบางก้มหน้างุดด้วยความกลัว แต่ชายคนนั้นกลับเงียบจนเธอต้องเงยหน้าขึ้นมอง

หัวใจข้างซ้ายสั่นไหวเมื่อสบตากับเขาคนนั้น เขาหล่อเหลาเอามากๆ คิ้วคมเข้ม ผมดำสนิท จมูกโด่งมากชนิดที่ไม่ต้องทำศัลยกรรม ปากสีแดงระเรื่อหยักได้รูป เธอไม่เคยเห็นใครหล่อขนาดนี้มาก่อนหล่อจนไม่กล้าละสายตา เขาตัวสูงมากหุ้นไม่อ้วนไม่ผอมจนเกินไป ถ้าไม่ติดว่าอยู่ที่นี่เธอคิดว่าเขาคงจะเป็นนายแบบ เพราะทุกอย่างโดยรวมเรียกได้ว่าหล่อเหมือนเทพบุตร บวกกับผิวขาวเนียนตามฉบับหนุ่มญี่ปุ่น

แต่สายตาไม่เป็นมิตรนั้นมองเธอด้วยความไม่พอใจจนยาหยีสั่นไปทั้งตัว คนที่นี่น่ากลัวหมดยกเว้นป้าน้อย

“ขะ..ขอโทษอีกครั้งนะคะ ฉันไม่ทันระวัง” ร่างบางหัวให้ก่อนจะเดินผ่านเขาไป ถึงแม้ว่าเขาจะหล่อเหลาจนใจสั่นมากมายแค่ไหน แต่เธอก็ไม่กล้าสู้สายตาคมกล้านั่นอยู่ดี

สายตาแบบนี้มันคุ้นๆ

“คิดจะหาทางหนีหรอ” ภายหลังเดินได้ไม่กี่ก้าวเสียงเข้มก็ดังขึ้น ทำเอาคนที่กำลังจะเดินกลับห้องต้องหยุดชะงัก

เสียงนี้มันคุ้นๆ หู

“ปะ..เปล่าค่ะ ฉันไม่ได้หนี ฉันแค่ออกมาเดินเล่น” ยาหยีค่อยๆ หันมาหาร่างสูงที่ยืนอยู่ เธอแอบชื่นชมความเพอร์เฟ็คของเขา

“อย่าคิดว่าฉันไม่รู้”

“...” ยาหยีสบตากับเขาอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเป็นคนหลบสายตาเอง สายตาคู่นี้มันคุ้นเหลือเกิน “คุณเป็นใครคะ”

“หึ” ชายคนนั้นไม่ตอบก่อนจะค่อยๆ ก้าวเข้ามาหาเธออย่างช้าๆ เมื่อเทียบกับร่างของเขาแล้วเธอสูงแค่อกของเขาเอง “จำฉันไม่ได้จริงๆ หรอ”

“...” ยาหยีเงยหน้าสบตากับสายตาคมคู่นั้น เธอเห็นเงาของตัวเองสะท้อนในดวงตาของเขา แววตาของเขาแข็งกร้าวราวกับกำลังจะฆ่าเธอให้ตายเพียงสบตา ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นเขา..ผู้ชายที่ใส่หน้ากากหมาป่า! เธอจำแววตานี้ได้ “คุณโทคิยะ!”

“รู้จักชื่อฉันด้วยหรอ”

“ระ..รู้ค่ะ ป้าน้อยบอก” ร่างบางก้มหน้าด้วยความกลัวไม่คิดว่าคนที่เห็นเธอจะเป็นเขา! ความกลัวกำลังเกาะกินหัวใจ จนร่างบางสั่นไปทั้งตัว

“คิดจะหนีสินะ” เหมือนเขาจะเห็นเธอนานแล้ว จึงรู้ว่าเธอกำลังหาทางหนี

“ป่าวค่ะ ฉันมะ..มาเดินเล่นจริงๆ” ปากบางสั่นด้วยความกลัว กลัวว่าเขาจะทำร้าย

แม้จะหล่อเหลาแค่ไหนแต่เธอก็ยังกลัวอยู่ดี ความหล่อไม่การันตีว่าเขาจะเป็นคนดี

“เห็นอะไรนี่ไหม” โทคิยะล้วงมีดพกติดตัวขึ้นมา หญิงสาวขนลุกซู่เมื่อเห็นเงาของตัวเองสะท้อนในมีดเล่มนั้น เขาตวัดมีดมาจ่อที่ลำคอของเธอ

“...” ร่างบางหลับตาปี๋ เมื่อค่อยๆ ไล้มีดลงบนลำคอของเธออย่างเบามือ ยาหยีไม่กล้าขยับตัวเพราะเธอรู้ดีว่ามีดเล่มนี้คมมาก เพราะแค่แตะผิวกายขนของเธอก็ลุกซุ่ไปทั้งตัว

“สงสัยมีดของฉันมันอยากชิมเลือดของเธอ”

“ยะ..อย่าค่ะ ฉันขอร้อง” ร่างบางร้องขอในขณะที่หลับตาปี๋ จนคนตัวสูงหัวเราะร่าแล้วเก็บมีดเข้าไปไว้ในกระเป๋ากางเกงเหมือนเดิม

“เมื่อไหร่ที่เธอคิดจะหนี มีดเล่มนี้จะไปปักที่หน้าข้างซ้ายของเธอ”

“...” ยาหยีค่อยๆ ลืมตาขึ้นเมื่อไม่มีสิ่งที่จี้ลำคอแล้ว ก่อนที่ดวงตากลมโตจะสบเข้ากับดวงตาคม

หัวใจสั่นไหวอีกครั้งเมื่อเขาก็มองมาที่เธอเหมือนกัน ไม่คิดว่าภายใต้หน้ากากหมาป่าจะซ่อนใบหน้าที่แสนหล่อเหลาเอาไว้ ต่อให้หล่อแค่ไหนเธอก็ยังกลัวเขาอยู่ดี ยิ่งตอนที่ได้เห็นหน้าชัดๆ เธอยิ่งรู้สึกว่าเขาเป็นผู้ชายลึกลับที่มีแค่ด้านมืด ดวงตาคมที่แสนเย็นชาบ่งบอกว่าเขาเป็นคนไร้ความปราณีไม่เห็นใจใคร

“จะมองอีกนานไหม” โทคิยะเค้นเสียงรอดไรฟัน เมื่อหญิงสาวมองเขาไม่วางตา

“อะ..เออ..ขอโทษค่ะ” ยาหยีละสายตาจากหน้าคม ก่อนจะก้มลงมองพื้นมือบางประสานกันไว้แน่น

“ถ้ายังไม่กลับห้องไปซะตอนนี้ เธอจะไม่มีโอกาสได้กลับอีกเลย” น้ำเสียงเย็นชาที่แฝงไปด้วยความจริงจัง ส่งผลให้คนตัวเล็กเลิ่กลั่กก่อนจะสบตาคมอยู่ครู่หนึ่งแล้วรีบวิ่งกลับห้องทันทีด้วยความกลัว

สายตาคมมองแผ่นหลังบางจนลับตา มุมปากหยักแสยะยิ้มชั่วร้าย ในที่สุดเธอก็เห็นหน้าของเขาจนได้ ตอนแรกกะจะไม่ให้เธอเห็นหน้าด้วยซ้ำ แต่เมื่อบังเอิญเห็นซะขนาดนี้เขาก็ไม่จำเป็นต้องปิดอีกต่อไป

“อย่าคิดว่าจะสบายถ้าเธอยังไม่รู้จักคำว่านรก!”

———————————————