10 กรงขัง

คุณมันเลว ep 10

ป้าแม่บ้านพาเธอมายังห้องห้องหนึ่ง ซึ่งเป็นห้องเล็กๆ กลางเก่ากลางใหม่และพอจะเดาออกว่ามันเป็นห้องของคนรับใช้

“อาบไหวไหม”

“ไหวค่ะ”

“อ่ะ นี่เสื้อผ้าของหนูและนี่ก็คือห้องของหนูนะ อยู่ได้ใช่ไหม” ป้าแม่บ้านถามด้วยความเป็นห่วง เพราะที่นี่เคยเป็นห้องของคนรับใช้เก่าที่พึ่งย้ายออกไป

“อยู่ได้ค่ะ”

ยาหยีรับเสื้อผ้าไว้ในมือก่อนจะหยิบผ้าขนหนูแล้วค่อยๆ เดินเข้าห้องน้ำ แต่ร่างบางก็ต้องร้องไห้โฮเมื่อเห็นรอยช้ำตามร่างกายในกระจก สุดที่จะกลั้นน้ำตาไว้ รู้สึกสงสารที่ปกป้องตัวเองจากเงื้อมือของปีศาจไม่ได้

มือบางถูคราบสีขาวบริเวณต้นขางามด้วยความรังเกียจ มันเป็นคราบน้ำรักของผู้ชายคนนั้นที่ไม่เห็นแม้กระทั่งหน้าแต่รู้ว่าเขาชื่อ ‘โทคิยะ’ ร่างบางฉุดคิดขึ้นได้ว่าถ้าเขาปล่อยน้ำรักในตัวของเธอจะทำอย่างไร ถึงแม้จะไม่เคยมีเพศสัมพันธ์มาก่อน แต่ก็พอจะรู้เรื่องสุขศึกษาอยู่บ้าง

กว่าจะอาบน้ำเสร็จก็ปาไปแล้วครึ่งชั่วโมง เพราะหญิงสาวค่อนข้างขยับตัวลำบาก เจ็บไปทุกส่วนราวกับโดนรถยนต์ทับ หลังจากใส่เสื้อผ้าเสร็จท้องแบนเรียบของเธอก็ร้องจ๊อกด้วยความหิว ใจคอเขาคงจะให้เธออดอาหารตายสินะ

“หิวข้าวยัง” ป้าแม่บ้านเดินเข้ามาพร้อมถาดข้าวและน้ำเปล่า

“หะ..หิวค่ะ” หญิงสาวตอบไปตามตรง เพราะตอนนี้หิวจนแสบร้อนท้องไปหมด

“อ่ะ นี่มากินข้าวเร็ว” ป้าแม่บ้านยื่นถาดอาหารมาให้ หญิงสาวรีบรับไว้ก่อนจะตักข้าวกินด้วยความหิวโหย “ท่าทางคงจะหิวมาก”

“นิดหน่อยค่ะ” หญิงสาวตอบทั้งที่ข้าวเต็มปาก จนแก้มตุย ก่อนที่ดวงตากลมโตจะมองหน้าของป้าแม่บ้านชัดๆ “คุณป้าเป็นคนไทยหรอคะ”

“ใช่จ้ะ ป้าเป็นคนไทย หนูก็เป็นคนไทยเหมือนกันหรอ เห็นน่ารักๆ เหมือนสาวญี่ปุ่น”

“คนไทยค่ะ หนูชื่อยาหยี”

“ป้าชื่อป้าน้อยนะ เป็นแม่บ้านอยู่ที่นี่นานละ ตั้งแต่คุณโทคิยะยังอยู่เมืองไทย”

“จะ..เจ้านายของคุณป้าเป็นคนไทยหรอคะ” ร่างบางตาแป๋วถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“เป็นลูกครึ่งไทยญี่ปุ่นน่ะ พอพ่อเสียก็ย้ายมาอยู่ที่ญี่ปุ่นถาวรเลย”

“ปะ..ปกติเขาเป็นคนแบบไหนคะ” พอรู้ว่าหนีไม่ได้ยาหยีก็ต้องปรับให้อยู่ที่นี่ เพราะอย่างน้อยถ้ารู้จักนิสัยหรือตัวตนของเขา เธอจะได้หลีกเลี่ยงการปะทะอารมณ์เพราะไม่อยากเจ็บตัวแบบนี้

“เป็นคนใจร้อนค่ะกล้าได้กล้าเสีย ไม่แคร์ความรู้สึกใคร แต่คุณโทคิยะเป็นคนรักลูกน้องมากเลยนะ แต่กลับโดนหักหลังซะงั้น”

“คะ..คนที่หักหลังคือคนที่ชื่อใหญ่ใช่ไหมคะ”

“ประมาณนั้นแหละ ป้ารู้แค่ว่าใหญ่เป็นคนฆ่าพ่อของเขา คุณโทคิยะเลยโกรธมากถึงขั้นสั่งคนตามล่า”

“...” ร่างบางถอนหายใจ กลัวว่าพี่ชายของเธอจะหนีเงื้อมือของเขาไม่พ้น ทุกวันนี้เธอยังไม่เชื่อว่าพี่ชายของเธอจะฆ่าพ่อของเขา พี่ใหญ่ไม่ใช่คนแบบนั้นแน่นอน

“ป้ารู้ว่าหนูกลัว” ป้าน้อยลูบหัวคนตัวเล็กเบาๆ ยิ่งเห็นร่องรอยอันแสนป่าเถื่อนยิ่งสงสารจับใจ “ถ้าหนูว่านอนสอนง่าย ป้าเชื่อว่าคุณโทคิยะต้องไม่ทำอะไรหนูแน่นอน”

“...”

“ต่อให้เขาจะโหดร้ายแค่ไหน แต่ป้าเชื่อว่าลึกๆ แล้วเขาก็แพ้ความอ่อนโยนเหมือนกัน”

“หนูจะพยายามไม่ปะทะอารมณ์กับเขาค่ะ เขาอยากทำอะไรหนูก็จะให้เขาทำ เพราะหนูกลัวไม่มีชีวิตอยู่เจอหน้าพี่ชาย”

“ดีมาก” ป้าน้อยคลียิ้มด้วยความเอ็นดู เด็กสาวคนนี้อ่อนโตโลกยิ่งนัก เมื่อเทียบกับโทคิยะแล้วเธอเปรียบเสมือนลูกไก่ในกำมือจะบีบก็ตายจะคลายก็รอด

หลังจากกินข้าวเสร็จหญิงก็นั่งเหม่อลอยที่ริมหน้าต่าง บางทีก็อดสงสารตัวเองไม่ได้ พ่อแม่เสียแถมพี่ชายสุดที่รักก็หายตัวไปทิ้งเธอไว้คนเดียว พี่ใหญ่จะรู้ไหมว่าตอนนี้เขาจับตัวเธอมา ยิ่งเป็นแบบนี้ยิ่งไม่อยากให้พี่ใหญ่รู้ เพราะถ้าเกิดเขาเจอพี่ใหญ่เขาก็จะฆ่าพี่ชายของเธอทันที

คนเลืิอดเย็นแบบเขาไม่ปราณีพี่ใหญ่แน่นอน!

ดวงตากลมโตปรายตาไปยังนอกหน้าต่าง เธอเห็นลูกน้องโทคิยะเฝ้าอยู่ทั่วสารทิศ จะหนีไปก็คงยาก คงต้องนั่งชดใช้กรรมที่ไม่ได้ก่อต่อไป

เสมือนรอคอยวันตายเพราะเขาจะฆ่าเธอทิ้งเมื่อไหร่ก็ไม่รู้

“ฮึก...ฮื้อๆๆๆ ~” พลันน้ำตาที่กลั้นไว้ก็ไหลร่วงลงมาจากดวงตากลมโต แววตาละห้อยมองออกไปนอกหน้าต่าง อยากหนีจากที่นี่เหลือเกิน ที่นี่ไม่ต่างจากคุกที่ขังเธอไว้ เขาจะกลับมากระทำชำเราเธออีกเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ต้องอยู่แบบหวาดระแวง

“พ่อจ๋า..แม่จ๋า..ช่วยหนูด้วยฮื้อๆๆ ~” หญิงสาวอ้อนวอนทั้งน้ำตา กลัวเหลือเกินกลัวบุรุษชายหน้ากากหมาป่า

เธอทั้งเกลียดและกลัวเขาในเวลาเดียว เกลียดที่เขาพรากความบริสุทธิ์ไปอย่างไม่ใยดี และกลัว..กลัวว่าเขาจะฆ่าเธอทิ้งก่อนเจอพี่ชาย

ร่างบางเช็ดน้ำตาอย่างลวกๆ ก่อนจะจัดแจงที่นอน หมอนเก่าๆ และผ้าห่มผืนบางน่าจะพอให้ความอุ่นแก่เธอได้ ทั้งห้องไม่มีเฟอร์นิเจอร์อะไรเลยนอกจากพัดลมตู้เสื้อผ้าและเตียงนอน ร่างบางเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า ก่อนจะพบว่าข้างในมีเสื้อผ้าอยู่จำนวนหนึ่ง ซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นของคนเก่า เพราะสภาพผ่านการซักรีดมาค่อนข้างมาก จังหวะนี้เธอไม่สามารถเลือกอะไรได้นอกจากขอแค่มีชุดไว้คลุมกายแค่นี้ก็เพียงพอแล้ว

มันคือคุกดีๆ นี่เอง...

ยาหยีดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมกายก่อนจะล้มหัวลงหมอนนอนคิดหาทางหนี เพราะถ้าสบโอกาสเมื่อไหร่เธอจะหนีจากที่นี่ทันที! การอยู่โดยหวาดระแวงส่งผลต่อสุขภาพจิตของเธอระแวงว่าเขาจะมาทำร้ายเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ และหญิงสาวก็ผล่อยหลับไปด้วยเหนื่อยล้า แม้จะไม่ได้ใช้กำลังอะไรแต่เธอกลับรู้สึกเหนื่อยอย่างบอกไม่ถูก

———————————————-