04 นักโทษ

คุณมันเลว ep 4

“กินข้าวก่อนนะครับ” ลูกน้องคนหนึ่งนำข้าวกล่องกับน้ำเปล่ามาให้ เขาพาเธอกลับมายังห้องเดิม

“เดี๋ยวค่ะ” ยาหยีดักก่อนที่ชายคนนั้นจะเดินออกจากห้อง อย่างน้อยท่าทางของเขาก็ไม่ได้น่ากลัวเท่าเจ้านาย “ฉันขอถามอะไรคุณได้ไหมคะ”

“...” ชายคนนั้นไม่ตอบ

“พี่ชายของฉันทำอะไรไว้หรอคะ” เธอยังคงงุนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เพราะยังไม่สามารถจับต้นชนปลายถูก พี่ชายเธอไปทรยศเขาเรื่องอะไรทำไมเขาถึงได้ทารุณกับเธอเยี่ยงนี้

“ถ้าคุณอยากรู้คุณต้องถามเจ้านายผม” ชายคนนั้นเลี่ยงที่จะตอบ

“ฉะ..ฉันไม่กล้าถามค่ะ ฉันกลัวเขา”

“ดีแล้วครับ เพราะถ้าคุณถามอาจจะไปกระตุกต่อมเจ้านายผม ทางทีดีอยู่เงียบๆ แล้วรอเจ้านายผมพูดให้ฟังเองดีกว่า”

“ค่ะ”

“กินนะครับเพราะถ้าเกิดคุณไม่กินวันนี้คุณก็จะไม่ได้กินอะไรอีกเลย เดี๋ยวผมไปเอาหมอนกับผ้าห่มมาให้”

ลับหลังร่างชายคนดังกล่าวยาหยีรีบตักข้าวเข้าปากด้วยความหิวกระหาย เกือบหนึ่งวันที่เธอไม่ได้กินข้าว ส่งผลให้ทานครั้งเดียวจนหมดกล่อง พลันน้ำตาก็ไหลร่วงจนเลอะเปรอะแก้มที่แสนมอมแมม

น้อยใจในชีวิตของตัวเอง ทำไมเธอต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ เธอกลัวเขามาก ผู้ชายที่ใส่หน้ากากหมาป่าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าภายใต้หน้ากากใบนั้นเขาจะดูโหดร้ายเพียงใด

“ฮึก..ฮื้อๆๆๆ” ร่างบางยกมือปิดหน้าร้องไห้อีกรอบ เธออยากออกไปจากตรงนี้ เขาปฏิบัติต่อเธอไม่ต่างจากนักโทษ

หลังจากที่นั่งร้องไห้ไม่นาน ลูกน้องของเขาก็นำหมอนกับผ้าห่มมาให้ เธอจึงรีบล้มหัวลงหมอนทันทีด้วยความอ่อนเพลีย เพราะวันนี้โดนเขาวางยาไปจึงรู้สึกอ่อนเพลียอยู่บ้าง ร่างบางนอนคิดหาทางหนีอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเผลอหลับไป

“เธอนอนแล้วครับ”

“...” ร่างสูงที่นั่งเช็ดปืนอยู่หมุนเก้าอี้มาหาลูกน้อง ก่อนจะถอดหน้ากากหมาป่าออก

“คุณโทคิยะจะเอายังไงต่อดี”

“ตามตัวมันมาให้เร็วที่สุด ถ้าเจอมันแล้วส่งคลิปนี้ไปให้มันดู” เขายื่นแผ่นซีดีให้ลูกน้อง

“แล้วน้องสาวของมันล่ะครับ”

“รอฆ่าพร้อมไอ้ใหญ่” ร่างสูงพูดอย่างไม่สะทกสะท้านอะไร แต่คนเป็นลูกน้องไม่เห็นด้วย

“ผมว่าเราควรจะปล่อยเธอไป”

“มึงกำลังคิดอะไรอยู่ไอ้คิน หรือมึงชอบน้องมัน”

“เปล่าครับผมแค่สงสาร อย่างน้อยเธอคนนั้นก็ไม่มีส่วนรู้เห็นอะไร” ภาคินก้มหน้างุดเมื่อโดนสายตาดุๆ ของเจ้านาย

“เป็นพี่น้องกันทำไมจะไม่รู้”

“ผมว่าเธอดูอ่อนต่อโลกจนไม่รู้ว่าพี่ชายทำเรื่องอะไรไว้”

“มึงหุบปากแล้วออกไปเดี๋ยวนี่ภาคิน!” ร่างสูงชี้นิ้วไปที่ประตู ภาคินจะก้มหัวให้แล้วเดินออกไปอย่างเงียบๆ

ภาคินรู้ดีว่าโทคิยะเป็นคนเลือดเย็นฆ่าได้ฆ่า แต่เขากลับไม่เห็นด้วยที่จะฆ่าเธอ เพราะอย่างน้อยเธอก็เป็นน้องสาวของเพื่อนสนิท ใหญ่เป็นเพื่อนสนิทของเขาเอง เขาเป็นมือซ้ายส่วนไอ้ใหญ่เป็นมือขวาให้โทคิยะ แต่ในเมื่อใหญ่ทำผิดเขาจำเป็นต้องทำตามคำสั่งของโทคิยะ แม้ในใจจะอยากช่วยน้องสาวของใหญ่ แต่ก็ไม่สามารถทำได้เพราะถ้าเกิดโทคิยะรู้เข้าทั้งเขาและเธอไม่มีวันตายดีแน่

“กูขอโทษจริงๆ นะใหญ่ กูจำเป็นต้องทำ”

“นอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน” ร่างสูงใช้เท้าถีบไปที่สีข้างคนตัวเล็กเบาๆ ที่นอนหลับตาพริ้มราวกับกำลังฝันหวาน ใบหน้ามอมแมมจนเขารู้สึกรังเกียจ

“อื้อ~” คนขี้เซาพลิกตัวก่อนจะดึงผ้าห่มคลุมกาย

“ฉันบอกให้ตื่น!” เมื่อสะกิดหลายรอบแล้วแต่คนตัวเล็กยังไม่ตื่น เขาจึงเดินไปหยิบถึงน้ำในห้องน้ำมาสาด

ซ่าาาาาา!

“ว้ายยยยย!” ร่างบางที่กำลังฝันหวานสะดุ้งตื่นด้วยความตกใจ จู่ๆ มีคนเอาน้ำมาสาดตัวเธอจนเปียกปอน ก่อนจะพบว่าเป็นบุรุษชายหน้ากากหมาป่านั่นเองเป็นคนสาดน้ำใส่เธอ

“ต้องให้ฉันปลุกเหมือนหมาใช่ไหม” ชายหนุ่มย่อตัวลงตรงหน้าเธอ ก่อนจะใช้มือหนาเชยคางมนขึ้นมา

“...” เธอเผลอสบตากับเขาอีกแล้ว แววตาดุดันและแสนน่ากลัว

“เธอชื่อยาหยีใช่ไหม” เขาถามเสียงเรียบ

“ชะ..ใช่ค่ะ..คุณรู้จักชื่อฉันได้ยังไง” ร่างบางถามด้วยความกล้าๆ กลัวๆ

“ไม่มีอะไรเกี่ยวกับเธอที่ฉันไม่รู้จัก”

????????????