03 ภาพติดตา

คุณมันเลว ep 3

“เฮือกกกก!” ร่าวขาวซี๊ดที่นอนอยู่บนพื้นห้อง สะดุ้งเฮือกอย่างแรง เปลือกตาค่อยลืมขึ้นมาพร้อมกับกลิ่นคาวเลือดที่เหม็นคละคลุ้งทั่วห้อง “แค่กๆๆๆ”

เสียงไอของเธอแหบพร่าจนแทบไม่ได้ยิน ก่อนที่สมองจะประมวลเหตุการณ์ีเกิดขึ้นก่อนหน้านี้ ผู้ชายคนนั้นเอายาพิษให้เธอกินหลังจากนั้นเธอรู้สึกทรมารเหมือนโดนไฟไหม้ แล้วทุกอย่างก็ดับไป

“นี่เรายังไม่ตาย” มือบางยกขึ้นลูบหน้าตัวเองเบาๆ ก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็นกองเลือดที่แห้งเกรอะเต็มพื้นห้อง “อึบ!”

แขนขาอ่อนแรงพยายามคลานไปหาขวดน้ำที่ตั้งอยู่บนพื้นด้วยความสั่นเทา แวปหนึ่งก็ฉุดคิดไปว่าเขาแอบใส่ยาพิษ แต่พอเห็นสติกเกอร์ที่แปะอยู่บนขวด บ่งบอกว่าเป็นขวดที่ไม่เคยผ่านการแกะ เธอจะยกขึ้นดื่มทันทีด้วยความทุลักทุเล

“อึกๆๆๆ” ร่างบางดื่มรอบเดียวจนหมดขวด ก่อนจะนั่งพักเพื่อไปชั่วครู่ สายตางามกวาดมองไปรอบๆ ห้องเพื่อหาทางออก มันเป็นห้องสี่เหลี่ยมที่ค่อนข้างเก่าและอับแต่มีหน้าตาอยู่หนึ่งบาน ยาหยีหยัดกายลุกขึ้น แม้แข่งขาจะอ่อนแรงแต่เธอก็ต้องหนีจากนรกนี้ให้ได้

กลัวเขากลับมาแล้วจะเอายาพิษนั่นให้เธอกินอีก เธอไม่อยากทรมารแบบนั้นแล้ว

“อึบ!” ร่างบางพยายามปิดหน้าต่างออก แต่มันกลับเปิดไม่ได้ อาจจะเป็นเพราะเรี่ยวแรงของเธอน้อยนักเลยไม่สามารถเปิดหน้าต่างได้

“ทำอะไร!”

มีเสียงใครคนหนึ่งดังขึ้นจากหน้าห้อง ทำให้ยาหยีตกใจจนแทบสะติกระเจิง แต่กลับเป็นผู้ชายอีกคนที่ไม่ใช่ผู้ชายใส่หน้ากากหมาป่า ผู้ชายคนนั้นเดินมาหยุดตรงนั้นหน้าเธอ

“ปะ..ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันกลัว” ยาหยียกมืออ้อนวอน แต่ผู้ชายคนนั้นกับมองด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“เจ้านายบอกให้นำตัวคุณไปหา”

“ขะ..เขาจะทำอะไรฉัน ไม่นะ! ไม่ไป!” ยาหยีพยายามฝืนตัวออกจากมือแกร่งที่ฉุดกระชากชากเธอออกจากห้อง แม้พยายามอ้อนวอนแต่ผู้ชายคนนั้นกลับไม่ฟัง “ปล่อยฉันเถอะนะ ฉันกลัวเจ้านายของคุณ ฮื้อๆๆๆ”

“จริงๆ เจ้านายของผมเป็นคนดี แต่ถ้าที่มีคนทรยศเมื่อไหร่เขาจะกลายเป็นปีศาจทันที”

ชายหนุ่มฉุดกระชากลากถูร่างบางมายังห้องใต้ดิน ซึ่งมีคุกไว้สำหรับขังนักโทษ ก่อนจะหยุดที่บานตูบานหนึ่งซึ่งทำด้วยไม้ เธอได้ยินเสียงคนร้องอยู่ในห้องนั้น

“มะ..ไม่ฉันไม่เข้าไปนะ” ยาหยีขัดขืนหมายจะวิ่งหนี แต่กลับโดนลูกน้องของชายหน้ากากหมาป่าล็อคตัวไว้แล้วพาเข้าไปข้างใน

“มาแล้วครับนาย”

ลูกน้องพาเธอไปนั่งลงข้างๆ ชายหนุ่มที่ใส่หน้ากากหมาป่า เขาปรายตามองเธอแวปหนึ่งจนยาหยีสั่นไปทั้งตัว

“ดูข้างหน้าสิ” เขาบังคับให้เธอหันไปข้างหน้า แต่ร่างบางก็ต้องตกใจสุดขีดเมื่อพบกับผู้ชายที่กำลังโดนมัดอยู่ในสภาพสะบักสะบอม

“...” ยาหยีตัวสั่นเทาด้วยความกลัว เธอไม่เคยพบเจอกับสถานการณ์แบบนี้ มือบางกำเข้าหากันแน่น

“นั่นคือจุดจบของคนที่กล้าทรยศฉัน” ร่างสูงหยิบปืนกระบอกสีดำขึ้นมา ก่อนจะเล็งมาที่หัวของเธอ “ปิ้วววว!”

“...” ร่างบางหลับตาแน่นด้วยความกลัวสุดขีด

“แค่ปังเดียวหัวของเธอก็จะไม่อยู่บนบ่า” เขายกปืนขึ้นมาก่อนให้มันสะท้อนกับแสงไฟ ราวกับกำลังเล่นกับความกลัวของเธอ

“...” ปางบางเม้นเข้าหากันด้วยความกลัว เธอยอมรับว่ากลัวผู้ชายคนนี้มาก เขามีนิสัยดุร้ายเหมือนหน้ากากที่เขาใส่

“แต่ฉันไม่ฆ่าเธอตอนนี้หรอก แต่จะรอฆ่าพร้อมพี่ชายของเธอ”

“...” ร่างบางก้มหน้าไม่กล้าสบตากับเขา

“เงยหน้าขึ้นมามอง!”

“...” เสียงตะคอกทำให้เธอตกใจจนต้องเงยหน้าขึ้นมามองตามคำสั่ง น้ำตาค่อยๆ ไหลเอ่อล้นดวงตางามด้วยความหวาดกลัว

“มองไปที่ผู้ชายคนนั้น”

ยาหยีค่อยๆ หันไปมองผู้ชายคนนั้นที่โดนมัดอยู่ไม่ไกล ปากบางเม้นจนเป็นเส้นตรงเพื่อกลั้นเสียงสะอื้น เขาน่ากลัวเหลือเกิน

“รายต่อไปที่จะอยู่ในนั้น ก็คือพี่ชายของเธอ!”

“...” ร่างบางไม่ตอบโตอะไร พยายามกลั้นเสียงสะอื้นให้ได้มากที่สุด เพราะถ้าเผลอหลุดพูดออกไปเขาคงจะยิงสมองเธอ

“ดูไว้ อย่าวางตา” เขายกปืนขึ้นไปจ่อไปที่ชายคนดังกล่าว ผู้ชายคนนั้นเงยหน้าขึ้นมา พรางส่ายหัวไปมาแต่กลับไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาได้ เพราะเลือดกลบปากจนเลอะลงมาถึงคอ เขาคงโดนซ้อมมาอย่างหนัก

“หนึ่ง”

“...”

“สอง”

“...”

“สาม!!”

ปัง!

ร่างบางช็อค กระสุนปืนทะลุหน้าอกข้างซ้ายของผู้ชายคนนั้นต่อหน้าต่อตาเธอ เขาชักกระตุกเกร็งสองรอบก่อนจะแน่นิ่งไป

“...” ปากบางยังคงอ้าค้างด้วยอาการช็อค เขาฆ่าคนต่อหน้าเธอ! เลือดสีแดงสดสาดกระเซ็นไปทั่วห้อง

“แม่นมากครับเจ้านาย” ลูกน้องที่ยืนอยู่ข้างหลังปรบมือให้ ราวกับกำลังดูเกมส์ยิงปืน

“หึ!” บุรุษชายหน้ากากหมาป่าหันขวับมามองคนที่นั่งตาค้างอยู่ข้างๆ ก่อนจะวางปืนลง “นั่นคืออนาคตของพี่ชายเธอแล้วก็เธอ”

“...” ยาหยีแทบกลั้นลมหายใจ เมื่อลูกน้องของเขานำศพของผู้ชายคนนั้นเดินผ่านหน้าเธอไป

“ควรขอบใจฉันนะ ที่ฉันให้ยาถอนพิษเธอทัน”

“ทะ..ทำไม”

“เพราะฉันจะเก็บเธอไว้ต่อรองกับไอ้ใหญ่ไงล่ะ! มันจะได้รู้ว่าจุดจบของคนที่ทรยศ...คือการเห็นคนที่มันรักทุกข์ทรมาร”

???????????