บทพิสูจน์ความอดทน(2)

“แม่ขอโทษนะลูก เดี๋ยวแม่เช็ดตัวให้”

เมื่อตั้งสติได้หญิงสาวก็ตระหนักรู้ว่าสิ่งที่เธอทำนั้นไม่ถูกต้อง เด็กน้อยไม่สบายและไม่ได้รับรู้ปัญหาระหว่างพ่อแม่ เธอไม่ควรที่จะเอาความเครียดและกดดันไปลงที่ลูกสาว

กชกรเช็ดตัวให้ลูกอยู่หลายชั่วโมงแต่ไข้ก็ไม่ลดเลย ก่อนที่กวินตรานั้นจะอาเจียนออกมาหลายต่อหลายครั้งจนเปรอะเปื้อนที่นอน

กชกรไม่รู้จะทำยังไงเธอมือไม้สั่นไปหมด คนเดียวที่นึกถึงในตอนนี้ก็คือสามี หญิงสาวพยายามต่อสายหาเขาแต่จนแล้วจนรอดครองภพก็ไม่ยอมรับสายเสียที

กชกรไม่รู้จะทำยังไง สามีก็ไม่ยอมรับสาย ลูกก็ร้องไห้งอแง เธอพยายามตั้งสติก่อนจะรีบเช็ดทำ ความสะอาดทุกอย่างและอุ้มกวินตราพาดบ่า ก่อนจะคว้ากุญแจรถและรีบตรงไปโรงพยาบาลทันที

ระหว่างทางกชกรก็พยายามติดต่อหาสามีเรื่อยๆ เธอทำถูกและส่งข้อความหาเขา แต่ชายหนุ่มก็ไม่ติดต่อกลับมา

หญิงสาวรู้สึกผิดหวังในตัวสามีมาก ช่วงเวลาแบบนี้เขายังกล้าที่จะเมินเฉยอีก

น้ำตาหญิงสาวไหลพราก เธอพยายามกลั้นสะอื้นก่อนหันมองลูกสาวเป็นระยะ เด็กน้อยอ่อนเพลียและเริ่มหายใจโรยริน กชกรไม่รอช้ารีบเหยียบคันเร่งเพื่อไปถึงโรงพยาบาลให้เร็วที่สุด

กชกรอยู่หน้าห้องฉุกเฉินเธอก็ยังคงไม่ลดละความพยายามที่จะติดต่อกับสามี แต่จนแล้วจนรอดเขาก็ไม่ยอมรับสาย กชกรไม่รู้จะทำยังไง ณ เวลานี้เธอต้องการใครสักคน จึงได้ตัดสินใจโทรหาแม่

“คุณแม่ หนูจะทำยังไงดี น้องครีมอาการหนักมาก”

กุสุมาที่ได้ยินแบบนั้นก็ตกใจ เธอกำลังหลับอยู่แต่เมื่อได้ยินว่าหลานสาวป่วยเข้าโรงพยาบาลก็ถึงกับตาสว่างและนอนไม่หลับ

“ตอนนี้น้องครีมอยู่ที่ไหนลูก”

“ตอนนี้อยู่ที่ห้องฉุกเฉินแล้วค่ะแม่”

หญิงสาวเอ่ยเสียงสั่น มือและขาก็สั่นตามไปด้วย กชกรพยายามตั้งสติแต่เวลานี้มันช่างยากเย็นเหลือเกิน

“ไม่เป็นไรนะลูกถึงมือหมอแล้ว ใจเย็นๆก่อน ตั้งสตินะลูก”

ผู้เป็นแม่พยายามปลอบโยนลูกสาว ในเวลานี้ไม่มีอะไรสำคัญเท่ากับสติอีกแล้ว

“ลูกอยู่โรงพยาบาลไหนเดี๋ยวแม่จะรีบไป”

กชกรส่ายหน้าทั้งน้ำตา“แม่ไม่ต้องมาหรอกค่ะ มันมืดแล้วอันตราย น้องครีมถึงมือหมอแล้วเดี๋ยวก็หายค่ะ”

หญิงสาวพยายามตั้งสติเมื่อสำนึกได้ว่าเธอนั้นกำลังสร้างความเดือดร้อนให้ผู้อื่น แม่เธอไม่ควรมารับรู้เรื่องไม่สบายใจแบบนี้

“หนูขอโทษนะคะที่ทำให้คุณแม่ไม่สบายใจ”

หญิงสาวเอ่ยด้วยความรู้สึกผิด เพราะความตื่นตลกตื่นตูมของเธอ ทำให้แม่นั้นพลอยไม่สบายใจไปด้วย

“ไม่เป็นไรหรอกลูก แม่เข้าใจ ถ้าเป็นแม่ก็คงสติแตกแบบนี้แหละ แล้วครองภพไปไหนล่ะ”

ผู้เป็นแม่เอ่ยถาม แต่คำตอบที่ได้รับเป็น ความเงียบ กุสุมารู้ได้ทันทีว่าน่าจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น เธอจึงได้ปลอบใจลูกสาวไม่ให้คิดมาก

“ถ้าไม่ไหวก็กลับบ้านเรานะลูกนะ ที่นี่ยินดีต้อนรับเสมอ”

หญิงวัยกลางคนเอ่ย ไม่ว่ายังไงกชกรก็คือ ลูกสาวของเธอ ต่อให้แต่งงานไปแล้วแต่ลูกก็คือลูก วันใดวันหนึ่งหากผู้ชายคนนั้นไม่ต้องการลูกของเธออีกต่อไป เธอก็ยินดีที่จะอ้าแขนรับกลับมา

“ค่ะแม่”

ตลอดทั้งคืนกชกรคอยติดต่อกับกุสุมา เธอต้องการที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ จึงต้องรบกวนผู้เป็นแม่ให้คอยอยู่เคียงข้างระหว่างที่ลูกสาวของเธอนั้นถูกนำตัวเข้าห้องฉุกเฉิน

กวินตราได้รับการรักษาจนหายดี เด็กหญิงน่าจะเผลอนำสิ่งสกปรกเข้าปากจึงทำให้ท้องร่วงและเป็นไข้ กชกรรู้สึกผิดที่ไม่ดูแลลูกให้ดี วันนี้ทั้งวันเธอมัวแต่หวั่นวิตกเรื่องของสามีจนไม่เป็นอันทำอะไรรู้ตัวอีกทีลูกสาวของเธอก็เกือบจะจากไปเสียแล้ว

เด็กหญิงยังคงต้องพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล ในระหว่างนี้โทรศัพท์ของกชกรก็ดันเสียทำให้เธอติดต่อใครไม่ได้ และไม่มีเวลาที่จะออกไปซื้อเครื่องใหม่

กวินตราพักรักษาตัวอยู่ในห้องพิเศษ โชคดีที่กชกรนั้นมีเงินเก็บอยู่มากพอสมควร เธอจึงไม่จำเป็นต้องรบกวนใคร

“เดี๋ยวคุณแม่ปอกผลไม้ให้นะคะ”

หญิงสาวเอ่ยกับเด็กตัวน้อยที่กำลังนั่งเล่นของเล่นอยู่บนเตียง กชกรโอบกอดลูกสาวด้วยความรักและหวงแหน เธอคิดไม่ออกเลยว่าหากเมื่อคืนเธอเสียลูกไปจะมีชีวิตอยู่อย่างไร

“กินแอปเปิ้ลก่อนนะลูก”

กชกรปอกเปลือกแอปเปิ้ลก่อนจะฝานบางๆและวางไว้ในจานของลูกสาว เธอมองดูเด็กน้อยที่เริ่มเจริญอาหารมากขึ้น ก่อนจะเล่านิทานให้กวินตราฟังและกล่อมอีกฝ่ายนอนจะหลับไป

เช้าวันต่อมาคุณหมออนุญาตให้เด็กน้อยกลับบ้าน กชกรไม่รอช้ารีบเก็บของเตรียมไว้ เมื่อถึงเวลาเธอก็พาลูกสาวขึ้นรถก่อนจะตรงกลับบ้านทันที