5.ยื่นหมูยื่นแมว

ยื่นหมูยื่นแมว

(ตะวันเล่าเรื่อง)

“ยังไงเดี๋ยวเอาไว้คุยกันอีกทีนะครับ ผมขออนุญาตวางสายและประมูลกางเกงต่อ ขอบคุณคุณหมอบิ๊กมากครับ”

หมอบิ๊กทำเสียงจิ๊จ๊ะอย่างขัดใจ ก่อนจะเอ่ยเสียงห้วนอยู่สักหน่อย

“หมอให้สามพันสำหรับค่าบ็อกเซอร์ และถ้ามาถอดให้หมอดูถึงที่ จะให้ทิปพิเศษอีกด้วย”

“ขายแต่กางเกงนะครับ ผมไม่ได้มีบริการอย่างอื่น” น้ำเสียงผมเข้มกว่าเดิม

“แน่ใจเหรอ แล้วถ้าผมอยากให้เทสต์ของก่อน ซันจะเปลี่ยนใจไหม”

“เทสต์อะไรหมอ?” ผมถามด้วยความฉงน อีกฝ่ายยิ้มตรงมุมปาก ก่อนเลื่อนหน้าจอมือถือลงไปต่ำกว่าเดิม จากนั้นผมต้องช็อกตาค้าง

เพราะกล้องจับไปที่มือยาวใหญ่ซึ่งมีขนหลังมือสีดำตัดกับผิวขาว และสิ่งที่ทำให้ผมต้องใจหายวาบในวินาทีต่อมาคือ มือเดียวกันนั้นกำลังสไลด์แก่นกายซึ่งมีหัวแดงจัด ขนาดความยาวของมันคงจะมากกว่าเจ็ดนิ้ว ผมอึ้งอยู่หลายวินาทีกว่าจะร้องบอกขอให้เขาหยุด

“ถะ ถ้าทำแบบนี้ ผม บะ บล็อกหมอจริงๆ นะครับ” เสียงผมสั่น และเหงื่อผุดเต็มหน้า

“แหม...ซันไม่ชอบเหรอ ผม...รุกเก่งนะครับ รับรองถึงใจ”

“ขอบคุณนะครับ แต่โชว์ที่นี่ไม่ได้เดี๋ยวผมโดนแบน ผมขอบาย” ขณะที่ผมเตรียมกดปิด เสียงของหมอบิ๊กก็ดังกระเส่า จากนั้นแก่นกายขนาดไซซ์ 56 มม. พลันโผล่บนหน้าจอเล็กๆ ในแบบคมชัด เห็นทั้งหัวหยักที่มีน้ำหล่อเลี้ยงชวนให้หวามใจ และเมื่อมือยาวใหญ่รูดขึ้นรูดลงอย่างเร็วแรง ใจผมเต้นระส่ำ สองตาเบิกค้างราวกับตกอยู่ในภวังค์ดุ้นยักษ์

“อ่า...ซันครับ คืนนี้กินน้ำให้พี่หมอที”

เมื่อเขาเอ่ยจบก็มีบางสิ่งพุ่งผ่านหน้าจอ ด้วยอารามตื่นตกใจผมเลยชะงักค้าง

และสุดท้ายคือภาพน้ำสีขาวข้นของหมอบิ๊กพวยพุ่งราวกับน้ำพุแตก และภาพนั้นเพิ่มยอดคนดูในไลฟ์ผมอย่างล้นหลาม ก่อนที่ผมจะถูกแบนจากโปรแกรมถ่ายทอดสด!!

ผมอึ้งอยู่เกือบอึดใจ ภาพเมื่อครู่ทำให้หัวใจผมเต้นแรง เกิดมาเพิ่งเคยเห็นคนช่วยตัวเองเต็มสองตาและยังพุ่งใส่หน้าอีกด้วย ถึงจะผ่านหน้าจอมือถือก็เถอะ แต่เพียงแค่นั้นผมก็แทบอ้วกแตก ไม่ได้มีอารมณ์พิศวาสสักนิด ตอนนี้ผมอยากลบไลฟ์ ความรู้สึกที่หนักอึ้งในหัวคือกูกำลังทำเรื่องบัดซบอะไรอยู่!

โปรแกรมสนทนาดังกล่าวแบนผมเป็นเวลาราวๆ สิบนาที พอผมกลับเข้ามาได้ใหม่ก็มีคนเข้ามาดูเยอะมาก พร้อมข้อความเข้ามาอย่างไม่หยุด และราคาประมูลกางเกงบ็อกเซอร์ก็ไต่ขึ้นสูงจนผมไม่แน่ใจว่าพวกเขาอยากได้บ็อกเซอร์หรือตัวผมกันแน่ และผมเชื่อว่าที่เป็นแบบนี้ผลพวงคงมาจากการช่วยตัวเองของหมอบิ๊กผู้มีมังกรเผือกหัวแดง

ราคาบ็อกเซอร์ผมขยับจากเก้าร้อยบาท ตอนนี้ไปแตะสองพันห้าร้อยบาท ผมดีใจเมื่อเห็นยอดเงิน ผมเป่าลมหายใจออกมาพรูใหญ่เพื่อปลอบขวัญตัวเอง จากนั้นจึงตั้งใจว่าอยากโชว์ให้สุดๆ สักครั้งเพื่อเรียกราคาประมูลให้สูงอีกหน่อย

ผมถอดเสื้อกล้ามออก เผยให้เห็นยอดหน้าอกซึ่งแข็งสู้มือ แล้วรั้งขอบกางเกงบ็อกเซอร์ลง กระทั่งหมออ้อยกลุ่มไหมสีดำเรียงตัวนุ่มมือโผล่ออกมา ด้วยความที่อารมณ์เปลี่ยวและปลุกเร้าตัวเองตั้งแต่เริ่มไลฟ์สด น้องชายผมเลยสู้มือนิดๆ

“วันนี้พิเศษหน่อยนะครับ ขอพี่ๆ คนใจดีช่วยค่าใช้จ่ายอีกสักหน่อย” ผมอ้อน ก่อนหมุนตัวหันหลังให้กล้อง หวังเอาใจเสือไบหรือสายรุกที่ชอบหนุ่มผิวขาวเนื้อแน่นมีกล้ามสมส่วน

อึดใจต่อมา แก้มก้นขาวๆ ของผมก็เปิดเผยต่อสายตาคนดูไลฟ์สดกว่าพันชีวิต ถึงเป็นเพียงเวลาชั่วประเดี๋ยวแต่มันได้ผล เพราะราคาประมูลขยับขึ้นจนไปแตะที่สองพันแปดร้อยบาท เมื่อบวกลบคูณหารกับรายได้ที่ผมขายเสื้อกล้าม กางเกงขาสั้น และแว่นตากันแดดก่อนหน้านี้ ผมคงมีเงินพอจะใช้จ่ายได้สักระยะ

“สองพันแปดร้อยแล้ว ราคานี้โอเคสุดๆ ถ้ามากกว่านี้ผมคิดว่ามันคงเกินไป” ผมเอ่ยและเริ่มยั่วยวนคนที่ดูไลฟ์ พร้อมดึงขอบกางเกงบ็อกเซอร์ลงต่ำลงเรื่อยๆ ตอนนั้นน้องชายผมมันสู้มือมาก จนหลายเสียงอยากชมเป็นขวัญตา ผมเลยโชว์ให้ทุกคนเห็นโคน...เพียงแค่นั้นรูปหัวใจก็ถูกกดรัวๆ จนผมนึกลำพองใจ

“อุ๊ย หลุดโป๊ไหมครับ”

ผมร้องเสียงหลง บทจะเล่นทะลึ่งก็เกินเหตุจนเกือบโชว์น้องชายให้คนดูฟรีๆ

“ไม่นะครับ ซันไม่โชว์ที่นี่ ยกเว้นคนที่ประมูลได้” ผมรีบกลบเกลื่อนสถานการณ์ และเร่งเร้าให้ปิดการประมูลเร็วๆ

“สองพันแปดร้อยครั้งที่หนึ่ง”

“สองพันแปดร้อยครั้งที่สอง...”

ผมมองดูชื่อคนที่ประมูลเอาไว้และคุยเล่นกับเขา

“ไม่มีใครแข่งกับพี่ตั้มลายเสือแล้วใช่ไหม ฉะนั้นพี่เขาจะได้เปิดซิงดูผมถอดบ็อกเซอร์เป็นคนแรกแล้วน้า...” ผมประกาศ และอ่านข้อความที่ปรากฏบนหน้าจอ

“ถ้าอย่างนั้นกางเกงตัวนี้ตกเป็นของ...” ผมไม่ทันได้เอ่ยอะไรอีก ก็มีตัวเลขหนึ่งผุดขึ้นมากระแทกตาผมอย่างจัง!

“หนึ่งหมื่นบาทขาดตัว!!”

คนที่พิมพ์ข้อความนั้นคือ Single Dadk-8

หลังจากราคาดังกล่าวปรากฏบนหน้าจอ การประมูลของผมก็จบลงเพียงเท่านั้น ผมจำเป็นต้องยุติการไลฟ์สดไปโดยปริยาย