05 อยากให้สนใจ

ณ ร้านอาหาร

"ฉันฝากของไปให้พี่ทิวหน่อยนะ" ณัชชายื่นถุงที่ด้านในมีทั้งของเล่นและเสื้อผ้าให้กับแทน เพราะเธอตั้งใจซื้อไปฝากลูกชายของเขา

"คุณณัชชาซื้อมาให้ผมทำไมครับ"

"ก็บอกอยู่ว่าฉันไม่ได้ให้นาย ฉันให้พี่ทิว"

"แต่ผมคงรับไว้ไม่ได้หรอกครับ"

"ฉันอุตส่าห์ซื้อมาฝากเลยนะ นายจะปฏิเสธน้ำใจของฉันแบบนี้เลยหรอ ฉันตั้งใจซื้อมาให้ถ้านายไม่รับมันก็น่าน้อยใจนะ"

"...."

"รับไปเถอะฉันซื้อมาฝากพี่ทิว จะได้มีของเล่นเหมือนกับเพื่อนๆ เสื้อผ้าที่ซื้อมาให้ก็เอาไว้ใส่ไปไหนมาไหนไง"

"งั้นก็ขอบคุณนะครับ"

"อื้ม ไม่เป็นอะไร ถ้าอยากได้อะไรก็บอกฉันได้เลยนะ"

"...." แทนยิ้มเจื่อนๆ เพราะเขาไม่ค่อยยิ้มให้กับใครสักเท่าไร ส่วนใหญ่ทำเป็นแต่หน้านิ่งๆ มากกว่า

"วันนี้ฉันสวยไหม?" หญิงสาวพูดขึ้นพร้อมกับสางผมยาวๆ ของเธอแก้เขิน พอรู้ว่าแทนชอบผู้หญิงแนวไหนเธอก็ลองแต่งตัวแนวนั้นมา

"ก็..สวยครับ"

"แล้ว..."

"ผมยังมีงานต้องทำขอตัวก่อนนะครับ"

"อ่าว ดะ เดี๋ยวก่อนสิแทน ว๊าย!!"

ตุบ!!

"คุณณัชชา!"

"อะ โอ๊ย เจ็บข้อเท้าจัง"

"อยู่นิ่งๆ นะครับสงสัยข้อเท้าจะพลิก ใส่รองเท้าส้นสูงจะวิ่งทำไมล่ะครับ"

"ก็นายเดินหนีฉันนี่"

"ผมแค่จะไปทำงานต่อครับ"

"ฉันคงเดินไม่ไหวอ่ะอุ้มหน่อยสิ"

"เฮ้อ...อยู่นิ่งๆ นะครับอย่าดิ้นเดี๋ยวหล่น"

"อื้ม..."

ณัชชาถูกแทนอุ้มพากลับไปที่ห้องทำงานของเขาเพราะเธอเดินกลับเองไม่ได้

"ข้อเท้าน่าจะพลิกนะครับ ยังไงคุณณัชชาลองโทรให้คนรู้จักหรือไม่ก็เพื่อนพาไปหาหมอที่โรงพยาบาลดูนะครับ ตรวจดูสักหน่อยจะได้รู้ว่าเป็นอะไรหนักหรือเปล่า"

"นายจะไม่มีน้ำใจพาฉันไปส่งโรงพยาบาลเลยหรอ?"

"แต่ผมยังทำงานอยู่ ถึงผมจะพาคุณไปส่งผมก็อยู่กับคุณไม่ได้นานอยู่ดีผมต้องกลับบ้าน พี่ทิวรออยู่"

"ฉันอนุญาตให้นายลางานได้โดยที่ฉันจะไม่หักเงินเดือนนาย แลกกับที่นายพาฉันไปส่งโรงพยาบาล"

"...."

"มันไม่นานขนาดนั้นหรอก แป๊บเดียวเองนะแทน"

"...."

"ฉันเป็นเจ้าของนะอย่าลืมสิ"

"ถ้าอย่างนั้นก็ได้ครับรถของคุณอยู่ไหน"

"จอดอยู่ที่ลานจอดรถด้านหลัง คันสีดำ เป็นรถสปอร์ตนายขับเป็นหรือเปล่า"

"เป็นครับ สมัยก่อนผมเคยขับรถให้นักธุรกิจอยู่คนนึง" ชายหนุ่มพูดน้ำเสียงเรียบเฉย ก่อนจะอุ้มหญิงสาวขึ้นแล้วพาเธอไปที่รถ

"นายตัวใหญ่นะ อุ้มฉันได้สบายเลย"

"เป็นเพราะคุณตัวเล็กเองหรือเปล่าครับ"

"สงสัยคงเป็นแบบนั้น ก็ฉันเป็นผู้หญิงนี่นา จะตัวเล็กก็ไม่แปลก"

"...."

"ว่าแต่ทำไมนายไม่ลองไปแคสบทแสดงละครล่ะ"

"ไม่ครับ"

ขณะที่แทนกำลังขับรถพาณัชชาไปหาหมอที่โรงพยาบาลเธอก็พยายามชวนเขาคุย เพราะอยากทำความรู้จักกับแทนให้มากกว่านี้ แต่ยิ่งคุยก็ยิ่งรู้สึกเหมือนกับว่าเธอกำลังนั่งคุยคนเดียวเพราะแทนไม่มีการตอบสนองอะไรเลยนอกจากการขับรถไปนิ่งๆ ของเขา

"อะ โอ๊ย!"

"เป็นอะไรครับ"

"ฉันขยับข้อเท้าน่ะก็เลยเจ็บ"

"บางทีการที่คุณนั่งเงียบๆ ไปไม่ต้องพูดก็อาจทำให้คุณเจ็บน้อยลงก็ได้นะครับ"

"อะไรนะ มันเกี่ยวกันด้วยหรอ?"

"...."

"นี่ฉันพูดมากจนนายรำคาญเลยอย่างนั้นหรอ"

"ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกครับ ผมแค่อยากอยู่เงียบๆ"

"นายคงเป็นพวกโลกส่วนตัวสูงรักสันโดษสินะ"

"...."

"ขอโทษด้วยแล้วกันถ้าพูดมากจนนายรำคาญ"

"ไม่เป็นอะไรหรอกครับผมไม่ได้คิดมากอะไร"

และหลังจากนั้นณัชชาก็ไม่ได้พูดอะไรอีกเลย จนกระทั่งแทนพาเธอมาถึงยังโรงพยาบาล

"ข้อเท้าไม่ได้เป็นอะไรมากนะครับ แค่อักเสบเพราะกระแทกกับพื้นอย่างแรง ยังไงช่วงนี้ก็ระวังหน่อยนะครับ ใส่รองเท้าผ้าใบไปก่อนก็ดี"

"ค่ะคุณหมอ"

หลังจากตรวจเสร็จเรียบร้อยหมดแล้วแทนก็เดินไปรับยาให้กับณัชชา ก่อนที่จะพาเธอกลับไปที่รถ

"แล้วคุณจะกลับยังไงครับ"

"ไม่รู้สิสงสัยคงต้องเรียกแท็กซี่ให้มารับล่ะมั้ง"

"...."

"ข้อเท้าฉันเจ็บอยู่แบบนี้ ฉันคงจะขับรถกลับไปเองไม่ได้หรอก"

"เดี๋ยวผมขับรถไปส่งครับ..."

"ห๊ะ?! นะ นายจะไปส่งฉัน?"

"ครับ"

"แต่เหลือเวลาอีกครึ่งชั่วโมงเอง นายต้องรีบกลับไม่ใช่หรอ"

"ไม่เป็นอะไรครับ คุณเป็นผู้หญิงจะเรียกรถแท็กซี่กลับกลางดึกแบบนี้มันอันตราย ถึงผมจะดูไม่น่าไว้ใจก็เถอะ แต่คุณเชื่อได้ว่าผมไม่ทำเรื่องแบบนั้นแน่นอน"

"ขอบใจนะ"

เวลาผ่านไป

แทนขับรถไปส่งณัชชาที่บ้านของเธอซึ่งเป็นบ้านหลังใหญ่สำหรับเขามากๆ หลังจากที่ส่งณัชชาถึงบ้านโดยปลอดภัยแล้ว เขาก็นั่งรถแท็กซี่กลับเพราะต้องกลับไปเอารถแล้วก็ไปรับลูกชายที่ฝากเลี้ยงเอาไว้

ครืด ครืด ครืด

"สวัสดีครับ"

( ถึงบ้านหรือยัง )

"ถึงสักพักแล้วครับ"

( ขับรถเร็วเหมือนกันนะ )

"คุณณัชชามีอะไรหรือเปล่าครับทำไมถึงยังไม่นอนอีก"

( ฉันแค่โทรมาถามน่ะว่านายถึงบ้านแล้วหรือยัง ฉันเป็นห่วง )

"ขอบคุณนะครับที่เป็นห่วงแต่ผมไม่เป็นอะไร"

( ขอบใจนะที่พาฉันไปส่งโรงพยาบาล แล้วยังพาฉันมาส่งที่บ้านอีก )

"ไม่เป็นอะไรครับคือซะว่าผมไถ่โทษที่เดินหนีคุณแล้วทำให้คุณล้ม"

( อ๋อ )

"ถ้าไม่มีอะไรแล้วแค่นี้นะครับ"

( เดี๋ยวก่อนสิ คือว่า...คุณหมอบอกให้ฉันใส่รองเท้าผ้าใบ )

"ครับ ข้อเท้าของคุณยังไม่หายดีใส่รองเท้าผ้าใบไปก่อนจะดีกว่าครับ"

( ฉันรู้แล้วฉันแค่จะบอกว่า ฉันจะเปลี่ยนมาใส่รองเท้าผ้าใบน่ะ แต่ก่อนฉันคิดว่ารองเท้าส้นสูงมันสวยแต่มันไม่ได้ใส่สบาย )

"....."

( ฉันเคยคิดว่าการที่ฉันมีคู่ครองที่มีฐานะเท่าเทียมกันมันจะดี มันจะทำให้ฉันดูดี แต่มันไม่ได้ทำให้ฉันสบายใจได้เลย กลับกันมีแต่จะทำให้ฉันหนักใจมากกว่าเดิมอีก )

"คุณพูดอะไรครับ"

( ฉันก็แค่จะเปลี่ยนตัวเอง ฉันอยากอยู่กับอะไรที่มันทำให้ฉันสบายใจไม่ต้องหนักใจ อยู่กับคนที่ทำให้ฉันมีความสุข )

"คุณคงไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นใช่ไหมครับ"

( ใช่ฉันหมายความว่าอย่างนั้น ฉันชอบนายนะแทน )

"...."

( มันอาจจะเร็วไปเพราะเราเพิ่งรู้จักกัน ฉันไม่ได้อยากได้คำตอบอะไรจากนาย ฉันแค่ต้องการจะบอกกับนายแค่นั้น )

"ครับ"

( แล้วนายล่ะรู้สึกยังไงกับฉัน )

"ผม...ยังไม่คิดเรื่องพวกนี้ครับ"

( นั่นสินะ นายน่ะมันเป็นพวกคนเย็นชา คงไม่สนใจหรือเปิดใจให้ใครง่ายๆ หรอกสินะ )

"คุณกินยาแล้วก็นอนได้แล้วนะครับ มันดึกแล้วนอนพักผ่อนให้เยอะๆ"

( ก็ได้ พี่ทิวหลับไปแล้วหรอ )

"ครับ"

( งั้นบอกฝันดีนายแทนก็แล้วกัน ฝันดีนะ )

"เช่นกันนะครับ"