02 เรียกพบ

วันต่อมา

"แทนๆ คุณณัชชาเรียกไปพบน่ะ" ผู้จัดการเดินมาหาขณะที่แทนกำลังวุ่นอยู่กับการทำงานของเขา

"คุณณัชชามาหรอครับ?"

"ใช่ๆ เรียกนายเข้าไปหาด้วยไปพบคุณณัชชาหน่อยนะ"

"คะ ครับ"

หลังจากที่เสิร์ฟอาหารให้กับลูกค้าเสร็จเรียบร้อยแล้วแทนก็เดินไปพบกับณัชชาตามที่ผู้จัดการมาบอก

"สวัสดีครับ"

"นายชื่อแทนใช่ไหม"

"ครับ เมื่อวานผมไม่ได้มาประชุมด้วยต้องขอโทษด้วยครับ"

"ไม่เป็นอะไร ว่าแต่นายยังเรียนอยู่หรอ?"

"ครับ เรียนปีสุดท้ายแล้ว"

"เรียนไปด้วยทำงานไปด้วยไหนจะต้องดูแลลูกอีกคนนึง แล้วแม่ของเด็กไปไหนทำไมถึงได้ปล่อยให้ลูกมารอนายเลิกงานดึกดื่นแบบนี้"

"ไม่มีครับ"

"ให้ตายสิ ฉันขอโทษนะถ้าคำพูดมันแรงไป แต่ร้านของฉันมันไม่ใช่ที่ที่เด็กต้องมาอยู่เลยนะ"

"ผมขอโทษครับถ้าทำให้ลำบากใจ คุณจะไล่ผมออกก็ได้..."

"ไม่ๆ ฉันแค่ไม่เข้าใจ ว่านายไม่มีคนที่บ้านให้คอยดูแลลูกเลยหรอถึงต้องได้พาลูกของนายมาทำงานด้วย"

"ไม่มีครับผมเลี้ยงลูกคนเดียว ผมทิ้งแกไว้ที่บ้านคนเดียวไม่ได้ครับ"

"เฮ้อ เอาเถอะฉันไม่ได้ต่อว่าอะไรนายขนาดนั้นหรอก ฉันแค่เป็นห่วงเด็กต่างหาก อายุเท่านี้เองแทนที่จะได้ไปวิ่งเล่นกับเพื่อน"

"เราอยู่กันสองคนพ่อลูกครับ..."

"แล้วแม่ของเด็กหายไปไหน"

"....." แทนเลือกที่จะไม่ตอบ เพราะเขาไม่มีคำตอบสำหรับเรื่องนี้ แม่ของพี่ทิวลูกชายของเขาไม่ได้อยู่บนโลกนี้แล้ว นั่นคือเรื่องที่ตอกย้ำเขามาโดยตลอด

"เฮ้อ โอเคฉันจะไม่ถามซักไซ้มันคงเป็นเรื่องส่วนตัวของนาย"

"ขอบคุณครับ"

"ระหว่างที่นายทำงานก็ให้ลูกชายของนายมาอยู่ในห้องนี้สิ ไปอยู่ข้างนอกยุงมันเยอะจะตายเดี๋ยวก็ได้เป็นไข้เลือดออกกันพอดี"

"แกชินแล้วล่ะครับ"

"ตามใจ ฉันรู้จักนายแล้วคงเหลือแค่ไหนที่ยังไม่ได้รู้จักฉัน ตอนที่เราเดินชนกันนายก็คงไม่รู้ว่าฉันเป็นใคร"

"ครับ ตอนนั้นผมรีบด้วยเลยไม่ได้สังเกตขอโทษด้วยนะครับ"

"ไม่เป็นไรกลับไปทำงานต่อเถอะ"

"ครับ"

แทนเดินกลับไปทำงานของตัวเองต่อ แต่ก็ไม่ได้พาลูกชายไปอยู่ในห้องทำงานของหญิงสาวเพราะกลัวว่าลูกชายจะไปรบกวนเวลาทำงานของเธอ

"คุณณัชชาเรียกไปพบเรื่องอะไรหรอแทน"

"เมื่อวานผมไม่ได้อยู่ประชุมด้วยคุณณัชชาก็เลยอยากรู้จักผมแค่นั้นครับ"

"เฮ้อ นึกว่าจะมีปัญหาซะแล้ว"

"ผมขอตัวไปทำงานต่อก่อนนะครับ"

"อืมๆ ไปเถอะ"

เวลาผ่านไป

"พี่ทิวครับพี่ทิวได้ยินพ่อไหม"

"พ่อ..."

"พ่อเลิกงานแล้วครับกลับบ้านกัน"

"ครับพ่อ"

"พรุ่งนี้ถ้าพ่อมาทำงานพี่ทิวอยากอยู่บ้านไหม"

"อยู่กับใครครับ พ่อเคยบอกว่าพี่ทิวไม่มีเพื่อนอยู่พี่ทิวก็อยู่บ้านคนเดียวไม่ได้"

"ก็นั่นน่ะสิครับ แต่ถ้าพาพี่ทิวมาด้วยพี่ทิวก็จะต้องอดหลับอดนอนแบบนี้ไง พี่ทิวอยู่บ้านคนเดียวได้ไหม"

"อยู่ไม่ได้ครับ อยากอยู่กับพ่อ"

"...." แทนยกมือขึ้นสัมผัสใบหน้าของลูกชายอย่างอ่อนโยน คงเป็นเพราะทั้งสองอยู่ใกล้ชิดกันมาตั้งแต่ลูกชายเกิดแล้ว และทั้งสองไม่เคยอยู่ห่างกันเลย ก็ไม่แปลกที่พี่ทิวจะติดพ่อขนาดนี้ และแกก็ไม่เคยต้องอยู่คนเดียวด้วย

เวลาผ่านไป

แทนยืนมองลูกชายของเขาที่กำลังหลับปุ๋ยอยู่บนเตียง ส่วนตัวเขานั้นเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ หยดน้ำไหลออกมาจากปลายเส้นผมลงไปบนหน้าอกที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อดูเซ็กซี่ไม่เบาเลย

"ทนอีกนิดนะคนเก่ง สักวัน...สักวันจริงๆ พ่อจะให้พี่ทิวได้ไปเล่นกับเพื่อนๆหลังเลิกเรียนเหมือนกับคนอื่นเขา"

แทนไม่ได้อยากทำแบบนี้แต่เขาไม่มีทางเลือก เขาเองก็อยากทำหน้าที่ของพ่อให้ดีที่สุดเหมือนกัน อยากให้ลูกชายได้เล่นได้มีความสุขตามประสาเด็กในวัยนี้

เช้าของอีกวัน

"เฮ้~ หนุ่มน้อยครับเช้าแล้วนะครับตื่นไปอาบน้ำแต่งตัวไปโรงเรียนกันนะ"

"อือ...แล้วพ่อจะไปไหนครับ?"

"พ่อมีเรียนช่วงบ่าย เดี๋ยวไปส่งพี่ทิวเสร็จแล้วพ่อจะลองไปหางานดูสักหน่อย"

"ทำไมพ่อทำงานเยอะจังเลยครับ ตอนเย็นพ่อก็ทำงาน"

"ที่พ่อทำงานก็เพื่อพวกเราไงครับ"

"ทำไมแม่ต้องทิ้งเราสองคนไปด้วยครับ"

"พ่อเองก็ให้คำตอบไม่ได้เหมือนกัน แต่แม่ของพี่ทิวเป็นคนดีมากนะ เก่งมากๆ เลยด้วย"

"พี่ทิวรู้แล้วครับ"

"ถ้าอย่างนั้นพี่ทิวก็ต้องตั้งใจเรียนเพื่อแม่ของพี่ทิวนะครับ"

"ครับพ่อ พี่ทิวจะตั้งใจเรียนเพื่อแม่"

"ถ้าอย่างนั้นก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำนะครับ เดี๋ยวพ่อแว๊นไปส่งที่โรงเรียนเอง"

"ครับผม"

ยังดีที่พี่ทิวเป็นเด็กที่เชื่อฟังไม่ใช่เด็กดื้อ ทุกครั้งที่แทนพูดอะไรออกมาแกก็มักจะเชื่อฟังตลอด ต่อให้จะอยู่กันสองคนพ่อลูกแต่พี่ทิวก็ไม่ใช่เด็กเกเร ไม่ใช่เด็กที่มีปัญหาเพียงเพราะไม่มีพ่อแม่หยุดพร้อมหน้าพร้อมตา

เวลาต่อมา

โรงเรียนอนุบาลของพี่ทิว

"อื้ม พ่อส่งเท่านี้นะ พี่ทิวต้องตั้งใจเรียนนะครับ เดี๋ยวเลิกเรียนแล้วพ่อจะมารับ แล้วแวะไปซื้อขนมกันด้วย"

"ครับพ่อขับรถกลับดีๆ นะครับขอให้ได้งานนะครับพ่อ!" พี่ทิวตะโกนตามหลังผู้เป็นพ่อไป

"...." แทนหันมายิ้มให้กับลูกชาย ก่อนที่เขาจะขึ้นคร่อมรถมอเตอร์ไซค์แล้วขับออกไป แกคงจะเรียนรู้คำพูดพวกนั้นมาจากคนรอบตัวของแทนที่มักจะพูดปลอบใจเขาเวลาที่แทนออกไปหางานทำ

ร้านอาหารณัชชา

"อ้าวแทน ทำไมวันนี้มาเร็วล่ะ?"

"พอดีว่าผมไปหางานพาร์ทไทม์ที่อื่นมาครับ ขับรถผ่านพอดีก็เลยแวะมา"

"มีอะไรหรือเปล่า?"

"ผู้จัดการคิดว่ายังไงครับ ที่ผมต้องเอาพี่ทิวมาอยู่ที่ทำงานด้วยทุกวันแบบนี้"

"อันที่จริงมันก็ไม่ควรแหละนะถ้าพูดถึงในหลักของความเป็นจริง แต่ฉันก็ไม่ต่อว่านายหรอกนะแทน นายเป็นคนขยันทำงานไม่ใช่คนขี้เกียจ ส่วนลูกชายของนายก็ไม่ได้ก่อกวนให้วุ่นวายอะไร เพราะงั้นมันเลยไม่เป็นปัญหาอะไรไง"

"ผมคิดว่าจะหาพี่เลี้ยงให้พี่ทิวครับ ให้คอยอยู่กับแกช่วงระหว่างที่ผมมาทำงาน"

"แล้วจะพอหรอค่าใช้จ่ายน่ะ"

"ก็น่าจะพอครับ"

"ฉันเห็นว่าใกล้ๆ บ้านของนายเขากำลังจะเปิดรับเลี้ยงเด็กอยู่นะ ยังไงนายก็ลองไปติดต่อดูสิ อย่างน้อยลูกชายของนายก็จะได้มีเพื่อนด้วย"

"ขอบคุณนะครับ"

เพราะคำพูดของณัชชาเมื่อวานทำให้แทนต้องเอากลับไปนอนคิดจนนอนไม่หลับ ก่อนหน้านั้นเขายังคงขี้ขลาดไม่กล้าที่จะเอาลูกไปฝากไว้กับใคร แต่ตอนนี้เขาควรจะต้องตัดสินใจได้สักที