ตอนที่ 2 สนใจไหมคะพ่อ (2)

ตอนที่ 2 สนใจไหมคะพ่อ (2)

            เมื่อหาอะไรกินอิ่มแล้วณิชานันท์ก็เดินเล่นย่อยอาหารไปเรื่อย และไม่รู้เพราะเป็นครูอนุบาลหรือความรักความชอบส่วนตัว เธอชอบเดินมายืนดูเด็กเล่นของเล่นในร่มที่ห้างเดี๋ยวนี้มีเกือบทุกห้าง เล็กใหญ่ก็ว่ากันไป ตอนนี้เธอก็มาหยุดยืนดูเด็กๆ กำลังวิ่งเล่นหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน ดูครึกครื้นไม่ต่างกับเด็กๆ ในห้องที่เธอสอนเลย แล้วสายตาก็พลันไปเห็นผู้ชายสูงเด่นคนหนึ่งนั่งอยู่ตรงหน้าโซนของเล่น เขาก้มหน้าดูจอมือถือในมือสลับกับมองเข้าไปข้างในบ้านของเล่น เอียงหน้าเหมือนมองหาและกลับมาสนใจหน้าจออีกครั้ง

            แหม...หล่อขนาดนี้พ่อของลูกใครเนี่ย เห็นแล้วใจสั่น อยากมีสักคน

            แต่วาสนา...คงไม่มี อยู่แบบแห้งเหี่ยวต่อไปเถอะ

            ณิชานันท์ถอนหายใจดูเวลาแล้วเดินผละออกไป เธอไปหาซื้อของทำมื้อเย็นดีกว่า ไหนๆ วันนี้ก็ได้ทำความรู้จักแม่บ้านของเพื่อนบ้านก็ทำไปเผื่อสักหน่อย ไม่เจอเจ้าของบ้านก็ให้แม่บ้านก็ได้ ถือว่าเป็นการสานสัมพันธ์อันดีต่อกัน

            และเมื่อครูสาวเดินผละออกไปก็มีหนูน้อยคนหนึ่งวิ่งออกมาพร้อมกับร้องเรียกหนุ่มหล่อคนนั้นเสียงหวานเจื้อยแจ้ว

            “พ่อขา”

            “ว่าไงลูก”

            “มาเล่นเป็นเพื่อนหนูหน่อยได้ไหมคะ”

            “ทำไมล่ะเพื่อนออกจะเยอะแยะ” ตุลาพยักพเยิดหน้าไปยังเด็กๆ หลายคนที่วิ่งเล่นอยู่ และยิ่งวันนี้เป็นวันหยุดเด็กยิ่งเยอะกว่าปกติ แต่ลูกสาวกลับส่ายหน้า

            “แต่หนูอยากให้พ่อมาเล่นด้วยกันนี่ค่ะ คนอื่นเขายังให้พ่อแม่มาเล่นด้วยเลยค่ะ” หนูน้อยชี้ไปยังพ่อแม่ลูกหลายคู่ที่มาเล่นด้วยกัน แต่บางครอบครัวก็มีแค่พ่อลูกหรือมีแค่แม่ลูกเท่านั้น

            “ก็ได้ รอแป๊บหนึ่งนะ”

            “ค่ะ” หนูน้อยมีนายืนรอพ่อที่กำลังพิมพ์อะไรบนมือถือครู่หนึ่ง ก่อนมือถือนั้นจะถูกยัดเข้าไปเก็บในกระเป๋ากางเกง และพ่อก็ลุกขึ้นเดินตามทางที่ถูกลูกสาวตัวน้อยจูงไป

            “ชวนพ่อมาเล่นขายของเนี่ยนะ”

            “ค่ะ เพื่อนๆ ไม่มีใครยอมเล่นเป็นลูกค้าเลยค่ะ จะเล่นเป็นแต่แม่ค้า” พูดแล้วก็ถอนหายใจส่ายหน้า ตุลาเห็นท่าทางเลียนแบบผู้ใหญ่แล้วได้แต่อมยิ้ม ยกมือขึ้นไปโยกศีรษะลูกสาวอย่างเอ็นดู

            “แล้วเราทำไมไม่เป็นลูกค้าล่ะ”

            “หนูเองก็อยากเป็นแม่ค้าเหมือนกันนี่คะ เป็นลูกค้าไม่เห็นสนุกเลย ไม่ได้ทำอะไรนั่งรอกินอย่างเดียว” ว่าแล้วก็จัดการเตรียมของจากของเล่นบทบาทสมมุติที่มีอยู่หลายจุด

            “โอเค งานนั่งรอกินพ่อถนัด” ตุลานั่งขัดสมาธิค้ำคางมองลูกสาวตัวน้อยที่กำลังแสดงบทบาทแม่ค้าจับนั่นวางนี่ด้วยท่าทางคล่องแคล่ว

            “หนูก็ว่างั้นแหละค่ะ รอสักครู่นะคะ เดี๋ยวทำข้าวผัดให้” บอกลูกค้าทั้งที่ยังไม่ได้ถามทำเอาตุลาอดขำไม่ได้ เขาคงเป็นลูกค้าคนเดียวในโลกมั้งที่โดนแบบนี้

            และในระหว่างที่สองพ่อลูกนั่งเล่นขายของอยู่นั่นเองก็มีแม่ลูกคู่หนึ่งเดินเข้ามาชวนคุย “น่ารักจังเลยนะคะ คุณพ่อมาเล่นขายของกับคุณลูก”

            “ครับ”

            “ขอน้องนัทเล่นด้วยคนได้ไหมคะ” หญิงสาวหันไปถามเด็กน้อยหน้าตาน่ารักที่กำลังสาละวนอยู่กับการทำอะไรบางอย่างอยู่อย่างเป็นมิตร

“ของเล่นตรงนั้นว่างค่ะ เล่นได้เลย” หนูน้อยชี้ไปที่ของเล่นอีกจุดใกล้ๆ กัน เพราะเด็กที่เล่นอยู่ก่อนหน้าเพิ่งผละออกไปไม่นาน

หญิงสาวยิ้มเก้อๆ เล็กน้อย แต่ก็ยอมให้ลูกสาวไปเล่นอีกจุด ส่วนตัวเองก็นั่งลงแล้วหันมาชวนคุณพ่อสุดหล่อเด่นสะดุดตาจนต้องพาลูกสาวมาเล่นแถวนี้เผื่อจะได้ทำความรู้จัก

“คุณแม่ไปไหนล่ะคะ” ถามลูกแต่ตามองพ่อไม่กะพริบ

            “ไม่มีค่ะ”

            “อุ๊ย! เป็นคุณพ่อเลี้ยงเดี่ยวเหรอ” หญิงสาวยกมือปิดปากตาโต ไม่เสียแรงที่ทำใจกล้า ใครปล่อยของดีหลุดมือกันนะ

            ตุลาพยักหน้ารับเล็กน้อยโดยไม่พูดอะไรและไม่ได้สนใจใครนอกจากลูกสาวคนเดียว

“เหมือนกันเลยนะคะ เป็นคุณพ่อคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวอย่างพวกเราก็จะเหนื่อยหน่อยนะคะ”

            “ครับ”

            “ว่าแต่หน้าตาหล่อขนาดนี้ ไม่คิดจะหาแม่ใหม่ให้ลูกสักคนเหรอคะ” พูดพลางทอดสายตาให้อีกฝ่ายอย่างจงใจ แต่ทางนั้นกลับทำแค่กระตุกมุมปากเล็กน้อยเท่านั้น

            “ฉันเองอยู่คนเดียวมานานก็เหงาๆ เหมือนกันนะคะ ถ้ามีใครสักคนเข้ามาในชีวิตก็คงดีไม่น้อย ว่ายังไงคะหนูไม่อยากมีแม่เหรอจ๊ะ” เมื่อเข้าทางพ่อไม่เวิร์คก็เข้าทางลูกก็แล้วกัน

            “อยากค่ะ”

            “อย่างน้าพอได้ไหม” ยืดตัวนั่งหลังตรงจัดเสื้อผ้าหน้าผมให้เข้าที่ หวังให้หนูน้อยได้เห็นความเป็นผู้หญิงสวย น่ารัก อบอุ่นเหมาะจะเป็นแม่ใหม่

            แต่ทำตอบที่ได้มาทำเอาช็อตฟิล

            “ไม่ค่ะ”

            “อ้าว ทำไมล่ะคะ”

            “เพราะหนูจองคุณพ่อไว้ให้ครูณิชาแล้วค่ะ”

            มื้อเย็นมื้อนี้ณิชานันท์ทำกับข้าวเยอะกว่าปกติ เพราะต้องเอาไปฝากเพื่อนบ้านทั้งสองหลัง หลังแรกไปทักทายเจอคุณภรรยาของเจ้าของบ้าน ซึ่งก็น่ารัก พูดคุยเป็นกันเองดี แรกพบคือถือเป็นเพื่อนบ้านที่ดีคนหนึ่ง ส่วนอีกหลัง บ้านเจ้านายป้าสาย หวังเหลือเกินว่ามาครั้งนี้จะโชคดีเจอเจ้านายสุดหล่อของอีกฝ่ายสักแวบก็ยังดีแต่ความหวังนั้นก็ถูกดับสนิท

            “เสียดายเจ้านายป้าไม่อยู่ ออกไปข้างนอกและวันนี้ก็ไม่กลับมากินข้าวเย็นด้วยค่ะ”

            “ไม่เป็นไรค่ะ เจ้านายป้าไม่อยู่ก็เอามาให้คุณป้าแหละค่ะ มีแตงโมหวานๆ ด้วยนะคะ” ถึงในใจจะแอบเสียดายเหมือนกันแต่ก็ยังยิ้มและส่งกล่องใส่อาหารสองใบให้กับผู้สูงวัยด้วยรอยยิ้ม

            “ขอบใจจ้ะ น่ารักจริงๆ” ก้มดูของในกล่องเล็กน้อยก่อนจะขยับตัวเข้าไปใกล้ๆ นิสัยป้าข้างเริ่มออกอาการ “ว่าแต่ทำงานอะไรเหรอจ๊ะ”

            “เป็นครูที่โรงเรียนอนุบาลค่ะ” ณิชานันท์ไม่ติดนะที่จะบอก ไม่ใช่เรื่องที่ต้องปิดบัง อีกอย่างป้าจะได้เอาไปพูดต่อเผื่อเข้าหูเจ้านาย จะได้รู้ว่าเธอน่ะรักเด็กยิ่งกว่านางงามเสียอีก

            “หน้าตาท่าทางใช่เลย สวย ใจดี”

            “ขอบคุณค่ะ” ณิชานันท์ยกมือไหว้รับคำชม อย่างไม่เขินอายเพราะคนส่วนใหญ่ที่พอได้รู้ว่าทำอาชีพอะไรก็ชอบพูดแบบนี้ ซึ่งก็ไม่ได้ขัดกับนิสัยที่แท้จริงนะ

สวย รักเด็ก นี่แหละตัวตนของเธอ

“ยังไงก็ฝากคุณป้าทักทายเจ้านายป้าด้วยนะคะ” ว่าแล้วก็ทิ้งท้ายสักหน่อย ไม่ได้จะเอาหน้าอะไรเลยจริงๆ แต่อยากให้รู้ว่าเพื่อนบ้านอย่างเธอมาทักทายแล้วนะ

            “ได้ค่ะ จะบอกด้วยว่าข้างบ้านเป็นครูโสดสาวสวยน่ารัก”

            “ไม่ต้องขนาดนั้นหรอกค่ะ เกรงใจ แต่นิดหนึ่งก็ดีนะคะ หยอกๆ ค่ะ” ณิชานันท์หัวเราะเบาๆ เล่นเองเขินเอง “งั้นหนูขอตัวก่อนนะคะ”

            “จ๊ะ เดี๋ยวป้ากินเสร็จล้างไปคืนนะ”

            “ค่ะ” เมื่อป้าสายเดินกลับเข้าไปในบ้าน แถมเอี้ยวตัวมามองและโบกมือให้หนึ่งกรุบแล้ว ณิชานันท์ก็แอบชะเง้อมองทางเผื่อรถเจ้านายป้าจะวิ่งเข้ามาพอดีให้เธอได้ยลโฉมหน่อย แต่ก็ไม่มีเลยเจ้าค่ะ มีแต่มอไซค์รับจ้างวิ่งผ่านหน้าไป

            ว้า วันนี้ก็อดเจอคนหล่ออีกแล้ว