คุณพ่อหนูโสดโปรดจีบเถอะค่ะ

ตอนที่ 1 มาเป็นแฟนพ่อหนูไหมคะ (1)

             “วันนี้เลิกเรียนแล้ว พรุ่งนี้เจอกันใหม่นะคะเด็กๆ เดินระวังอย่าวิ่งนะคะ” ครูนุ่นเตือนลูกศิษย์ที่ต่างทยอยเดินไปหาผู้ปกครอง แล้วหันมาพูดกับเด็กน้อยหน้าตาน่ารักที่สะพายกระเป๋าและนั่งแกว่งขาเล่นมองเพื่อนๆ กลับบ้านไปทีละคนสองคน “น้องมีน วันนี้พี่เลี้ยงจะมารับเหมือนเดิมใช่ไหมคะ”

             “เปล่าค่ะ วันนี้พ่อจะมารับค่ะ”

             คุณพ่อ! ครูนุ่นตาโตเดินไปนั่งลงข้างลูกศิษย์ที่น่ารักน่าชังที่สุดในสามโลก โดยเฉพาะพ่อของลูกศิษย์บอกเลยว่า ไม่สิมันใช้คำว่าน่ารักกับผู้ชายคนนี้ไม่ได้ ต้องบอกว่าหล่อวัวตายควายล้ม เจอหน้าแล้วอยากเป็นลมล้มพับใส่อกแน่นๆ

             “คุณพ่อจะมารับเหรอคะ งั้นเดี๋ยวครูรอเป็นเพื่อนนะจ๊ะ”

             “ไม่เป็นไรค่ะ หนูจะรอพ่อกับครูณิชาค่ะ” ครูนุ่นที่กำลังจัดเสื้อผ้าหน้าผมถึงกับชะงักมองค้อนลูกศิษย์ตัวน้อยไปทีหนึ่ง ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ลุกขึ้นไปดึงครูรุ่นน้องที่เพิ่งมาทำงานได้ไม่กี่เดือนแต่เด็กๆ ชอบนางมาก ให้ไปนั่งแทนที่ของตัวเอง

             “ครูเหรอคะ” ณิชานันท์มองครูรุ่นพี่ที่เล่นใหญ่ขำๆ อะไรที่ทำให้ต้องโอเวอร์แอคติ้งขนาดนั้น

             “ค่ะ ครูมารอพ่อเป็นเพื่อนหนูนะคะ”

             “เป็นครูไม่ได้เหรอคะ” ยังถามด้วยสายตาอ้อนวอนลูกศิษย์สุดฤทธิ์ ครูในโรงเรียนนี้ใครไม่รู้บ้างว่าพ่อของน้องน่ะงานดีแค่ไหน และไม่ใช่ว่าอยากเจอจะได้เจอนะเอ้อ เหมือนของแรร์ ที่นานๆ จะโผล่มาที ก็ต้องอยากเห็นใกล้ๆ ได้พูดคุยบ้างอะไรบ้าง เผื่อจะตกได้

             “ครูณิชาดีกว่าค่ะ”

             “ทำไมอะคะ”

             “ครูณิชาใจดีค่ะ” ครูนุ่นอ้าปาก ยกมือแตะใบหน้าที่ทำเหมือนกำลังเศร้าของตัวเองไปทั่ว มองลูกศิษย์ตัวน้อยแล้วตัดพ้อ

             “ครูไม่ใจดีเหรอคะ”

             “ใจดีค่ะ แต่ครูณิชาใจดีกว่าค่ะ ครูณิชาใจดีเท่านี่เลยค่ะ หนูชอบครูณิชาที่สุดค่ะ” น้องมีนลุกขึ้นกางแขนออกกว้างที่สุดเท่าที่แขนของเด็กคนหนึ่งจะกว้างได้ งานนี้ครูนุ่นเลยขอถอยออกไป ทั้งที่ยังไม่ทันได้สู้ก็แพ้แล้ว

             “ปากหวานจริงเด็กคนนี้ มาเรามารอคุณพ่อกัน” ณิชานันท์มองรุ่นพี่ที่ทำท่าโบกมือพลางซับน้ำตาแล้ววิ่งเข้าห้องเรียนไปก่อนจะส่ายหน้า

             เล่นใหญ่เกินเบอร์จริงๆ

             “ฝากชื่นชมคุณพ่อน้องแทนด้วยนะจ๊ะ” คนที่วิ่งเข้าห้องวิ่งออกมาตะโกนบอกแล้วหายเข้าไปอีกครั้ง

             “อะ...เอ่อ...ค่ะ” ณิชานันท์เกาศีรษะมองหน้าลูกศิษย์สลับกับห้องเรียนที่รุ่นพี่เพิ่งวิ่งหายเข้าไปอย่างงงๆ “ทำไมพวกเขาดูมีความตื่นเต้นกันจัง” ครูนุ่นเล่นใหญ่สุดออกอาการสุด แต่ครูผู้หญิงอีกสองสามคนไม่ได้ออกอาการมาก แต่ก็ดูกระดี๊กระด๊าผิดปกติ

             “เพราะพ่อหนูหล่อค่ะ” เด็กน้อยจีบปากจีบคอพูดขณะเดินไปนั่งลงที่ชิงช้า

             “เหรอจ๊ะ”

             “จริงค่ะ หล่อมาก หล่อที่สุด”

             “อื้อ อย่างนี้นี่เอง เพราะพ่อหล่อ น้องมีนถึงได้น่ารักมากขนาดนี้” ไม่แปลกหรอกเด็กหน้าตาดีขนาดนี้ หน้าตาพ่อแม่ก็ต้องระดับพรีเมี่ยม แต่พวกครูๆ จำเป็นต้องออกอาการขนาดนี้กับสามีคนอื่นเลยเหรอ

             “ใช่ค่ะ”

             “ชักอยากเห็นเสียแล้วสิ”

             “ถ้าเจอแล้วจะตกหลุมรักไหมคะ”

             “หือ...” ณิชานันท์ที่กำลังไกวชิงช้าเบาๆ ต้องเลิกคิ้วมองลูกศิษย์ตัวน้อยที่กำลังจ้องเธอไม่วางตาแล้วเปิดยิ้มกว้าง ท่าทางเด็กคนนี้จะหลงพ่อตัวเองสุดๆ เลยสินะ

             “ก็น้องมีนเคยได้ยินคุณครูและผู้หญิงหลายคน พอเจอหน้าพ่อแล้วชอบพูดว่าหล่อจนตกหลุมรักเลย ครูณิชาจะตกหลุมรักพ่อหนูไหมคะ”

             เอาล่ะสิ เล่นพูดมาอย่างนี้ก็ชักอยากจะเห็นหน้าพ่อของลูกศิษย์ช่างพูดคนนี้เสียแล้วว่าจะสมคำร่ำลือหรือเปล่า แต่เรื่องตกหลุมรักน่ะไม่มีทางหรอกนะจ๊ะเด็กน้อย

             เห็นอย่างนี้แต่ครูน่ะพวกเคร่งคุณธรรมนะจะบอกให้ ใส่บาตรทุกเช้า เข้าวัดทุกวันพระ

             “ไม่หรอกจ้ะ ครูไม่ชอบผู้ชายที่มีเจ้าของแล้ว”

             “มีเจ้าของ...” น้องมีนเอียงหน้าขมวดคิ้ว ณิชานันท์เลยต้องอธิบายต่อ อย่างว่าเด็กก็คือเด็กบางอย่างเข้าใจบางอย่างก็ไม่เข้าใจ

             แต่บางทีก็งง คือบางอย่างไม่ควรเข้าใจกลับเข้าใจเสียอย่างนั้น

             “หมายถึงพ่อของน้องมีนก็มีแม่ของน้องมีนเป็นแฟนแล้วนี่จ๊ะ”

             “ไม่มีค่ะ พ่อน้องมีนโสด เราอยู่กันสองคน ไม่สิมีป้าพี่เลี้ยงด้วย ไม่ๆ มีลุงคนขับรถ ป้าแม่บ้าน ห้าคนค่ะ” เด็กน้อยนับนิ้วแล้วยกขึ้นโชว์

             “ครูขอโทษเรื่องคุณแม่ด้วยนะจ๊ะ” ณิชานันท์ยกมือไปลูบศีรษะเด็กน้อยอย่างรู้สึกผิด และคิดไปว่าเพราะเหตุผลนี้หรือเปล่าน่ะที่ทำให้น้องโหยหาความรักจากแม่ จึงเอาความรู้สึกนั้นมาให้กับครูผู้ดูแลอย่างเธอ

             “ค่ะ น้องมีนยกโทษให้ค่ะ เพราะแม่หนูยังไม่ตาย พ่อบอกว่าแม่อยากมีชีวิตเป็นของตัวเอง อยากไปใช้ชีวิตในแบบที่ตัวเองอยากเป็น”

             “หนูเข้าใจด้วยเหรอคะ”

             “เข้าใจสิคะ พ่อบอกว่าหนูเป็นเด็กฉลาด”

             ณิชานันท์พยักหน้าอมยิ้มยืดตัวลุกขึ้นไปไกวชิงช้าเบาๆ เหมือนเดิม ช่างเป็นเด็กที่น่ารักและน่าหมั่นไส้ในเวลาเดียวกัน แต่โดยรวมคือน่าเอ็นดูมาก

             “ช่างพูดจริงเด็กคนนี้ น่ารักจนอยากเก็บกลับบ้านไปกอด”

             “งั้นกลับบ้านกับหนูไหมคะ” ณิชานันท์กะพริบตาปริบๆ จ้องมาจ้องกลับ เอากับเขาสิเด็กคนนี้ เขาว่าพ่อน้องหล่อแกล้งใจง่ายกลับไปด้วยเลยดีไหมเนี่ย

             “ครูอยู่บ้านกับใครคะ”

             “คนเดียวจ้ะ”

             “น่าสงสารจัง เหงาแย่เลยนะคะ”

“ก็มีบ้าง แต่ทำงานไปก็ลืม”

“ครูไม่มีแฟนเหรอคะ”

“ไม่มีจ้ะ” ตอบแล้วก็อดหัวเราะไม่ได้เมื่อเด็กน้อยทำหน้านิ่วคิ้วขมวดจะว่าสงสารเธอก็ไม่น่าใช่ “ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะคะ”

“ครูสวยค่ะ” แหม เด็กตาถึงน่าให้รางวัล

“คนสวยมักโสด เหมือนพ่อของน้องมีนไง หล่อยังโสดได้เลยจริงไหมจ๊ะ”

“พ่อบอกว่าพ่อหล่อเลือกได้ค่ะ”

             “ครูก็สวยเลือกได้เหมือนกันจ้ะ” ไงล่ะ คนมีพ่อหล่อเจอครูคนสวยขิงใส่ ไปไม่เป็นเลย...

             “งั้นครูมาเป็นแฟนพ่อหนูไหมคะ”