ตอนที่ 1 มาเป็นแฟนพ่อหนูไหมคะ (2)

ตอนที่ 1 มาเป็นแฟนพ่อหนูไหมคะ (2)

            ณิชานันท์กวาดสายตามองไปรอบๆ บ้านหลังใหญ่ที่เธอต้องมาอาศัยอยู่คนเดียว มาวันแรกๆ ก็โหวงเหวงดี กลัวผีโผล่มาทักท้วงความเป็นเจ้าของทั้งที่ไม่มีโฉนด แต่อยู่ไปสักอาทิตย์ก็เริ่มวางใจว่าในบ้านหลังนี้นอกจากคนสวยอย่างเธอก็ไม่มีผีสาวตัวไหนกล้ามาทาบรัศมี

            อยู่คนเดียว

            สวยคนเดียว

            คิดถึงเรื่องสวยก็น่าเสียดายที่เมื่อวันศุกร์อดเจอคนหล่อ ที่เพื่อนร่วมงานและลูกศิษย์ตัวน้อยพูดอวยนักหนา เพราะจู่ๆ ผอ.ก็เรียกไปคุยธุระ หน้าที่ของเธอเลยต้องยกให้ครูนุ่นที่เดินปั้นจิ้มปั้นเจ๋อมาแทนทันที

            “พี่ขอรับไม้ต่อนะคะ” พูดแล้วก็ปิดปากหัวเราะอย่างมีจริต ชวนให้น่าหมั่นไส้ ที่แม้แต่น้องมีนยังส่ายหน้า เลิกเล่นชิงช้าไปเล่นกระดานลื่นคนเดียวเงียบๆ

            ส่วนเธอที่โดนเด็กขอให้เป็นแฟนพ่อก็ขอจรลีไปแบบค้างๆ คาๆ สรุปเด็กมันพูดจริงหรือพูดเล่นล่ะเนี่ย

            ไอ้เราได้ยินว่าพ่อหล่อ แถมตัวลูกก็มาขอให้ไปเป็นแฟน คนสวยก็ว้าวุ่นเลยสิทีนี้

            แต่ว้าวุ่นแล้วจะทำไงได้ สรุปไม่สุดสักทาง กับคนลูกก็คุยไม่เคลียร์ กับคนพ่อ หน้าก็ไม่ได้เจอ

            “เหนื่อย” ทำงานบ้านน่ะเหนื่อย ณิชานันท์ปาดเหงื่อกวาดสายตามองผลงานการทำความสะอาดของตัวเองอย่างพอใจ เธอใช้เวลาทำความสะอาดทุกซอกทุกมุมของบ้านหลังนี้ร่วมอาทิตย์ แม้ตอนเข้ามาอยู่มันไม่ได้ถูกปล่อยร้าง แถมถูกดูแลและทำความสะอาดอย่างดี แต่มันก็ไม่เหมือนทำเอง จึงไล่ทำความสะอาดมันอีกรอบจนพอใจ

            “สะอาดเอี่ยม ดูดีเหมือนคนทำ อาบน้ำออกไปหาอะไรกินข้างนอกดีกว่า” ณิชานันท์เอาอุปกรณ์ทำความสะอาดไปเก็บแล้วจัดการกับตัวเองเสร็จก็ออกจากบ้าน จะเดินไปขึ้นรถที่หน้าปากซอย แต่ก็เจอเข้ากับเพื่อนบ้านที่เดินออกมาพอดี

            “สวัสดีค่ะ” ณิชานันท์ยกมือไหว้ผู้สูงวัยกว่าที่ปิดประตูรั้วแล้วหันมารับไหว้พร้อมกับทักทายด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตร

            “สวัสดีจ้ะ”

            “หนูณิชานะคะ ย้ายมาอยู่บ้านหลังนี้ได้อาทิตย์หนึ่งแล้วค่ะ แต่ยังไม่มีเวลามาทักทายคุณป้าเลย ยังไงก็ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ”

            “โอ๊ย ไม่ต้องขนาดนี้ก็ได้ค่ะ ป้าไม่ใช่เจ้าของบ้านหรอกค่ะ เป็นแค่แม่บ้านเอง ยังไงก็ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ ป้าชื่อป้าสายจ้ะ”

            “ยินดีที่ได้รู้จักค่ะป้าสาย แล้วนี่ป้าจะไปไหนเหรอคะ” ถามแล้วก็เดินตามป้าที่เดินนำไปก่อน

            “ป้าจะออกไปซื้อของตรงหน้าปากซอยนี้จ้ะ แล้วหนูล่ะจะไปไหนเหรอ แต่งตัวสวยเชียว”

            “ไปหาอะไรกินนอกบ้านเปลี่ยนบรรยากาศน่ะค่ะ ป้าไปด้วยกันไหมคะ”

            “โอ๊ย ไปเถอะจ้ะ นัดแฟนไว้ล่ะสิ”

            “อย่าพูดเรื่องน่าเศร้าสิคะป้า” คำว่านัดแฟนพูดเบาๆ ก็เจ็บไปทั้งใจคนโสด จะรับสมอ้างก็รู้สึกสมเพชตัวเอง ประกาศให้โลกรู้ไปเลยดีกว่า

            โสดมาก

            โสดแบบตะโกน...

            “น่ารักขนาดนี้ไม่มีแฟนเหรอ”

            สีหน้าหม่นเมื่อครู่สดใสขึ้นมาแบบไม่มีอะไรกั้น แค่คำนี้เท่านั้นที่ทำให้ชีวิตสาวโสดอย่างเธอพอได้ชุ่มชื่นหัวใจ “นั่นสินะคะ หนูก็ไม่อยากจะเชื่อตัวเองเหมือนกันล่ะค่ะ ว่าโสดมาถึงทุกวันนี้ได้ยังไง”

            “สนใจเจ้านายป้าไหมล่ะ หล่อ รวย แถมโสดด้วยนะ” ป้าสายทำท่ากระซิบทั้งที่อยู่กันแค่สองคน ณิชานันท์ก็บ้าจี้ก้มลงไปฟังแล้วแอบอมยิ้ม

            แหม...ช่วงนี้รู้สึกคนสวยจะเนื้อหอม มีแต่คนเสนอหาแฟนให้ จะรับปากเลยก็น่ะ เรามันก็หญิงไทยใจงามเสียด้วยสิ

            “จริงเหรอคะ แต่ผู้ชายเพอร์เฟกขนาดนั้นเขาคงไม่แลณิชาหรอกค่ะ”

            “พูดอะไรหนูออกจะน่ารัก เชื่อป้า ไว้ว่างๆ มาเจอดูไหมล่ะคะ”

            “ได้เหรอคะ”

            “ได้สิ ไว้ป้าหาโอกาสให้ อุ๊ย! แป๊บๆ ถึงหน้าปากซอยแล้ว ป้าขอไปซื้อของก่อนนะไว้ค่อยคุยกัน” พูดจบก็เดินหนีไปเฉยเลย

            “ค่ะ” พอคุยเรื่องผู้ชาย ปากซอยก็แค่ประตูรั้วบ้าน แป๊บๆ ถึง อยากต่ออีกสักนิดจัง ตกลงป้าแกเอาจริงใช่ไหม ไม่ได้มายั่วให้เธออยากแล้วจากไปอีกคนหรอกนะ

            ช่วงนี้ยิ่งหิวๆ อยู่

            ณิชาตบหน้าผากเรียกสติและเตือนตัวเอง

            “มึงหิวข้าวณิชา มึงหิวข้าว”