ตอนที่ 3 จำคนผิด

“หยุดความคิดของแกเลยนะ ฉันล่ะเบื่อกับความเจ้าชู้ของแกจริง ๆ กี่รายแล้วที่ฉันต้องเคลียร์ปัญหาให้ อย่าให้มีข่าวฉาวเรื่องผู้หญิงอีกเด็ดขาดเข้าใจไหม” ผู้จัดการสาวชี้หน้าขู่ด้วยความเหนื่อยใจ เมื่อนึกถึงวีรกรรมของเด็กในปกครอง

“รู้แล้วน่าพี่…แค่มองก็ไม่ได้เหรอ ผมเป็นผู้ชายนะถ้าไม่มองผู้หญิงสิแปลก” เขาเอ่ยอย่างไม่ยี่หระ ชะเง้อมองหญิงสาวอย่างสนใจ

“เฮ้อ! ฉันละเบื่อนิสัยแกเรื่องนี้เรื่องเดียวนี่ล่ะ”

แอนนาเหลือบตามองอีกฝ่าย พลางถอนหายใจเบา ๆ จากนั้นเดินนำหน้าเข้าไปหาณดลและเปรมิกาทันที

เมื่อชายหนุ่มเดินเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ เปรมิกาได้แต่พยายามนับหนึ่งถึงสิบในใจ พรูลมออกจากปากนับครั้งไม่ถ้วน แม้อากาศจะเย็นสบายแต่กลับมีเม็ดเหงื่อผุดออกมา จนต้องหยิบผ้าเช็ดหน้าซับอยู่เรื่อย ๆ

“สวัสดีค่ะคุณดล” เมื่อมาถึงแอนนาก็ยกมือไหว้อย่างมีสัมมาคารวะ แม้ว่าเธอเองจะมีอายุมากกว่าก็ตามที

“สวัสดีครับคุณแอนนา” ณดลรับไหว้ผู้จัดการสาวด้วยรอยยิ้ม ทั้งสองรู้จักกันเป็นอย่างดี เพราะแอนนามีเด็กในสังกัดที่อยู่ในค่ายของณดลหลายคน

ในวินาทีนี้เปรมิกาต้องดับเครื่องชนเท่านั้น เธอจะทำเป็นไม่รู้จักเขา และจะไม่มีทางให้อีกฝ่ายรับรู้เด็ดขาดว่าการเลิกราในครั้งนั้น เขาได้ทิ้งให้ชีวิตน้อย ๆ ถือกำเนิดขึ้นมาบนโลกใบนี้

“สวัสดีครับคุณดล” เรวัฒน์ยกมือไหว้ผู้บริหารค่าย จากนั้นถอดแว่นสีชาเหน็บไว้ที่คอเสื้อ นั่นเพราะอยากเห็นดวงหน้าสวยให้ถนัดตา เขารู้สึกคุ้นหน้าผู้หญิงคนนี้เหลือเกิน มั่นใจว่าต้องเคยรู้จักกันมาก่อนเป็นแน่

“หวัดดีเรย์” เมื่อเห็นเรวัฒน์เอาแต่จ้องหน้าเปรมิกา ณดลจึงเลิกคิ้วมองด้วยความสงสัย

“นี่คุณกอหญ้า เป็นช่างภาพที่จะมาถ่ายงานวันนี้ไง คุณกอหญ้าครับนี่คุณแอนนาเป็นผู้จัดการส่วนตัวของเรย์ ส่วนคนนี้คงไม่ต้องแนะนำนะครับ”

“สวัสดีค่ะคุณแอนนา ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ”

“เช่นกันค่ะคุณกอหญ้า”

ทักทายแอนนาแล้ว เปรมิกาก็หันมาส่งยิ้มให้ชายหนุ่มที่ยืนตรงหน้า ในที่สุดเธอก็ทำได้ ทำเหมือนไม่เคยรู้จักกันมาก่อน

“กอหญ้างั้นเหรอ” เรวัฒน์จ้องมองดวงหน้าสวยให้ชัด ๆ อีกครั้ง โลกจะกลมอะไรขนาดนี้นะ จะใช่ยัยแว่นคนนั้นจริง ๆ หรือ ทำไมสวยขึ้นเป็นกองขนาดนี้

“ใช่ค่ะ…ฉันชื่อกอหญ้าเป็นช่างภาพอิสระ ดีใจจังที่ได้เจอคุณเรย์ตัวเป็น ๆ ครั้งแรก ยินดีที่ได้ร่วมงานกันนะคะ” เจ้าหล่อนกล่าวทักทายด้วยรอยยิ้ม ทำเหมือนไม่เคยรู้จักกันมาก่อน

เมื่อได้ยินเสียงและจ้องตาในระยะประชิด สำหรับเรวัฒน์แล้วเขามั่นใจว่าใช่เธอคนนั้นแน่นอน คนที่เขาเคยหลอกฟันแล้วทิ้งเมื่อห้าปีก่อน จนทำให้คนที่ชื่อเปรมิกาหายไปจากชีวิตเขานับตั้งแต่วันนั้น

“กอหญ้าใช่ไหม?” เรวัฒน์ถามย้ำอีกครั้ง เจ้าตัวไม่เชื่อว่าอีกฝ่ายจะจำตัวเองไม่ได้ เพราะเขาไม่ได้เปลี่ยนไปขนาดนั้น

“ใช่ค่ะ…ฉันชื่อกอหญ้าคุณเรย์มีอะไรสงสัยงั้นเหรอคะ”

“เธอจำฉันไม่ได้จริง ๆ หรือ”

“ฉันงงไปหมดแล้วค่ะ คุณเรย์พูดอะไรก็ไม่รู้” เธอแสร้งทำเป็นงง หันไปมองหน้าณดลเชิงตั้งคำถามว่าซุปตาร์หนุ่มเป็นอะไรไป

“เรย์เคยรู้จักคุณกอหญ้ามาก่อนหรือ”

“ปะ…เปล่า ผมคงจำคนผิด โทษทีนะครับคุณกอหญ้า คุณคล้ายกับคนที่ผมเคยรู้จักมาก ๆ” สีหน้าคนพูดยังไม่คลายความสงสัย แต่ในเมื่ออีกฝ่ายยืนยันว่าไม่รู้จัก แสดงว่ามีโอกาสเป็นไปได้สองประเด็น ข้อแรกจำไม่ได้จริง ๆ ส่วนอีกข้อคือแกล้งทำเป็นจำไม่ได้ และหากเป็นอย่างหลังเขารู้ตัวดีว่าเป็นเพราะอะไร

เมื่อนึกย้อนกลับไปในช่วงเรียนมหาวิทยาลัย เขายอมรับว่าได้ทำร้ายจิตใจผู้หญิงคนนี้เอาไว้เยอะพอสมควร เพื่อตอบสนองความสนุกและคึกคะนองของตัวเอง หากเป็นไปได้อยากจะเอ่ยคำว่าขอโทษให้เธอได้ยินสักครั้ง เผื่อว่าจะช่วยทำให้เรื่องที่ยังติดค้างในใจมันเลือนหายไปเสียที