เพราะเราต่างก็เหงา

ตอนที่ 3

เพราะเราต่างก็เหงา

เช้านี้อรรถพันธ์ปลุกคนตัวเล็กที่ยังนอนหลับสนิทอยู่บนที่นอนตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่างดี

“ลุกได้แล้ว ไปหุงข้าวทำกับข้าว”

มีนาลุกขึ้นมานั่งด้วยท่าทีที่ยังไม่หายง่วงนอน เธอเหนื่อยและรู้สึกเหมือนไม่สบายเพราะตอนอยู่ในเรือก็ตากฝนมา

“รู้สึกเหมือนไม่สบายเลยค่ะ ต้องไปหุงข้าวทำกับข้าวจริง ๆ ใช่ไหม”

ชายหนุ่มไม่ตอบแต่ดึงเธอให้ลุกออกจากที่นอนส่งผ้าเช็ดตัวให้อีกฝ่ายไปล้างหน้าแปรงฟันให้เรียบร้อย

มีนาเลือกดูข้าวของในครัว เธอมองแล้วก็รู้สึกว่าทุกอย่างมีเยอะมาก จนเธอเลือกไม่ถูกว่าจะทำอะไรดี

เสียงเหมือนคนกำลังทำอะไรข้างล่าง หญิงสาวจึงชะโงกหน้ามองลงไป

“ทำอะไรคะ”

“ปลูกผัก ปลูกพริก”

อรรถพันธ์สำรวจของที่มีแล้วทุกอย่างอยู่ได้นานหมดยกเว้นผักผลไม้แต่ผลไม้ที่นี่ยังมีมะพร้าว กระท้อน และก็ทุเรียน เท่าที่เขามองเห็นเพราะไม่กล้าไปเดินรอบเกาะเพราะมีเจ้าถิ่นคือลิงป่า

มีนามีความสามารถเรื่องทำกับข้าวอยู่แล้วไม่นานเธอก็ทำข้าวต้มเสร็จพร้อมกับยำผักกาดกระป๋องแล้วก็ทอดกุนเชียง

“ดีที่ยังทำกับข้าวเป็น ไม่อย่างนั้นพากันอดตายแน่เพราะพี่ทำไม่เป็นเลย”

ชายหนุ่มแทนตัวว่าพี่ทำให้มีนารู้สึกสบายใจขึ้น ว่าอย่างน้อยเขาคงมองเธอเป็นน้องสาวและคงจะพาเธอกลับบ้านใน ไม่ช้านี้

“บอกว่าไม่สบาย ทำไมยังไม่ไปนอน”

ชายหนุ่มตะโกนถามเพราะเห็นมีนาเข้าไปทำอะไรในครัวอยู่นานสองนานไม่ออกมา

“มีนาเห็นมีไข่เป็ดเกือบร้อยฟอง กินคงไม่ทันเลยทำไข่เค็มค่ะ ”

หญิงสาวตอบด้วยท่าทางอิดโรย ชายหนุ่มจึงเดินไปหายาที่เวย์เตรียมไว้เอามาให้เธอกินและไล่ให้ไปนอน

อรรถพันธ์เดินดูรอบ ๆ บ้านและเดินไปเอาเรือขึ้นมาซ่อนไว้เพราะถ้าใครเห็นเรือจะรู้ว่ามีคนอยู่อาจจะทำให้ตามหาทั้งคู่ได้สำเร็จ

เกือบบ่ายกว่าที่อรรถจะเดินกลับมาถึงบ้าน เขาคิดว่ามีนาคงตื่นขึ้นมากินข้าวแล้ว แต่พอดูจากร่องรอยก็เลยรู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้ตื่นขึ้นมา

“ตัวร้อนจี๋เลย”

ชายหนุ่มรีบไปหาผ้าขนหนูชุบน้ำมาเช็ดตัวให้มีนาจนเธอค่อย ๆ ลืมตาขึ้น

“พี่ก็ลืมเลยว่านี่มันหลายชั่วโมงแล้วยังไม่ได้กินข้าวกินยา ลุกนั่งเดี๋ยวไปอุ่นข้าวต้มให้แล้วจะได้กินยา”

คนตัวใหญ่ส่ายหัวให้กับตัวเอง ตั้งใจจับเธอมาเป็น ตัวประกันตั้งใจจะแกล้งเสียให้เข็ดให้สมกับที่แค้นพี่ชายของเธอแต่แค่มาวันแรกก็กลายเป็นฝ่ายที่ต้องดูแลเธอเสียแล้ว

เย็นนี้มีนายังคงฝืนร่างกายตัวเองลุกมาทำกับข้าวแต่เธอก็แค่ผัดผักและยำหมูยอกินกับข้าวต้มที่ยังเหลือ

พอพระอาทิตย์ลับขอบฟ้ามีนาก็เริ่มร้องไห้ ตอนนี้ร่างกายเธอไม่สบายยิ่งทำให้เธอคิดถึงบ้านเข้าไปใหญ่

อรรถพันธ์เองก็ออกมายืนรับลมหน้าบ้าน ด้วยความรู้สึกเดียวกับคนที่นอนป่วยอยู่ในห้อง เขาคิดทุกคนที่บ้านแต่ในเมื่อเขาโดนบีบให้ต้องทำแบบนี้เขาจึงบอกตัวเองให้ต้องอดทน และยิ่งทำให้คิดโมโหดอนแฟนของน้องสาวขึ้นมา

คนร่างใหญ่เดินเข้าไปในห้องใจหนึ่งก็เป็นห่วงอีกใจหนึ่งก็อยากจะเอาความโมโหมาปาใส่ เขาจึงคว้าแขนหญิงสาวที่นอนป่วยอย่างแรง

คนป่วยที่กำลังร้องไห้ ลุกขึ้นโผเข้ากอดคนที่กระฉากมือเธอพร้อมกับปล่อยน้ำตาออกมาเต็มที่

“มีนาคิดถึงบ้าน พี่อรรถคิดถึงบ้านไหมคะ”

ยังไม่ทันที่คนถูกถามจะตอบเสียงฟ้าผ่ากลางทะเลทำเอามีนาตกใจโถมตัวเข้าใส่ชายหนุ่มจนตัวเธอลงไปนอนแนบกับเขา ปากบางทาบทับลงไปที่ปากหนาอย่างไม่ตั้งใจ

บรรยากาศที่แสนจะเร้าอารมณ์ด้วยกลิ่นฝนและลมเย็นที่พัดเข้ามาบวกกับความเหงาในหัวใจของทั้งคู่

ชายหนุ่มไม่สามารถควบคุมร่างกายได้ เขาจับตัวอีกฝ่ายให้ลงไปนอนราบกับพื้น ปากหนาซุกซนไปทั่วใบหน้าและคอยาวของมีนาที่เธอเองก็หลับตาส่งอารมณ์ร่วมมือไปกับบทรักของอีกฝ่าย

หัวใจสองดวงที่ตอนนี้ถูกความเหงาเข้าครอบงำจนร่างกายเรียกร้องหาความอบอุ่นจากกันและกัน

ชายหนุ่มปล่อยอารมณ์ไปกับเสียงเรียกร้องของหัวใจเขาลืมทุกอย่างที่ทำให้เขาต้องมาอยู่ที่ เขารู้แค่เพียงว่าร่างเล็ก ในอ้อมกอดเขามันช่างหอมหวานและสวยงามยิ่งนัก

ร่างเปลือยเปล่าของคนที่หัวใจกำลังเหงาส่งผ่านความรู้สึกซาบซ่านเข้าหากัน เหมือนไฟที่โหมแรงเมื่อเจอลม

ความเป็นชายพร้อมเดินทัพแต่...มันติดที่อีกฝ่ายยังเป็นหญิงสาวที่บริสุทธิ์ เมื่อทุกอย่างดำเนินมาถึงขั้นนี้แล้วต่อให้รู้สึกผิดแค่ไหนชายหนุ่มก็เลือกที่จะเดินหน้าอย่างเดียว

“เจ็บค่ะ อ๋อย...เจ็บ”

ชายหนุ่มพยายามเริ่มต้นใหม่เพื่อให้อีกฝ่ายรู้สึกผ่อนคลายก่อนจะรวมกำลังและเดินหน้าเป็นจังหวะเหมือนเสียงคลื่นที่กระทบชายฝั่ง ไม่นานทั้งสองคนก็พากันไปถึงจุดหมายปลายทางที่แสนจะอิ่มเอมใจ

พายุข้างนอกยังคงไม่สงบแต่พายุแห่งอารมณ์สงบลงแล้วมีนาหลับใหลอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนเดียวกับชายหนุ่ม อย่างน้อยคืนนี้เธอก็นอนหลับโดยไม่ต้องเสียน้ำตาเพราะคิดถึงบ้าน

อรรถพันธ์ลูบผมหญิงสาวที่เขาได้เธอเป็นภรรยาไปเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมาด้วยความรู้สึกผิดและสับสน เขาพาเธอมาที่นี่เพื่อเป็นตัวประกันไม่ใช่เพื่อทำลายเธอแบบนี้ คำว่าขอโทษดังอยู่ในหัวใจของเขาแต่มันคงไม่มีทางที่จะหลุดออกมาเป็นคำพูดเด็ดขาด