ตัวประกัน(2)

มีนาถูกสั่งให้ไปอาบน้ำเพราะฝนกำลังจะตกส่วนชายหนุ่มก็ต้มน้ำร้อนเพื่อทำบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปกิน

“รีบกินเลยนะแล้วเข้าไปปูที่นอนให้เรียบร้อยข้างในมีเครื่องนอนอยู่ ผมจะไปอาบน้ำเดี๋ยวลมพายุมาจะไม่กล้าเดินไปไหนกัน”

“คุณ เรานอนด้วยกันเหรอ” มีนาถามเพื่อความแน่ใจ

“ถ้าคุณไม่อยากนอนกับผมก็ออกมานอนข้างนอกคนเดียวแล้วกัน ตามใจ”

หญิงสาวถามใจตัวเองว่าเธอจะเอาอย่างไรดี ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจนอนกับเขา ในห้องนอนมีเตียงขนาดหกฟุตมีโต๊ะเครื่องแป้ง มีตู้เสื้อผ้า กลิ่นของเสื้อผ้าและผ้าปูที่นอน ยังหอมอยู่ มีนาแน่ใจว่าของทุกอย่างถูกเตรียมไว้สำหรับการมาของเธอ

“ตกลงนอนนี่ ก็นอนเลยไม่ต้องรอเห็นบ่นเหนื่อย”

ชายหนุ่มเดินเข้ามาในห้องนอนในสภาพนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวไม่ได้คิดเลยว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกอายแค่ไหน

มีนาหันหลังให้กับคนถามเพราะไม่อยากเห็นคนโป๊ แต่เธอก็เริ่มรู้สึกกลัวและคิดถึงบ้าน

“คุณเป็นใครและพาฉันมาที่นี่ทำไม บอกฉันเถอะตอนนี้ฉันทั้งกลัว คิดถึงบ้าน”

เสียงคนถามสั่นเครือจนชายหนุ่มรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังร้องไห้แต่เขาก็บอกตัวเองว่าไม่มีทางที่เขาจะสงสารเด็ดขาดเพราะพี่ชายของเธอคิดจะมาหลอกน้องสาวของเขาเอง

“ผมชื่ออรรถพันธ์และต่อไปนี้คุณต้องเรียกผมว่าพี่อรรถ เป็นพี่ชายของอิมผู้หญิงที่พี่ชายของเธอกำลังจะมาหลอกแต่งงานด้วย ในเมื่อผมบอกให้ล้มเลิกงานแต่งงาน พี่ชายคุณก็ไม่ยอม การหายตัวไปของน้องสาวเจ้าบ่าวและพี่ชายเจ้าสาว คงทำให้งานแต่งไม่เกิดขึ้น”

“คุณเอ๊ย! พี่อรรถพี่ดอนไปหลอกอะไรพี่อิม เขาสองคนก็รักกันดี คิดไปเองหรือเปล่าคะ”

มีนาเธอพูดตามที่เธอเห็นเพราะพี่ชายของเธอจะพาอิมมาหาเธอที่มหาวิทยาลัยอยู่บ่อย ๆ

“ตอแหลเหมือนกันทั้งพี่ทั้งน้อง อย่ามาทำเป็นไม่รู้ว่าพี่ชายเธอมันไม่ใช่ผู้ชาย”

อรรถพันธ์ลืมตัวด้วยความโมโหเขาพ่นคำหยาบใส่หน้าหญิงสาวที่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้เลย

มือหนาจับคางของคนตัวเล็กที่ปล่อยผมยาวสยาย ก่อนจะกระฉากมือออกอย่างแรง

“เธอมาอยู่ที่นี่ในฐานะตัวประกัน แล้วไม่ต้องพูดเรื่องนี้อีก เพราะมันจะทำให้พี่อรรถของเธอโมโห”

มีนารีบล้มตัวลงนอน เธอใช้ผ้าห่มคุมร่างไว้ทั้งตัว น้ำตาไหลด้วยความคิดถึงพ่อกับแม่คิดถึงบ้าน อยากไปเรียนและไม่เข้าใจเลยทำไมเรื่องนี้ถึงเป็นเธอที่ต้องรับกรรม

อรรถพันธ์เดินออกไปนอกห้องนอนเขาเดินสำรวจข้าวของที่เพื่อนของเขาเตรียมไว้ให้ ชายหนุ่มเปิดตู้เย็นดูของสดจำนวนมากถูกอัดแข็งอยู่ในนั้น ดูแล้วก็น่าจะมีกินได้อีกนาน

เสียงทั้งฝนและลมที่พัดแรงมากขึ้น ทำให้อรรถพันธ์เองก็ยังอดที่จะรู้สึกกลัวไม่ได้เพราะที่นี่เป็นเกาะไม่ใช่แผ่นดินใหญ่เขาจึงรีบเข้าไปในห้องเพราะรู้ว่าคนข้างในป่านนี้คงร้องไห้ไปแล้ว

“ลุกมานั่งทำไม”

“ฉันกลัว พี่อรรถไปไหนมา” มีนารีบดึงมืออีกฝ่ายมานั่งข้าง ๆ

“ไปดูของกินของใช้ว่ามีอะไรบ้าง แล้วเลิกแทนตัวว่าฉันได้ไหม ไม่ชอบฟังเลย”

หญิงสาวพยักหน้าเวลานี้เธอยอมทุกอย่างเพราะมีแต่ ชายหนุ่มเท่านั้นที่จะทำให้เธอกลัวเสียงฟ้า เสียงฝน เสียงลมน้อยลง

ความเหนื่อย ความกลัวทำให้มีนาหลับสนิทจนเผลอตัว เอาศีรษะยกมาหนุนแขนคนนอนข้าง ๆ

อรรถพันธ์ยังคงนอนไม่หลับเพราะเขาเองก็คิดถึงพ่อแม่และบ้านไม่ต่างจากคนที่นอนหนุนแขนเขาอยู่เหมือนกัน