ลักพาตัว(3)

หญิงสาวทำตามแต่โดยดีเพราะรู้ว่านาทีนี้เธอทำได้แค่นี้จริง ๆ กลางทะเลแบบนี้เธอไม่มีทางจะหนีไปไหนได้แน่ ๆ จะจำทางกลับก็ไม่มีอะไรให้จำเลย เรือแต่ละลำที่มองเห็นก็อยู่ไกลเกินกว่าจะตะโกนเรียก

ท้องฟ้าที่เป็นสีดำเริ่มมีแสงเกิดขึ้น มีนาเป็นคนที่กลัว ฟ้าร้องมาก เธอจึงเริ่มขยับตัวไปนั่งด้านหลังคนขับเพราะไม่อยากนั่งอยู่คนเดียวแบบนี้

“จะมานั่งทำไมตรงนี้ มันโดนลมเดี๋ยวก็ไม่สบายที่ที่เราจะไปไม่มีโรงพยาบาลนะ ไป! กลับไปนั่งที่เดิม”

ชายหนุ่มไล่แต่อีกฝ่ายยังตีมึนเตรียมนั่งอุดหูอยู่ข้างหลังด้วยท่าทางที่แสดงให้รู้ว่าเธอกำลังกลัว

“แล้วคุณจะพาฉันไปที่ไหน เพื่ออะไร ทำไม ฉันอยากกลับไปเรียน”

มีนาตะโกนใส่หูอรรถพันธ์ก่อนที่เธอจะกลับมานั่งปิดหูเหมือนเดิม

ว๊าย!

หญิงสาวตกใจเสียงฟ้าร้องรีบเอาหน้าของตัวเองซบลงไปกับหลังหนาของคนขับมือทั้งสองข้างปิดหูไว้แน่ ไม่นานฝนก็ตกลงมา

มีนาไม่ยอมฟังที่ชายหนุ่มพูดว่าให้เอาผ้าใบข้างหลังมาคุมหัวไว้ เธอไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้นเพราะปิดหูจนแน่นและไม่ยอม เงยหน้าจากหลังของอีกฝ่ายเลย

ฝนตกแค่เพียงไม่ถึงยี่สิบนาที แต่ฟ้ายังคงร้องอยู่ชายหนุ่มพยายามรีบขับเรือให้เร็วเท่าที่จะสามารถทำได้เพราะเสียเวลาไปกับตอนฝนตกมากเพราะมองไม่เห็นทางเลย

“คุณลืมตาเปิดหูได้แล้ว เรากำลังจะถึงกันแล้วนะ”

หญิงสาวมองตามไปที่นิ้วของคนขับชี้มันคือเกาะเล็ก ๆที่มีแต่ต้นไม้มองไม่เห็นอะไรเลย ยิ่งเข้าใกล้ยิ่งดูน่ากลัว

“เปิดไฟฉายแล้วมาช่วยกันยกของ บ้านอยู่ไกลถ้ายกไป ไม่หมด จะให้เดินกลับมายกคนเดียว”

อรรถพันธ์ใช้น้ำเสียงที่ออกคำสั่ง ทำให้เด็กสาวในชุดมหาวิทยาลัยยังคงยืนงงเธอทั้งกลัว ทั้งอยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นเธอถึงได้มาอยู่ที่นี่กับผู้ชายที่เธอไม่รู้จัก

“คุณเป็นใครพาฉันมาทำไมที่นี่”

มีนายืนนิ่งไม่ยอมหยิบกระเป๋าจากในเรือและตะโกนถามคำถามที่เธอคิดว่า เธอควรจะมีสิทธิ์รู้

“เห็นฟ้าไหม จะยืนรอฟังคำตอบแล้วให้ฟ้าผ่าตายหรือจะรีบยกกระเป๋าแล้วเดินตามฉันมา”

แสงสว่างวาบบนท้องฟ้าก่อนจะตามมาด้วยเสียงคำราม ทำเอาหญิงสาวไม่อยากได้คำตอบรีบถือกระเป๋าคนเดียวสี่ใบเดินตามชายหนุ่มที่สองมือก็เต็มไปด้วยกระเป๋าไม่ต่างจากเธอ

ทางเดินเต็มไปด้วยต้นมะพร้าว ความจริงแล้วมันดู ไม่เหมือนทางเดินด้วยซ้ำเพราะรกไปหมดจนมองไม่เห็นว่าข้างล่างเป็นพื้นดินหรือพื้นทรายกันแน่

“เดินเร็ว ๆ เดี๋ยวถ้าฝนตกจะทิ้งไว้ตรงนี้ไม่รอแล้วเสียเวลา”

คำขู่ได้ผลมีนารีบสาวเท้าตามคนตัวใหญ่เพราะอย่างน้อยตอนนี้ทั้งเกาะก็คงมีเขาที่เธอเห็นว่าเป็นมนุษย์

มีนาไม่ใช่แค่กลัวฟ้าร้องแต่เธอยังกลัวผีอีกด้วย และบรรยากาศรอบตัวตอนนี้ก็เหมือนในนิยายผีที่เธอเคยอ่านตอนเด็ก ๆ

“คุณฉันเดินตามคุณแบบเร็วที่สุดแล้วนะ แต่คุณรอฉันบ้างได้ไหม ฉันกลัวผีมันเดินตามมาข้างหลัง”