ลักพาตัว(2)

เวย์ส่งคนไปเตรียมปรับปรุงบ้านที่เกาะเพราะไม่ได้มีคนไปอยู่ที่นั่นเกือบสิบปี ปู่กับย่าของเขาเคยให้ครอบครัวหนึ่งไปพักแต่ก็อยู่ได้เพียงแค่ไม่ถึงปีก็ตัดสินใจออกมาอยู่บนฝั่งเพราะทนความลำบากไม่ไหว

แผงโซล่าเซลล์จำนวนมากถูกส่งไปติดเพราะอรรถยืนยันว่าอาจจะต้องอยู่มากกว่าหนึ่งเดือนและหลังจากนี้อีกไม่กี่วันจะเป็นช่วงมรสุมเข้า เกาะจะรับลมเต็ม ๆ แต่ยังดีที่บ้านอยู่ใจกลางเกาะจึงมีต้นไม้ช่วยบัง

ตู้แช่แข็งใช้พลังงานไฟมากแต่มันมีความจำเป็นเพราะต้องใช้แช่อาหารสด พวกอาหารแห้งเวย์ก็เตรียมไปให้เพื่อนแล้วแต่ก็กลัวจะกินกันจนเบื่อ

ทุกอย่างเรียบร้อย อาหารสดจะไปแช่ก่อนวันเดินทางเพียงวันเดียวเพราะต้องการเก็บไฟสำรองไว้ให้เยอะที่สุด เวลามรสุมเข้าฝนตกทั้งวันไม่มีแสงแดดถ้าไม่สะสมไว้มีหวังอยู่กันมืด ๆ เป็นเดือน

มีนาเป็นเด็กสาวที่หน้าตาคมคายแบบคนใต้แต่ผิวขาวติดแม่ที่เป็นคนจีนจึงทำให้เธอดูทั้งขาวทั้งคมไม่ต่างจากพี่ชายดอนเองก็หน้าตาดีแถมมองดี ๆ หน้าตาหวานกว่าน้องสาวเสียอีก

“มีนากลับหอเลยไหม”

“ไม่ล่ะเราว่าจะไปนั่งอ่านหนังสือมในห้องสมุดแล้วก็ไปเดินเล่นที่ห้างหน้ามอ คงกลับตอนดึก ๆ เลย ประหยัดค่าไฟ”

เพื่อน ๆ ต่างรู้ว่ามีนาเป็นลูกของเจ้าของร้านขายอาหารที่มีฐานะปานกลางแต่เธอทำตัวประหยัดมาก เหมือนว่าตัวเองนี้จนมากทั้งที่ร้านข้าวแกงของเธอมีถึงสามสาขาในจังหวัดพังงาและยังจะอีกหนึ่งสาขาที่กระบี่ที่ดอนไปเปิดไว้

การไปไหนมาไหนคนเดียวเป็นเรื่องที่มีนาชอบมาก เพราะเวลาเธออยู่กับเพื่อน ๆ เธอจะต้องใช้เงินเยอะเพราะเกรงใจเพื่อนกินอะไรกันเธอก็จะกินตาม ทั้งที่ปกติเธอทำกับข้าวกินเอง เพราะมีนาเป็นลูกสาวแม่ครัวสุดยอดฝีมือแห่งเมืองพังงา

อ่านหนังสือจนเพลินมองนาฬิกาอีกทีก็ใกล้เวลาสามทุ่มแล้ว มหาวิทยาลัยยังมีคนอยู่มากแต่ทางเข้าหอเธอแทบจะไม่มีคนแล้วหลังสองทุ่ม หญิงสาวเลือกเช่าหอนี้เพราะราคาถูกถึงแม้จะอยู่เปลี่ยวก็ตามเพราะถ้าไปอยู่ใกล้มหาวิทยาลัยก็ราคาแพงต้องหารกับเพื่อนและเธอก็อยากอยู่คนเดียวมากกว่า

มีนาเดินมาถึงทางเข้าหอที่เป็นช่วงโค้งพอดีแถวนั้นมีหญ้าขึ้นสูงคนบนหอจะไม่มีใครมองเห็นถนนบริเวณนี้

หญิงสาวรู้สึกเหมือนมีใครเอาอะไรมาปิดจมูกเธอและเธอก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย มารู้ตัวอีกทีเธอก็นอนหลับอยู่บนเรือพร้อมกับกระเป๋าเสื้อผ้าหลายใบ

“ฟื้นแล้วเหรอ ลุกนั่งดี ๆ ระวังจะเมาเรือ เรายังออกมาได้ไม่ถึงครึ่งทางเลย”

อรรถพันธ์ไม่คิดจะแนะนำตัวว่าเขาคือใคร เพราะตัวเขาเองลืมไปว่าอีกฝ่ายไม่รู้จักเขามีแต่เขาที่รู้จักเธอเท่านั้น

“คุณเป็นใครแล้วจับตัวฉันมาทำไม พาฉันกลับเดี๋ยวนี้ ”

หญิงสาวโวยวายพยายามล้วงหาโทรศัพท์ในกระเป๋าแต่หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ

“คุณเอาโทรศัพท์ฉันไปใช่ไหม”

“อืม”

ชายหนุ่มตอบแค่เพียงสั้น ๆ เพราะตอนนี้เขาใช้สมาธิในการขับเรืออยู่เพราะท้องฟ้ามืดมาก เหมือนฝนกำลังจะตก

“ไว้ถึงเกาะแล้วผมจะเล่าทุกอย่างให้คุณฟัง นอนพักเถอะ มีนาเดี๋ยวฝนตกแล้วคุณจะได้กลัวจนหลับตาไม่ลง”

หญิงสาวลุกเดินไปใกล้ ๆ คนขับเพื่อจะมองหน้าเขา ให้ชัด ๆ ในเมื่อเขารู้จักชื่อเธอ เธอก็น่าจะต้องเคยเห็นหน้าเขาบ้าง

“คุณไม่รู้จักผมหรอก ถ้าไม่อยากนอนไปเอาผ้าใบตรงที่คุณนั่งตอนแรกปิดกระเป๋าทุกใบไว้เดี๋ยวฝนตกไม่มีเสื้อผ้าใส่นะ”

หญิงสาวทำตามแต่โดยดีเพราะรู้ว่านาทีนี้เธอทำได้แค่นี้จริง ๆ กลางทะเลแบบนี้เธอไม่มีทางจะหนีไปไหนได้แน่ ๆ จะจำทางกลับก็ไม่มีอะไรให้จำเลย เรือแต่ละลำที่มองเห็นก็อยู่ไกลเกินกว่าจะตะโกนเรียก