ตอนที่ 5 ข้าอยากอยู่คนเดียว

เปลวเดินออกมาจากศาลาริมน้ำด้วยท่าทีอิดออด เขาก็เหมือนเด็กหนุ่มคนหนึ่งเมื่อได้มีโอกาสพูดคุยกับเพื่อนรุ่นราวคราวเดียวกัน ก็เกิดความสนุกและอยากจะเล่นต่อไป แต่ตอนนี้ภารกิจของเขาสำคัญยิ่งกว่า

เปลวเดินถือปิ่นโตตรงเข้าไปยังเรือนพี่พักของคุณพระ วางสำรับเรียงไว้บนโต๊ะแล้วก็กวาดสายตามองหาคุณพระ ปกติแล้วเขามักจะอยู่บริเวณนี้เป็นประจำ ทว่าตอนนี้กลับไม่เห็นเลย จึงตะโกนเรียกหา

“คุณพระขอรับ คุณพระอยู่ไหน ถึงเวลารับประทานมื้อเที่ยงแล้วขอรับ”

“...”

“หายไปไหนนะ ถ้าเจอจะจับตีก้นซะให้เข็ดเลยคอยดู คนอะไรจะดื้อถึงเพียงนี้” เขาบ่นอย่างไม่เก็บเสียงเพราะตรงนี้ไม่มีใคร แต่หารู้ไม่ว่าตอนนี้มีใครบางคนกำลังยืนอยู่ด้านหลัง ทำหน้าถมึงทึง ส่งปลายดาบอันแหลมคมชี้มายังบ่าวรับใช้จอมจุ้นจ้าน

“เอ็งกำลังว่าให้ใคร”

ได้ยินเช่นนั้นเปลวก็เบิกตาด้วยความตกใจ ยืนตัวแข็งทื่อ หัวใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะด้วยความกลัว ยกมือขึ้นมาตบปากตัวเองเบา ๆ สองสามที หมุนตัวกลับไปหมายจะแก้ต่างให้ตัวเอง ทว่าเมื่อเห็นปลายดาบกำลังชี้มายังคอตนก็กลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่

“คะ...คุณพระอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ขอรับ”

“ก็นานพอจะได้ยินว่าเอ็งกำลังนินทาข้า”

“บ่าวไม่ได้นินทานะขอรับ บ่าวกำลังบ่นให้น้องชายของบ่าวขอรับ จู่ ๆ ก็คิดถึงขึ้นมา พอดีว่าน้องชายของบ่าวดื้อมาก เลยพูดอย่างนั้นออกไป คุณพระเอาดาบลงเถิดขอรับ บ่าวกลัวแล้วจริง ๆ”

“สีหน้าเอ็งเหมือนไม่ได้กลัวข้าเลย” สายตาคมกริบปานคมดาบจับจ้องมองใบหน้าเรียวรูปไข่ ใบหน้าอันอ่อนเยาว์ไร้ที่ติ ทว่าเขากลับมองเห็นเพียงความดื้อและกวนประสาทนั้น

เปลวรีบทรุดตัวลงนั่งคุกเข่า แล้วคลานเข้าไปกอดขาของคุณพระเอาไว้แน่น แสร้งร้องไห้ร้องห่มเสียงดัง เล่นละครตบตา หวังว่าคุณพระของเขาคงจะยอมยกโทษให้

“ฮือ ๆ คุณพระ บ่าวผิดไปแล้ว ยกโทษให้บ่าวด้วยนะขอรับ ต่อไปนี้บ่าวจะไม่ปากพล่อยอีกแล้วขอรับ”

“ปล่อยขาข้า” คนพูดพยายามสลัดขาตนเองออก แต่กลับไม่เป็นผล

“ไม่ปล่อย จนกว่าคุณพระจะยอมยกโทษให้บ่าว ยกโทษให้บ่าวด้วยนะขอรับ”

“ปล่อย!”

“ไม่ปล่อย ฮือ ๆ คุณพระสัญญาก่อนว่าจะไม่ลงโทษบ่าว”

“เฮ้อ ข้าปวดกบาลกับเอ็งจริง ๆ ทำตัวน่ารำคาญ”

“ฮือ ๆ”

“ก็ได้ ข้าจะไม่ลงโทษเอ็ง ปล่อยข้าได้แล้ว”

“ขอบพระคุณขอรับคุณพระ บ่าวซาบซึ้งในน้ำใจคุณพระเหลือเกิน” ใบหน้าหวานมีรอยยิ้มประดับเมื่อแผนการสำเร็จจนได้ เขายอมปล่อยขาแล้วเงยขึ้นส่งยิ้มให้คุณพระผู้มีสีหน้าเย็นชาเช่นเคย

“ออกไปข้างนอก แล้วก็ไม่ต้องเข้ามา หากข้าไม่เรียกใช้”

“ขอรับ แต่ตอนนี้คุณพระรีบมารับประทานข้าวก่อนเถิด กำลังร้อน ๆ เชียวนะขอรับ” เปลวลุกขึ้นยืนเข่า ถือวิสาสะจับมือคุณพระเพื่อพามายังโต๊ะไม้ที่มีกับข้าววางไว้รอ

พระพิชิตพลเดชารีบสะบัดมือออกโดยเร็ว ชักสีหน้าใส่ให้รู้ว่าไม่พอใจ แล้วก็อย่ามาบังอาจแตะเนื้อต้องตัวหากไม่ได้รับอนุญาต

“เอ็งนี่ช่างไม่รู้ความเอาเสียเลย หากไม่ได้รับอนุญาตอย่ามาแตะตัวข้าอีกเด็ดขาด”

“ทำไมล่ะขอรับ ก็บ่าวเป็นห่วงคุณพระนี่นา ไม่ได้จะทำร้ายสักหน่อยนะขอรับ” เปลวขมวดคิ้วทำหน้าฉงน เขาไม่ได้มีเจตนาอื่นใดนอกเสียจากอยากให้รับประทานข้าวให้ตรงเวลาเท่านั้น เพราะคุณหญิงได้กำชับเอาไว้นั่นเอง

“ออกไป! ข้าอยากอยู่คนเดียว”

“ก็ได้ขอรับ”