คุณพระของบ่าว

บนถนนสายเล็ก ๆ ภายในย่านการค้าของเมือง คลาคล่ำไปด้วยผู้คนที่ต่างก็เดินเลือกซื้อของกินของใช้กันอย่างหนาตา วันนี้อากาศเย็นกำลังสบาย เหมาะกับการเดินเลือกซื้อของ ทว่าภายในใจของหนุ่มน้อยนามว่า ‘เปลว’ วัยสิบแปดกะรัต กลับร้อนรนกระวนกระวาย เพราะกำลังถูกบิดาและมารดาพาไปยังเรือนของ ‘พระพิชิตพลเดชา’ ขุนนางผู้มีอันจะกินและมีหน้ามีตาในย่านนี้ ที่เพิ่งจะป่าวประกาศรับบ่าวเข้าไปทำงานเมื่อหลายวันก่อน

ครอบครัวของเปลวมีสมาชิกสี่คน นั่นคือบิดา มารดา น้องชายวัยสี่ขวบ และตัวเขาเอง เปลวเป็นเด็กหนุ่มที่มีความคิดฉลาดหลักแหลม เป็นคนร่าเริงมาตั้งแต่เด็ก ช่วยเหลือบิดามารดาทำไร่ทำสวนโดยไม่บ่นว่าเหนื่อยสักคำ แต่ด้วยเจ้าของที่ดินซึ่งครอบครัวเช่าทำกินต้องการจะขาย ประจวบเหมาะกับเห็นประกาศรับบ่าวเข้าทำงานในเรือนพระพิชิตพลเดชา จึงอาสาเข้าไปทำงานเพื่อให้บิดามารดามีเงินก้อนในการซื้อที่ดินผืนนั้นไว้ เขาทำได้ทุกอย่างเพื่อให้ครอบครัวมีอยู่มีกินและมีความสุข

เรือนไทยหลังใหญ่โตสร้างมาจากไม้สักทั้งหลัง มีอาณาเขตกว้างขวางสมกับฐานะขุนศึกผู้เกรียงไกร บ่าวรับใช้หลายสิบชีวิตกำลังช่วยกันทำงานบ้านงานสวนอย่างขะมักเขม้น ทั้งสี่ชีวิตยืนจ้องมองอย่างรู้สึกตื่นตา เพราะไม่เคยย่างกรายเข้ามาในเรือนใหญ่โตเช่นนี้

‘คุณหญิงวาดแก้ว’ สตรีวัยห้าสิบกะรัต ผู้เป็นนายหญิงใหญ่ของเรือนหลังนี้ และเป็นมารดาของพระพิชิตพลเดชา นั่งรอการมาเยือนของว่าที่บ่าวรับใช้คนใหม่ ข้างกันนั้นก็มี ‘อิ่ม’ บ่าวรับใช้คนสนิทนั่งคอยพัดวีให้

“มาแล้วขอรับคุณหญิง” เสียงบ่าวรับใช้ตัวสูงใหญ่ผิวคล้ำเอ่ยรายงาน ก่อนจะมีแขกทั้งสี่ชีวิตเดินเข้ามาอย่างสุภาพอ่อนน้อมเจียมเนื้อเจียมตัว

“ฉันไหว้จ๊ะคุณหญิง” ชายผู้นำครอบครัวยกมือขึ้นไหว้ก่อนใคร พร้อมกันนั้นทั้งลูกและภรรยาต่างก็แสดงความเคารพต่อนายหญิงของเรือนด้วยเช่นกัน

“มากันแล้วรึ ไอ้หนุ่มคนนี้ใช่ไหมที่จะมาขายให้ข้า”

“ขอรับ”

เปลวก้มหน้าไม่กล้าสบตากับคุณหญิงวาดแก้ว แม้จะเป็นเด็กหนุ่มที่ซุกซนแต่ก็รู้สึกประหม่าอยู่ไม่น้อย คุณหญิงวาดแก้วลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินเข้ามาใกล้ว่าที่บ่าวรับใช้คนใหม่ สั่งให้เงยหน้าขึ้นเพื่อยลโฉมให้ถนัดตา ยกยิ้มอย่างรู้สึกพอใจกับความจิ้มลิ้มของหนุ่มน้อยวัยสิบแปดคนนี้

“รูปร่างหน้าตาดีสะอาดสะอ้าน ทำงานหนักได้ไหม”

“ได้ขอรับ อยู่ที่บ้านบ่าวก็ช่วยพ่อกับแม่ทำไร่ทำสวนอยู่เป็นประจำ งานหนักเท่าไรบ่าวไม่เกี่ยงแน่นอนขอรับ”

“ดีมาก ถ้าอย่างนั้นก็มาทำสัญญากันเลย”

คุณหญิงวาดแก้วทำข้อตกลงกับสามีภรรยาผู้ปกครองของเด็กหนุ่ม สัญญาที่ทำกันไว้เป็นสัญญาแบบขายฝาก นั่นหมายความว่าหากมีเงินก็สามารถมาไถ่ตัวคืนได้ โชคดีที่คุณหญิงวาดแก้วเป็นคนจิตใจดี ไม่เคยเอาเปรียบผู้อื่น จึงทำให้เกิดความพึงพอใจทั้งสองฝ่าย

ทำสัญญาเสร็จเรียบร้อยแล้ว เปลวก็เดินออกมาส่งครอบครัวที่หน้าเรือนอีกครั้ง แม้จะรู้สึกใจหายที่จะไม่ได้กลับไปนอนบ้านตนเองเหมือนเช่นเคย แต่เขาก็มีจิตใจที่เข้มแข็ง ยิ้มสู้กับความยากลำบากของชีวิตอย่างไม่ย่อท้อ

“อยู่กับคุณหญิงอย่าดื้ออย่าซนนะไอ้เปลว”

“จ้ะแม่ ฉันจะไม่ดื้อไม่ซน ไม่ทำให้พ่อกับแม่เป็นห่วงแน่นอน พ่อกับแม่ดูแลตัวเองด้วยนะจ๊ะ”

“อดทนให้มาก ๆ นะ ขอเวลาให้พ่อกับแม่ตั้งตัวได้ จะมาไถ่ตัวเอ็งกลับไปอยู่ด้วยกัน”

“จ้ะพ่อ ฉันจะรอวันที่พ่อกับแม่ตั้งตัวได้” เปลวส่งยิ้มให้กับบิดามารดา แล้วก้มลงมองดูหน้าน้องชายตัวน้อยที่ดูเหมือนกำลังจะร้องไห้ออกมา เขาและน้องชายเป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่เด็ก สนิทสนมกันมาก พอถึงเวลาจะต้องห่างกันก็ทำให้เกิดความอาลัยอาวรณ์เป็นธรรมดา เพราะจากนี้ไปน้องชายคงไม่มีเพื่อนเล่นอีกแล้ว

“พี่เปลวไม่กลับไปพร้อมพวกเราหรือจ๊ะ”

“พี่คงไม่ได้กลับบ้านกับเอ็งแล้ว เพราะพี่ต้องทำงานรับใช้คุณหญิงท่าน เอ็งอย่าดื้ออย่าซนล่ะไอ้ปลื้ม” เปลวคุกเข่าตรงหน้าน้องชายแล้วสวมกอดอย่างแนบแน่น ดวงตาคู่สวยเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำใส

“ฮือ ๆ หนูอยากให้พี่เปลวกลับไปด้วย”

“ไม่เอาไม่ร้องนะคนดีของพี่ พี่สัญญาว่าจะกลับไปเยี่ยมเอ็งแน่นอน”

“ฮึก สัญญาแล้วนะ”

“สัญญา”