4

"ท่านพ่อ เห็นทีข้าจะแต่งให้ท่านจางมิได้เสียเเล้ว" เกาเหมียวหรงมองหน้าบิดา ถึงแม้นางจะโดนเขาตบ แต่นางก็มิหวาดกลัว

"สารเลว สารเลวนัก เจ้า"

"แล้วเเบบนี้ จะทำเยี่ยงไรดีท่านพ่อ"

เกาเหมยหรงถามบิดา

"ถึงยังไง พี่สาวเจ้าก็ต้องแต่งให้จางหวังอยู่ดี" เกาเหมยหรงได้ยินเยี่ยงนี้ก็ดีใจไม่น้อย

"เจ้าทำงามหน้านัก" ฮูหยินรองมิคิดว่าลูกเลี้ยงจะดื้อรั้นเพียงนี้

เกาเหมียวหรงนั่งนิ่ง นางมิเชื่อว่า นางจะแต่งให้จางหวัง

"ท่านพ่อคิดว่า ท่านแม่ทัพจะยอมรึ สตรีของเขา เขาย่อมต้องไม่ยอม"

เรื่องนี้เกาเหมียวหรงกล้าพนันได้เลย นางนำหยกเขามาหนึ่งวัน นางไม่เชื่อว่าคนอย่างเขาจะไม่ตามหาของสำคัญ ของตัวเอง

ยิ่งเป็นหยกเเสดงถึงฐานะอันสูงส่งเเล้วล่ะก็

คำพูดของนาง ทำให้ทั้งสามคนในห้องโถงต่างเงียบ 

"อย่าได้สำคัญตัวเองผิด ถ้าเขาจะตามหาเจ้า ป่านนี้ เขาคงจะมาที่จวนเเล้ว"

"นายท่าน เหล่าทหาร มาที่จวนเราขอรับ" บ่าวชายรีบวิ่งเข้ามารายงาน

ใบหน้างามของเกาเหมียวหรงก้มหน้าเเล้วซ่อนรอยยิ้มร้ายไว้

หน้าจวนในยามนี้ เหล่าทหารม้ายืนรอเจ้านายหน้าจวนนายอำเภอ

อวี้เยว่ย่างกรายเข้ามาในห้องโถงใหญ่ ทั้งสามคนมองผู้มาเยือนในยามนี้ อย่างตกใจ มีเพียงแต่เกาเหมียวหรงที่ไม่ได้ตื่นเต้นอันใด นางคิดว่าผลลัพธ์มันต้องเป็นเยี่ยงนี้ อยู่เเล้ว

เกาเหมยหรงโดนความหล่อบังตา หญิงสาวเก็บอาการไม่อยู่ 

"คารวะท่านหนานอ๋อง" นายอำเภออย่างเกาเซิงยังต้องให้เกียตริหนานอ๋อง

ชายหนุ่มปรายตามองคนงามนั่งที่พื้น นางช่างวางแผนเก่งเสียจริง มุมปากหนากระตุกยิ้มเล็กน้อย

"ข้ามาตามของของข้า"

"บุตรสาวของข้า ล่วงเกินท่านหนานอ๋องเเล้ว ปล่อยนางไปเถอะ"

"นายอำเภอเกา ไม่ขอปิดบังท่านเเล้วกัน นางเป็นของข้าเเล้ว ข้ามิอาจปล่อยนางให้คนอื่น วันพรุ่งข้าจะส่งของหมั้นมาให้ และก่อนปีใหม่ ข้าจะให้คนนำเกี้ยวมารับนางในฐานะอนุ"

อนุภรรนาหนานอ๋อง ถือว่าดีไม่น้อย เกาเหมียวหรงไม่ได้คิดว่าจะใช้ชีวิตอยู่กับเขาตลอดไป 

"ไม่ได้นะขอรับท่านอ๋อง"

"ทำไมจะมิได้ หรือเจ้าจะให้นางไปแต่งกับคนอื่น"

"ได้ขอรับ"

"ดี ถ้าอย่างนั้นข้าขอคุยกับนางเเล้วกัน" เขาประคองนางขึ้น นางกล่าวขอบคุณ ทุกการกระทำอยู่ในสายตาสองแม่ลูก พวกนางต่างอิจฉาเกาเหมียวหรง 

นางพาอวี้เยว่มาที่เรือนเล็กของนาง ทั้งสามคนต่างมองอย่างเจ็บใจ 

"ท่านพ่อ ข้ายอมมิได้ ข้ามิยอม" เกาเหมยหรงกรีดร้อง

"เห็นทีเจ้าต้องแต่งกับจางหวังแทนนางเเล้ว"

"ไม่ได้นะนายท่าน"

เกาเหมยหรงกรีดร้องลั่น เกาเซิงปวดหัวเหลือเกินรีบเดินออกไป 

เรือนเล็กกะทัดรัด อวี้เยว่มองสตรีเจ้าเล่ห์ ที่หลอกใช้เขา

นางคำนวณวันเก่ง ว่าเขาต้องตามหานางเจอ อาเจิงองครักษ์เงา รายงานเรื่องราวเกี่ยวกับหญิงผู้นี้ให้เขาฟัง

นางมีสัญญาหมั้นกับพ่อค้าต่างเมือง อาเจิงรายงานว่า เกาเหมียวหรงเป็นธิดาคนโต ที่ไม่เป็นที่รักของบิดา งานเเต่งจึงแต่งกับใครก็ได้ ดูเหมือนว่านางไม่ยอมรับโชคชะตา จึงไปเสนอตัวเป็นคณิกา นอนกับเขา

"เจ้าจะจ่ายค่าตอบเเทน ข้าอย่างไร เกาเหมียวหรง" น้ำเสียงเย็นเอ่ยขึ้น คนฟังถึงกับขนลุก เขาอ่านแผนการนางออก

"ข้าก็เป็นอนุของท่านเเล้ว" 

"ดี ข้าเห็นแก่ใบหน้างามของเจ้า กับลีลาบนเตียง ข้าจะไม่ชำระความกับเจ้า"

"ขอบคุณท่านมากเจ้าค่ะ"

"ต่อไปเป็นอนุของข้า ต้องฟังคำสั่งข้า ห้ามเถียง ห้ามปฏิเสธ โดยเฉพาะเรื่องบนเตียง"

เขาหื่นเกินไปแล้ว ไม่นานนักเขาก็ออกจากเรือนนางไป

หญิงสาวล้มตัวนอนลงบนตั่งยาว แม่นมหยงกับเสี่ยวหง พลันเข้ามา มิคิดว่าคุณหนูจะใจเด็ดเพียงนี้

"แม่นมหยง ข้ามีสินเดิมมารดาหรือไม่"

เกาเหมียวหรงค้นหาความทรงจำในร่างเดิม ดูเหมือนว่า สินเดิมที่มารดาทิ้งให้มีจำนวนมาเช่นกัน

"มีเจ้าค่ะ คุณหนูมีสินเดิม แต่ถูกฮูหยินรองยึดเอาไว้" แม่นมหยงเอ่ยด้วยความเศร้าใจ

ในตอนที่เซียนหนิงแต่งเข้ามาในจวนนายอำเภอ นางหอบสินเดิมของนางมาจำนวนห้าสิบหีบ นางเป็นบุตรสาวของพ่อค้าเเคว้นฉิน แต่ไม่นานนางก็จากโลกนี้ไป แม่นมหยงคือคนสนิทของเซียนหนิง

"ขอเพียง เเม่นมจำสินเดิมของเเม่ข้าได้ วันพรุ่งข้าจะไปทวง"

ทัเงสามคนต่างสบตากัน ในที่สุดคุณหนูใหญ่ก็เข้มแข็งเสียที

วันรุ่งขึ้นท่านแม่ทัพหนานอ๋องได้ส่งของหมั้นมาให้จวนนายอำเภอยี่สิบหีบแดง ฮูหยินรองดวงตาลุกวาวดั่งไข่ห่านบนกองฟาง

วาสนานี้ตกเป็นของนังสารเลวด้วย 

"ท่านพ่อข้ามีเรื่องจะต้องบอกกล่าวท่าน" ทันทีที่เกาเหมียวหรงมาถึงห้องรับรอง นางก็พุ่งประเด็นทันที

"อันใด" เกาเซิงเมินบุตรสาว

"ในเมื่ออีกไม่กี่วันข้าจะออกเรือนเเล้ว ถึงแม้จะเป็นเพียงอนุภรรยาก็ตาม สินเดิมของมารดาข้าอยู่ไหน"

คำถามนี้ทำให้ฮูหยินรองสะดุ้งโหยงเหยงขึ้นมา