5

"ไร้สาระ สินเดิมของมารดาเจ้าไม่มี" เกาเซิงรีบปฏิเสธทันควัน

"ท่านพ่อ พูดเป็นเล่น แม่นมหยงบอกข้าหมดเเล้ว ในตอนที่ท่านแม่แจ่งเข้ามา นางเป็นบุตรสาวพ่อค้าแคว้นฉิน นางแต่งกับท่าน สินเดิมของนางห้าสิบหีบ แม่นมหยงเขียนไว้หมดเเล้ว"

ก่อนจะไปนางจะทวงของของเจ้าของร่างเดิมคืนมาให้หมด

"เกาเหมียวหรง"

เกาเซิงใบหน้าเขียวคล้ำ มองบุตรสาวสารเลว ดื้นรั้นเหมือนมารดานางไม่มีผิด ในอดีต ท่าทางเช่นนี้ เขาเกลียดนัก

"ท่านแม่ ท่านไม่คืนสินเดิมของข้า ไม่รู้ว่าท่านแม่ทัพหนานอ๋องจะว่าอย่างไร"

ยกคำว่าแม่ทัพหนานอ๋องขึ้นมาขู่สองคนผัวเมีย ถึงกับหน้าซีด

เกาเซิงรีบสั่งให้ฮูหยินรองนำสินเดิมออกมาคืนให้เกาเหมียวหรง เดิมทีฮูหยินรองจะเก็บไว้ให้บุตรสาว งานนี้ ความหวังพังทะลายลงมาหมด

เกาเหมียวหรงมองสินเดิมนับห้าสิบหีบ แม่นมหยงมองสินเดิมเเล้วเปิดดูของด้านในทีละหีบ ของด้านในครบหมด 

ปะการัง ไข่มุกจากทะเลใต้ สร้อย แหวนหยก เงินก้อน ตั๋วเงิน ก้อนทอง

"ในที่สุดเราก็ทวงจากนางได้" แม่นมหยง

"เยอะเหลือเกินเจ้าค่ะ" เสี่ยวหงมองเงินกองโตเท่าภูเขา ในหีบสีแดงมากมาย

"คุณหนู ท่านจะเป็นอนุของเขาจริงรึเจ้าคะ" แม่นมหยงห่วงเจ้านาย

"ขอเพียงออกจากจวนแห่งนี้ได้ ข้าจะคุยกับท่านแม่ทัพอีกที"

นางมีเงินมากมายขนาดนี้ แน่นอน นางต้องหาอาชีพเสริม ทั้งโฉนดที่ดินมากมาย ในต่างแคว้น นางต้องทำงานเป็นร้ายขายปืน ยุคปัจจุบันนางคือผู้ผลิต วุธสงคราม

แน่นอนนางไม่มีวันงอมือ งอเท้าในจวนเเม่ทัพให้เขากดขี่ ข่มเหง

วันแต่งงานของเกาเหมียวหรงก็มาถึง อีกทั้งการแต่งงานของจางหวังก็เช่นกัน เพียงแต่เปลี่ยนตัวเจ้าสาวเป็นเกาเหมยหรง

จวนนายอำเภอครื้นเครงนัก ฮูหยินรองจำใจต้องส่งบุตรสาวขึ้นเกี้ยวไปทั้งน้ำตา เกาเหมยหรงเจ็บใจนักจำใจนั่งในเกี้ยวอย่างหลีกเลี่ยงมิได้สินเดิมของเกาเหมยหรงยี่สิบหีบ แต่งเข้าไปเป็นภรรยาเอกของจางหวัง

ส่วนเกาเหมียวหรงดูจากชุดเจ้าสาวสีชมพู ชาวบ้านต่างก็รู้เพราะนางแต่งเข้าไปเป็นอนุ ของผู้อื่น แต่ที่ทำให้ชาวบ้านตกใจมากกว่านั้นคือ สินเดิมของเจ้าสาวห้าสิบหีบ 

จากนั้นขบวนเจ้าสาวทั้งสองต่างแยกกันไปตามถนนคนละสาย

เกาเหมียวหรงสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ การทะลุมิติเข้ามาในโลกแห่งนี้ เสมือนการเริ่มต้นชีวิตใหม่ 

คนแบกเกี้ยวหามนางเข้าประตูด้านหลังจวนท่านแม่ทัพ พร้อมทั้งขนสินเดิมเป็นโขยงเข้าประตูมา ทำให้เหล่าทหารและข้ารับใช้ในจวนต่างงุนงง นี่คืออนุหรือภรรยาเอกของท่านเเม่ทัพหนานอ๋องกันเเน่ สินเดิมมากมายขนาดนี้

อวี้เยว่ในชุดเจ้าบ่าวรอเจ้าสาวที่หน้าห้องโถง อนุนางนี้ เขาต้องกราบไหว้ฟ้าดินกับนาง ถึงแม้จะไม่ประทับใจนางในตอนเเรก ที่นางหลอกใช้ แตาพอหวนคิดลีลาบนเตียง ทำให้หัวใจมันสั่นหวั่นไหว

"นางมาเเล้วขอรับพร้อมทั้งขนสินเดิมมาด้วย ห้าสิบหีบ"

อาเจิงรายงานเจ้านาย

หลังจากไหว้ฟ้าดินกันเเล้วทั้งคู่ถูกส่งตัวเข้าเรือนหอ ชายหนุ่มเปิดผ้าคลุมหน้าออกพบใบหน้าที่งดงามอ่อนหวานยิ้มให้เขา

"ขอบคุณ ท่านแม่ทัพที่ช่วยเหลือข้า"

"ต่อไปเจ้าต้องปรนนิบัติ ข้าให้ดีเเล้วกัน"

"เจ้าค่ะ เรื่องปรนนิบัติ ข้าจะทำแน่นนอน เพียงหนึ่งเดือนเท่านั้น ขอให้ท่านแม่ทัพปล่อยข้าเป็นอิสระ"

ไม่คาดคิดว่า นางจะเอ่ยวาจาเยี่ยงนี้ นางต้องการให้เขาหย่าขาดกับนางรึ

ใต้หล้านี้ มีใครมิอยากเป็นสตรีของเทพสงครามหน้าหยกบ้าง

ข้ามแม่น้ำเสร็จคิดจะรื้อสะพานทิ้งรึ มันง่ายเกินไปกระมัง

เกาเหมียวหรงเห็นฝ่ายตรงข้ามเงียบ เพียงไม่นาน เขาก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

"เกาเหมียวหรง เจ้าคิดว่า จวนแม่ทัพเป็นที่ใด เจ้านึกอยากจะเข้ามาก็เข้า เจ้านึกอยากจะออกไปก็ออกไปอย่างนั้นรึ มันไม่ง่ายหรอก"

เกาเหมียวหรงตกใจกับคำพูดเขา

'ท่านจะไม่หย่ารึ"

"ใช่ ข้าไม่ยอมหย่า ในเมื่อเจ้าเป็นอนุข้าเเล้ว ข้าจะหย่ากับเจ้าทำไม"

สารเลวจริง ๆ

หญิงสาวนั่งนิ่ง

"ไม่ต้องด่าข้าในใจหรอก ข้าไม่มีทางหย่ากับเจ้า ในเมื่อเจ้าอยากจะเป็นอนุของข้า ต้องให้คุ้มกับฐานะของเจ้า อนุคนที่สี่"

เกาเหมียวหรงตาค้าง นางคืออนุคนที่สี่ เรียกง่าย ๆ คือนายหญิงสี่

"ท่านแม่ทัพเจ้าขา ข้ามิอยากไปต่อสู้กับสตรีเหล่านั้นที่เมืองหลวง ในะระยะเวลาหนึ่งเดือน ท่านหย่าขาดจากข้าเถอะ ข้าขอร้อง" นางลงทุนคุกเข่าตรงหน้าเขา

ทำให้อวี้เยว่ต้องมีสตรีแปลกพิลึกคนนี้ใหม่ มีแต่คนอยากปรนนิบัติเขาไปชั่วชีวิต แต่หญิงสาวคนนี้กับอยากหนี

"เอาเถอะ หนึ่งเดือนทุกคืน เจ้าทำให้ข้าพอใจ ข้าจะหย่ากับเจ้า"

ได้ยินกระนั้นใบหน้างามคลียิ้มดวงตาหยักโค้งไปตามใบหน้า เพียงนางยิ้ม อวี้เยว่ตกในห้วงเสน่หา 

"เจ้าค่ะ"

หนึ่งเดือนเเลกกับอิสระภาพนางยอม

"ดี"