บทที่ 4

ภาพในหัวของเทียนแพรหยุดลงแค่นั้น ก่อนที่ไหล่มนจะตั้งตรงขึ้นมาอีกครั้ง เพราะเธอตัดสินใจได้แล้วว่าคืนนี้จะไปที่ไหนดี

"เช็กบิลล์เลยค่ะ" เธอเอ่ยขึ้นท่ามกลางเสียงอึกทึก

แต่ยังไม่ทันที่บริกรจะยื่นใบเสร็จมาให้ ชายหนุ่มท่าทางเพลย์บอยคนหนึ่งก็เดินเข้ามาใกล้พร้อมกับแก้วแอลกอฮอล์สีสันสดใสในมือ

"จะกลับแล้วเหรอครับ"

"ค่ะ" เทียนแพรตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

"ดื่มกับผมสักแก้วได้ไหม ผมมองคุณอยู่นานแล้วนะครับ"

หญิงสาวมองคู่สนทนาอย่างชั่งใจอีกครั้ง เพราะถ้าในยามปกติเธอไม่มีทางยอมรับเครื่องดื่มจากคนแปลกหน้าเด็ดขาด แต่นี่...

"ถ้าคุณไม่ดื่ม ผมรับรองได้เลยว่าจะไม่มีทางปล่อยให้คุณกลับไปแน่"

คนตัวเล็กที่มีประสบการณ์ในการใช้ชีวิตมาอย่างโชกโชนลอบส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากบาร์เทนเดอร์หนุ่ม ที่ดูจากท่าทางแล้วเขาไม่ใช่พวกเดียวกันกับผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอแน่นอน

"นะครับ ดื่มเพื่อเป็นเกียรติให้ผมสักแก้ว"

ลูกตื๊อของอีกฝ่ายไล่ต้อนให้เทียนแพรยิ่งรู้สึกอึดอัด แต่ในระหว่างที่กำลังจะยื่นมือออกไปรับเครื่องดื่มแอลกอฮอล์อย่างไม่มีทางเลี่ยง มือหนาของใครบางคนก็เคลื่อนเข้ามาแตะที่เอวคอดของเธอเสียก่อน

"กลับกันเลยไหมครับที่รัก"

เสียงทุ้มติดจะแหบห้าวเล็กน้อยเอ่ยขึ้นข้างหู ก่อนที่เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาจะเคลื่อนตัวเข้ามาแนบชิด แล้วส่งยิ้มกว้างให้เธอจนเห็นเขี้ยวทั้งสองข้าง

"เฮ้ย! อย่าเนียนนะเว้ย ฉันมาก่อน" ผู้ชายที่เดินเข้ามาหาเทียนแพรคนแรกเอ่ยขึ้นเสียงห้วน และยกมือผลักอกคนมาใหม่ด้วยท่าทางกร่างเอาเรื่อง

"มาก่อนมาหลังมันไม่สำคัญหรอกคุณ มันสำคัญตรงที่ว่าผู้หญิงคนนี้เป็น 'แฟนผม' นอกจากผมแล้ว คนอื่นก็ไม่มีสิทธิ์"

"มึงรู้ไหมว่ากูเป็นใคร?! "

ชายหนุ่มที่ตั้งใจจะยื่นมือเข้ามาช่วยถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ แล้วหยิบแก้วเครื่องดื่มมาถือเอาไว้เสียเอง

"ไอ้เวร! อย่ามายุ่งสิวะ"

คนถูกด่าทอกระดกแอลกอฮอล์รสชาติเผ็ดร้อนผิดกับสีสันลงคอราวกับน้ำเปล่า ก่อนจะวางกระแทกแก้วลงบนเคาน์เตอร์บาร์ด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

"ดื่มแล้ว ก็ไปได้แล้วใช่ไหม"

"ยัง! "

"นี่ ผมไม่สนหรอกนะว่าคุณจะเป็นใคร มีอำนาจคับฟ้ามหาสมุทรขนาดไหน แต่ที่แน่ๆ ผู้หญิงคนนี้เป็นเมียผม เธอกำลังอุ้มท้องลูกผมอยู่ ก่อนหน้านี้เราสองคนมีปากเสียงกันนิดหน่อยเธอก็เลยหนีออกมาดื่มคนเดียว กรุณาถอยไปเถอะครับ"

คนที่ตั้งท่าจะเข้ามาหาเรื่องชะงักไปเล็กน้อย และมองไปยังหน้าท้องแบนราบของหญิงสาวราวกับต้องการตรวจสอบคำพูดของอีกฝ่าย

"เมียผมเพิ่งจะท้องได้สองเดือน มองไปก็เท่านั้นล่ะ"

"ท้องจริงเหรอ"

เทียนแพรกลอกตามองบนด้วยสีหน้าเอือมระอาเต็มที ก่อนจะตอบออกไปอย่างไม่ลังเล "ค่ะ ฉันท้อง ทีนี้คุณจะปล่อยให้ฉันกลับบ้านกับเขาได้หรือยังคะ"

"ยัง"

ชายหนุ่มพลเมืองดีรู้สึกหงุดหงิดจนอยากจะจับคนตรงหน้าทุ่มลงกับพื้นเสียให้มันรู้แล้วรู้รอด แต่ที่เขายังใจเย็นอยู่ได้นั่นก็เป็นเพราะว่าขณะนี้มีตำรวจนอกเครื่องแบบเดินเข้ามายังกลุ่มของพวกตนแล้ว

"มีปัญหาอะไรกันหรือเปล่าครับ"

เสียงเอ่ยถามของคนมาใหม่อีกคน ส่งผลให้ร่างสูงที่ทำท่าว่าจะไม่ยอมรามือง่ายๆ ชะงักไป เพราะสั่งเกตเห็นแหวนรุ่นโรงเรียนนายร้อยตำรวจที่มีลักษณะคล้ายคลึงกันกับแหวนของพี่ชายตน

"ไม่มีครับ"