บทที่ 3

มือเรียวสวยยื่นออกไปหยิบแก้วเครื่องดื่มแอลกอฮอล์มากระดกใส่ปากรวดเดียวหมดแก้วแล้วแก้วเล่าอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด จนแม้แต่บาร์เทนเดอร์ที่พบเจอลูกค้าคอแข็งมานักต่อนักก็ยังรู้สึกกังขาว่าสาวสวยตรงหน้าเป็นทายาทผู้ผลิตเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ยี่ห้อใด ทำไมร่างกายของเธอถึงได้ทนทานต่อน้ำเปลี่ยนนิสัยได้มากมายขนาดนี้

"เหมือนเดิมค่ะ แต่คราวนี้ขอห้า"

บาร์เทนเดอร์หนุ่มกะพริบตาปริบๆ ด้วยสีหน้าทึ่งจัดจนปากอ้าค้างไม่น่าดู แต่สุดท้ายเขาก็พยักหน้ารับและลงมือจัดการเครื่องดื่มที่ว่านั่นให้ลูกค้าตามหน้าที่

เทียนแพรพรูลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่ด้วยความรู้สึกเบื่อหน่ายที่สะสมติดต่อกันมาหลายวัน

ชีวิตของเธอในช่วงนี้เกิดความเปลี่ยนแปลงหลายอย่างจนบางครั้งเธอก็รู้สึกอยากจะให้ตัวเองหายไปจากดาวเคราะห์ที่ชื่อว่าโลกเสียเดี๋ยวนี้เลยด้วยซ้ำ

ตั้งแต่เรียนจบเอกดนตรีจากมหาวิทยาลัยรัฐขึ้นชื่อแห่งหนึ่งของประเทศ เธอก็ตัดสินใจไปเข้าคอร์สศึกษาเทคนิคต่างๆ เพื่อเพิ่มพูนความรู้และทบทวนเรื่องที่เคยเรียนไปแล้วไกลถึงออสเตรเลีย

แน่นอนว่าเรื่องนี้รองศาสตราจารย์รัตติยาไม่เห็นด้วยกับการกระทำของบุตรสาว แต่ที่ต้องยอมปล่อยไปนั่นก็เป็นเพราะว่าลูกสาวคนเล็กเกิดป่วยหนักขึ้นมากะหันทัน รู้ตัวอีกทีลูกสาวคนโตก็เก็บเสื้อผ้าหนีไปเรียนในสิ่งที่เธอไม่ชอบและไม่เคยคิดจะสนับสนุนแล้ว

เรื่องการเรียนของเทียนแพรส่วนใหญ่ได้รับความเห็นชอบจากผู้เป็นพ่อและพี่ชายคนโต ทั้งสองไม่เคยบังคับให้เธอเลือก แต่กลับสนับสนุนในสิ่งที่เธอรัก แม้สุดท้ายจะต้องกลายเป็นปรปักษ์กับรัตติยาก็ตาม

หญิงสาวถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ แล้วมองมือของตนที่จับอยู่บนแก้วเครื่องดื่มแอลกอฮอล์อย่างชั่งใจ

บริเวณข้อมือเล็กมีรอยแผลเป็นเป็นวงกว้าง ทว่ามันเลือนรางไปบ้างแล้ว เพราะบิดาเคยขอให้เธอเข้ากับการรักษาอยู่หลายครั้ง แต่มันก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหายไปโดยง่าย

บาดแผลภายนอกเมื่อสมานกันแล้วก็แล้วไปเถอะ แต่บาดแผลภายในใจ... ไม่ว่าจะพยายามลบเลือนอย่างไร มันกลับยิ่งชัดเจนขึ้นทุกที

คิดมาถึงตรงนี้ภาพเหตุการณ์วันนั้นก็ไหลบ่าเข้ามาในหัวราวกับน้ำที่รอให้เธอเปิดก๊อก

เด็กหญิงเทียนแพรในวัยประถมกลับมาบ้านพร้อมกับเกียรติบัตรนักเรียนดีเด่นของระดับชั้นด้วยท่าทางสดใส แต่ทันทีที่ก้าวขาเข้าไปภายในบ้าน กลับถูกแม่บังเกิดเกล้าจับเป็นตัวประกันเพราะพ่อมีบ้านเล็กบ้านน้อย และเหตุที่รัตติยาคลุ้มคลั่งจนไม่สนว่าอะไรถูกอะไรผิด นั่นก็เป็นว่านายแพทย์โปรดยื่นคำขาดว่าจะหย่ากับเธอ

เสียงทะเลาะเบาะแว้งของพ่อแม่สร้างความหวาดกลัวให้เด็ก แต่นั่นก็ยังไม่น่าใจหายเท่ากับตอนที่ผู้เป็นพ่อตัดสินใจก้าวเท้าออกไปจากบ้าน แล้วแม่เสียบกรรไกรคมกริบลงบนข้อมือเล็กๆ ของเด็กที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่อะไรด้วย

เลือดจำนวนมากของลูกสาวเรียกสติของรัตติยากลับมาอีกครั้ง แต่เมื่อนึกได้ว่านี่เป็นความผิดของตน คนเป็นแม่ก็ถึงกับกรีดร้องจนสิ้นสติ