บทที่ 5

ว่าจบเขาก็รีบสาวเท้าเดินจากไปอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้ตำรวจหนุ่มมองตามหลังไปจนลับสายตา ก่อนที่เขาจะหันกลับมาคุยกับพลเมืองดี

"คิดว่ามึงจะไม่ยอมรอกูแล้วซะอีก"

"เหอะ ก็เกือบจะไม่รอนั่นล่ะ บาร์เทนเดอร์เขากดส่งสัญญาณเรียกตั้งนานแล้วเสือกพึ่งมา ถ้ายิงกันคงได้มีคนตายห่าไปแล้วมั้ง"

ตำรวจหนุ่มหัวเราะรวน แล้วเลื่อนสายตามายังหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างเพื่อนรัก

"คุณปลอดภัยนะครับ"

"ค่ะ ขอบคุณนะคะ" เธอกล่าวเสียงเรียบ

ตำรวจหนุ่มเบ้หน้าเล็กน้อยเมื่อได้กลิ่นแอลกอฮอล์คละคลุ้งมาจากคนตรงหน้า ถึงแม้ว่าเธอจะยังมีสติอยู่มาก และไม่ได้มีอาการใกล้เคียงกับคนเมาเลยก็ตาม

"ดื่มหนักเหรอครับ"

"นิดหน่อยค่ะ"

"แต่ตามกฎหมายแล้วคนที่ดื่มแอลกอฮอล์ไประดับคุณ ไม่ควรขับรถแล้วนะครับ" คนเป็นตำรวจว่า

"ฉันไม่ได้เมาค่ะ"

"ต่อให้ไม่เมา ผมก็วางใจไม่ได้อยู่ดี"

เทียนแพรถอนหายใจอย่างปลงตก และจำต้องเลือกคำตอบที่อีกฝ่ายอยากฟังอย่างเสียไม่ได้

"ฉันจะเรียกแท็กซี่กลับก็แล้วกันค่ะ"

"ดึกดื่นขนาดนี้แล้ว คุณยังกล้าไว้ใจคนนอกอีกเหรอครับ"

คิ้วสวยได้รูปขมวดมุ่น เพราะเธอไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายต้องการอะไรจากเธอกันแน่

"ให้เพื่อนผมไปส่งดีไหมครับ มันว่างพอดี"

หญิงสาวชะงักเพราะจู่ๆ ตำรวจนอกเครื่องแบบตรงหน้าก็ชูบัตรประจำตัวข้าราชการให้เธอดู แล้วพยักพเยิดไปทางพลเมืองดีที่เข้ามาช่วยเธอในตอนแรก

"มันไว้ใจได้ครับ ผมยืนยันด้วยเกียรติของผมเลย"

เทียนแพรพ่นลมหายใจด้วยสีหน้าเบื่อหน่ายอย่างไม่ปิดบัง แล้วโต้กลับตามแบบฉบับคนที่ไม่ยอมลงให้ใครง่ายๆ

"เมื่อกี้คุณเพิ่งจะบอกฉันว่าคนนอกไม่น่าไว้ใจไม่ใช่เหรอคะ"

เมื่อหญิงสาวยืนกรานหนักแน่นว่าไม่ต้องการความช่วยเหลือจากคนนอกและตนเองก็ไม่ได้เมา มีสติสัมปชัญญะครบถ้วนทุกประการ ตำรวจหนุ่มจึงได้แต่ส่งสายตาขอร้องให้เพื่อนสนิทที่กำลังจะกลับแล้วเดินตามออกไปส่งสาวเจ้าที่ลานจอดรถ อย่างน้อยก็เพื่อความปลอดภัยของตัวเธอเอง

"เมื่อกี้ฉันบอกไปแล้วนี่คะ ว่า..."

"ผมแค่จะมาส่งคุณที่รถ อย่าลืมนะว่าเมื่อกี้ไอ้บ้านั่นมันพยายามจะมอมเหล้าคุณน่ะ ถ้ามันวกกลับมาอีกรอบจะทำยังไง" เขากล่าวเสียงเข้มคล้ายตำหนิ และกวาดตามองคู่สนทนาหนึ่งครั้งราวกับต้องการจะบอกให้เธอรู้จักประมาณตนบ้าง "ผู้หญิงตัวคนเดียวอย่างคุณจะรับมือไหวเหรอ"

เทียนแพรมองลึกเข้าไปภายในดวงตาของคู่สนทนา เพื่อค้นหาเจตนาที่แท้จริงของเขา แต่มองอยู่นานภายในดวงตาคู่นั้นก็ไม่มีสิ่งใดแอบแฝง เธอจึงได้แต่ถอนสายตากลับมาและกล่าวคำขอบคุณเสียงเบา

"บ้านคุณอยู่ไกลจากที่นี่ไหมครับ"

"ไม่ค่ะ ขับรถประมาณสิบห้านาทีก็ถึง"

ชายหนุ่มพยักหน้ารับคำ แล้วพยักพเยิดบอกเป็นนัยให้เธอรีบเข้าไปนั่งในรถได้แล้ว

เจ้าของร่างแบบบางมีท่าทีลังเลอย่างเห็นได้ชัดเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ยอมจากไป แถมยังคอยจับตาดูทุกการกระทำของเธอจนผิดปกติ

"ฉันจะกลับแล้ว" เทียนแพรบอกเสียงเข้ม

"ทราบครับ"

"ไม่มีธุระอะไรแล้วก็แยกย้ายกันตรงนี้ดีกว่านะคะ ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือค่ะ" หญิงสาวกล่าวตัดบทเพื่อไล่เขาไปทางอ้อม แต่พลเมืองดีที่ยื่นมือเข้ามาช่วยเธอดันไม่ยอมจากไปเสียนี่