ตอนที่หนึ่ง ทัณฑ์ทรมาน 2

ตอนที่หนึ่ง

ทัณฑ์ทรมาน

กว่าจะรู้ตัวว่าคนในสกุลเมิ่งไม่ว่าชายหรือหญิง เด็กหรือแก่ล้วนโดนทรมานจนตายไปทั้งหมดแล้วเหลือรอดเพียงนางคนเดียวซึ่งกลายเป็นนางฟ้าตกสวรรค์ก็เมื่อหัวหน้าผู้คุมลากนางออกจากคุกกว้างที่ยังนับว่าพอสบายมาล่ามไว้ด้วยโซ่ตรวนและขังไว้ในคุกมืดที่ขึ้นชื่อว่าโหดร้ายที่สุด

“คนสกุลเมิ่งล้วนอ่อนแอ ลงไม้ลงมือไม่กี่คราก็ถอดใจสิ้นลมไป โดยเฉพาะบิดาของเจ้า ถูกทรมานเพียงไม่กี่วันก็คอพับเสียแล้ว

ยามนี้เหลือเพียงเจ้าเท่านั้นแล้ว เมิ่งเข่อซิง”

ได้ยินว่าคนในตระกูลล้วนดับสูญ ไม่ว่าจะเป็นอนุหลายคนหรือกระทั่งบิดา ในใจของหญิงสาวย่อมตื่นตระหนกไร้กำลังใจ

นับจากวันนั้นคุณหนูผู้สูงส่งและเคยเย่อหยิ่งจึงโดนทรมานสารพัดเพื่อหวังสอบสวนให้ได้ความจริงที่ไม่อาจคาดคั้นจากปากของผู้ใด โดยที่ไม่มีแม้แต่เงาของคู่หมั้นหรือผู้ใดทั้งนั้นมาเหลียวแล

ช่วงแรกคุณหนูสกุลสูงแม้ถูกพันธนาการไว้แต่นางยังคงเชิดหน้าด้วยมั่นใจในความบริสุทธิ์ของตนเอง

แต่เมื่อเผชิญกับทัณฑ์ทรมานหลายอย่างเช่นการบีบนิ้ว ลอกเล็บ หรือดึงแขนจนแทบขาด

บัดนี้แม้แต่เสียงน้ำหยดจากเพดานซึ่งเสมือนกำลังนับเวลาถอยหลังก็สามารถทำลายความเชื่อมั่นของนางจนหมดสิ้นแล้ว

เจ็บ! เจ็บเหลือเกิน!

เมิ่งเข่อซิงฟื้นขึ้นมาด้วยกลิ่นอับชื้นภายในคุกซึ่งช่างหนักหน่วงจนแทบหายใจไม่ออก ความมืดขุ่นมัวรายล้อมราวต้องการกลืนกินร่างของนางซึ่งยังคงถูกมัดล่ามโซ่เอาไว้กับลูกกรงเหล็ก

ด้วยคนในสกุลเมิ่งต่างไม่เหลือแล้ว เบื้องบนจึงคิดว่านางซึ่งเป็นบุตรสาวเพียงคนเดียวย่อมต้องรู้เรื่องราวใดบ้างจึงออกคำสั่งให้รีดเอาความจริงออกจากปากของนางให้จงได้

ดังนั้นไม่ว่าจะเป็นเบาะแสเล็กน้อยเพียงใด ผู้คุมร่างใหญ่จึงต้องฝืนใจแข็งทั้งข่มขู่ทั้งลงทัณฑ์เพื่อให้อดีตคุณหนูนางนี้ปริปากออกมา

“ไม่ ข้าไม่รู้เรื่องใดทั้งนั้น ได้โปรดเถิด อย่าลงโทษข้าอีกเลย ข้าเจ็บเจียนตายแล้ว” เสียงร่ำร้องเว้าวอนทั้งแหบแห้งทั้งโหยหวนแต่บนใบหน้ามอมแมมนั้นกลับไม่เหลือน้ำตาให้ไหลออกมาสักหยด

“เจ็บเจียนตายก็ยังไม่ยอมสารภาพว่าบิดาของเจ้าซุกซ่อนเงินไว้ที่ใด เมิ่งเข่อซิง คิดว่าพวกเราโง่นักหรือ” เสียงของหัวหน้าผู้คุมแห่งคุกกรมอาญาตวาดดังขณะตวัดแส้ที่ยังติดเลือดของนักโทษคนก่อนหน้าเข้าใส่ลูกกรงเหล็กเป็นการข่มขู่

“รีบสารภาพออกมา ความทุกข์ทรมานนี้ก็จะจบลง เข้าใจหรือไม่”

“ไม่ ไม่นะ ข้าไม่รู้จริงๆ ข้าไม่รู้...”

หญิงสาวหายใจแผ่วจนแทบไม่ได้ยิน เอนหน้าไปด้านหนึ่งคล้ายหมดแรงใกล้สลบ ริมฝีปากแตกด้วยขาดน้ำจนไม่มีแม้แรงจะเอื้อนเอ่ย