ตอนที่ 3 เริ่มต้นรักครั้งใหม่ [3]

เมคินสั่งให้คนขับรถมุ่งตรงกลับบ้านเลย หลังจากที่ไปคุยธุระสำคัญกับภรรยาเสร็จ ถึงตอนนี้ปานวาดจะยังไม่ยอมรับสถานะนี้ แต่อีกไม่นานเขาจะทำให้เธอเป็นภรรยาเขาอย่างสมบูรณ์ ไม่มีทางที่เธอจะหนีจากความจริงไปได้ตลอดหรอก ความรู้สึกของเธอที่มีต่อเขามันชัดเจน ดวงตาเรียวสวยคู่นั้นยามมองสบตาเขาสะท้อนความไหวหวั่นขวยเขิน ไม่อาจปกปิดความคิดถึงโหยหาที่พยายามเก็บซ่อนไว้ได้

ไม่ว่าปานวาดจะรู้ตัวหรือไม่ แต่สิ่งที่เธอแสดงออกให้เขาเห็นไม่เพียงแต่น่ารัก ยังเชิญชวนให้เขาอยากที่จะคว้าตัวเธอมากอดไว้ คลอเคลียเธอด้วยความลุ่มหลงแสนรักอย่างที่ใจปรารถนา

รถยนต์ขับเข้ามาจอดในโรงรถ รอจนดับสนิทเมคินถึงได้เปิดประตูก้าวลงมา ร่างสูงใหญ่สวมชุดสูทสีกรมดำดูภูมิฐานน่าเชื่อถือ แผ่กลิ่นอายสูงส่งทรงอำนาจข่มขวัญให้ผู้อื่นดูด้อยค่าไร้กำลังจะต่อกรในทันที ดวงตาดำสนิทลึกล้ำคู่นั้นเรียบเฉยแฝงแววดุดันเฉียบขาด ใบหน้าคมสันเฉยเมยของเขาหล่อเหลาเหมือนดั่งวันวานในสมัยที่ยังหนุ่มไม่มีผิด

เมฆาที่เพิ่งกลับมาถึงบ้านในเวลาเดียวกันนั้น พอลงจากรถแล้วก็เดินตรงเข้าไปหาคนเป็นพ่อที่วันนี้แต่งตัวดูดีหล่อเนี้ยบผิดปกติ ส่วนใหญ่จะเห็นท่านแต่งตัวเป็นทางการก็เฉพาะมีนัดสำคัญกับคู่ค้ารายใหญ่ หรือไม่ก็การสังสรรค์ที่เรียกรวมนักธุรกิจชั้นแนวหน้ามาพบปะกัน

ถึงอายุจะปาไปสี่สิบแล้ว แต่เสน่ห์ดึงดูดเพศตรงข้ามให้หลงใหลได้ก็ยังมีอยู่ ความเป็นผู้ใหญ่ ความสุขุมที่ชวนลุ่มหลงนั่น แม้แต่เขาที่เป็นลูกก็ยังสู้ไม่ได้

ยิ่งแก่ยิ่งดูดี พ่อของเขาก็คงเป็นพวกประเภทนั้น

“วันนี้ทำไมแกถึงกลับบ้านเร็วได้ คลาสเรียนหมดแล้วหรือไง”

“แล้ววันนี้พ่อไปทำอะไรมาล่ะ ถึงโผล่มาที่บ้านได้เร็วขนาดนี้” เมฆาย้อนถามเสียงเรียบ สีหน้าเฉยชาไร้อารมณ์ที่ปรากฏอยู่ตอนนี้ก็ถอดแบบมาจากผู้เป็นพ่อไม่มีผิดเพี้ยน

“อย่ามายอกย้อนไม่เข้าเรื่อง ฉันถามแกอยู่ มีหน้าที่ตอบก็มาตอบมาแค่นั้น”

“ถ้าพ่อไม่ตอบคำถามผมก็อย่าหวังว่าผมจะตอบคำถามพ่อ แต่ถึงพ่อไม่ตอบผมก็รู้อยู่แล้วว่าพ่อไปทำอะไรมา ก็ดีแล้วนี่ที่ตามวอแวผู้หญิงคนนั้น หล่อนจะได้เลิกยุแยงมีนาให้ทำตัวดื้อด้านกับผมสักที เรื่องในครอบครัวผมไม่ต้องการให้คนนอกเข้ามายุ่ง”

“แกมันบ้า ไอ้เด็กที่ทำอะไรไม่รู้จักยั้งคิดอย่างแกถูกคนอื่นสั่งสอนซะบ้างก็ดี นี่แกคงไม่ลืมไปหรอกใช่ไหมว่าตอนนี้มีนากับคุณปานวาดเป็นอะไรกัน แม้ว่าฉันจะเป็นคนที่เลี้ยงดูมา แต่คนที่มีสิทธิ์เต็มที่ตามกฎหมายก็คือเธอ อย่าทำตามใจตัวเองมากเกินไป มีนาไม่ได้แข็งแรงถึงขนาดจะรองรับอารมณ์แกตลอด แล้วนี่น้องก็ใกล้จะคลอด เพลาๆ มือหน่อย เสียงมันทะลุดังมาถึงอีกฝั่ง แกคิดจะทำให้คนแก่หัวใจวายตายรึไง”

“อิจฉาก็บอกมาถึง ผมไม่รู้หรอกนะว่าพ่อกับผู้หญิงคนนั้นความสัมพันธ์ไปถึงขั้นไหนแล้ว แต่ถ้าตัดสินใจที่จะเริ่มต้นใหม่กับหล่อนผมก็ไม่ว่า ยังไงซะจะปล่อยให้ตาแก่ที่ยังใช้การได้อยู่ อยู่อย่างแห้งแล้งมันก็น่าสงสารเกินไป ถ้ามีปัญหาอะไรก็ปรึกษาผมได้ โดยเฉพาะเรื่องบนเตียง”

“แกคิดว่าตัวเองลีลาเด็ดกว่าฉัน? เหอะ! ไอ้เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม คิดว่าฉันผ่านร้อนผ่านหนาวมาแค่ไหนกันแล้วถึงได้กล้าพูดจาดูถูกอย่างนี้” เมคินแสดงสีหน้ามาดร้ายราวกับพยัคฆ์ที่ตื่นจากการหลับใหลและเตรียมพร้อมเข้าสู่การไล่ล่า ทำเอาคนหนุ่มวัยคึกคะนองเหยียดยิ้มมุมปากพอใจกับปฏิกิริยานั้นไม่น้อย

“ไม่ต้องรู้สึกผิดเรื่องของแม่ก็ได้ แค่จำได้ว่าเคยรักเธอมากแค่ไหนก็พอ” จู่ๆ เมฆาก็เปลี่ยนเรื่องพูดหน้าตาเฉย ดวงตาคู่คมเจือแววเศร้ายามพูดถึงผู้ที่ล่วงลับไปแล้ว ป่านนี้แม่ของเขาคงจะไปเกิดใหม่แล้ว ท่านคงจะความสุขดีอยู่ที่ไหนสักที่บนโลกใบนี้

“ฉันไม่เคยลืมแม่แก ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็จดจำได้เสมอว่าฉันรักเธอสุดหัวใจ เพียงแต่...ฉันอยากถูกปลดปล่อยจากความรู้สึกนี้ หลายปีที่ผ่านมาฉันจมอยู่กับความเสียใจที่ต้องสูญเสียเธอไป อยากลองสัมผัสกับความรู้สึกที่ได้ปกป้องใครอีกสักครั้ง ฉันอยากเริ่มต้นใหม่กับใครสักคนที่สามารถทำให้ฉันกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง ฉันคงไม่ขอมากเกินไปใช่ไหม”

ใบหน้าคมสันอ่อนโยนลงมากเมื่อนึกถึงภรรยาที่จากไป เธอเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ทำให้เขารู้สึกสนุกทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้ ยิ่งได้พูดคุยก็ยิ่งหลงใหลในความน่ารักแสนดีของเธอ ทุกวันที่ได้ใชชีวิตอยู่ด้วยกันมันช่างแสนวิเศษ ความสุขที่เขาใฝ่หามาตลอดชีวิตกลับได้เธอมาช่วยเติมเต็มให้สมบูรณ์จนเขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าวันหนึ่งหากต้องสูญเสียเธอไปเขาจะอยู่ยังไง เขากลายเป็นผู้ชายอ่อนแอที่พึ่งพาตัวเองไม่ได้ การดำรงชีวิตอยู่ในแต่ละวันโดยปราศจากเธอมันช่างเงียบเหงาและเศร้าใจ

เวลาอาจช่วยเยียวยาบาดแผลนี้ลงได้บ้าง แต่ไม่อาจลบล้างความเจ็บปวดที่ถูกลิขิตฟ้าพรากเอาคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตไป