2

สิบนาทีต่อมาที่โซนด้านล่าง...

“เซร่า คุณอีเดนมา!” มะนาวรีบบอกเพื่อนสาวที่เพิ่งกลับจากห้องน้ำให้หันไปมองที่โซนวีไอพี

เซร่านางแบบสาวลูกครึ่งไทย-นอร์เวย์ ยืนนิ่งอย่างรู้สึกหงุดหงิด เพราะหลายชั่วโมงก่อนเธอติดต่อไปขอดินเนอร์กับเสี่ยใหญ่คนดัง กลับถูกปฏิเสธบอกไม่ว่าง แต่ดันมาเจออีกฝ่ายนั่งดื่มอยู่ที่คลับด้วยสีหน้าชื่นมื่น

“อ๊ะ! นั่นคุณอีเดนกำลังจะไปห้องน้ำแน่ะ รีบเดินไปดักเลย” มะนาวบอกด้วยสีหน้าตื่นเต้น

เซร่าพยักหน้าก่อนจะรีบเดินตรงไปหาอีกฝ่าย ที่มัวแต่เดินก้มหน้า ดูจอมือถือ ‘อ๊ะ! หรือว่าจะนัดคนอื่นเอาไว้ หึ! วันก่อนเธอโทรไปขอนัดก็บอกไม่ว่าง วันนี้ก็บอกไม่ว่าง แต่เมื่อเช้ากลับขึ้นหน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์กับนางแบบที่เป็นคู่อริของเธอ น่าเจ็บใจชะมัด!’

“สะ... เสี่ยคะ” คนที่กำลังจะเอ่ยเรียกถึงกับชะงักไปทันใด เมื่อเห็นอีกฝ่ายกำลังจะชนเข้ากับสาวร่างบางคนหนึ่ง

“ว้าย!” มารียากำลังเดินไปเข้าห้องน้ำ แต่กลับถูกใครบางคนชนเข้าอย่างจัง ทำให้เธอเสียหลักและล้มลงจนหน้าแทบจะโขกกับพื้น

“พระเจ้า! คุณเป็นอะไรไหม?” อีเดนปล่อยมือถือแล้วรีบคว้าเอวบางเข้าหาตัวอย่างรวดเร็ว

“อะ... อะ... อีกนิดเดียว” มารียาเอ่ยเสียงสั่น ขณะจ้องมองพื้นที่ใบหน้าของเธอเกือบจะได้สัมผัสอย่างรู้สึกใจหายใจคว่ำ

“ผมขอโทษ” อีเดนบอกคนที่กำลังช็อกเสียงอ่อน ก่อนจะพลิกเรือนร่างบอบบางให้หันมาเผชิญหน้ากับตน ‘เอวเล็กชะมัดเลย’

“คุณควรเดินดูทาง ไม่ใช่เอาแต่กดมือถือ” มารียาต่อว่าก่อนจะก้มลงเก็บมือถือที่ตกอยู่ใกล้ๆ ส่งคืนให้กับอีกฝ่าย

“พระเจ้า! คุณไปอยู่ไหนมา” อีเดนเอ่ยเสียงเบาหวิว พร้อมกับจ้องมองใบหน้างามนิ่งราวกับคนที่ถูกมนตร์สะกด

“เสี่ยครับ! เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” ธนินเข้ามาถามอย่างร้อนใจ

“นี่มือถือของคุณ!” มารียายัดมือถือใส่มือของคนตัวโตด้วยสีหน้าตึงๆ เมื่อเห็นอีกฝ่ายกำลังจ้องมองส่วนเว้าส่วนโค้งของเธอ

อีเดนจับมือบางแล้วดึงคนที่กำลังจะเดินหนี ให้เข้ามาแนบชิดหน้าอก ทำเอาธนินและคนรอบๆ ที่จ้องมองเสี่ยใหญ่กับสาวสวยอยู่ แทบจะไม่กะพริบตา

“ปล่อย!” มารียาบอกคนหน้ามึนอย่างไม่พอใจ

“คุณชื่ออะไร?” อีเดนไม่ฟังเธอแต่ถามคำถาม ขณะสำรวจใบหน้าที่งดงามราวกับนางฟ้านางสวรรค์อย่างเคลิบเคลิ้ม ก่อนจะบอกตัวเองในใจอย่างมุ่งมั่น ‘ยัยนี่ต้องเป็นของเรา!’

“รียา เกิดอะไรขึ้น” อลิชาเห็นผู้ชายตัวโตกำลังยื้อเพื่อนสาวเอาไว้ จึงรีบเดินเข้ามาถาม

อีเดนหันไปมองสาวที่เดินเข้ามา ก่อนจะยกยิ้มที่มุมปากขึ้นนิดๆ แล้วเอ่ยเรียกชื่อของสาวตรงหน้าตามอีกฝ่าย “รียา...ผมขอโทษครับ”

“ค่ะ ทีนี้ปล่อยมือของฉันได้หรือยังคะ?” มารียาเอ่ยด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด ที่จนถึงตอนนี้คนหน้ามึนก็ยังจับมือของเธอไว้ไม่ยอมปล่อย

“ผมชื่ออีเดน เผื่อว่าคุณ...อยากจะรู้” เสี่ยใหญ่แนะนำตัวก่อนจะปล่อยมือบางอย่างรู้สึกเสียดาย

มารียามองหน้าของอีกฝ่ายนิ่งราวกับคนถือดี ก่อนจะหันไปคว้าแขนของเพื่อนให้ออกเดินตามไปที่ห้องน้ำอย่างไม่สนใจ

อีเดนมองตามผู้หญิงคนแรกที่เมินความหล่อของตนจนลับตา ก่อนจะหันไปกระซิบบอกคนสนิทที่ยืนอยู่ใกล้ๆ “ฉันอยากได้ผู้หญิงคนนี้”

“เอ่อ... ผมว่า...” ธนินหน้าตึงขึ้นมาทันใด เพราะปกติเคยติดต่อแค่ผู้หญิงที่มาเสนอตัวให้ แต่กับหญิงสาวเมื่อครู่นั้นเธอไม่แม้แต่จะชายตามองเจ้านายของเขาเลยแม้แต่น้อย

“ฉันไม่สนว่านายจะใช้วิธีไหน แต่คืนนี้ยัยนั่นต้องอยู่บนเตียงฉัน โอเค้!” อีเดนบอกเสร็จก็เดินตรงไปที่ห้องน้ำ ทิ้งให้คนสนิทมองตามอย่างตัดพ้อ

“ท่านนะท่าน! ไอ้ที่ยืนรอเสนอตัวจนขาสั่นก็ไม่อยากได้ ดันมาอยากได้คนที่ไม่แลตัวเองซะงั้น เฮ้อ...” ธนินส่ายหน้าเพลียๆ ไม่รู้ว่าจะหาวิธีไหนให้อีกฝ่ายสนใจผู้เป็นนาย

เซร่าที่เห็นเหตุการณ์เมื่อครู่กัดปากเบาๆ อย่างรู้สึกเจ็บใจที่พลาดโอกาสได้พูดคุยกับเสี่ยใหญ่คนดัง เธอกลับไปหาเพื่อนที่โต๊ะ รอจังหวะให้อีเดนเดินกลับมา แล้วเธอจะเข้าไปหาเขาใหม่อีกครั้ง

ที่ห้องน้ำหญิง...

“ผู้ชายคนเมื่อกี้ใครเหรอรียา” อลิชาถามทันทีที่เพื่อนสาวทำธุระเสร็จ

“ก็ไอ้คนหน้ามึนที่มัวแต่กดมือถือไม่ดูทางน่ะสิ!” มารียาบอกอย่างหัวเสีย ก่อนจะเดินไปล้างมือที่หน้ากระจกบานใหญ่

“เขาหล่อนะ หุ่นก็เพอร์เฟกต์สุดๆ พี่ธันของแกยังเทียบไม่ติดเลย” อลิชาหยอกคนหน้าบึ้งยิ้มๆ

“ฉันไม่สน” มารียายืนหมุนไปมาหน้ากระจกเพื่อตรวจดูความเรียบร้อยของชุดที่ใส่

ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ

อลิชาล้วงมือถือในกระเป๋าขึ้นมาดู ก็เห็นเบอร์โทรของพี่ชายเพื่อนจึงรีบบอกด้วยสีหน้าตื่นๆ “พี่ป้องโทรมา!”

“ไม่จริง!”

“จริง! ฉะ...ฉันบอกว่าแกมานอนเป็นเพื่อนฉันดีไหม” อลิชาคิดหาข้ออ้าง

“ตามนั้นเลย” มารียาบอกด้วยสีหน้าตื่นๆ

“งั้นฉันไปรับสายที่ข้างนอกนะ แกไปรอที่โต๊ะ” อลิชาบอก

“โอเค ขอบใจมากอลิซ” มารียาเอ่ยรับก่อนจะแยกย้ายกันออกจากห้องน้ำ

สามนาทีต่อมา...

ขณะที่มารียาเดินออกจากห้องน้ำและผ่านโต๊ะหนึ่งที่เป็นมุมนั่งแบบส่วนตัว ปลายหางตาของเธอ เหลือบไปเห็นใครคนหนึ่งเข้าจึงหยุดเดิน แล้วหันกลับไปมองช้าๆ ด้วยหัวใจที่เต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมานอกอกเสียให้ได้

“คืนนี้ฉันจะกวนจนคุณไม่ได้หลับได้นอนเลย คอยดู” หญิงสาวบอกพร้อมกับซบหน้าลงที่ซอกคอของชายหนุ่ม

“ให้จริง! ผมคิดถึงคุณมาก พอกลับมาถึงกรุงเทพฯ ก็ตรงดิ่งมานี่เลยรู้ไหม?” เขาบอกก่อนจูบสาวเจ้าอย่างไม่แคร์สายตาของคนที่อยู่รอบๆ

มารียายืนนิ่งราวกับคนถูกน้ำที่เย็นเฉียบสาดเข้าที่ใบหน้าอย่างจัง น้ำเสียงที่คุ้นหูนั้นบอกเธอว่า...ชายหนุ่มที่นั่งหันหลังให้และกำลังกอดรัดกับสาวหุ่นอวบอิ่มนั้นคือ ธันวา คู่หมั้นของเธอที่เพิ่งจะโทรคุยวิดีโอคอลกันเมื่อสองชั่วโมงก่อน

เธอจ้องมองเสื้อเชีตสีฟ้าอ่อนที่เขายังไม่ได้เปลี่ยน พลันน้ำอุ่นๆก็ไหลเอ่อออกมาจากดวงตาอย่างห้ามไม่อยู่ เธอรีบเดินกลับไปที่โต๊ะ แล้วล้วงเงินให้พนักงานที่ยืนอยู่เพื่อจ่ายค่าเครื่องดื่ม

จากนั้นก็รีบคว้ากระเป๋าแล้วเดินแกมวิ่งตรงไปที่ประตูทางออก เพราะไม่อาจจะเผชิญหน้ากับความจริงเมื่อครู่ได้

ตลอดเวลาที่ผ่านมา ธันวาทำให้เธอรู้สึกว่าโชคดีที่ได้รักและรู้จักกับผู้ชายที่แสนจะเพอร์เฟกต์ เขาให้เกียรติและทะนุถนอมเธอราวกับของมีค่า เธอเห็นแต่ด้านที่ดีๆ ของเขา จนกระทั่งอยู่ๆ ก็ได้มาเห็นอีกด้านหนึ่งที่เธอไม่เคยรับรู้มาก่อน ว่าคนที่เธอกำลังจะฝากชีวิตเอาไว้ทั้งชีวิต จะโกหกและ สารเลวได้ขนาดนี้!

อีเดนเดินออกมารับสายของมารดาที่ด้านนอก พอคุยสายเสร็จก็เตรียมจะเดินกลับเข้าไปข้างใน แต่ทว่า...กลับชนเข้ากับร่างบางของใครคนหนึ่งเข้าเสียก่อน

“อ๊ะ!” มารียาอุทานอย่างตกใจ เมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังจะลงไปนอนแอ้งแม้งบนพื้น

“พระเจ้า!” อีเดนย่อตัวลงคว้าเอวบางเอาไว้ได้ทัน ก่อนจะตกใจ! ที่เห็นว่าคนในอ้อมกอดคือใคร

“ขะ...ขอบคุณค่ะ” รียาบอกก่อนจะยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มนวลทิ้งลวกๆ

“ใครทำอะไรคุณรียา” อีเดนถามด้วยน้ำเสียงตึงๆ เมื่อเห็นว่าสาวคนที่ตนอยากจะขึ้นเตียงด้วยกำลังร้องไห้

“ฮึก! ขอบคุณอีกครั้งนะคะ ฉันขอตัวก่อนค่ะ” มารียาแกะมือหนา ที่กอดเอวบางของเธอออก

“บอกผมมาว่าใครทำคุณ!” อีเดนหน้าแดงก่ำขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล

“ปล่อยค่ะ ฉันจะกลับบ้าน”

“ผมไปส่ง!”

“มะ...” มารียากำลังจะเอ่ยปฏิเสธ แต่ทว่าหางตาของเธอกลับเหลือบไปเห็นธันวากับสาวร่างอวบเดินออกมาจากไนต์คลับ แล้วหยดน้ำใสๆ ก็ไหลทะลักออกมาจากดวงตาคู่สวยอย่างเบรกไม่อยู่ เธอเบี่ยงตัวหลบทั้งสองโดยการดึงร่างหนาตรงหน้าเข้ามากอดบังตัว

“ทำไมอยู่ๆ คุณก็รีบกลับคะธัน ไหนบอกว่าจะ...” อรอุมาถามด้วยสีหน้าบึ้งตึงเมื่อถูกอีกฝ่ายลากออกมาจากคลับด้วยท่าทางรีบร้อน

“ผมเห็นผู้หญิงคนหนึ่งเธอคล้ายๆ กับรียา” ธันวาบอกพลางสบถในใจอย่างหงุดหงิด ‘บ้าจริง! ขออย่าให้เป็นรียาเลย’

“คู่หมั้นของคุณไม่เที่ยวกลางคืนไม่ใช่เหรอคะ?” อรอุมาเอ่ยถึงหญิงสาวอีกคนที่ธันวารักและเทิดทูนเอาไว้เหนือสิ่งใดๆ ด้วยน้ำเสียงเกลียดชัง ขณะเดินตามอีกฝ่ายไปที่รถที่จอดอยู่ด้านหน้าโรงแรม

“ใช่! แต่เธอเหมือนมาก และผมไม่โอเคหากเธอจะรู้เรื่องของเราเข้า แล้วยกเลิกงานแต่ง” ธันวาบอกก่อนจะเปิดประตูรถของตนให้อรอุมาเข้าไปนั่ง เตรียมจะไปส่งสาวเจ้ากลับคอนโด

“คุณแคร์เธอ แต่ไม่แคร์ฉันอย่างนั้นเหรอ?” อรอุมาถามกลับด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ เพราะตลอดเวลาเธอเป็นฝ่ายทนและยอมธันวามาตลอด

“อร! อย่าเพิ่งหาเรื่องผมตอนนี้ได้ไหม” ธันวาบอกก่อนจะดันร่างอวบให้เข้าไปในรถ จากนั้นก็เดินอ้อมไปฝั่งคนขับแล้วขับรถออกไปด้วยความเร็ว

“พระเจ้า! ผู้ชายเมื่อกี้เป็นคู่หมั้นคุณงั้นเหรอรียา?” อีเดนถามสาวในอ้อมกอดหลังจากที่ประมวลสถานการณ์คร่าวๆ ได้

“ฮึก! ดะ...ได้โปรด พาฉันไปจากตรงนี้ได้ไหม ฮือๆ” มารียาบอกอย่างเจ็บปวดและอายกับคำถามของอีกฝ่าย

“โอเค! ผมจะพาคุณไปขับรถเล่นสักพัก แล้วค่อยไปส่งคุณกลับบ้าน” อีเดนบอกอย่างรู้สึกสงสารสาวเจ้าที่ต้องมาเจอเรื่องแย่ๆ แต่ขณะเดียวกันก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมต้องทำตัวเป็นคนดี ทั้งๆ ที่เขาเองก็อาจไม่ได้ต่างไปจากคู่หมั้นของเธอสักเท่าไหร่

“ขอบคุณค่ะ” มารียาบอกก่อนจะเดินตามอีกฝ่ายไปที่รถอย่างรู้สึกมึนงง ไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงกล้าที่จะไปกับผู้ชายคนนี้