คืนเร่าร้อนซ่อนรัก (อีเดน ไคเลอร์)

1

ชั้นบนสุดของบริษัท Kyler Corporation Group

เวลา 20 : 27 น. ร่างสูงภูมิฐาน ดูสง่าและแข็งแกร่งราวกับแม่ทัพผู้นำศึกออกรบ ยืนเหม่อมองออกไปดูทิวทัศน์ด้านนอกผ่านกระจกใสๆ กับท้องฟ้ายามค่ำคืนที่เต็มไปด้วยดวงดาว และแสงไฟนับล้านๆ ดวงจากตึกราบ้านช่องที่กำลังสาดส่องความสว่างไสวไปทั่วทั้งเมืองหลวง

ก่อนจะนึกไปถึงคำพูดของมารดาที่โทรมาต่อว่าเมื่อหลายชั่วโมงก่อน เรื่องที่เขาออกไปเที่ยวที่ไนต์คลับแห่งหนึ่ง แล้วคนสนิทเข้ามากระซิบบอกว่า... นางแบบดังที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามก็เสนอตัวอยากจะขึ้นเตียงด้วย เขาจึงสั่งเปิดห้องที่โรงแรม

สุดท้ายพอเสร็จกิจกรรมคลายเครียด เขาก็ทิ้งนางแบบดังให้นอนรวยรินต่อที่ห้อง พร้อมกับเช็คเงินสดที่เซ็นทิ้งเอาไว้ให้ เหมือนเช่นทุกๆ ครั้ง

จากนั้นก็ตรงดิ่งกลับคอนโดโดยมีบอดี้การ์ดขับรถตามประกบดูแลความปลอดภัย

แต่พอตื่นเช้าขึ้นมา กลับมีภาพของเขากับนางแบบคนที่คั่วเมื่อคืน เดินเข้าห้องพักในโรงแรมอยู่บนหน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์ ทำให้มารดาของเขาที่ทราบข่าว ถึงกับเดือดและโทรมาเหวี่ยงใส่ จนเขาต้องอ้างว่ามีประชุมด่วน แล้วรีบกดวางสายไป

ก๊อกๆ

“เข้ามา!” อีเดนเอ่ยก่อนจะยกนาฬิกาขึ้นดูเวลา

“เสี่ยครับ คุณเซร่าขอนัดทานข้าวด้วย เสี่ยจะ...” ธนินมือขวาคนสนิทที่ดูแลเรื่องความปลอดภัยและยังคอยจัดคิวสาวๆ ให้ขึ้นเตียงกับผู้เป็นนายเอ่ยถาม หลังจากที่นางแบบดังโทรมาขอนัด

“ไม่! วันนี้ฉันแค่อยากนั่งดื่มชิลล์ๆ ก่อนกลับคอนโดเท่านั้น” อีเดนหยิบสูทที่วางพาดบนโต๊ะทำงานขึ้นมาสวมด้วยสีหน้าเซ็งๆ

เขาไม่ชอบให้ผู้หญิงเข้าหา หรือวิ่งตาม เพราะมันจะทำให้เขารู้สึกว่าพวกเธอกำลังอยากจะขยับความสัมพันธ์ จากคู่ขามาเป็นคนพิเศษ ซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่เขาไม่ต้องการให้มันเกิดขึ้นเลยแม้แต่วินาทีเดียว

“โอเคครับ” ธนินตอบก่อนจะโทรสั่งงานบอดี้การ์ดที่สแตนด์บายรออยู่ด้านหน้าของบริษัทให้เตรียมตัว จากนั้นก็เดินเข้าไปถือกระเป๋าทำงานให้ ผู้เป็นนาย แล้วเดินตามอีกฝ่ายออกไปที่ลิฟต์

สี่สิบนาทีต่อมา... ไนต์คลับชั้นใต้ดินของโรงแรม ร็อฟเวลล์

เรือนร่างบอบบางในชุดเดรสเข้ารูปสีขาวมุก ที่โค้งและเว้าจน...เรียกสายตาของหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ให้หันมามองตามๆ กันเป็นแถว

เสียงเพลงและเสียงดนตรีที่ดังกึกก้อง ทำให้หัวใจของมารียาเต้นแรงขึ้นมาทันทีทันใด เมื่อเหยียบย่างกายเข้ามาในไนต์คลับหรูแห่งนี้เธอพยายามกวดตามองหาเพื่อนสาวที่นัดกันมาเลี้ยงฉลอง หลังจากที่สอบเข้าทำงานในตำแหน่งผู้ช่วยเลขาของบริษัท kyler Corporation Group ได้พร้อมกัน

“รียา! รียา! ทางนี้” อลิซ หรือ อลิชา วิภากรณ์ ลุกขึ้นโบกมือเรียกเพื่อนรักด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“ฉันกลับดึกไม่ได้นะ” มารียารีบบอก ก่อนจะหันไปมองรอบๆไนต์คลับอย่างรู้สึกตื่นเต้น

“รู้จ้า สักห้าทุ่มค่อยกลับ เดี๋ยวฉันจะนั่งแท็กซี่พาไปส่งให้ถึงมือคุณแม่ของเธอเลยรับรอง!” อลิชาเอ่ยแซวด้วยสีหน้าขบขัน เมื่อเห็นท่าทางกระวนกระวายใจของเพื่อน

“เอ่อ...ฉันไม่ได้บอกแม่กับพี่ป้องว่าออกมาเที่ยวข้างนอกกับแก” มารียาสารภาพ เพราะวันนี้พี่ชายของเธอติดภารกิจอยู่ที่เชียงใหม่ และมารดาของเธอก็ไปงานเลี้ยงรุ่นกับบิดาที่หัวหิน กว่าจะกลับมาก็คงจะเป็นตอนเย็นของอีกวัน เธอจึงไม่จำเป็นต้องเอ่ยขออนุญาตจากใคร เพราะมีเปอร์เซ็นต์น้อยมากที่จะได้ออกไปเที่ยวไหนมาไหนตอนกลางคืน โดยไร้ซึ่งเงาของพี่ชาย ถึงแม้ว่าเธอเองจะอายุ 23 ปี และมีคู่หมั้นแล้วก็ตาม แต่ทางบ้าน ก็ยังคงความเข้มงวดอยู่เช่นเดิม

“อะไรนะ! นี่หางานให้กันหรือยังไง เธอก็รู้ว่าพี่ชายเธอน่ะดุยังกับหม...” คนที่กำลังยิ้มๆ อยู่ หุบแทบไม่ทันหลังจากที่รู้ว่าเพื่อนสาวแอบหนีออกมาเที่ยว

“ฉันบอกนมอิ่มว่าจะนอนกับแกที่คอนโด แล้วก็ให้เงินปิดปากลุงชัยตอนขับรถมาส่งที่นี่น่ะ” มารียาส่งยิ้มเจื่อนๆ ให้เพื่อน ที่ต่างคนก็ต่างไม่ได้เอารถมา เพราะกลัวว่าถ้าเมาแล้วขับไปเจอด่านเข้า ก็จะพากันซวยหนักเข้าไปอีก

“แม่เจ้า! แล้วนี่พี่ธันจะตามมาด้วยหรือเปล่า” อลิชาหวังให้อีกฝ่ายเป็นไม้กันปริณ ที่เจอหน้าเธอทีไรก็จ้องจะกัดอยู่ตลอด

“พี่ธันเขาไปดูงานที่พัทยาน่ะ ฉันไม่ได้บอกเขาเหมือนกัน” มารียาบอกเสียงเบา รู้ดีว่าเพื่อนกำลังหวั่นใจเรื่องอะไร

“ได้ยินแบบนี้ฉันชักรู้สึกอยากจะเช็กบิล แล้วพาแกไปซื้อเบียร์ ที่ 7-11 กลับไปนั่งดื่มฉลองที่คอนโดยังไงไม่รู้!” อลิชาบอกด้วยสีหน้าหดหู่

“อย่าคิดมากสิ! เรามาใช้เวลาที่มีให้คุ้มกันดีกว่าอลิซ” มารียาเอ่ยด้วยน้ำเสียงซุกซน ราวกับเด็กสาวอายุ 16-17 ที่แอบหนีมาเที่ยวสถานบันเทิงเป็นครั้งแรก

“ก็ได้ๆ” อลิชาบอกพร้อมกับยกแก้วแชมเปญส่งให้เพื่อน

“แด่การเริ่มต้นชีวิตใหม่หลังเรียนจบ” มารียารับแก้วมาแล้วชูขึ้น

“แด่ชีวิตใหม่!”อลิชายกแก้วขึ้นชน แล้วจิบแชมเปญราคาแพงเบาๆ ก่อนจะหันไปมองโต๊ะที่อยู่รอบๆ ซึ่งมีทั้งดาราและนางแบบดังนั่งอยู่ในไนต์คลับด้วยราวสี่ห้าโต๊ะ

สิบนาทีต่อมา (โซนวีไอพี)

“สวัสดีครับท่าน วันนี้รับอะไรดีครับ” พนักงานเสิร์ฟเอ่ยถามลูกค้าประจำทิปหนักอย่างเอาใจ

“อกเป็ดอบซอสไวน์แดง สลัดตับห่าน แล้วก็สเต๊กเนื้อวากิว!” ธนินสั่งอาหารให้ผู้เป็นนาย

อีเดนพยักหน้ารับก่อนจะนั่งลงและสั่งเครื่องดื่ม “ขอไวน์แดง Cabernet Sauvignon ของฝรั่งเศษ ปี 1945”

“Chateau Mouton Rothschild 1945 ใช่ไหมครับ” พนักงานเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสั่นๆ เพราะทั้งร้านมีอยู่แค่สองขวด แถมยังอยู่ในตู้โชว์ ที่ต้องให้ผู้จัดการของร้านเปิดและนำออกมาให้

“ใช่!” อีเดนพยักหน้ารับเบาๆ ก่อนจะหันไปมองที่โซนด้านล่างก็เห็นสาวๆ กำลังจับจ้องมาที่ตนเหมือนเช่นทุกครั้ง

“รอสักครู่นะครับท่าน” พนักงานเสิร์ฟบอกพร้อมกับยิ้มกว้างอย่างชอบใจ เพราะค่าคอมของไวน์ยี่ห้อแพงหูดับนี้ มากกว่าเงินเดือนของตนรวมกันสองเดือนซะอีก

“พ่อกับแม่ฉันจะลงเครื่องตอนตีสอง นายจัดคนไปรอรับที่สนามบินด้วยล่ะ” อีเดนบอกอย่างเพิ่งนึกขึ้นได้ ว่าบิดากับมารดากำลังนั่งเครื่องบินส่วนตัวกลับประเทศไทย หลังจากไปเที่ยวที่อิตาลีเมื่ออาทิตย์ก่อน

“ได้ครับ ว่าแต่วันนี้เสี่ยจะเปิดห้องที่โรงแรมรึเปล่าครับ” ธนินเอ่ยถามอีกครั้ง เพราะเห็นว่าคืนนี้มีดารานางแบบมากันเพียบ เผื่อผู้เป็นนายมีอารมณ์อยากจะฟาดสาวคลายเครียดก่อนกลับ

“ไม่! พรุ่งนี้มีประชุมเช้า” อีเดนบอกก่อนจะก้มหน้าก้มตาพิมพ์ข้อความถามน้องชายทั้งสองในไลน์กลุ่ม

อีเดน : พวกนายอยู่ไหน?

อีวาน : ผมอยู่คอนโด

เซน : ผมเพิ่งกลับมาถึงบ้าน เสี่ยมีอะไรหรือเปล่า (เซนและอีวานเอ่ยเรียกพี่ชายตามคนอื่นๆ ว่าเสี่ยจนติดปาก)

อีเดน : ไม่มี! แค่จะบอกว่าพ่อกับแม่กำลังเดินทางกลับไทย

อีวาน : งั้นพรุ่งนี้ทานข้าวเย็นที่บ้านกันไหมครับ?

เซน : สักทุ่มหนึ่งเป็นไงครับ!

อีเดน : ได้!

อีวาน : เมื่อตอนกลางวันแม่โทรมาบ่นใหญ่เลยนางแบบนั่น

เซน : ฮ่าๆๆ เด็ดไหมครับ

อีเดน : พระเจ้า! อย่าให้พูด

อีวาน : โชคดีที่ผมไม่เล่นด้วย ฮ่าๆๆ

เซน : ผมขอตัวก่อนนะครับ พรุ่งนี้เจอกัน

อีวาน : พรุ่งนี้เจอกัน

อีเดน : โอเค!

อีเดนปิดมือถือก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองพนักงานที่ถือไวน์เดินตามหลังผู้จัดการเข้ามาเสิร์ฟที่โต๊ะ

“สวัสดีครับเสี่ย! คุณธนิน” วสันเอ่ยทักทายลูกค้าวีไอพีด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“สวัสดีครับคุณวสัน นี่มาเปิดไวน์ให้ผมหรือครับ” อีเดนเอ่ยหยอกอีกฝ่าย เพราะหลายต่อหลายครั้งที่ตนเปิดห้องที่โรงแรมนอนกับดารานางแบบ วสันจะเป็นคนเคลียร์ทางเข้าออกและช่วยปิดข่าวไม่ให้เล็ดลอดออกไปสู่สายตาของคนภายนอก

“แหม! เสี่ยใหญ่อย่างคุณอีเดนมาเที่ยวทั้งที ผมต้องบริการ เป็นพิเศษสิครับ” วสันเอ่ยพลางหันไปยิ้มให้ธนิน

“ครับ! แล้วช่วงนี้แดเนียลลงมาที่กรุงเทพฯ บ้างไหม” อีเดนเอ่ยถามหาเพื่อนสนิทที่หลังจากแต่งงานมีครอบครัวไปแล้ว อีกฝ่ายก็มาใช้ชีวิตอยู่ประเทศไทยเป็นส่วนใหญ่

“ช่วงนี้ท่านคุมงานก่อสร้างรีสอร์ทอยู่ในไร่ที่เชียงใหม่ครับ แต่เดี๋ยวถ้าหากว่าท่านมากรุงเทพฯ เมื่อไหร่ผมจะเรียนให้ทราบว่าคุณอีเดนถามหา”

“บอกว่าผมนัดดื่มดีกว่าครับ!” อีเดนบอกยิ้มๆ

“ได้ครับ!” วสันตอบพร้อมกับรินไวน์ราคาแพงลงในแก้วเบอร์กันดีนิดหนึ่ง ก่อนจะส่งให้กับอีเดน (เป็นธรรมเนียมของการสั่งไวน์ที่จะต้องรินให้กับผู้ที่สั่งไวน์ขวดนั้นๆ ได้ลิ้มรสชาติก่อนจะรินต่อลงในแก้วเดิม หรือแก้วของคนอื่นๆ ที่นั่งร่วมโต๊ะด้วย)

“อืม... โอเค!” อีเดนพยักหน้าเบาๆ อย่างถูกใจกับรสชาติของไวน์ ที่หมักบ่มมานานหลายสิบปี ‘รสชาติสมราคาจริงๆ’

วสันยิ้มก่อนจะรินไวน์ลงในแก้วที่อีเดนส่งให้ และแก้วของธนิน ก่อนจะถอยออก ให้พนักงานเสิร์ฟนำอาหารเข้ามาวางที่โต๊ะ จากนั้นก็ปล่อยให้ลูกค้าวีไอพีดื่มด่ำกับอาหารและรสชาติของไวน์ต่อ