บทที่ 3 นักมวยหญิง ปะทะ...สิงห์เมืองกรุง 1

บทที่ 3

นักมวยหญิง ปะทะ...สิงห์เมืองกรุง

“เอส...เอ๊ส !” เสียงใสดังเป็นจังหวะทุกครั้งที่ปลายเท้าฟาดกระทบกระสอบทรายขนาดใหญ่ซึ่งห้อยอยู่ตรงหน้า จากนั้นก็ตามด้วยหมัดซ้ายขวาที่เจ้าหล่อนประเคนใส่ไม่ยั้งจนนักมวยคนอื่นๆเริ่มหันมามอง

ปั๊ก ! ตุ๊บ ! ผล๊วะ !

“ย๊าก ตายซะไอ้หน้าหล่อ” ฟันศอกใส่ทีหนึ่ง ตามด้วยหมุนตัวตวัดเท้ากลับหลังถีบใส่อุปกรณ์สำหรับใช้ฝึกมวยไทยอย่างแรงจนร่างบางถึงกลับกระเด็นไปด้านหลัง

พลั่ก !

“ไอ้ผู้ชายเฮงซวย คิดผิดจริงๆที่เคยปลื้มคนอย่างคุณ” พูดลอดไรฟัน จากนั้นก็จับกระสอบทรายไว้แน่นแล้วอัดเข่ากระทุ้งเข้าใส่อย่างดุเดือดราวกับว่ากระสอบทรายที่หล่อนซ้อมอยู่นั้นคือคนที่หล่อนกำลังนึกแค้น

“เอ่อ...ขอโทษนะที่ขัดจังหวะ แต่คุณไปเอาความอึดมาจากไหนเนี่ยวิว นักมวยผู้ชายในค่ายผมขนลุกซู่กันหมดแล้ว ถ้าเรื่องนี้แพร่ไป จะไม่มีหนุ่มไหนคิดอยากแต่งงานกับคุณนะ” เสียงเข้มๆดังขึ้นด้านข้าง ซึ่งนั่นก็ทำให้หญิงสาวพักจากการซ้อม ยกแขนเล็กขึ้นปาดเหงื่อเล็กน้อย ก่อนจะอ้าปากรอรับน้ำที่ชายหนุ่มกรอกปากให้

“ทำไมล่ะ...ทำไมจะไม่มีใครแต่งงานกับวิว”

“เพราะพลังแรงควายและสีหน้าถมึงทึงของคุณตอนซ้อมมวยนี่แหละที่จะทำให้หนุ่มๆขยาดจนไม่อยากเข้าใกล้” ราเชนทร์พูดเสียงกลั้วหัวเราะ เขาอายุ 25ปีแล้ว นับว่าอายุมากกว่าวีรยาแค่ 3 ปีเท่านั้น แต่เพราะใบหน้าเหี้ยมๆ ตัวใหญ่ๆ ท่อนแขนบึกบึน ทำให้ราเชนทร์ดูแก่กว่าความจริงเกือบสิบปีเลยทีเดียว

“บ้าสิ พลังแรงควายที่ไหน คุณเชนก็พูดเกินความเป็นจริง” หญิงสาวค้อนขวับ ไม่ยอมถอดนวมสีแดงแปร๊ดออกจากมือ แม้ว่าจะหยุดซ้อมกระสอบทรายแล้วก็ตาม

“เอ้า พูดเรื่องจริงก็ไม่ยอมรับอีก ว่าแต่คุณวิวไปโมโหอะไรมา”

“โมโหผู้ชายสิ ผู้ชายสมัยนี้ห่วยแตกสิ้นดี เห็นแก่ตัว ปากไม่มี หูรูด ชอบเอาเปรียบ ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษ” วีรยาใส่ฉอดๆ เล่นเอาทั่วบริเวณนั้นเกิดความเงียบขึ้นมาทันที

นักมวยในค่ายต่างหยุดมือแล้วหันมาจ้องคนพูดเขม็งด้วยสายตาไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด

“เอ่อ...อะแฮ่ม” ราเชนทร์กระแอมในลำคอเหมือนมีอะไรติดคอ ก่อนกระซิบบอกเสียงเบา “จะพูดจะจาอะไรก็ระวังไว้มั่งก็ดีนะคุณวิว อย่าลืมว่าในค่ายตอนนี้มีคุณเป็นผู้หญิงคนเดียว นอกนั้นเป็นผู้ชายล้วนๆ ไปเหมาว่าผู้ชายไม่ดีเดี๋ยวคุณก็โดนจับโยนออกไปนอนตากแห้งอยู่บนถนนให้รถเหยียบเป็นคางคกถูกบดหรอก”

“เข้าใจเปรียบเทียบนะ เปรียบซะเห็นภาพเลยเชียว” หญิงสาวกระซิบกลับ ก่อนพูดเสียงดังเหมือนจงใจให้คนอื่นได้ยินด้วยว่า “อันที่จริง ผู้ชายในโลกใบนี้น่ารักเกือบทุกคน ยกเว้นแค่คนเดียวเท่านั้นแหละที่ฉันอยากฆ่า”

คราวนี้เหมือนสีหน้าทุกคนจะดีขึ้นมานิดหนึ่ง ขณะที่ราเชนทร์ถามต่ออย่างสนใจ

“ใครล่ะที่คุณอยากฆ่า คงไม่ใช่ผมหรอกใช่มั้ย”

“ไม่ใช่หรอกค่ะ”

“หมอนั่นคงมีข้อเสียเพียบสินะที่ทำให้คนอย่างคุณนึกชังได้มากขนาดนี้”

“ค่ะ” หล่อนพยักหน้ารับ ก่อนพูดต่ออีกว่า “ผู้ชายคนนั้นหล่อมาก รวยเว่อร์ การศึกษาสูง เสียงก็เพราะ”

“อ้าว...เพอร์เฟ็กต์นี่นา คุณอิจฉาเขาเหรอไง”

“ไม่ได้อิจฉาค่ะ เมื่อก่อนก็เคยปลื้มเขาอยู่ แต่ตอนนี้อยากกระทืบมากกว่า พอได้คุยกันจริงๆถึงได้รู้ว่าเขาเป็นผู้ชายห่วยแตกแถมปากสุนัขอีกด้วย”

เห็นท่าทางเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันของหญิงสาวแล้ว ราเชนทร์ก็หลุดขำออกมา มือหนาตบเบาๆที่บ่าเล็กแล้วปลอบว่า “เอาน่า...ถ้าไม่ชอบเขา คุณก็ควรจะเลิกนึกถึงเขานะ นี่ถ้าขนาดเก็บเรื่องเขามาคิดแล้วฮึดฮัดโมโหจนต่อยกระสอบทรายผมแทบพังแบบนี้ แสดงว่าผู้ชายคนนั้นที่คุณว่า คงเป็นคนสำคัญสำหรับคุณมากแน่ๆ”

“ไม่ใช่คนสำคัญของฉันนะ” หล่อนแหวอย่างลืมตา

“เอ้า ถ้าเขาไม่สำคัญจริง คุณจะเก็บเขามานึกถึงแบบนี้เรอะ”

เจอย้อนแบบนี้เข้าไป หญิงสาวก็ถึงกับพูดไม่ออก หล่อนชนกำปั้นเข้าหากันดังตึกๆ สีหน้ามาดมั่นมากเมื่อพูดอวดเก่ง

“ถ้าเจออีตานั่นอีกครั้ง ฉันจะต่อยให้หน้าหงาย โทษฐานที่มาทำให้ฉันหมั่นไส้”

“โฮ้...เก่งเชียว ว่าแต่คนนั้นของคุณชื่ออะไร”

“กฤตพล วรินทร์ธนโชค” หล่อนตอบโดยไม่ต้องคิดเพราะจำชื่อเขาได้แม่นยำ แต่ราเชนทร์ยังไม่ทันได้พูดอะไรออกมา ก็บังเอิญมีหนุ่มรูปร่างสันทัดวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาในค่ายเสียก่อน

“แฮ่กๆ”

“มีอะไร หอบเชียว หนีอะไรมา อย่าบอกนะว่าหนีงูเขียวเหมือนคราวก่อน นายชอบทำเรื่องเว่อร์อยู่เรื่อย เจออะไรนิดหน่อยก็หน้าตื่น” ราเชนทร์บ่นยาวอย่างไม่จริงจังนักเพราะรู้นิสัยดีว่า‘มานิต’หนุ่มน้อยวัย17 ปีคนนี้ค่อนข้างขี้ขลาด ตื่นตกใจอะไรง่าย จึงมักเป็นที่กลั่นแกล้งของเพื่อนๆ และด้วยเหตุนี้นี่แหละ มานิตถึงมาขอซ้อมมวยกับราเชนทร์เพราะหวังว่าสักวันตนจะเป็นผู้ชายที่เข้มแข็งได้

“ไม่ ไม่ใช่งูเขียว แฮ่กๆ” ก้มลงจับเข่าตัวเองพลางหอบหายใจแรงๆราวกับว่าหายใจไม่ทัน

“หรือว่าโดนหมาในซอยไล่ฟัดเหมือนคราวก่อน” วีรยาเป็นฝ่ายเดาบ้าง และฝ่ายนั้นก็ส่ายหน้าเร็วๆ

“ไม่ใช่ครับ เลิกเดามั่วแล้วฟังผมให้ดีนะ คือว่าคุณชาติโดนรถเฉี่ยวครับ ตอนนี้เจ้าของรถก็ออกมาต่อว่าคุณชาติหาว่าไม่ระวัง”

“อะไรนะ !” หญิงสาวแผดเสียงลั่น ตาวิบวับอย่างไม่พอใจ “ตัวเองขับรถเฉี่ยวคนอื่นแท้ๆ แทนที่จะเป็นฝ่ายขอโทษ กลับต่อว่าคุณชาติได้ไง”