ตอนที่ 4 ใช่ครับ ผมโกหก

ตอนที่ 4

ใช่ครับ ผมโกหก

ฉันมองคนตรงหน้าอย่างอึ้ง ๆ ไม่คิดเลยว่าคนที่ดูภายนอกเหมือนจะเป็นเด็กเนิร์ด ๆ เรียบร้อย ๆ จะกล้าพูดอะไรที่มันเจ้าเล่ห์ ๆ แบบนี้ได้

เจ้าเล่ห์ทั้งคำพูด เจ้าเล่ห์ทั้งสายตา!

"ว่าไงครับ จะคบกับผม หรือว่าจะยอมท้องแล้วแต่งงานกันเลย" เขาย้ำอีกครั้ง แต่แค่นั้นไม่พอ เด็กนี่ยังยื่นหน้าเข้ามาใกล้ฉันอีก ใกล้จนฉันรู้สึกเสียว ๆ ท้องน้อยไปหมด

"นะ นี่นาย บ้าไปแล้วเหรอ" ฉันพูดเสียงตะกุกตะกัก ก่อนจะตั้งสติแล้วผลักเขาออกอย่างรวดเร็ว

"หึ บ้ายังไงครับ" ยังจะถามหน้าระรื่นอีกนะ

"บ้าที่อยู่ ๆ ก็มาขู่ฉันนี่ไง แบบนี้ไม่เรียกว่าขอคบหรอกนะ แต่มันคือการข่มขู่ให้ได้คบมากกว่า!"

"ก็ถ้าผมไม่ทำแบบนี้แล้วพี่จะยอมคบกับผมไหมล่ะครับ"

"จะให้คบได้ยังไงในเมื่อฉันไม่รู้จักนายดีพอเลยด้วยซ้ำ รู้แค่ชื่อมันไม่ได้เรียกว่ารู้จักหรอกนะ"

"ผมถึงได้ขอพี่คบไงครับ คบกันไป ค่อย ๆ เรียนรู้ ค่อย ๆ ทำความรู้จักกันไป แบบนี้ก็ไม่เห็นจะเสียหายตรงไหนเลย"

"ถ้าเป็นแบบนั้นก็อย่าเรียกว่าคบ เรียกว่าคุย ๆ กันไปก่อน"

"ก็ผมอยากคบเลยนี่นา"

"เอ๊ะนายนี่ ก็ฉันบอกว่ายังไม่อยากคบกับใครตอนนี้ไง คนเราจะคบกันได้มันก็ต้องหวั่นไหวหรือมีความรู้สึกดี ๆ ต่อกันก่อนไหมล่ะ" ฉันพยายามหาเหตุผลมาพูด แต่จริง ๆ แทบอยากจะเอามือข่วนหน้าเขามากกว่า เถียงอยู่ได้

"หมายความว่าถ้าผมทำให้พี่หวั่นไหวหรือรู้สึกดี ๆ กับผมได้ พี่จะยอมคบกับผมใช่ไหมครับ" เขาเม้มปากอย่างใช้ความคิด ก่อนจะเลิกคิ้วถาม

"ก็...ทำนองนั้น"

"หึ ถ้างั้นผมขอเวลา 7 วันครับ ถ้าภายใน 7 วันนี้ผมทำให้พี่หวั่นไหวหรือรู้สึกดี ๆ กับผมไม่ได้ ผมจะปล่อยพี่ไป"

"อ้อ แต่มีข้อแม้อย่างหนึ่งนะครับ คือภายใน 7 วันนี้ไม่ว่าผมจะขอให้พี่ทำอะไร พี่ต้องทำตามที่ผมขอทุกอย่างนะครับ ห้ามปฎิเสธ แบบนี้ได้ไหมครับ" เขาเลิกคิ้วอีกครั้ง

"ทำตามที่นายของั้นเหรอ คือถ้านายขอทำ ทะ ทำแบบเมื่อคืน...ฉันก็ต้องยอมงั้นสิ แบบนั้นไม่เอานะยะ" ฉันส่ายหน้าอย่างไม่ยอม

"ผมไม่ได้หมายความแบบนั้นสักหน่อย คือผมหมายถึงว่า ถ้าผมชวนพี่ไปกินข้าว พี่ก็ต้องไป อะไรทำนองนั้นครับ" เขาอธิบายพร้อมกับขำฉันไปด้วย

"งั้นเหรอ" แต่ว่าแค่ 7 วันเนี่ยนะ เขาเอาอะไรมามั่นใจขนาดนั้นนะ

"ว่าไงครับ ตกลงว่าเอาหรือไม่เอา" เขาถามอีกครั้ง ฉันเลยเป็นฝ่ายเม้มปากอย่างใช้ความคิดบ้าง

เอาว่ะ ก็แค่ 7 วันเอง ใจฉันมันคงไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกมั้ง

"เอาก็เอา นายพูดเองนะว่าแค่ 7 วัน" ฉันย้ำ

"ครับ แค่ 7 วัน ผมพูดคำไหนคำนั้นอยู่แล้ว แต่ผมขอเริ่มนับจากวันพรุ่งนี้เป็นวันแรกนะครับ วันนี้ไม่นับ"

"ก็ได้ แต่ฉันก็มีข้อแม้เหมือนกันนะ คือนายห้ามล่วงเกินฉันแบบเมื่อคืนอีกเด็ดขาด" ฉันยื่นคำขาด

"หึ โอเคครับ ผมจะไม่ล่วงเกินพี่ จนกว่าพี่จะยอมให้ผมล่วงเกินเอง" ว่าแล้วก็มองฉันอย่างเจ้าเล่ห์ นายบ้านี่!

"จะยังไงก็เอาไปเถอะ" ฉันบอกอย่างขอไปที

"เอาเลยเหรอ งั้นผมเอาเลยนะครับ" เขายิ้มเจ้าเล่ห์แล้วก็เน้นคำว่า เอา

"จะบ้าเหรอ! ไม่ใช่เอาแบบนั้นไหมยะ!" ฉันถลึงตาอย่างโมโห นายบ้านี่! ให้ตายเถอะ!

"หึ ๆ ผมล้อเล่นครับ แต่ถ้าเอาได้อีกก็คงดี"

"นี่นาย!" ยังจะเล่น! 

"หึ ๆ ๆ"

"อย่ามาหัวเราะนะ ทีนี้ฉันออกไปได้แล้วใช่ไหม"

"ได้ครับ แต่ว่าค่อยไปได้ไหม เดี๋ยวผมทำอะไรให้กินก่อน"

"ฉันไม่หิว"

"ถ้างั้นเดี๋ยวผมไปส่ง"

"ไม่ต้อง ฉันกลับเองได้"

"พี่แน่ใจเหรอครับว่าจะเดินขาถ่าง ๆ ออกไปในสภาพนี้จริง ๆ" เขามองฉันแล้วหัวเราะขบขันขึ้นมาอีก

แต่ก็นั่นสินะ จากความเจ็บที่มีแล้ว ฉันคงเดินไม่เหมือนคนปกติแน่ ๆ

"จะเดินยังไงมันก็เรื่องของฉันเถอะ ตอนนี้ฉันต้องรีบไปซื้อยาคุมฉุกเฉินมากิน เพราะฉันไม่มีทางยอมท้องกับนายแน่!" ว่าจบก็พยายามดันตัวลุกขึ้นอย่างสุดกำลัง แม้จะเต็มไปด้วยความเจ็บแต่ฉันก็กัดฟันข่มเอาไว้ พอทรงตัวได้เลยพยายามก้าวขาเดินไปข้างหน้าอย่างสั่น ๆ ทว่าสุดท้ายฉันก็ทนความเจ็บไม่ไหว ล้มแหมะลงกับพื้นทันที

ฮือ เฮงซวยจริง ๆ!

"หึ เดินไม่ไหวยังจะทำเป็นเก่ง" เขาหัวเราะเยาะ ก่อนจะลุกจากเตียงแล้วเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉัน

พึ่บบบ

"นายจะทำอะไร" ฉันรีบท้วงเมื่อเขาโน้มตัวลงมาแล้วสอดมือข้างหนึ่งมาโอบเอว ส่วนอีกข้างก็สอดลงมาใต้ข้อพับขาของฉัน

"ก็อุ้มไงครับ ผมบอกแล้วไงว่าจะไปส่ง" ยังไม่ทันได้ห้ามอะไรนายนี่ก็ช้อนตัวฉันขึ้นทันที และด้วยความที่กลัวตกฉันเลยเผลอไปโอบรอบคอเขาไว้อย่างไม่ได้ตั้งใจ

"ทำบ้าอะไรของนายเนี่ย! ปล่อยฉันลงนะ!" ฉันโวยวายและดิ้นไปมา

"ก็บอกแล้วไงครับว่าผมจะไปส่ง ถ้าอยากกินยาคุมฉุกเฉินเร็ว ๆ ก็อยู่เฉย ๆ ดีกว่านะครับ" พอเขาพูดมาแบบนั้นฉันเลยเงียบไป เพราะฉันเคยอ่านเจอในโซเชียลว่าถ้ากินยาคุมฉุกเฉินภายใน 24 ชั่วโมงหลังจากมีเพศสัมพันธ์จะสามารถป้องกันการตั้งครรภ์ได้ 85% เพราะงั้นถ้าขืนยังมัวชักช้าฉันกลัวว่าจะกินไม่ทัน ยังไงก็ต้องรีบป้องกันไว้ก่อน

พอคิดได้แบบนั้นฉันเลยเงียบปากลง

"หึ" นายบ้านี่มองฉันแล้วหัวเราะเยาะอีกแล้ว จากนั้นก็อุ้มฉันในท่าเจ้าหญิง ๆ แบบนี้ออกมาจากห้องในที่สุด

โชคดีหน่อยที่ไม่ค่อยมีคนเดินผ่านไปมาระหว่างทางที่เขาพาฉันมาที่ลิฟต์ ถึงแม้ว่าพอมาถึงชั้นล่างสุดจะมีคนมองมาที่เราแล้วแอบยิ้มน้อยยิ้มใหญ่แต่ฉันก็อาศัยแผงอกของเด็กนี่เป็นโล่กำบังด้วยการหันหน้าเข้าไปซบ ไม่งั้นสาบานได้ว่าฉันคงอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนีแน่ ๆ

แต่ให้ตายเถอะแม่จ๋า... ยิ่งซบฉันก็ยิ่งได้กลิ่นกายหอม ๆ ออกมาจากตัวของนายธาม ไหนจะเสียงหัวใจของเขาที่กำลังเต้นรัว ๆ เพราะคงเหนื่อยที่อุ้มฉันอยู่

ยิ่งได้กลิ่น ยิ่งได้ยิน ฉันก็อดคิดไปถึงเรื่องเมื่อคืนไปได้ ฮือออ บ้าจริง! นี่เขายังไม่เริ่มทำอะไรเลยนะยัยอาย!

พึ่บ

มัวแต่คิดไปถึงอะไรบ้า ๆ จนตอนนี้นายธามวางฉันลงที่เบาะข้างคนขับเรียบร้อยแล้ว

"ไม่ต้อง ๆ ฉันรัดเองได้" ฉันรีบท้วงเมื่อเขากำลังโน้มตัวเข้ามาใกล้ ๆ เพื่อจะรัดเข็มขัดนิรภัยให้ เพราะฉันไม่อยากใกล้และไม่อยากได้กลิ่นเขามากไปกว่านี้อีกแล้ว

"โอเคครับ" เขาพยักหน้าอย่างว่าง่ายแล้วค่อยปิดประตูให้ ก่อนจะเดินอ้อมขึ้นมานั่งฝั่งคนขับและออกรถทันที

"บอกทางผมด้วยนะครับ" ขับออกมาได้ไม่นานเขาก็หันมาบอกฉัน

"ได้ แต่ช่วยจอดร้านยาข้างหน้านั่นก่อนได้ไหม ฉันอยากรีบกินยาคุมฉุกเฉิน" ฉันเองก็หันมาบอกเขาเช่นกันเมื่อเห็นว่าข้างหน้ามีร้านขายยาเปิดอยู่พอดี

แต่เชื่อไหมว่า นายบ้านี่ไม่ฟังฉันเลย เขาขับผ่านร้านยาหน้าตาเฉย แถมอยู่ ๆ ยังหัวเราะออกมาด้วย

"เป็นอะไรของนายเนี่ย หัวเราะอะไร แล้วทำไมไม่จอด" ฉันมองเขาอย่างโมโห

"จอดทำไมครับ พี่ไม่ต้องกินหรอก"

"ไม่กินบ้าอะไร ไม่กินฉันก็ท้องสิ!"

"จะท้องได้ยังไงกันครับ ในเมื่อผมป้องกันทุกยก"

"นะ นายว่าไงนะ"

"หึ ๆ" ฉันถามแต่กลับหัวเราะเฉยเลย

"นี่อย่าบอกนะว่านาย..."

"ใช่ครับ ผมโกหก" บอกอย่างไม่สะทกสะท้านพร้อมกับมองฉันแล้วหัวเราะชอบใจใหญ่

แต่ฉันเนี่ยสิ! โมโหจนเลือดขึ้นหน้า!

และก็โชคดีเหลือเกินที่รถมาถึงไฟแดงพอดี ไม่ไหวแล้วโว้ย! อยากหยุมหัวคน!

"ไอ้เด็กสารเลว! กล้าดียังไงมาหลอกฉันยะ!"

"โอ๊ย!"