คืนรัญจวน

“เป็นยังไงบ้างเมืองไทย”

เสียงของคนข้างๆ เอ่ยถาม ทำให้ชายหนุ่มที่กำลังมองสำรวจบรรยากาศรอบตัวอย่างเพลินๆ หันมาพยักหน้าให้กับคนถาม ที่มองเขาอยู่ด้วยสายตายิ้มๆ

“สวย อาหารอร่อย ผักชีสดใหม่ รสชาติดีจนอยากจะแพคกลับไปญี่ปุ่นเยอะๆ”

คำตอบนั้นทำให้ ธงรามหัวเราะเสียงดังอย่างชอบใจ ตอนนี้ญี่ปุ่นกำลังเครซี่อาหารไทย โดยเฉพาะผัดกะเพราะ กับผักชี

“แล้วผัดกะเพราะออฟไทยแลนด์ล่ะ ไม่ถูกใจหรือ? เพื่อน”

“เผ็ดบรรลัยวายวอดมาก”

คำพูดนั้นเรียกเสียงหัวเราะให้ดังยิ่งขึ้นไปอีก เขาตบบ่าเพื่อนสนิทเบาๆ มองกวาดไปที่ใบหน้า คมสันของอีกฝ่าย สองเชื้อชาติที่ผสมกันมาเป็นเพื่อนสนิทของเขา ทำให้โดดเด่น เป็นเอกลักษณ์ และมีแต่คนหันมอง ทั้งสาวแท้สาวเทียม

อย่าว่าแต่สาวๆ มองเลย บางทีเขาก็มองเพื่อนคนนี้เคลิ้มไปเลยเหมือนกัน ทั้งปากคอคิ้วคางของหมอนี่ เหมาะเจาะไปหมด ละมุนจนสวย...คำนี้ปรกติจะใช้แต่กับผู้หญิง แต่กับผู้ชายข้างๆ เขา ชมแบบนี้คงไม่แปลกนัก ไล่ตั้งแต่หน้าเรียวได้รูป คิ้วเรียงได้รูปสวย นัยน์ตากลมโตที่ล้อมกรอบด้วยขนตาดกงอนยาวจนผู้หญิงอิจฉา ตาสีน้ำตาเข้มเหมือนช็อกโกแลตร้อน ที่มีประกายวาววับ จมูกโด่งได้รูป ริมฝีปากหนาเล็กน้อยสีชมพูดสด เรือนร่างสูงโปร่ง ไม่กำยำล่ำสันแบบผู้ชายตัวโต แต่มีมัดกล้ามในที่ควรจะมี ผิวละเอียดลออตานั่นอีก หมอนี่คือผู้ชายสวยตัวเป็นๆ ชัดๆ

“มองอะไรวะ?”

มีแต่คำพูดคำจา กิริยาแมนๆ นั่นล่ะ ทำให้เขารู้จริงจังว่า ยามาชิโนะ เซริวนี่เป็นผู้ชายแท้ๆ แถมเป็นไอดอลของสาวญี่ปุ่นเกือบครึ่งค่อนเลยก็ว่าได้

“มองหน้ามึงนั่นล่ะ ไอ้ห่า...สวยจนกูเคลิ้ม”

“ไอ้...”

คำสบถแบบไทยแท้ๆ แถมภาษาไทยชัดแจ๋วนั่น ถ้าไม่บอกก็คงจะเดายากว่าหมอเป็นคนชาติไหนกันแน่ พูดไทยชัดขนาดนี้ไม่แปลกหรอก ก็เพราะแม่ของเขาเป็นคนไทยแท้ ส่วนพ่อเป็นคนญี่ปุ่น

“เที่ยวเมืองไทยก็แล้ว อาหารไทยก็แล้ว มีอีกอย่าง ที่อยากให้ลองว่ะเพื่อน ไม่ลองเดี๋ยวเหมือนมาไม่ถึง”

ธงรามยักคิ้ว เซริวมองเพื่อนแล้วก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ พลางพยักหน้า

“อยากพาไปก็พาไป แต่ฉันไม่ชอบที่แบบนั้นเท่าไหร่ ชอบที่จะใช้ฝีมือมากกว่า”

“อื้อหือ...ได้ครับพ่อเสือ พร้อมจะล่าเหยื่อแล้วสินะ”

“หึๆ”

ไม่อยากจะตอบเพื่อนหรอกว่า เอียนผู้หญิงมากต่างหากตอนนี้ ขืนไปที่แหล่งขายแบบนั้น เขาก็ปฏิเสธไม่ได้ แต่ถ้าไปหาเอาข้างหน้า ก็พอจะอ้างได้ว่า หาไม่ได้ ไม่ถูกใจ จะได้ไม่เสียเชิงชาย

คงเพราะตอนที่หมอนี่ไปญี่ปุ่น เขาพาเที่ยว พาไปทุกอย่างจนปรุนั่นเอง อย่างที่รู้ ผู้ชายเกือบทั้งโลกกระมัง มีด้านเทาๆ คือการเสพหนังเอวี และหนังเอวีญี่ปุ่นขึ้นชื่อลือชาระดับโลก นั่นล่ะ...เขาพาเพื่อนรักไปจนอิ่มหนำสำราญดี และคงจะมีเรื่องไปโวอีกนานเลยทีเดียว

พาไปลึกได้ขนาดนั้น ชนิดที่ว่าไม่ต้องจ่ายสักเยน เลือกได้ระดับตัวท็อป ชนิดนางเอกเอวีเกรดเอมาเอง ให้เพื่อนเขาฟินได้ขนาดนั้น ก็เพราะ...

เฮ้อ...

บางทีเขาก็เบื่อนะ...ก็เบื่อนี่แหละ ถึงต้องเผ่นมาถึงนี่ การสืบทอดอะไรแบบนั้น ต้องทำงานต่อจากบิดา มันทำให้เขาปวดหัวนิดๆ ในเมื่อเขาก็มีความชอบของเขานี่หว่า บางทีก็ไม่อยากทำอยากอะไร อำนาจทุกคนอยากได้ก็จริง แต่ก็เว้นเขาไปเถอะวะ

เซริวคิดในใจอย่างเซ็งๆ เขาขอบิดามาเที่ยวก่อนจะกลับไปสืบทอดตำแหน่ง รอยสักพร้อมแล้วบนหลังเขา เหลือแต่ตัวเขานี่ล่ะที่ยังไม่พร้อม ใจไม่รักเลยให้ตายสิ! ถ้าเขาขึ้นตำแหน่งแล้วพ่อเขาตาย...จะขายต่อให้ใครได้หรือเปล่านะ ไอ้ตำแหน่งหัวหน้าแก๊งยากูซ่านี่

ใครจะซ่าก็ซ่าไป แต่กูไม่อยากจะซ่าเว้ย!

คิดฮาๆ แต่ก็ฮาไม่ค่อยจะออก ความกดดันมันมีเยอะจริงจัง เขาอายุเพิ่งจะยี่สิบหกปี บิดาก็จับมาเป็นหัวหน้าแก๊งแทนเสียแล้ว ก็อย่างว่า อายุท่านก็เยอะมากพอสมควรแล้ว จากที่บิดาของเขา เคนจิ ถอดใจไปแล้วว่าคงจะไม่มีทายาท ก็เมียท่านออกจะเป็นพรวนขนาดนั้น แต่ไม่ยักกะได้ลูกกับใครสักคน ท่านมาพบรักกับมารดาของเขาที่เป็นสาวไทยอายุห่างกันเกือบสิบปี แถมมีลูกชายคือเขาอีกต่างหาก จะไม่ให้ปลื้ม ไม่ให้หวังในตัวเขามากมายได้อย่างไรกัน

เส้นทางนักเลงมีเรื่องราวมากมายและชวนให้ฮึกเหิม อยากมีอำนาจ อยากเดินตาม

แต่เขาไม่อยากเดินนี่หว่า?

เฮ้อ...

ปลง คงได้แต่ปลง แต่ที่ยังไม่ค่อยจะปลงนอกจากเรื่องการสืบทอดตำแหน่ง ที่อาจจะพอหยวนๆ โยนซ้ายให้ อิชิกาวะ มือขวาของบิดาทำงานแทน หรือโยนขวา ให้โตกาวะมือซ้ายของบิดาไปจัดเคลมแทนได้ แต่เรื่องนี้ไม่มีใครช่วยเขาได้จริงๆ

ก็เรื่อง...

สืบทอดทางพันธุกรรมน่ะสิ

ทำไมจะต้องให้แต่งงานกับ...แม่นั่นด้วยวะ

โอย...

กูจะบ้า!

ยิ่งคิดก็ยิ่งจะบ้าไปจริงๆ เห็นพฤติกรรมของคุณหนูแก๊งโอริวแล้ว อยากจะตายวันล่ะสิบหน ถ้าเจ้าหล่อนมาเป็นเมียเขาจริงๆ คงจะถุยชีวิตน่าดู

เฮ้อ...

ถอนหายใจเป็นรอบที่ร้อยแปด จนเหนื่อยแล้ว เขาก็กินผัดไทยที่อร่อยจนแทบขาดใจหมดกล่องพอดี อาหารไทยต้นตำหรับนี่อร่อยจนอยากจะลงไปร้องแร็ปสรรเสริญสักสามเพลง มันเผ็ดร้อนแบบบอกไม่ถูก ชวนให้ท้องร้องโครกคราก แต่ในความเผ็ดร้อนมีความอร่อยจนหยุดไม่ได้ซ่อนอยู่ ใครว่าวาซาบิเผ็ด มาเจอพริกขี้หนูเมืองไทยเข้าไปเถิด คงจะร้องกรี๊ดกันเลยทีเดียว

“กินหมดแล้ว...ไปออกกำลังสลายแคลลอรี่กันดีกว่าว่ะ”

เพื่อนรักของเขาสะกิดหยิกๆ เซริวฝืนยิ้มให้ แม้จะเซ็งผู้หญิงจนสุดจะบรรยายนาทีนี้ แต่สันดานชาย จะมาบอกว่าไม่แล้วโดนเพื่อนตราหน้าว่าตุ๊ด ก็น่ะ...มันไม่ค่อยจะดี

“ไปเลยเพื่อน คืนนี้เราจะไปไหนกันดีวะ”

“กูไม่มีเส้นขนาดพามึงไปที่โจ๊ะๆ พรึมๆ ได้แบบอลังการอย่างที่มึงพากูไปว่ะ แต่ก็รับรองคุณภาพได้ว่า สาวที่นี่แจ่มๆ ใสๆ แบ้วๆ ทุกนาง ก็มันใกล้มหาวิทยาลัย หึๆ สนหรือเปล่า?”

“อื้ม...ไปก็ไป”

ไปแล้วกูไม่ได้...ก็อย่ามาว่ากันนะเพื่อน

เซริวคิดในใจ ไอ้มังกรแห่งญี่ปุ่น วันนี้อยากจะกลายร่างเป็นไส้เดือนสักวัน ก็มันขี้เกียจ และเอือมหญิงขั้นสุดจริงๆ แล้วนี่หว่า

นั่นก็เพราะพ่อเขาขอร้องแกมบังคับ ให้เขาแต่งงานกับแม่สาวมังกรแห่งแก๊งโอริวนั่นน่ะสิ

รู้กันไหมนั่นน่ะ ว่าเจ้าหล่อน...

เฮ้อ...

ไหนๆ ก็ถอนใจมาตั้งแต่รู้ข่าวนี้แล้ว จะถอนไปอีกสักหนสองหนจะเป็นอะไรไปเรา เซริวคิดในใจ ขณะที่เดินตามเพื่อนสนิทไปต้อยๆ