-06- ทายาทของกอร์ดอน

'บอสของเราคงรักคุณอลันมากเลยนะแก เห็นโทรมาปุ๊บรีบออกไปรับทันที'

'ถามโง่ๆนะ ไม่รักคุณอลันให้ไปรักใครละยะ ก็อยู่กันมาตั้งเป็นสิบปีแล้ว'

อยู่กันมาเป็นสิบปีแล้วงั้นหรอ พระเจ้า!!! หลังจากหย่าขาดจากเขาเธอก็มีคนใหม่เลยหรอเนี่ย

________________________

-06- ทายาทของกอร์ดอน

หนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมาเอมมาลินรู้สึกโล่งอกโล่งใจมากที่อลาโน่ไม่ได้มาตามก่อกวนเหมือนที่เธอคิดไว้ บางทีเธออาจจะคิดมากไปเองก็ได้ คนอย่างอลาโน่คงไม่มาสนใจผู้หญิงในอดีตอย่างเธอหรอก

"อลันนั่งเล่นไปก่อนนะ เอมม่ามีประชุมนะ" เอมมาลินบอกกับลูกชายที่พามาทำงานด้วย

"ได้เลย เอมม่ารีบไปประชุมเถอะ อลันอยู่ได้"

การประชุมวันนี้เป็นไปอย่างราบรื่น บริษัทเอมมาลันเป็นที่รู้จักของกลุ่มคนหลากหลายระดับ เอมมาลินมีตัวเลือกให้กลุ่มลูกค้าตั้งแต่กลุ่มคนที่มีงบน้อยไปจนถึงระดับบริษัทใหญ่ๆ วันนี้จึงมีโปรเจคใหม่เข้ามาเพิ่มอีกงาน โชคดีที่ทางลูกค้าไม่เร่งรีบ เธอจึงรับงานและเซ็นสัญญาว่าจ้างทันที

อลาโน่กลับไปวางแผนและปรึกษาหารือกับเมสันอยู่หลายวัน วันนี้เขาจึงตัดสินใจมาพบอดีตภรรยาอีกครั้งที่บริษัท อลาโน่ไม่รอช้าที่จะมุ่งหน้าไปยังห้องทำงานผู้บริหาร เขาได้รับสิทธิพิเศษจากเลขาฯสาวหน้าห้องให้ไปรอพบเอมมาลินในห้องทำงานได้เนื่องจากเป็นลูกค้ารายใหญ่

เมื่อเข้ามาถึงในห้องก็ต้องตกใจผงะ มีเด็กชายลูกครึ่งนอนยกขาไขว่ห้างอยู่บนโซฟาตัวยาวอย่างสบายอกสบายใจ

"คุณเป็นใคร" เด็กชายเห็นคนแปลกหน้าเข้ามาในห้องทำงานของมารดาจึงร้องถามขึ้น

"นายนั่นแหละเป็นใครเจ้าหนู"

"ผมเป็นคนสำคัญของเจ้าของห้องครับ" อลาโน่กระตุกยิ้มมุมปากให้กับความกวนของเจ้าหนูน้อย

"ฉันก็เป็นคนสำคัญของเอมม่าเหมือนกัน"

"เอมม่า? คุณเรียกชื่อเล่นของเอมม่างั้นหรอ" อลันมองชายตรงหน้าอย่างสงสัย เพราะเอมม่าเป็นชื่อที่เรียกได้เฉพาะคนสนิทเท่านั้น

"ใช่ ว่าแต่นายเป็นใครทำไมถึงมาอยู่ในห้องนี้"

"ก็บอกว่าเป็นคนสำคัญของเอมม่าไง" สองหนุ่มต่างวัยเริ่มถกเถียงอย่างไม่ยอมกัน จนเลขาฯสาวที่ยืนอยู่หน้าห้องเริ่มเป็นกังวล หล่อนลืมนึกไปว่าลูกชายของเจ้านายอยู่ในห้อง

"เป็นอะไรจ๊ะนารา" เอมมาลินถามเลขาฯสาวที่ยืนลุกลี้ลุกลนอยู่หน้าห้อง

"บะ...บอสคะ น้องอลันเอ่อ กำลังทะเลาะอยู่กับมิสเตอร์กอร์ดอนค่ะ" นาราก้มหน้าตอบเจ้านายอย่างกล้าๆกลัวๆ

"วะ...ว่าไงนะ อลาโน่มาที่นี่งั้นหรอ" เอมมาลินเบิกตากว้างตกใจเมื่อเห็นนาราพยักหน้ารับ หญิงสาวไม่รอช้าที่จะรีบเข้าไปห้ามศึกสองพ่อลูกที่ไม่รู้จักกัน

"เอมม่า!!! / เอมม่า!!!" สองคนที่ยืนเขม่นกันร้องเรียกคนมาใหม่อย่างดีใจ

"เอ่อ มิสเตอร์กอร์ดอนมาพบฉันโดยไม่ได้นัดล่วงหน้าไม่ทราบว่ามีธุระอะไรหรอคะ" เอมมาลินถามแขกที่ไม่ได้รับเชิญด้วยน้ำเสียงสุภาพเจือปนความไม่พอใจ อลันที่เห็นท่าทางของมารดาไม่ได้รู้จักสนิทชิดเชื้อกับคนที่อ้างตัวก็ยิ้มให้อีกฝ่ายอย่างเหนือกว่า

"ผะ...ผมผ่านมาเลยจะชวนเอมม่า เอ่อ คุณเอมมาลินไปทานอาหารเที่ยงด้วยกันครับ" อลาโน่หันไปมองเด็กชายลูกครึ่งที่ยืนปั้นยิ้มอย่างหงุดหงิดใจ

"ฉันเกรงว่าจะไม่ได้ค่ะ เพราะฉันมีนัดแล้ว" เอมมาลินตอบกลับ

"ใช่ครับ ผมมีนัดกับเอมม่าแล้ว เสียใจด้วยนะครับคุณลุง" อลันพูดแทรกการสนทนาของผู้ใหญ่ทั้งสองขึ้นมาพร้อมโอบเอวบางของมารดาจนอลาโน่ถลึงตาใส่อย่างหมั่นไส้เด็กตรงหน้า

"งั้นถ้าไม่เป็นการรบกวนผมขออนุญาตร่วมทานอาหารด้วยคนนะครับ" วันนี้อลาโน่พกพาความหน้าด้านมาเกินร้อย เขาจะไม่กลับบ้านมือเปล่าแน่นอน

"คงมะ...-"

"ให้เขาไปกับเราก็ได้ครับเอมม่า ผมหิวจะแย่แล้วเราไปกันเถอะ" อลันอยากกลั่นแกล้งคนที่จะมาจีบแม่จึงอนุญาตให้อีกฝ่ายไปด้วย เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาต้องคอยสกัดดาวรุ่งผู้ชายที่เสนอตัวมาเป็นพ่อเลี้ยงให้เขา

บรรยากาศบนโต๊ะอาหารค่อยข้างอึดอัดสำหรับเอมมาลิน เธอไม่อยากให้อลันมีปัญหากับพ่อบังเกิดเกล้าแต่ดูท่าทางจะห้ามยากเพราะทั้งสองต่างฟัดฟันกันด้วยสายตาอาฆาตฟาดฟัน

ครืด~ ครืด~

โทรศัพท์มือถือของเอมมาลินดังขึ้นจนเธอต้องออกไปรับสายอย่างเลี่ยงไม่ได้ บนโต๊ะอาหารจึงเหลือเพียงแค่อลาโน่และอลันที่นั่งจ้องหน้าอย่างไม่ยอมกัน

"นี่ๆ คุณลุงจะมาจีบเอมม่าหรอ" อลันถามชายตรงหน้าทันทีที่มีโอกาส เพราะต่อหน้ามารดาเขาทำตัวให้สมวัย ไม่แก่แดดจนน่าเกลียด

"ถ้าใช่แล้วเกี่ยวอะไรกับนายละเด็กน้อย" อลาโน่ยิ้มกริ่มชอบในความกล้าของคู่แข่งวัยใส

"หึ เกี่ยวแน่นอนครับ เพราะเอมม่าคือแม่ของผม!" อลันเย้ยกลับจนคนฟังนิ่งอึ้ง ...ลูกงั้นหรอ? เอมมาลินมีลูกแล้วงั้นหรอ?

"นะ...นายเป็นลูกของเอมม่าหรอ" อลาโน่ถามเด็กชายอย่างงุนงง เอมมาลินมีลูกแล้วงั้นหรอ เขาค่อนข้างสับสนในสิ่งที่ได้ยิน

"ใช่ ผมเป็นลูกชายแท้ๆของเอมม่า และไม่อนุญาตให้ลุงมาจีบแม่ผม"

"นะ...นายอายุเท่าไหร่" อลาโน่ลุ้นกับคำตอบของเด็กน้อยตรงหน้ามาก ขอให้เป็นอย่างที่เขาคิดด้วยเถอะ

"สิบเอ็ด ผมอายุสิบเอ็ดปี"

"พระเจ้า!!! นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน" อลาโน่เอามือลูบหน้าเรียกสติอีกครั้ง เขาน่าจะเอะใจตั้งแต่เห็นหน้าเจ้าเด็กลูกครึ่งนี่แล้ว

"เอ่อ มีเรื่องอะไรกันรึเปล่า อลันไปแกล้งอะไรมิสเตอร์กอร์ดอนอีกคะ" เอมมาลินกลับมาที่โต๊ะเหมือนจะมีบางอย่างไม่ปกติ อลาโน่มองเธอด้วยสายตาตัดพ้อ ว๊อท? ...ทำไมมองเธอแบบนั้น

"เอมม่า อลันเป็นลูกของเราใช่ไหม" อลาโน่เอ่ยถามอดีตภรรยาเสียงสั่นเครือ

"มะ...ไม่ใช่ อลันไม่ใช่ลูกของคุณ" เอมมาลินปฏิเสธพร้อมดึงตัวลูกชายออกมาจากโต๊ะทันที เธอกลัวเขาจะมาแย่งสิ่งที่มีค่าที่สุดของเธอไป

อลาโน่มองตามสองแม่ลูกไปจนลับสายตา เขารู้คำตอบแล้วละ ทายาทของกอร์ดอนที่เขาไม่เคยรับรู้มีการมีตัวตนอยู่แค่เอื้อม เขาไม่พลาดจะที่ไขว่คว้าครอบครัวกลับมาอีกครั้ง น้ำตาแห่งความดีใจไหลเปรอะเปื้อนใบหน้าหล่ออย่างไม่อายคนที่มองมาสักนิด หมดเวลาแห่งความทุกข์แล้วสินะ อลาโน่ กอร์ดอน ...

ภายในรถยนต์คันหรูตกอยู่ในความเงียบ เอมมาลินขับรถกลับมาที่บริษัทด้วยจิตใจว้าวุ่น เธอกลัวจะสูญเสียลูกชายสุดที่รักให้ผู้ชายคนนั้นไป เธอไม่น่าพลาดเปิดโอกาสให้เขาได้พบเจอกับอลันเลยจริงๆ

"...เขาเป็นแด๊ดของผมใช่ไหม?" อลันถามเอมมาลินขึ้นอย่างลุ้นกับคำตอบ ทั้งที่มั่นใจไปกว่าครึ่งแล้วก็ตาม

"...."

"ผมแค่อยากรู้ความจริงจากปากของมัม ไม่ใช่คนอื่นครับ"

"อลาโน่ กอร์ดอน คือแด๊ดของอลันครับ ฮึ่ก! มัมขอโทษที่ไม่เคยบอกลูกนะ" เอมมาลินรั้งตัวลูกชายมากอดด้วยความรัก เธอมาอยู่ประเทศไทยได้ไม่นานคุณบัสรอน โจเนส บิดาบุญธรรมที่รับเธอมาจากสถานสงเคราะห์บ้านเด็กกำพร้าก็เสียชีวิตกะทันหันด้วยอุบัติเหตุ เธอจึงเหลือเพียงอลันเป็นครอบครัวเพียงคนเดียว หากอลาโน่มาพรากดวงใจของเธอไปเธอคงไม่เหลืออะไรแล้ว

"มัมอย่าร้องไห้นะ ผมรักมัมครับ" อลันรับรู้ถึงความเสียใจของมารดาจึงเอ่ยปลอบอย่างอ่อนโยน สำหรับเรื่องบิดาที่เพิ่งปรากฏตัวก็ทำให้เขาตกใจไม่น้อยเช่นกัน เพราะในที่สุดเขาก็มีพ่อเหมือนที่มัมบอกไว้จริงๆ

_______________________