-04- อลัน

อลาโน่รีบเดินออกจากห้องอาหาร บอกลาบิดามารดาแล้วขับรถกลับไปยังคอนโดฯหรูส่วนตัวทันที เขาไม่รอช้าที่จะเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเดินทางใบใหญ่แล้วมุ่งหน้าสู่สนามบินปลายทาง แล้วเจอกันประเทศไทย ...

_______________________

-04- อลัน

"...ไอ้ฝรั่งไม่พ่อ!" เสียงเยาะเย้ยของกลุ่มเด็กชายพูดล้อเลียนขึ้น

"ไม่เกี่ยวกับนาย"

"ไอ้ลูกไม่มีพ่อ!" ยังไม่หยุด และสนุกกับการทำให้อีกฝ่ายโมโห

"อย่ามายุ่ง!" ขึ้นเสียงใส่โดยระงับอารมณ์ไม่พอใจเอาไว้ เขารู้ดีว่าไม่ควรวู่วามจนทำให้ผู้เป็นแม่เดือดร้อน

"ทำไมวะ แม่มึงท้องไม่มีพ่อหรอวะอลัน"

ผัวะ! ผัวะ! ผัวะ! โครม!!

หมัดน้อยๆฟาดไม่ยั้งที่โดนพาดพิงถึงมารดาผู้เป็นที่รัก คนรอบข้างพากันตกใจก่อนจะรีบวิ่งแจ้นไปแจ้งคุณครูว่าเกิดเรื่องขึ้นของเพื่อนร่วมชั้นเรียน

ครืด~ ครืด~

[ รบกวนผู้ปกครองของน้องอลันมาพบคุณครูฝ่ายปกครองที่โรงเรียนด้วยค่ะ ]

"กะ...เกิดอะไรขึ้นคะ"

[ น้องมีเรื่องชกต่อยกับเพื่อนค่ะ ทางผู้ปกครองฝ่ายคู่กรณีไม่ยอม รบกวนคุณแม่รีบมาด้วยนะคะ ]

"ค่ะคุณครู" เอมมาลินถอนหายใจหนักๆให้กับเหตุการณ์ทะเลาะวิวาทของเด็กชายในปกครอง เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอต้องไปพบฝ่ายปกครองจากเรื่องการต่อยตี

@โรงเรียนนานาชาติ

"ฉันไม่ยอมนะคะผอ. ดูลูกชายฉันหน้าบวมปูดขนาดนี้ใครจะมารับผิดชอบคะ" เสียงเหวี่ยงๆบอกคุณครูจนทุกคนพากันลอบถอนหายใจ

"ฉันรับผิดชอบเองค่ะ แต่รบกวนคุณผู้ปกครองถามสาเหตุที่เด็กๆทะเลาะกันด้วยนะคะ" เอมมาลินเดินเข้ามาในห้องปกครองอย่างมั่นคงและเอ่ยพูดกับผู้เป็นแม่ของอีกฝ่ายที่กำลังโวยวายไม่ฟังเหตุผล

"หน็อยย~ เธอนี่เองหรอที่สอนลูกให้เป็นอันธพาล" ผู้ปกครองรายเดิมกระแทกเสียงใส่เอมมาลินอย่างขุ่นเคือง

"เกิดอะไรขึ้นหรอคะคุณครู" เอมมาลินเมินเฉยต่อคำพูดของฝ่ายตรงข้ามแล้วหันไปถามคุณครูประจำชั้นของอลันแทน

"น้องธนากรมาล้อ เอ่อ นะ...น้องอลันว่าเป็นเด็กไม่มีพ่อค่ะ" จบคำพูดของคุณครูประจำชั้นภายในห้องเงียบกริบ

"งั้นหรอคะ อลันขอโทษเพื่อนด้วยค่ะ" เอมมาลินกระตุกยิ้มเบาๆแล้วหันไปบอกลูกชายที่ยืนทำหน้านิ่งอยู่ข้างๆทันที

"แต่ว่า...-" เมื่อเห็นสายตาดุๆของคนเป็นแม่ก็ไม่กล้าขัดใจ ยอมเอ่ยปากพูดไปแต่โดยดี

"เราขอโทษ" กัดฟันพูดอย่างไม่พอใจเล็กน้อย

"ฉันจะรับผิดชอบเรื่องค่ารักษาพยาบาลและค่าทำขวัญให้น้องธนากรเองค่ะ แต่อยากบอกให้ทราบนะคะว่าลูกชายฉันมีพ่อค่ะ" เอมมาลินส่งยิ้มหวานเคลือบยาพิษให้แม่ของคู่กรณีจนขนลุกซู่ เมื่อเคลียร์ปัญหาจบก็รับตัวลูกชายกลับบ้านทันทีเพราะใกล้ถึงเวลาเลิกเรียนแล้ว จะได้ไม่เสียเวลาขับรถไปกลับ

"เอมม่า อลันขอโทษ" บอกอย่างรู้สึกผิด

"...." มีเพียงความเงียบเข้ามาปกคลุม

"มัมครับ อลันขอโทษที่ใจร้อน" ใช่แล้ว!!! อลัน เป็นลูกชายแท้ๆของเอมมาลิน เด็กน้อยมักจะเรียกชื่อเล่นของเธอเสมอ เว้นเสียงแต่ว่ามีเรื่องทำผิดหรืออยากออดอ้อนถึงจะยอมเรียกเธอว่ามัม ครั้งนี้ก็เช่นกัน

"มัมบอกลูกหลายครั้งแล้วนะว่าให้ใจเย็นๆ อลันมีพ่อค่ะ อย่าไปสนใจคำพูดของคนอื่นเลยลูก" เอมมาลินบอกอย่างใจเย็น

"พ่อที่ไม่เคยสนใจใยดีผมกับมัมหรอครับ" ด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ จึงเอ่ยออกไปนิ่งๆ

"อย่าพูดแบบนี้ให้มัมได้ยินอีกนะ อย่างน้อยๆเขาก็ทำให้ลูกได้เกิดมา" ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เคยรับรู้ก็ตาม ... ประโยคหลังเอมมาลินทำได้เพียงคิดในใจ

"เขาเป็นใคร ทำไมเขาถึงทิ้งเราไป" เด็กชายเอ่ยถามผู้เป็นแม่เสียงติดเศร้า เพราะตั้งแต่เกิดมาเขาโหยหาอ้อมกอดและไออุ่นจากพ่อ แต่กลับไม่เคยได้รับมัน ถึงแม้จะไม่ถาม ก็ใช่ว่าจะไม่ต้องการ

"เขาเป็นผู้ชายที่หล่อและเก่งมาก หน้าตาเขาเหมือนอลันของมัมสุดๆไปเลย อลันอย่าโกรธเขาเลยนะลูก มัมผิดเองที่พาลูกออกมาจากชีวิตของเขา ฮึ่ก! มัมขอโทษนะลูก"

"ผมไม่อยากรู้เรื่องของเขาแล้ว เอมม่าอย่าร้องไห้นะ" อลันบอกอย่างรู้สึกผิด เขาทำแม่เสียงน้ำตาอีกแล้ว

"ขอบใจนะที่อลันเข้าใจเอมม่า ขอบใจจริงๆลูกรัก"

________________________