Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
ตอนที่ 9
“เธอ!! เดี๋ยวก่อน!!”
คิมหันต์ที่วิ่งตามหญิงสาวคนนั้นร้องเรียกเธอด้วยเสียงดังลั่น
“คะ?” หญิงสาวคนนั้นหันมามองเขาด้วยสายตาเย็นชา
“เธอ....แฮ่ก...แฮ่ก....เธอน่ะ....เด็ก...เด็กคนนั้น....ใช่มั้ย?”
คิมหันต์วิ่งมาถึง ก็ยืนหอบด้วยความเหนื่อย แต่เขาก็พยายามจะถามเธอเพื่อให้คลายความสงสัยที่มีอยู่ในใจ
“.........” หญิงสาวจ้องมองเขานิ่งเงียบ
“เธอน่ะ....เด็กในห้องไอซียู....โรงพยาบาล Saint Paul.......?”
คิมหันต์ท้าวสะเอวด้วยความเหนื่อยและพยายามหายใจให้ทัน
“............เธอจำฉันได้แล้วหรือ?” หญิงสาวคนนั้นเบิกตากว้างมีสีหน้าดีใจ
“เธอคือ....เด็กคนนั้นใช่มั้ย? .....เอ่อ......ร่า?”
คิมหันต์รู้สึกว่าเริ่มหายใจได้สะดวกขึ้น เขาจึงถามเธอซ้ำอีกครั้งแต่เพราะเขาจำชื่อของเธอไม่ได้ เสียงในท้ายประโยคจึงแผ่วเบา
“เชร์รา...เชร์รา ริชเทล อ็อคโทบัส ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”
หญิงสาวคนนั้นแนะนำตัวเองทันที ชายหนุ่มเบิกตากว้าง
“เธอคงจำฉันไม่ได้.....แต่ฉันจำเธอได้เสมอ...คิม...”
เชร์ราพูดเบาๆ ก่อนจะส่งยิ้มสดใสให้กับชายหนุ่ม
“..........”
คิมหันต์คว้าตัวหญิงสาวเข้ามากอดไว้ทันทีด้วยความดีใจและโหยหา เขาเฝ้าค้นหาตัวเธอมานานแสนนาน จนกระทั่งเขาเริ่มลืมเลือนเธอไป
แต่ราวกับความฝันที่เด็กหญิงในความทรงจำของเขาคนนั้นกลับปรากฏกายขึ้นตรงหน้าของเขา โดยที่ไม่เคยคาดคิดมาก่อน
“ฉัน....ฉันคิดว่าเธอ.....เธอ....” คิมหันต์กอดหญิงสาวเอาไว้อย่างแนบแน่นและพึมพำเบาๆ
“อื้อ....ฉัน...ก็ไม่คิดว่า...จะมีวันนี้...” เชร์ราบ่นพึมพำออกมาเสียงเบาหวิว น้ำตาแห่งความดีใจรื้นขึ้นมาเต็มดวงตา
“ไหน...ขอฉันดูเธอหน่อยสิ...”
คิมหันต์ดันตัวของหญิงสาวออกห่างจากกายเขา พร้อมกับจ้องมองสำรวจจนทั่วร่าง ใบหน้าของเธอขาวซีดราวกับกระดาษ แต่ก็ยังมีเลือดฝาดหล่อเลี้ยงอยู่ ทำให้แก้มของเธอเป็นสีชมพูเรื่อๆ รูปร่างดูบอบบางราวกับตุ๊กตาแก้ว ผมยาวหยักโศกเล็กน้อย นัยน์ตากลมโตดูหวานซึ้ง เรียวขาขาวเนียน เมื่อมองดูโดยรวมแล้ว หญิงสาวดูราวกับเจ้าหญิงองค์หนึ่งเลยทีเดียว
“จ้องกันแบบนี้ ฉันเขินนะ” เชร์รากระซิบเสียงเบาหวิว ใบหน้าแดงระเรื่อ
“ฉัน.....ฝันไป..หรือเปล่า?” คิมหันต์ครางออกมาอย่างไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง และหวาดกลัวว่าบุคคลที่อยู่ตรงหน้าจะเป็นเพียงแค่ความฝัน
หญิงสาวอมยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะยื่นมือไปจับใบหน้าของชายหนุ่ม พร้อมกับเขย่งเท้าขึ้นไปจูบที่ริมฝีปากของเขาอย่างแผ่วเบาและรวดเร็ว
“แบบนี้ยังคิดว่าฝันอยู่อีกหรือเปล่า?” เชร์ราบอกกับชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวานไพเราะ
“ที่สำคัญนั่นก็คือสิ่งที่ยืนยันตัวตนของฉันนะ” เชร์รากล่าวพร้อมกับชี้ไปที่สร้อยคอในกระเป๋าเสื้อของชายหนุ่ม
“นั่นสินะ...กลีบดอกเดซี่....แม้ว่ามันจะเก่าและนานมากก็ตาม...แต่ฉันก็จำมันได้เสมอ....”
คิมหันต์หยิบสร้อยออกมา และก้มลงมอง ก่อนจะสวมสร้อยให้เชร์ราอย่างอ่อนโยน จากนั้นเขาก็จับมือของหญิงสาวขึ้นมา และบรรจงจูบที่กลางฝ่ามือแผ่วเบา
“..............”
ใบหน้าของเชร์ราที่ขาวราวกับกระดาษเปลี่ยนเป็นสีเข้มขึ้นมาทันทีด้วยความเขินอาย ก่อนที่คิมหันต์จะดึงตัวเธอไปกอดเอาไว้อีกครั้งอย่างหวงแหนและกลัวว่าหญิงสาวตรงหน้าจะอันตรธานหายไป
หากนี่เป็นความฝัน....
ก็ขออย่าให้เราตื่นขึ้นพบกับความผิดหวังอีกเลยเถอะ......
นี่คือคำอธิษฐานที่อยู่ภายในใจของชายหนุ่ม ณ ตอนนี้
“...........”
ที่โต๊ะทานอาหารกลางวันเต็มไปด้วยความเงียบ ไม่มีใครเอื้อนเอ่ยคำพูดใดๆ ออกมาแม้แต่น้อย เซร่านั่งนิ่ง มีสีหน้าครุ่นคิด เหมันต์และออยเฟ่ย์มองหญิงสาวด้วยความรู้สึกที่เป็นกังวล เพราะพวกเขาไม่เคยเห็นคิมหันต์วิ่งไล่ตามผู้หญิงคนไหนเช่นนี้มาก่อน
ฮิเดกิและเอริโกะนั่งมองสบตากันปริบๆ อย่างไม่รู้จะทำอย่างไรดี
“เอ่อ...จริงสิ..คุณเหมันต์กับออยเฟ่ย์ไม่ขึ้นเรียนหรือคะ?”
เอริโกพูดทำลายความเงียบขึ้นมาและพยายามให้ดูร่าเริง
“นั่นสิ นี่ก็เลยเวลาพักเที่ยงแล้วนะครับ” ฮิเดกิสนับสนุน
“อืม...จริงสิ...แล้วพวกนายไม่เข้าเรียนหรือ?”
เหมันต์ก้มลงมองดูนาฬิกาของตนเองก็พบว่าเป็นเวลาบ่ายโมงกว่าแล้ว จึงเริ่มเก็บของเพื่อเตรียมขึ้นเรียน
“อ๋อ...คาบต่อไปฉันกับเซร่าไม่มีเรียนค่ะ” เอริโกะพูดพร้อมกับยิ้มให้ทั้งสองคน
“งั้นหรือ...แล้วนายล่ะ?” เหมันต์ขยับแว่นเล็กน้อยก่อนจะถามฮิเดกิ
“อ๋อ...เอ่อ...ก็มีเรียนครับ...แต่ไม่ค่อยสำคัญเท่าไหร่ ผมคง...ไม่เข้าหรอก” ฮิเดกิตอบอย่างตะกุกตะกัก
“อืม..ถ้าอย่างนั้นพวกฉันไปก่อนล่ะ” เหมันต์พยักหน้าก่อนจะขอตัวจากทั้งสามคน
“เซร่า....”
ออยเฟ่ย์ลุกขึ้นและเดินไปยืนใกล้ๆ เซร่าเงยหน้าขึ้นมองเธอด้วยความแปลกใจ
“เอ่อ...แล้วเจอกันที่ชมรมนะ....อย่าคิดมากล่ะ”
ออยเฟ่ย์บอกอย่างอ้ำอึ้งก่อนจะตบไหล่ของหญิงสาวเพื่อให้กำลังใจ
“อ่า..ค่ะ”
เซร่าตอบรับคำของออยเฟ่ย์ ก่อนจะฝืนยิ้มให้กับทั้งสองคน และนิ่งเงียบไม่พูดจาใดๆ
ออยเฟ่ย์กับเหมันต์มองหน้ากันก่อนจะปลีกตัวออกจากทั้งสามคน ฮิเดกิกับเอริโกะมองหน้ากันด้วยความรู้สึกเป็นกังวล เพราะพวกเขาไม่เคยเห็นหญิงสาวมีอาการเช่นนี้มาก่อน
ทั้งสองคนจึงได้แต่หยิบหนังสือเรียนของตนเองขึ้นมาเปิดดูผ่านๆ โดยเหลือบสายตามองเซร่าเป็นระยะ
ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกันนะ....
เธอมองมาที่เรากับคิมด้วยสายตาเสียใจ....
เธอคงเข้าใจผิด......
แล้วทำไมตอนแรกคิมถึงทำเหมือนไม่รู้จักเธอ...
ผู้หญิงคนนั้นส่งอะไรให้คิมนะ??
เขาถึงได้วิ่งตามไปด้วยความเร่งรีบขนาดนั้น....
พวกเขามี ‘ความลับ’ อะไรที่เราไม่รู้อย่างนั้นเหรอ....
จริงสิ..จะว่าไปแล้วเราก็ไม่ค่อยรู้เรื่องเกี่ยวกับคิมเท่าไหร่....
เอ๊ะ...แล้วทำไมเราถึงต้องอยากรู้เรื่องตานั่นด้วยนะ....
เซร่าสลัดศีรษะไปมาเพื่อไล่ความคิดที่ฟุ้งซ่าน ก่อนจะหันไปมองทางที่คิมหันต์วิ่งตามหญิงสาวคนนั้นไปด้วยสายตาเหม่อลอย
เราจะไปคิดถึงเรื่องตานั่นกับผู้หญิงคนนั้นทำไมนะ....
แต่เพราะอะไรกันนะ...
เราถึงได้รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีเกี่ยวกับผู้หญิงคนนี้นะ...
ทั้งๆ ที่เราก็ไม่รู้จักเธอซักหน่อย....
ไม่เอาน่ะเซร่า...เธอจะไปคิดถึงพวกเขาทำไม...
ทำงานของเราต่อดีกว่า
เซร่าสะบัดศีรษะไปมาอีกครั้ง ก่อนจะพยายามตั้งสมาธิให้สนใจเอกสารเกี่ยวกับการจัดงานฉลองวันครบรอบของโรงเรียนปีนี้ที่อยู่ตรงด้านหน้า
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
