ตอนที่ 5

“เอาล่ะ ถ้าอย่างนั้นให้ออยเฟ่ย์สอนงานมิยาเกะต่อแล้วกัน ส่วนคนอื่นๆ ไปซ้อมได้แล้ว” โค้ชรีบตัดบทก่อนที่ทุกคนจะคุยเล่นกันมากไปกว่านี้

“ครับ!” ทุกคนขานรับพร้อมกับแยกย้ายกันลงสนาม

“โอเคเลย เซร่า” ออยเฟ่ย์ชมหญิงสาว

“โอย...ตื่นเต้นแทบแย่ นึกว่าหัวใจจะหยุดเต้นเสียแล้ว” เซร่าตอบเสียงเบา ก่อนที่สองสาวจะมองหน้ากันและหัวเราะออกมาพร้อมกัน

“ตอนแรกฉันก็เป็นห่วงอยู่เหมือนกัน แต่ดูเหมือนว่า.....” ออยเฟ่ย์ลากเสียงยาว และอมยิ้มอย่างมีเลศนัย

“อะไรหรือ?” เซร่าเลิกคิ้วสงสัย

“คงไม่ต้องห่วงเธอมากก็ได้ เพราะดูท่าเธอจะมีคนคอยห่วงอยู่แล้วล่ะ” ออยเฟ่ย์ยิ้ม ก่อนจะเหล่ตาไปทางคิมหันต์ที่หันมามองพวกเธออยู่ตลอดเวลา

“เอ่อ..สอนงานต่อดีกว่านะ” เซร่าหันไปมองตามก็สบตากับชายหนุ่มพอดี จึงรีบเปลี่ยนเรื่อง

“โอเคจ้ะ เซร่า” ออยเฟ่ย์ยิ้ม

ออยเฟ่ย์ก็สอนหน้าที่ของผู้จัดการชมรมให้กับเซร่า โดยที่หญิงสาวตั้งใจฟังอย่างจริงจัง

การเรียนในสัปดาห์แรกผ่านไปอย่างรวดเร็ว รวมทั้งการทำหน้าที่เป็นผู้จัดการชมรมบาสฯ ของเซร่า ออยเฟ่ย์ช่วยแนะนำหญิงสาวเกี่ยวกับหน้าที่ของผู้จัดการชมรมว่าต้องทำอะไรบ้าง ซึ่งเซร่าสามารถเรียนรู้ได้อย่างรวดเร็ว แม้ว่างานจะหนัก แต่คิมหันต์มักคอยช่วยเหลืออยู่เสมอ ทำให้เธอรู้สึกสบายใจและไม่กังวลมากนัก

แต่ทว่าสิ่งหนึ่งที่เซร่าสังเกตเห็นก็คือ คิมหันต์มักหลีกเลี่ยงที่จะเผชิญหน้ากับเหมันต์และออยเฟ่ย์ เขามักหลบไปยืนมองอยู่ห่างๆ

“ออยเฟ่ย์ ฉันไปรอที่หน้าประตูนะ” เหมันต์บอกกับออยเฟ่ย์ก่อนจะเดินออกจากโรงยิมไป

“แหม...รู้สึกเดี๋ยวนี้จะหวานมากกว่าแต่ก่อนเลยนะ” ไมเคิลเอ่ยแซวหญิงสาว

เพียะ!

“บ้าเหรอ” ออยเฟ่ย์ฟาดฝ่ามือไปที่แขนของไมเคิลแก้เขิน

“เจ็บนะ” ไมเคิลแกล้งร้องโอดโอย

“ไปซ้อมเลย ไมค์ หรือว่าอยากวิดพื้น?” ออยเฟ่ย์ตีหน้าเคร่ง เสียงเข้มขู่

“ไปก็ได้คร้าบบ” ไมเคิลหัวเราะก่อนจะเดินลงสนามเพื่อซ้อมต่อ

เซร่ายืนอมยิ้มขำขันในท่าทางของไมค์ ก่อนจะชะงักเมื่อเห็นสายตาของคิมหันต์มองมาทางเธอ

“เซร่า วันนี้ฉันกับเหมจะไปทานไอศกรีมกัน ไปด้วยกันนะ”

ออยเฟ่ย์หันมาชวนทันทีทำให้เซร่าสะดุ้งเล็กน้อยและมองหน้าออยเฟ่ย์ตาปริบๆ

“เอ๊อะ..เอ๋อ...ไอศกรีมเหรอ...เอ่อ...ไม่รู้สิ...คือ....”

เซร่าตอบอย่างตะกุกตะกัก ก่อนจะหันไปเหลือบมองคิมหันต์เล็กน้อย เพราะตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมา ชายหนุ่มไปส่งเธอที่สถานทูตทุกวัน

“จริงสิ ฉันก็ลืมไปว่าคิมต้องไปส่งเธอทุกวันนี่นา” ออยเฟ่ย์เห็นสายตาของเซร่าก็พอจะเข้าใจ ทำให้หญิงสาวลอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“คิม! วันนี้ไปกินไอศกรีมด้วยกันนะ” ออยเฟ่ย์ตะโกนถามคิมหันต์ที่กำลังเดินตรงมาหาพวกเธอ

“หือ?” คิมหันต์เลิกคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะหยิบผ้าขนหนูขึ้นมาซับเหงื่อ

“ถ้าเธอไม่ไป เซร่าก็ไม่ยอมไปน่ะ”

“ออยเฟ่ย์” เซร่าร้องเสียงหลง

“ไปสิ” คิมหันต์พยักหน้าตกลง เซร่าหน้าเหวอ

“โอเค ถ้าอย่างนั้น เดี๋ยวเจอกันที่หน้าประตูโรงเรียนนะ” ออยเฟ่ย์ยิ้มร่าเริง พร้อมกับหลิ่วตาให้เซร่า ก่อนจะเดินลงไปในสนามบาส

อีตาบ้า คิดอะไรอยู่นะ....

ก็ตัวเองพยายามหลบหน้าสองคนนี้อยู่ตลอดเวลา...

วันนี้นึกบ้าอะไรขึ้นมาจะไปกับพวกเขาเนี่ย...

“อะไร?” คิมหันต์ถามหญิงสาวเมื่อเห็นสีหน้าของเธอ

“นายจะบ้าเหรอ อยู่ๆ ก็ตกลงไปกับพวกเขาเนี่ย” เซร่าถามเสียงขุ่น

“ทำไมล่ะ?” ชายหนุ่มเลิกคิ้ว

“ก็นาย.....” เซร่าพูดไม่ออก

“ฉันบอก ไปได้ก็คือไปได้สิ” คิมหันต์บอกเสียงเรียบ ก่อนจะวางผ้าขนหนูบนศีรษะเธอ และยีผมเบาๆ ก่อนจะเดินกลับไปที่สนามบาส

“โธ่เว้ย! ตาบ้า” เซร่าดึงผ้าขนหนูออก ก่อนจะบ่นพึมพำอยู่คนเดียว

เซร่าไม่เข้าใจชายหนุ่ม เพราะเธอรู้ดีว่า การที่ออยเฟ่ย์เป็นแฟนกับเหมันต์ ทำให้เขารู้สึกเจ็บปวด ดังนั้นเธอจึงไม่อยากให้เขาเผชิญหน้ากับทั้งสองคน แต่เขากลับไม่คิดเช่นนั้น..

หลังจากซ้อมบาสเสร็จ ออยเฟ่ย์เปลี่ยนเครื่องแต่งกายเสร็จก่อนจึงขอตัวไปหาเหมันต์ เซร่าเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยความรู้สึกสับสนภายในใจ

“เฮ้อ ไม่รู้ตาบ้าคิดอะไรของเขากันนะ” เซร่าถอนหายใจออกมาเล็กน้อย หลังจากล็อคกุญแจห้องชมรมเรียบร้อยแล้ว

“ช้าจริง”

“อุ๊ย”

เคร้ง! เซร่าตกใจจนทำกุญแจหล่นลงพื้น

“ซุ่มซ่ามอีก” คิมหันต์ส่ายหน้า ก่อนจะก้มลงเก็บกุญแจ

“อะไรล่ะ ใครจะไปรู้ว่านายมายืนอยู่ตรงนี้กันล่ะ” เซร่าบ่นอุบอิบ

“ฉันเห็นเธอชักช้า เลยมายืนรอน่ะสิ” คิมหันต์บอกพร้อมกับเอากุญแจใส่กระเป๋าเซร่า

“ก็..ฉันต้องเป็นคนล็อคกุญแจนี่นา”

“ฉันก็เป็นคนล็อคกุญแจห้องนักกีฬา ไม่เห็นจะช้าแบบเธอเลย”

“ก็..”

“ช่างเถอะ รีบไปกันดีกว่า เดี๋ยวจะมืดเสียก่อน” คิมหันต์ตัดบท ก่อนที่เซร่าจะพูดเถียงออกมา

“แบบนี้ทุกทีเลย” เซร่าหน้าง้ำบ่นพึมพำ

“บ่นอะไรอีกล่ะ เร็วเข้า” คิมหันต์ถามอย่างรู้ทัน และจูงมือหญิงสาวให้เดินตาม

ด้านหน้าประตูโรงเรียน เหมันต์และออยเฟ่ย์ยืนรอทั้งคู่อยู่ เหมันต์มีสีหน้ากังวลเล็กน้อย

“ออยเฟ่ย์”

“หืม?”

“เธอไม่น่าชวนคิมกับมิยาเกะไปด้วยเลย” เหมันต์พูดออกมาด้วยความกังวล

“ทำไมล่ะ?" ออยเฟ่ย์หันไปถามชายหนุ่มด้วยความสงสัย

“เธอก็รู้ว่าเพราะอะไร” เหมันต์พูดพร้อมกับจ้องมองหญิงสาว

“เฮ้อ..” ออยเฟ่ย์ถอนหายใจออกมา

“ฉันรู้ว่าเพราะอะไรถึงไม่ควรชวนคิมกับเซร่าไปด้วย แต่สักวันหนึ่งพวกเราทั้งหมดก็ต้องเผชิญหน้ากันอยู่ดี หากไม่ทำแบบนี้พวกเราทั้งหมด ต้องคอยหลบหน้ากันไปตลอดหรือ?” ออยเฟ่ย์นิ่งอึ้งไปครู่หนึ่งก่อนจะอธิบายเหตุผล

“ถูกของเธอ แต่เธอคิดว่า คิมพร้อมที่จะเผชิญหน้าแล้วอย่างนั้นหรือ?” เหมันต์นิ่งอึ้งไปครู่หนึ่งก่อนจะถามหญิงสาวออกมา

“ถ้าคิมไม่พร้อม เขาคงไม่ตอบรับคำชวนของฉันหรอก” ออยเฟ่ย์ตอบออกมาด้วยความมั่นใจ เพราะเธอก็รู้จักคิมหันต์ดี

“ขอให้เธอคิดถูกก็แล้วกัน” เหมันต์นิ่งเงียบก่อนจะถอนหายใจ ออยเฟ่ย์ส่งยิ้มให้เป็นกำลังใจ ทำให้เขาอดใจไม่ได้จึงยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มเธอ