ตอนที่ 1

เวลาผ่านไปไวราวติดปีก โดยเฉพาะช่วงปิดเทอมภาคฤดูร้อนปีนี้ วันพรุ่งนี้เป็นเปิดเทอมวันแรก เซร่าจึงต้องเตรียมอุปกรณ์การเรียนให้พร้อม วันนี้เธอนัดกับฮิเดกิและเอริโกะเพื่อไปซื้อของที่ห้างสรรพสินค้า

ฮิเดกิมารอเธออยู่แล้วที่ห้องรับแขก ทั้งคู่จึงเตรียมตัวเพื่อออกไปยังสถานที่นัดหมายกับเอริโกะไว้

“เซร่า”

“มีอะไรคะ คุณแม่?”

“ลูกจะออกไปไหนหรือ?” คุณหญิงมิเชลถามด้วยสีหน้าสงสัย

“หนูนัดฮิเดกิกับเอริโกะไปซื้อเครื่องเขียนน่ะค่ะ” เซร่าตอบพร้อมกับตรงเข้าไปกอดแม่ของเธอ

“แน่ะ ลูกคงไม่ลืมนะว่า วันนี้ลูกต้องไปไหน?” คุณหญิงมิเชลลูบศีรษะของเซร่าเบามือ

“ไม่ลืมค่ะ” เซร่าส่งยิ้มสดใส

“หนูกะว่า พอซื้อของเสร็จก็จะไปหาอาหมอชาร์ลตันเลยค่ะ” เซร่ายิ้มประจบ

“ดีมาก” คุณหญิงมิเชลยิ้มออกมาด้วยความพอใจ

“รีบกลับนะ รู้มั้ย” คุณหญิงมิเชลจับคางหญิงสาวสั่นไปมาอย่างเอ็นดู

“ทราบแล้วค่ะ” เซร่าตะเบ๊ะมือเลียนแบบทหาร

“หนูไปก่อนนะคะ”

เซร่าสะกิดฮิเดกิ ชายหนุ่มค้อมศีรษะทำความเคารพมิเชลก่อนจะเดินตามหญิงสาวออกไปเพื่อขึ้นรถที่ด้านหน้าสถานทูต โดยมีสายตาของคุณหญิงมิเชลมองตามอย่างเป็นห่วง

ฮิเดกิ เซร่าและเอริโกะช่วยกันเลือกซื้อของที่จำเป็นสำหรับการเรียนในเทอมต่อไป แต่สองสาวมักแวะร้านกิ๊ฟต์ชอบ ซึ่งไม่ได้เกี่ยวกับการเรียนเลยแม้แต่น้อย ฮิเดกิต้องคอยตามหาทั้งสองคนด้วยความอ่อนใจ

หลังจากซื้อของเสร็จเรียบร้อยแล้ว เอริโกะก็ขอตัวกลับบ้าน เพราะฮิเดกิต้องพาเซร่าไปพบแพทย์ที่โรงพยาบาลต่อ

คนขับรถของสถานทูตใช้เวลาไม่นานนักก็พาฮิเดกิและเซร่ามาถึงโรงพยาบาล Saint Paul ชายหนุ่มและหญิงสาวไปแจ้งพยาบาลที่หน้าเค้าท์เตอร์ว่ามีนัดกับหมอชาร์ลตัน

“เอ๊ะ! นั่นมัน....” เซร่าที่กำลังนั่งรอรับการตรวจเหลือบไปเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งที่ดูคุ้นตา

“อะไรรึ?” ฮิเดกิเงยหน้าจากนิตยสารในมือ

“เดี๋ยวฉันมานะ”

เซร่าบอกพร้อมกับวางของไว้ที่ตักของเขา และลุกขึ้นเดินจากไปอย่างรวดเร็ว

“เดี๋ยวสิ เซร่า”

ฮิเดกิร้องเรียกหญิงสาวเอาไว้แต่ไม่ทัน เนื่องจากเธอเร่งฝีเท้าหายลับไปทางมุมตึกด้านหน้า ชายหนุ่มส่ายหน้าด้วยความอ่อนใจในความดื้อดึงของหญิงสาว

เซร่าเดินไปตามทางระเบียงของโรงพยาบาล สอดส่ายสายตามองหาชายหนุ่ม หญิงสาวเดินมาจนถึงระเบียงทางเดินไปสู่สวนดอกไม้ของโรงพยาบาล แต่เธอก็ไม่พบคนที่ตามหาแม้เงา

เซร่าหยุดยืนพิงกับฝาผนังก่อนจะถอนหายใจออกมา และคิดว่าคนที่เธอคงมองผิด หญิงสาวหมุนตัวเพื่อเดินกลับไปทางเดิม ทันใดนั้น เธอก็เห็น...

“คิม?” เซร่าเดินไปอยู่ด้านหลังของเขาก่อนเรียกชื่อเขาเบาๆ

“อ้าว เธอเองรึ” ชายหนุ่มสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันขวับมามองทางต้นเสียง

“นายมาทำอะไรเหรอ?” เซร่าเอ่ยถาม

“ฉันมาเอายาให้แม่น่ะ” คิมหันต์ตอบพร้อมกับชูถุงยาที่เพิ่งไปรับมา

“งั้นเหรอ....” เซร่าส่งยิ้มแห้งๆ ให้ชายหนุ่ม

“มาตรวจสุขภาพรึ?” คิมหันต์ย้อนถาม

“อื้ม” เซร่าพยักหน้ารับคำ

“แล้วตรวจรึยังล่ะ?”

“ยังเลย ฉันรออาหมอชาร์ลตันน่ะ” เซร่าส่ายหน้าจนผมกระจายก่อนจะยิ้มเขินๆ ให้กับเขา

“รอหมอ? แล้วมาทำไมแถวนี้?” ชายหนุ่มขมวดคิ้ว

“จะหนีไม่ยอมพบหมอล่ะสิ ตามมานี่”

คิมหันต์คว้ามือของเธอและฉุดให้เดินตามเขากลับไปยังด้านหน้าห้องตรวจสุขภาพ โดยหญิงสาวยอมเดินตามเขาไปโดยดี

“เซร่า!”

ฮิเดกิที่นั่งรอหญิงสาวอย่างกระวนกระวายใจร้องเรียกทันทีที่เห็นเธอเดินกลับมาพร้อมกับคิมหันต์

“อ้าว นาย?” คิมหันต์ขมวดคิ้วเมื่อเห็นชายหนุ่มอีกคน

“ฮิเดกิพาฉันกับเอริโกะไปซื้ออุปกรณ์การเรียนมาน่ะ แล้วก็เลยแวะมาหาหมอที่นี่” เซร่าอธิบายสั้นๆ

“อ้อ...” คิมหันต์พยักหน้า

“คุณมิยาเกะ เซร่าค่ะ”

เสียงพยาบาลเรียกชื่อหญิงสาวดังขัดขึ้น ก่อนที่ทั้งหมดจะได้พูดจาอะไรกันมากกว่านี้ หญิงสาวตรงเข้าห้องไปพบแพทย์ โดยปล่อยชายหนุ่มสองคนนั่งรอเธออยู่ด้านหน้าของห้อง

“อืม....” หมอชาร์ลตันขมวดคิ้ว สีหน้าเคร่งเครียด

“ทำไมรึคะ อาหมอ?” เซร่าถามด้วยน้ำเสียงหวั่นๆ

“สุขภาพร่างกายภายนอกแข็งแรงดีนะ แต่ว่าหัวใจ..”

“ค่าที่อ่านได้จากเครื่องวัดมีความผิดปกติมากขึ้นกว่าเดิม” หมอชาร์ลตันเว้นวรรคไปครู่หนึ่ง ก่อนจะสรุปผล

“หมายความว่า...” เซร่าคราง

“หมอไม่เห็นด้วยที่หนูจะไปโรงเรียน”

“ทำไมคะ?” เซร่าถามอย่างร้อนรน

“มันไม่ดีต่อหัวใจน่ะสิ หากหนูมีอาการตื่นเต้น ดีใจหรือเสียใจมากเกินไป อาจมีโอกาสหัวใจวายได้” หมอชาร์ลตันกล่าวเสียงเครียดสีหน้าจริงจัง เขาเตรียมจรดปากกาเขียนความเห็นลงในตรวจสุขภาพ

“อย่านะคะ อาหมอ!” เซร่าร้องขัดขึ้นพร้อมกับจับมือที่ถือปากกาเอาไว้แน่น

“เซร่า?”

“หนูไม่อยากกลับไปอยู่แต่ในบ้าน บ้านที่เหมือนกรงขัง ถ้าต้องให้หนูกลับไปอยู่แบบเดิม หนูยินดีที่จะเสี่ยงชีวิตออกมาข้างนอกค่ะ" เซร่าบอก พร้อมกับจ้องตาหมอชาร์ลตันจริงจัง

“.........”

“ไม่ได้หรอก” หมอชาร์ลตันบอก และเลื่อนมือออกไปอย่างนุ่มนวล เซร่ามีสีหน้าสลด

“เอาเป็นว่า ร่างกายของหนูแข็งแรง สามารถออกไปข้างนอกได้ ควรหลีกเลี่ยงสิ่งที่ทำให้เกิดการเต้นผิดปกติของหัวใจ ที่สำคัญ..หนูต้องมาพบหมอทุกสองอาทิตย์ เข้าใจมั้ย?”

“ขอบคุณค่ะ อาหมอ” เซร่าร้องอย่างยินดี ดวงตาเป็นประกาย หญิงสาวตรงเข้าไปกอดและหอมแก้มเป็นการขอบคุณ

“เดี๋ยวไปรับยาบำรุงที่เค้าท์เตอร์ แล้วก็กลับบ้านได้เลยนะ” แพทย์ชาร์ลตันยิ้มอย่างเอ็นดู

“ค่ะ” เซร่ารับคำเสียงสดใส