ตอนที่ 1 - Pre Chap

ก่อนจะมาเป็นแคว้นเบรอตาญเหมือนในปัจจุบัน เดิมทีแคว้นแห่งนี้ถูกขนานนามว่า “บริตานี่” ซึ่งเป็นดินแดนแห่งตำนานและการเล่าขานของเหล่าพ่อมดแม่มด รวมไปถึงปีศาจต่างๆ

ห่างออกจากแคว้นเบรอตาญไปทางทะเลทิศใต้ มีทวีปขนาดเล็กตั้งอยู่ โดยมีภูมิภาคเป็นเกาะขนาดเล็ก ซึ่งถูกแบ่งออกเป็น 3 อาณาจักร ประกอบด้วยอาณาจักรรีเว อาณาจักรซาเรีย และอาณาจักรเลด้า

อาเรส กษัตริย์หนุ่มผู้เลือดร้อนพยายามเก็บเกี่ยวประสบการณ์ด้านการรบและการปกครอง เนื่องจากเขาเพิ่งได้รับการสถาปณาให้ขึ้นครองราชย์แทนบิดา

เหตุผลที่ทำให้อาเรสต้องเร่งตนเองก็เพราะได้ข่าวว่าอาณาจักรเลด้าคิดการใหญ่ ต้องการรุกรานอาณาจักรรีเวเพื่อยึดครอง กษัตริย์หนุ่มเร่งฝีเท้าม้ามุ่งตรงไปยังป่าหวงห้าม เขตแดนของอาณาจักรเลด้า

“นี่รึ เขตแดนของอาณาจักรเลด้า”

“ฝ่าบาท กระหม่อมคิดว่า เราไม่ควรเข้าไปพะยะค่ะ” องครักษ์ผู้ติดตามท้วงติง เมื่อเห็นกษัตริย์หนุ่มลงจากหลังม้าและก้าวตรงไปยังป่าหวงห้าม

“เจ้ากลัวรึ?”

“มิได้พะยะค่ะ” องครักษ์ตอบพร้อมกับลงจากหลังม้าและเดินตามไป

-----------------------------------

ภายในป่าหวงห้ามเต็มไปด้วยสัตว์ประหลาดมากมายที่กษัตริย์หนุ่มไม่เคยพบ สิ่งที่ทำให้อาเรสประหลาดใจก็คือ บรรดาสัตว์ทั้งหลายไม่ได้มีท่าทีเกรงกลัวเขาเลยแม้แต่น้อย

“คาร์ล ข้าได้ยินมาว่า ป่าแห่งนี้มีแม่มดอยู่ด้วยรึ?”

“กระหม่อมก็ได้ยินเช่นนั้นพะยะค่ะ”

“เจ้าเชื่อเรื่องแม่มดรึ?”

“กระหม่อมไม่ทราบพะยะค่ะ”

“ยูนิคอร์น นัยน์ตามรกต สัตว์หายากที่สุด”

อาเรสหยุดชะงักเมื่อเห็นสัตว์สวยงามตรงหน้า พร้อมกับขึ้นสายลูกธนู และง้างออกพร้อมยิง

“กระหม่อมว่าเราไม่ควรยิงสัตว์ตัวนั้นพะยะค่ะ”

“ทำไม?”

“ชาวบ้านเล่าลือกันว่า แม่มดเป็นผู้ปกป้องป่าแห่งนี้ หากฝ่าบาทยิงสัตว์นั้น กระหม่อมเกรงว่า....”

“แม่มดจะปรากฏตัวรึ?” อาเรสเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม

“ก็ดี ข้าอยากเจอแม่มดเหมือนกัน” อาเรสทรงยิ้มเล็กน้อย และง้างธนูยิงยูนิคอร์นทันที

“โอ๊ย!”

กษัตริย์อาเรสและผู้ติดตามตกตะลึงเมื่อได้ยินเสียงร้อง

“ใครยิงข้า เจ้าเรอะ!”

กษัตริย์อาเรสสะดุ้งเฮือก เมื่อเห็นยูนิคอร์นที่น่าจะบาดเจ็บเพราะลูกธนู กลับเดินตรงเข้ามาหา ที่สำคัญ..นัยน์ตาเขียวมรกตวาววับด้วยความโกรธ มันไม่สนใจบาดแผลที่เลือดกำลังไหลรินอยู่เลยแม้แต่น้อย

“ข้า..”

“เจ้าจงสังเวยชีวิตเพื่อชดเชยบาดแผลที่ทำร้ายข้าเสียเถอะ!”

ยูนิคอร์นส่งเสียงคำรามดังลั่นพร้อมกับสะบัดเขาแหลมคมใส่กษัตริย์อาเรสทันที

“หยุดเดี๋ยวนี้ ยูนิโคล่”

เสียงห้ามกังวานใสดังก้องป่า ทำให้ยูนิคอร์นชะงักการโจมตี พร้อมกับหญิงสาวผู้หนึ่งลอยลงมาจากท้องฟ้า

ใบหน้าสวยสดงดงาม ผมยาวสีน้ำตาลปนเขียวเข้มสยายอยู่เบื้องหลัง นัยน์ตาเขียวมรกตเหลือบมองกษัตริย์อาเรสแวบหนึ่ง เพียงเท่านั้นก็ทำให้หัวใจของกษัตริย์หนุ่มเต้นแรงไม่เป็นส่ำ

“ท่านห้ามข้าทำไม?” ยูนิคอร์นถามอย่างฉุนเฉียว ทันทีที่นางเหยียบผืนดิน

“เจ้ากำลังจะทำร้ายมนุษย์”

“สมควรแล้ว เพราะมันทำร้ายข้า”

“เจ้าก็รู้กฎของป่า” นัยน์ตาเขียวมรกตจ้องเขม็งไปที่ยูนิคอร์น

“แต่...”

“ไม่มีแต่”

นางตวัดเสียงก่อนจะยกมือพึมพำคาถา พร้อมกับลูบไปที่บาดแผลของยูนิคอร์น เพียงครู่เดียวบาดแผลก็สมานกัน และหายไปไร้ร่องรอย ราวกับไม่เคยถูกยิงด้วยธนูมาก่อน

“เราไปกันเถอะ”

“เดี๋ยวก่อน”

หญิงสาวผู้งดงามหันกลับมามองกษัตริย์หนุ่มด้วยแววตาเย็นชา

“ข้าขอโทษที่ยิงสัตว์เลี้ยงของท่าน”

“ข้าไม่ใช่สัตว์เลี้ยง!” ยูนิคอร์นคำรามเสียงดัง

“ยูนิโคล่ เป็นสหายของข้า ท่านยิงเขาไม่พอยังพูดจาดูหมิ่นเขาอีกรึ?” นัยน์ตาเขียวมรกตขุ่นมัว

“ข้ามิบังอาจ”

“ถ้าท่านไม่มีธุระอะไรแล้ว เชิญท่านออกไปซะ ก่อนที่ท่านจะต้องอยู่ที่ป่าแห่งนี้ตลอดไป แบบไม่มีลมหายใจ” น้ำเสียงนางราบเรียบแต่ก็ทำให้คนฟังขนลุกได้ในท้ายประโยค

“ข้าขอทราบชื่อของท่านได้หรือไม่” กษัตริย์หนุ่มรวบรวมความกล้าถามออกไป

“หึหึ ท่านช่างไม่รู้จักรักตัวกลัวตายเสียนี่กระไร” หญิงสาวหัวเราะก้องกังวานไปทั่วป่า

“ข้าชื่อแคทรี่”

หญิงสาวกล่าวเสร็จ นางกระโดดขึ้นคร่อมยูนิคอร์น พร้อมกับควบทะยานออกไป ทิ้งกษัตริย์หนุ่มไว้เบื้องหลัง