ตอนที่ 5

วันนี้เซร่ามาโรงเรียนเพียงลำพังด้วยท่าทางที่อิดโรยเล็กน้อย เนื่องจากเรื่องเมื่อวานทำให้เธอแทบไม่ได้หลับตลอดคืน

ฮิเดกิมีงานที่ต้องจัดการกับเอกสารการประชุมคณะกรรมการนักเรียนอย่างเร่งด่วน จึงมาโรงเรียนตั้งแต่เช้า

เมื่อหญิงสาวก้าวเท้าลงจากรถ เธอก็พบกับเหมันต์ ต้นเหตุที่ทำให้เธอนอนไม่หลับ

เมื่อเหมันต์เห็นหญิงสาวที่เขามายืนรอ ก็ส่งยิ้มให้พร้อมกับรีบเดินตรงมาหาทันที

“อรุณสวัสดิ์ มิยาเกะซัง”

“อรุณสวัสดิ์ค่ะ คุณเหม” เซร่าทักทายตอบ ฝืนส่งยิ้มให้ทั้งๆ ที่ใบหน้าซีดเซียว และรู้สึกเหมือนว่าโลกกำลังหมุนติ้ว

“หน้าซีดจัง ไม่สบายรึเปล่า?”

เหมันต์ขมวดคิ้ว เมื่อสังเกตเห็นว่าใบหน้าของหญิงสาวซีดขาวราวกับกระดาษ

“ไม่..เป็นไรค่ะ” เซร่ารีบปฏิเสธอย่างรวดเร็ว ฝืนท่าทางให้ดูสดชื่น

“ระวัง!”

เหมันต์รับร่างของหญิงสาวที่เซจนเกือบล้มลงไว้ได้ทัน

“ไปห้องพยาบาลดีกว่า”

เหมันต์เอ่ย พร้อมกับประคองหญิงสาวให้เดินไป โดยไม่ฟังเสียงทัดทานของหญิงสาวแม้แต่น้อย

อาจารย์รีสที่อยู่ประจำห้องพยาบาลรู้สึกตกใจเล็กน้อยที่เห็นเหมันต์พาเซร่ามาที่ห้องพยาบาล

“อาจารย์ครับ มิยาเกะซังอาการไม่ค่อยดี ช่วยดูทีครับ”

“ไหน ดูสิ” อาจารย์รีสตรวจร่างกายของหญิงสาวครู่หนึ่ง

“พักผ่อนไม่พอสินะ” อาจารย์รีสกล่าวพลางเขียนอาการในสมุดบันทึก

“กินยาแก้วิงเวียนศีรษะ แล้วนอนพักซะ” อาจารย์รีสจ่ายยาให้กับเซร่า และสั่งให้เธอนอนพักในห้องพยาบาล

“ครูขอตัวไปดื่มกาแฟก่อนนะ”

“อ้อ คุณประธานนักเรียน ออกจากห้องพยาบาล ช่วยปิดประตูให้เรียบร้อยด้วยล่ะ” อาจารย์สาวสั่งเสร็จก็ทิ้งชายหนุ่มและหญิงสาวไว้ตามลำพัง

“นอนพักในห้องนี้ดีกว่า” เหมันต์บอกพลางจูงมือหญิงสาวไปยังห้องด้านข้าง ที่มีเตียงนอนเรียงรายเป็นแถว

“ขอบคุณค่ะ คุณเหม” เซร่าเอ่ยขอบคุณ ก่อนจะนั่งลงบนเตียงนอนตัวแรก พร้อมกับถอดรองเท้านักเรียนออก

“พักผ่อนไม่พอ แปลว่าเมื่อคืนนอนไม่หลับหรือ?” เหมันต์คุกเข่าลงตรงหน้าหญิงสาว จ้องมองด้วยสีหน้าและแววตาจริงจัง

“เอ้อ....คือ...”

“ถ้าฉันคือต้นเหตุที่ทำให้เธอนอนไม่หลับ ฉันจะดีใจมากเลย”

เหมันต์จ้องมองหญิงสาวด้วยแววตาลึกซึ้ง จนเซร่าต้องก้มหลบสายตาของชายหนุ่มด้วยความเขินอาย

“แปลว่าจริงสินะ” ชายหนุ่มยิ้มกว้าง เมื่อเห็นหญิงสาวพยักหน้าเป็นเชิงยอมรับ

“จะให้คำตอบฉันได้รึยัง?”

“ฉันยินดีที่จะคบกับคุณค่ะ แต่ว่า..”

“ไชโย!”

เหมันต์ดีใจจนลืมตัวคว้าหญิงสาวมากอดทันที ทำให้เซร่าตกใจตะลึงจนตัวชาทำอะไรไม่ถูก ใบหน้ามีสีเข้มขึ้นเล็กน้อย

“ขอโทษที ฉันลืมตัวไปหน่อย”

เหมันต์นึกขึ้นได้ จึงปล่อยตัวหญิงสาวออก พร้อมกับส่งยิ้มให้อย่างแก้เก้อ

“เอ่อ..เธอว่าอะไรนะ..”

Eyes on Me ~~ เสียงโทรศัพท์มือถือของเหมันต์ดังขึ้นขัดจังหวะ

“แปปนะ”

เหมันต์รับโทรศัพท์ สีหน้ายินดีเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม เขาวางโทรศัพท์ด้วยสีหน้าครุ่นคิด

“มีอะไรหรือเปล่าคะ?”

“ไม่มีอะไรน่ะ” เหมันต์นิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะปฏิเสธ

“มิยาเกะซังนอนพักซะนะ ตอนเที่ยงฉันจะมารับไปทานข้าว” ชายหนุ่มยิ้มให้อย่างอ่อนโยน

“ค่ะ” เซร่าทำได้เพียงพยักหน้ารับและฝืนยิ้มตอบ

เหมันต์ลุกขึ้นยืน ดันนิ้วขยับแว่นตาตรงปลายจมูกด้วยความเคยชิน หมุนตัวเดินออกจากห้องพยาบาลไป หญิงสาวได้แต่มองตามด้านหลังของชายหนุ่มพร้อมกับความคิดว้าวุ่นในหัวสมอง

นี่เราคิดดีแล้วใช่มั้ยที่ตอบตกลงคบกับคุณเหมันต์น่ะ

ฉันหวังว่านายจะสมหวังนะ....นายคิมหันต์

เซร่าถอนหายใจออกมา และเอนตัวลงนอนบนเตียงพร้อมกับหลับตา ก่อนที่เธอจะผล็อยหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย

หญิงสาวคนหนึ่งกำลังยืนรอเหมันต์อยู่หน้าห้องคณะกรรมการนักเรียน ใบหน้าสวยบูดบึ้ง เมื่อพบว่าคนที่เธอมาหาไม่อยู่

เธอเห็นกระเป๋าของชายหนุ่มที่วางไว้บนโต๊ะตั้งแต่เช้าแล้ว แต่ไม่รู้ว่าเขาไปไหน

ออยเฟ่ย์ระแวงว่าชายหนุ่มจะไปอยู่กับเซร่า ทำให้อารมณ์หึงหวงของเธอพลุ่งพล่านขึ้นมาอย่างเลี่ยงไม่ได้

เมื่อเหมันต์เดินมาถึง และเห็นออยเฟ่ย์ เขาก็ถอนใจออกมาทันที

“เธอไปไหนมาน่ะ ฉันมารอตั้งนานแล้ว” ออยเฟ่ย์ถามด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

“ไปธุระน่ะ” เหมันต์ตอบเลี่ยงๆ

“ธุระอะไร?” ออยเฟ่ย์ขมวดคิ้วถามกลับอย่างระแวง

“แล้วเธอมีธุระอะไรกับฉันหรือ?” เหมันต์ย้อนถามกลับ

“ธุระ?” ออยเฟ่ย์เน้นเสียง

“เดี๋ยวนี้ต้องมีธุระแล้วเหรอ ฉันถึงจะมาหาเธอได้น่ะ” หญิงสาวพ้อด้วยความน้อยใจ

“ฉันมีเวลาไม่มาก...” เหมันต์ตอบเสียงเรียบ

“แต่มีเวลาให้ มิยาเกะ ได้?” ออยเฟ่ย์ถามเสียงแค่นๆ

“มิยาเกะซังไม่เกี่ยว” เหมันต์แย้งเสียงเข้ม แววตาเริ่มไม่พอใจ

หญิงสาวตรงหน้าเคยอ่อนหวาน น่ารักและเข้าใจเขาไปเสียทุกเรื่อง แต่ยามนี้เธอแสดงอาการหึงหวงเขาจนขาดสติ

“ฉันทำคุกกี้มาให้”

ออยเฟ่ย์กล้ำกลืนความรู้สึกน้อยใจ ยื่นถุงคุกกี้ผูกโบว์อย่างสวยงามให้เหมันต์

“ฉันคงรับของเธอไม่ได้” เหมันต์เอ่ยปฏิเสธอย่างนิ่มนวล

“ทำไม?” ออยเฟ่ย์ขมวดคิ้ว

“ฉันขอคบกับมิยาเกะซังแล้ว” เหมันต์ตัดสินใจบอกออยเฟ่ย์

“อะไรนะ!” ออยเฟ่ย์ตกตะลึงกับสิ่งที่ได้ยิน

“มิยาเกะซังตกลงเป็นแฟนกับฉันแล้ว เพราะฉะนั้นต่อไปนี้เธอไม่ต้องทำอะไรมาให้อีก”

เหมันต์แข็งใจบอกกับออยเฟ่ย์ ทั้งๆ ที่เขาไม่อยากทำร้ายจิตใจเธอ แต่ทว่า......

“โกหก...”

ออยเฟ่ย์พึมพำออกมาก่อนมองเหมันต์ด้วยสายตาที่เจ็บช้ำ น้ำตาคลอเต็มเบ้าตาคู่สวย

“ขอโทษนะ” เหมันต์ค้อมศีรษะให้หญิงสาวก่อนจะหันหลังและเดินไป

“มันไม่จริงใช่มั้ย เหม!” เสียงสั่นเครือของออยเฟ่ย์ตะโกนตามหลัง

ชายหนุ่มชะงักเท้าเล็กน้อย ก่อนจะตัดสินใจก้าวเดินจากไป

หญิงสาวยังคงยืนนิ่งอยู่ตรงที่เดิม ไม่ขยับเขยื้อนไปไหน