บท
ตั้งค่า

บทที่ 9 คุ้มเคียงดาว

เสรียงร้องไห้เข้ามาพบวิภาที่บ้านวิภพ น้อยกับสร้อยเดินตามมาติดๆ วิภาตกใจที่เห็นแม่บ้านเก่าของคุ้มเคียงดาวร้องไห้ ตั้งแต่หล่อนก้าวเข้าไปเป็นสมาชิกบ้านหลังนั้น ไม่เคยเห็นใบหน้าบูดบึ้งเศร้าโศกของเสรียงสักครั้ง หล่อนเห็นแต่รอยยิ้มของสาวใหญ่ ดวงตาสดใสแม้วัยจะล่วงเลยเกินครึ่งคน ฟันแข็งแรงเรียงเป็นระเบียบยามยิ้มให้กับหล่อนแล้ววันนี้เสรียงเป็นอะไรทำไมจึงฟูมฟายน้ำตามาหาหล่อนแต่เช้าเช่นนี้

“คุณวิภา ป้าขอมาอยู่ด้วยนะคะ ป้าทนอยู่กับคนใจยักษ์ใจมารอย่างนังบุลลาไม่ได้อีกแล้วค่ะให้ป้าอยู่ด้วยนะคะ”

“เกิดอะไรขึ้นหรือป้าเสรียง บุลลาทำอะไรป้า”

“มันตบหน้าป้า สาดน้ำแกงใส่ค่ะคุณวิภา น้อยกับสร้อยก็โดนเกือบทุกวัน คุณวิภาให้พวกเราอดทนพวกเราทนไม่ไหวแล้วค่ะ”

สร้อยร้องไห้ออกมาอย่างอัดอั้น วิภากอดเสรียงปลอบโยน มองหน้าน้อยกับสร้อยอย่างเห็นใจ หล่อนคงต้องจัดการอะไรสักอย่างเสียแล้ว พ่อเฒ่ายันต์กับหลวงตาที่วัดป่ากำลังรักษามโนรมถอนมนตร์ดำออกจากตัวเขา อีกไม่นานเขาจะหายเป็นปกติแต่วันนี้หล่อนรอให้เขากลับไปจัดการกับบุลลาไม่ได้แล้วหล่อนต้องจัดการเรื่องทุกอย่างด้วยตัวหล่อนเอง

“ฉันเข้าใจ ป้าเสรียง น้อยอยู่ที่นี่ก่อน รอให้ฉันจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้วค่อยกลับไปอยู่คุ้มเหมือนเดิม สร้อยด้วยนะไม่ต้องเสียใจ ฉันจะทำเพื่อทุกคนที่นั่น ทำเพื่อลูกของฉันด้วย”

“คุณหนูหล้ากลับมาแล้วเหรอคะอยู่ไหนคะ ป้าอยากเห็นเธอค่ะคงโตมากใช่มั้ยคะ”

เสรียงป้ายน้ำตาจ้องหน้านายสาว รอยยิ้มผุดขึ้นแทนความโศกเศร้า วิภายิ้มแล้วพยักหน้า

“เป็นสาวเต็มตัวแล้วละ เรียนจบแล้วแต่ฉันยังไม่ให้หนูหล้าของป้ากลับมาเจอกับนังบุลลา ฉันกลัวมันจะทำร้ายลูกสาวฉัน”

สายตาของวิภามองตรงไปข้างหน้า หล่อนบอกเสรียงไม่ได้ว่าหนูหล้าของเสรียงและทุกคนในคุ้มเคียงดาวกลับมาแล้ว

เพียง 3 วันที่เสรียง น้อยและสร้อยออกมาจากคุ้มเคียงดาว วิภาก็ปรากฏตัวที่หน้าบ้านทรงไทยหลังสวย บุลลายิ้มหยันที่มุมปากขณะก้าวออกมาต้อนรับแขกไม่ได้รับเชิญ

“ไงล่ะ อีนังพวกนั้นมันไปฟ้องแกยังไงล่ะถึงได้แจ้นมาถึงที่นี่”

“ก็ฟ้องว่าบ้านหลังนี้มีนังปีศาจร้ายสิงสถิตอยู่น่ะสิฉันถึงต้องมาทำพิธีไล่อีผีบ้าออกไปหมดเวลาของแกแล้วบุลลา ฉันให้เวลาแกเก็บเสื้อผ้าสิบนาทีคงทันนะเพราะแกเข้ามาอยู่ที่นี่แต่ตัว กลับออกไปก็คงไม่มีอะไรมากใช่มั้ย”

วิภาตอบโต้กลับด้วยคำพูดบาดลึกลงไปในหัวใจของบุลลาและรอยยิ้มที่คลี่ทั่วใบหน้าสวยของวิภาสร้างความโกรธแค้นให้กับบุลลาทบทวีคูณ หล่อนกำมือแน่น ริมฝีปากสั่นระริก

“ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้น บ้านหลังนี้เป็นของฉัน แกถูกเฉดหัวออกไปแล้วนี่จะกลับมาทำไม ไปแล้วก็ไปให้พ้นสิหรือว่าไม่มีที่ไป ถ้ายังงั้นฉันจะให้ที่ซุกหัวนอนแต่ต้องเป็นบ้านท้ายสวนโน่นนะไม่ใช่ที่นี่”

“ใครก็ไม่มีสิทธิ์ในบ้านหลังนี้ทั้งนั้นแหละค่ะคุณบุลลาเพราะบ้านนี้เป็นของฉันแล้ว ฉันลัลนาค่ะคุณรู้จักแล้วใช่มั้ยคะ”

ลัลนาแทรกเสียงเฉียบ หล่อนเปิดประตูรถเก๋งยี่ห้อหรูก้าวลงมายืนข้างวิภา ประตูด้านคนขับเปิดออก วนราชก้าวลงมา สายตาจับนิ่งที่ใบหน้าของบุลลา

“เราซื้อบ้านหลังนี้พร้อมกับไร่สวนทุกแปลง คุณวิภาขายบ้านพร้อมที่ดินให้ผมกับภรรยาแล้วครับ คุณรู้ใช่มั้ยว่าคุณวิภามีสิทธิ์ขายบ้านได้ยังไง”

หนุ่มใหญ่ก้าวยาวๆ อ้อมหน้ารถมายืนข้างภรรยา เขากับหล่อนยินดีช่วยวิภา บ้านคุ้มเคียงดาว

จะเป็นของเขานับตั้งแต่วันนี้และวินาทีนี้เป็นต้นไป

“ไม่จริง เป็นไปไม่ได้ แกไม่มีสิทธิ์ขายบ้านหลังนี้ แกไม่มีสิทธิ์”

หญิงสาวจ้องหน้าวนราชและหันมาที่ลัลนาเลยมาหยุดที่ใบหน้าสวยเรียบของวิภา ดวงตาของบุลลาแข็งกร้าว ใบหน้าบูดเบี้ยวด้วยความโกรธ วิภาใช้สิทธิ์ของภรรยาถูกต้องตามกฎหมายขายบ้านหลังนี้แล้วหล่อนจะเหลืออะไร หล่อนจะได้อะไร นี่หล่อนแพ้วิภาอย่างนั้นหรือ

“แกก็รู้ว่าฉันมีสิทธิ์และมีเต็มร้อยเปอร์เซ็นต์ด้วย คุณรมเซ็นมอบอำนาจจัดการมรดกให้ฉัน เสน่ห์ยาแฝดของแกทำอะไรเขาไม่ได้แล้วละบุลลา เก็บข้าวของๆ แกแล้วออกจากบ้านคุณวนราชไปได้แล้ว เชิญ”

วิภาสบตากร้าวของบุลลา วิธีนี้เป็นวิธีเดียวเท่านั้นที่จะทำให้บุลลาก้าวออกจากบ้านคุ้มเคียงดาวโดยไม่มีข้อแม้ใดๆ

บุลลาจำเป็นต้องเอาตัวรอด หล่อนไม่ยอมจากคุ้มเคียงดาวโดยที่ไม่มีอะไรติดมือออกไปเป็นอันขาด มโนรมหายตัวไปหล่อนต้องตามให้พบ เขาต้องกลับมาทวงบ้านคืนให้หล่อนรวมทั้งมณีล้ำค่าเม็ดนั้นด้วย

“คุณวนราชคะ ฉันขออยู่ที่นี่ต่อนะคะ ฉันไม่มีที่ไป คุณลัลนาคะ ฉันขออยู่ด้วยนะคะให้ฉันรับใช้อะไรก็ได้ฉันทำได้ทุกอย่าง นะคะคุณลัลนาคุณวนราช อย่าไล่ฉันเลยนะคะฉันไม่มีทางไปจริงๆ จะให้ฉันกราบฉันก็ยอมค่ะฉันขออยู่ด้วยนะคะ”

หล่อนทรุดตัวลงนั่งกับพื้นพร้อมจะก้มลงกราบวนราช หนุ่มใหญ่หันมามองภรรยาเลยไปที่วิภาซึ่งสะใภ้คุ้มเคียงดาวส่ายหน้าเป็นคำตอบแต่ลัลนาเอื้อมมือมาแตะมือวิภาไว้แล้วพยักหน้าเป็นเชิงยอมให้บุลลาอยู่ในคุ้มเคียงดาวต่อไป

“เธอจะอยู่เป็นคนรับใช้แน่นะบุลลา” วนราชเอ่ยเสียงเรียบ

“ค่ะ ขอแค่ให้ฉันอยู่ที่นี่ต่อเท่านั้นค่ะ” บุลลายิ้มกว้าง ตอนนี้หล่อนต้องรับปากไปก่อน

“ว่าไงคุณวิภา เรือนคนใช้ยังมีที่ว่างรึเปล่าครับ”

“มีค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้นก็ให้บุลลาไปอยู่ที่นั่น”

ลัลนาจ้องหน้าบุลลา หล่อนจะให้โอกาสผู้หญิงคนนี้กลับตัว วิภาเตือนหล่อนก่อนจะเข้ามาเป็นเจ้าของคุ้มเคียงดาวว่า

“ระวังคุณราชนะคะคุณลัลนา คุณราชไม่สนใจนังบุลลาแต่ถ้ามันทำเสน่ห์ใส่เหมือนที่ทำกับคุณรม คุณจะลำบาก”

“ฉันไม่ให้คุณราชอยู่ที่นี่หรอกค่ะ เราอยู่บ้านเราเหมือนเดิม คุ้มเคียงดาวฉันจะให้ตาลือสายมาอยู่ค่ะคุณวิไม่ต้องห่วงนะคะ”

“ลือสาย ลูกชายคุณลัลนาหรือคะ”

“ค่ะ ตาลือสายลูกชายคนเดียวของเรา ตาลือสายเรียนจบแล้ว ฉันจะให้มาช่วยดูแลโรงงานผลไม้บ้านที่ซื้อจากคุณฉันยกให้ตาลือสายจนกว่าเจ้าของตัวจริงเปิดเผยตัวได้ฉันจะขายคืนค่ะ”

เมื่อลัลนาเป็นคนอนุญาตให้บุลลาอยู่ในบ้านได้ วิภาจึงไม่คัดค้านทั้งที่อยากห้าม สายตาของลัลนาที่สบกับวิภามีนัยย์บางอย่างแฝงอยู่ ลัลนามีเหตุผลอะไรจึงให้งูพิษอย่างบุลลาอยู่ในคุ้มเคียงดาวต่อไป

บุลลายิ้มหยันขณะเดินกลับห้องนอนของตัวเองซึ่งอีกไม่กี่ชั่วโมงหล่อนต้องย้ายของลงไปอยู่เรือนคนรับใช้เช่นครั้งแรกที่เข้ามาในบ้านหลังนี้

ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
สแกนคิวอาร์โค้ดเพื่อดาวน์โหลดแอปHinovel