บทที่ 10 ไม่ให้คืน

“ฉันจะยอมให้พวกแกจิกหัวใช้ไม่นานหรอก รอให้เจอสิตมณีก่อนเถอะ”

ลัลนายืนดูการขนย้ายของบุลลาลงเรือนใหญ่ไปที่เรือนคนรับใช้เงียบๆ วนราชเดินลงไปส่งวิภาที่รถ สีหน้าของเขาไม่สบายใจนัก

“คุณวิ ไม่ต้องห่วงนะครับ ยังไงพวกเราจะช่วยให้เต็มที่”

“ขอบคุณคุณราชกับคุณลัลนามากค่ะ พรุ่งนี้ยัยมุกจะเข้ามาอยู่ด้วย ฝากด้วยนะคะยังไงอย่าให้เจอกับนังบุลลาตามลำพัง ฉันกลัวมันจะทำร้ายยัยมุก”

“เราต้องบอกหนูมุกให้เลี่ยงพบหน้าบุลลาแต่ผมกลัวบุลลาจะจำได้น่ะสิครับ เค้าหน้าหนูมุกเหมือนคุณปู่ของแก ผมกลัวว่า..”

“ฉันจะขอให้วิญญาณคุณพ่อโรจน์กับคุณแม่โมรีช่วยยัยมุกอย่าให้นังบุลลาจำได้ในตอนนี้ ฉันกลับก่อนนะคะคุณราช”

“ครับ พรุ่งนี้ตาลือสายจะเข้ามาอยู่บ้านนี้ ผมกับคุณลัลจะอยู่ด้วยสักสองสามวันยังไงคุณวิมาเที่ยวก็ได้นะครับ”

“อย่าเลยค่ะ ถ้าฉันมาบ่อย บุลลามันอาจสงสัย พรุ่งนี้ฝากยัยมุกด้วยนะคะ”

“ครับ”

วิภาก้าวขึ้นรถขับออกไป วนราชถอนใจยาว เขาจะดูแลมุกตาภาได้มากน้อยแค่ไหน บุลลาไม่ใช่คนโง่ เขาเงยหน้ามองไปที่บ้านหลังใหญ่

“คุณโรจน์ครับ คุณโมรี คุ้มครองหลานสาวด้วยนะครับ”

จบคำขอของวนราช กิ่งไม้แห้งหล่นลงกองตรงหน้า เขาสะดุ้งถอยหลังเพราะความตกใจครู่หนึ่งจึงยิ้ม วิญญาณของโรจน์กับโมรีรับรู้คำขอของเขาแล้ว

ลัลนาสั่งคนงานจัดห้องของโรจน์ใหม่ทั้งหมด หล่อนตั้งใจให้ลือสายพักห้องนี้และห้องวิภาให้มุกตาภาพักส่วนห้องมโนรมหล่อนกับสามีจะพักช่วงที่มาอยู่บ้านนี้ ห้องทำงานของบ้านจัดแต่งใหม่โยกย้ายโต๊ะทำงานเก้าอี้ใหม่ทั้งหมด

บุลลาขอขึ้นมาช่วยจัดห้องขณะเดียวกันหล่อนขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความโกรธแค้น ห้องที่เคยนอนกับมโนรมเคยอยู่อย่างสุขสบายเปลี่ยนไป หล่อนต้องกลายเป็นคนรับใช้เพราะวิภารวมทั้งมโนรมหายตัวไปด้วย

หลังจากจัดห้องเสร็จ ลัลนากับวนราชออกจากคุ้มเคียงดาวเป็นโอกาสทองของบุลลา หล่อนเข้าค้นทุกห้องแม้ห้องจะจัดใหม่แล้วแต่หล่อนยังจำทุกจุดในห้องทุกห้องได้ดี คนรับใช้คนอื่นๆ ไม่กล้าขึ้นเรือนใหญ่หากไม่มีคำสั่งของเจ้านาย บุลลาจึงไม่กลัวว่าใครจะมาขัดขวาง หล่อนวิ่งเข้าห้องพระเป็นห้องสุดท้าย

“ค้นจนทั่วก็ไม่เจอ มันเอาไปซุกไว้ที่ไหนของมันวะ”

หล่อนเท้าเอวกวาดสายตาไปรอบห้องแล้วหยุดที่องค์พระพุทธรูปองค์ใหญ่ ใต้ฐานพระอาจเป็นที่ซ่อนอย่างดี หล่อนก้าวเร็วๆ ไปที่แท่นตั้งพระพุทธรูปยังไม่ทันถึงองค์พระฉับพลันแสงสีรุ้งก็พุ่งเข้าใส่หน้าอกหล่อนอย่างแรง

“โอ๊ย..”

เสียงร้องดังขึ้นพร้อมกับร่างบางผละหงายหลังล้มตึงศีรษะฟาดกับพื้น เลือดสีแดงสดไหลออกทางมุมปาก หน้าอกเจ็บร้าวราวกับถูกก้อนหินขนาดใหญ่กระแทกใส่ หล่อนฝืนความเจ็บปวดพยุงตัวลุกขึ้นนั่ง ดวงตาแข็งกร้าวจ้องเขม็งไปที่องค์พระประธาน

“มันอยู่ในนั้น กูจะเอามันมาเป็นของกูให้ได้”

หล่อนลุกขึ้นเดินเซออกจากห้องพระ พอเท้าก้าวพ้นประตูห้อง ร่างของโรจน์กับโมรีก็ปรากฏตัวขึ้น

“มันคิดจะครอบครองสิตมณี” โรจน์เอ่ยเสียงเย็น

“คนชั่วอย่างมันมีสิทธิ์แค่เห็นเท่านั้นแหละ”

ร่างสองสามีภรรยาหายวับไป ร่างของเฟื่องฟ้าปรากฏขึ้นมาแทน ร่างเบาลอยละลิ่วตามบุลลาไปที่บันไดลงหลังบ้าน

“เฟื่องฟ้า อย่า.. ให้มันรับกรรมของมัน ไม่ต้องฆ่ามัน”

โมรีส่งเสียงห้ามเฟื่องฟ้าไว้ก่อนที่ร่างของหล่อนจะปลิวไปปะทะร่างบุลลาให้ตกจากบันไดด้านบนลงสู่ด้านล่าง ร่างเฟื่องฟ้าหายวับไป โมรีส่ายหน้าช้าๆ แล้วจางหายไปเช่นกัน

มุกตาภาตื่นเต้นที่จะได้เข้าไปอยู่บ้านเกิดของหล่อนถึงแม้ว่าจะไม่ได้กลับไปในฐานะทายาทคนเดียวของคุ้มเคียงดาวก็ตาม วิภาเข้ามากอดลูกสาวแล้วยิ้ม

“หน้าที่ของลูกคือผู้ช่วยคุณป้าลัลนานะลูกหรือจะพูดอีกทีก็คนรับใช้คุณป้านั่นแหละ เข้าไปอยู่ในนั้นระวังตัวให้มาก นังบุลลามันอาจจับได้ว่าลูกเป็นใครเพราะฉะนั้นอยู่ให้ห่างมันไว้”

“ค่ะแม่ มุกจะทำงานให้สำเร็จ ตอนนี้พ่อเป็นยังไงบ้างคะ”

“รู้ตัวบ้างแต่ยังเพ้อเรียกนังบุลลา พระท่านบอกว่าของที่นังบุลลาทำใส่คุณรมร้ายมากไม่รู้จะช่วยได้มากแค่ไหน พ่อเฒ่ายันต์ก็ช่วยอยู่”

“ถ้าพ่อไม่หายล่ะคะ พ่อต้องกลับไปที่คุ้ม”

“กลับไปก็ไม่มีประโยชน์แล้วละลูก แม่ขายบ้านให้ลุงราชกับป้าลัลนาแล้ว พ่อหนูไม่มีสิทธิ์เป็นเจ้าของบ้านยกเว้นลูกสาวคนเดียวของคุณรมจะกลับมารับมรดกเท่านั้นแหละ”

วิภาไม่เล่าเรื่องสัญญาที่ทำไว้กับวนราชก่อนจะขายบ้านให้เขา ภายใน 10 ปีถ้ามุกตาภากลับมาในฐานะลูกสาวของมโนรมเมื่อไหร่ คุ้มเคียงดาวต้องขายคืนให้มุกตาภาเจ้าของมรดกทั้งหมดที่โรจน์ทำพินัยกรรมใหม่ยกให้ทายาทคนเดียวเท่านั้น

มุกตาภาไม่อยากได้บ้านคืนในตอนนี้ สิ่งที่หล่อนอยากรู้คือใครเป็นคนฆ่าเฟื่องฟ้า วนราชบอกว่าปู่กับย่าของหล่อนเสียชีวิตอย่างมีเงื่อนงำเป็นไปไม่ได้ที่คนจะตกบันไดลงมาแล้วเสียชีวิตทั้งคู่และปู่กับย่ายังไม่แก่กระทั่งไม่รู้ว่าขั้นบันไดอยู่ตรงไหน เจ้าของบ้านพลาดตกบันไดได้อย่างไร

วนราช ลัลนาก้าวลงจากรถตามด้วยชายหนุ่มหน้าตาดี ผิวขาวเนียนเช่นหญิงสาว ดวงตาคมสีเข้ม คิ้วดกดำ จมูกโด่งเป็นสัน ปากอิ่มสีชมพู ร่างสูงโปร่งของเขาทำให้คนงานในบ้านเหลียวมองเป็นจุดเดียว ตาเข้มกวาดไปรอบบริเวณรวดเร็วแล้วหยุดที่เรือนทรงไทยหลังงาม

“คุณพ่อซื้อบ้านหลังนี้ให้ผมจริงเหรอครับ”

เขาหันมายิ้มกับพ่อแล้วมองไปที่แม่ หนุ่มใหญ่พยักหน้าพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน

“จริงสิลูกแต่มีข้อแม้ว่าถ้าเจ้าของตัวจริงมาขอซื้อคืนพ่อต้องขายคืนให้เขา”

“ทำไมยังงั้นล่ะครับ เราซื้อแล้วจะให้คืนได้ยังไง”

คิ้วเข้มย่นเข้าหากัน ดวงตาเป็นประกายวับวาว ทำไมต้องขายบ้านคืนให้เจ้าของเดิมในเมื่อซื้อแล้วก็ต้องเป็นของเขาตลอดไป เขาไม่ยอมทำตามที่พ่อบอกอย่างเด็ดขาด

“พ่อสัญญากับคุณวิภาไว้ น้าวิที่พ่อแนะนำเมื่อเช้าไงลูก”

วนราชทวนความจำให้ลูกชาย ลัลนาพูดขึ้นอีก

“น้าวิเป็นเพื่อนกับแม่ พ่อกับแม่ช่วยน้าวิเรื่องบ้านแต่มรดกทุกชิ้นของเอื้อการย์เป็นของลูกสาวน้าวิ ตอนนี้ลูกสาวยังมาไม่ได้แม่ก็เลยต้องช่วยดูแลให้”

“ผมไม่เข้าใจครับ ยังไงผมก็จะไม่ขายคืน ผมชอบบ้านหลังนี้ครับ”

ชายหนุ่มก้าวยาวๆ ไปที่บันไดเดินขึ้นด้านบนโดยไม่รอพ่อกับแม่ที่ต่างสบตากันอย่างมีปัญหา