บทที่ 6 เสน่ห์

ลัลนาต้อนรับแม่ชีด้วยรอยยิ้มแช่มชื่น แม่ชียิ้มตอบหล่อนและนั่งตามคำเชิญ ท่านมาพบสองสามีภรรยาเพื่อขอความช่วยเหลือบางอย่าง

“แม่มาพบพวกเรามีอะไรรึเปล่าครับ” วนราชเอ่ยถามหลังจากถวายน้ำกับแม่ชีแล้ว

“ฉันมีเรื่องจะขอให้คุณราชกับคุณลัลนาช่วย คุณพอจะช่วยฉันได้มั้ย”

วนราชมองหน้าแม่ชีแล้วหันมามองลัลนา หล่อนมองแม่ชีแล้วถามอย่างอยากรู้

“แม่จะให้ดิฉันช่วยอะไรบอกมาได้เลยค่ะ ดิฉันยินดีค่ะ”

แม่ชียิ้มบาง พยักหน้าช้าๆ ลัลนาเต็มใจช่วยอย่างนี้ท่านก็สบายใจแต่เรื่องที่ท่านจะให้วนราชกับลัลนาช่วยต้องเป็นความลับ คนที่รู้เรื่องนี้ต้องมีเพียง 5 คนเท่านั้น

ลัลนามองหน้าหญิงสาวที่เดินเคียงคู่มากับวิภาอย่างพิจารณา รอยยิ้มของสาวใหญ่คลี่กระจายเต็มดวงหน้าสวยหวานอย่างชาวเหนือของหล่อน ลูกสาวของวิภาสวย น่ารัก จมูกโด่ง ปากสีชมพูอิ่ม ดวงตากลมโต ขนตายาวงอน คิ้วโค้งรับรูปหน้ามนได้เหมาะเจาะ หล่อนหันมายิ้มกับสามี

“คุณว่าหนูมุกตาภาน่ารักมั้ยคะ”

“มากเชียวแหละคุณ” วนราชกระซิบตอบภรรยา พอดีวิภาเดินมาถึง

“สวัสดีค่ะคุณราช คุณลัลนา ฉันพายัยมุกมาฝากตัวแล้วค่ะ ยังไงใช้งานให้เต็มที่นะคะ ฝากคุณลัลนาพายัยมุกไปกราบศพคุณปู่คุณย่าของแกด้วยนะคะ”

“ไม่ต้องห่วงค่ะคุณวิภา ฉันจะทำหน้าที่เจ้านายหนูมุกให้ดีที่สุดค่ะ ไหนมาให้ป้าดูใกล้ๆ หน่อยสิลูก”

“อย่าเผลอรักคนรับใช้เป็นพิเศษนะคุณ เดี๋ยวจะยุ่ง”

วนราชรีบดักคอภรรยากลัวจะชื่นชมมุกตาภาจนติดและเผลอพูดดีเกินเจ้านายกับสาวใช้ ลัลนายิ้มแล้วดึงมุกตาภาเข้ามากอด อยากบอกสามีว่าหล่อนจองตัวหญิงสาวไว้เป็นลูกสะใภ้ไม่รู้เขาจะค้านอีกหรือเปล่าและลูกชายที่จะบินกลับจากต่างประเทศถึงเมืองไทยในวันพรุ่งนี้จะว่าอย่างไรแต่หล่อนต้องปิดความต้องการของตัวเองไว้ก่อน หากมุกตาภามีคนรักอยู่แล้วหล่อนจะได้ไม่ผิดหวังมากนัก

มุกตาภาก้าวตามลัลนาเข้าไปในบ้านคุ้มเคียงดาว บรรยาอบอุ่นอย่างประหลาดทั้งที่หล่อนเพิ่งเคยมาบ้านนี้เป็นครั้งแรกหลังจากแม่พาหล่อนกลับไปอยู่กับตายายและหล่อนจำอะไรไม่ค่อยได้ยิ่งเห็นบ้านทรงไทยตั้งเด่นอยู่ท่ามกลางกลุ่มแมกไม้น้อยใหญ่แล้วยิ่งจำภาพสมัยเด็กๆ ไม่ได้

หล่อนทรุดนั่งข้างลัลนา ธูปในมือส่งกลิ่นหอมอวล ควันธูปหมุนม้วนลอยเคลื่อนไปที่โลงศพของโรจน์และโมรี มุกตาภาอ้าปากค้าง จ้องนิ่งที่กลุ่มควันธูป

“คุณปู่ขา คุณย่าขา มุกมากราบค่ะ อย่าทำให้มุกกลัวเลยนะคะ มุกไม่อยากเห็นค่ะขอเห็นแค่รูปคุณปู่ก็พอค่ะ”

หล่อนปักธูปลงในกระถาง เงยหน้ามองรูปปู่กับย่า หล่อนเห็นรอยยิ้มของคนทั้งสอง หล่อนหลับตาถอยหลังกรูด ลัลนาจับแขนหล่อนไว้

“เป็นอะไรลูก”

“คุณปู่กับคุณย่ายิ้มให้มุกค่ะคุณป้า”

“รูปท่านยิ้มกับทุกคนนั่นแหละ มองดีๆ สิลูก ไม่มีอะไรน่ากลัว ท่านเป็นคนใจดี หนูจำท่านไม่ได้เลยเหรอลูก”

“ไม่ค่อยได้ค่ะ มุกไปตั้งแต่สามขวบมังคะ”

หญิงสาวเงยหน้ามองรูปอีกครั้ง รูปโรจน์ยิ้มเช่นเดียวกับโมรีแต่เมื่อครู่รูปไม่ได้ยิ้มแบบนี้เหมือนมีหน้าของท่านลอยอยู่ในรูป หล่อนเห็นอย่างนั้นจริงๆ

“ไปนั่งกับคุณลุง เดี๋ยวคุณพ่อหนูก็ออกมาแต่เขาคงจำหนูไม่ได้ตอนนี้เขาถูกเสน่ห์ของบุลลาหลงงมงายลืมลูกลืมเมียหมดแล้ว”

“มุกจะช่วยพ่อค่ะคุณป้า”

ดวงตาของมุกตาภาวาววับ หล่อนรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นกับแม่ทั้งหมด วิภาเล่าให้หล่อนฟังเมื่อไม่กี่วันนี่เองถึงหล่อนจะจำเรื่องราวสมัยเด็กไม่ได้แต่วันนี้หล่อนจะจำหน้าของผู้หญิงคนนั้นและต้องแก้แค้นแทนแม่ของหล่อนรวมทั้งช่วยพ่อให้พ้นจากมนตร์ดำนั่นด้วย

“มุกช่วยไม่ได้หรอกลูก แม่ชีนงนุชยังคิดไม่ออก ป้ากับคุณลุงก็มืดแปดด้าน”

“ทำไมไม่หาหมอผีเก่งๆ ที่สู้กับไอ้คนทำเสน่ห์ได้ล่ะคะคุณป้า”

ลัลนาจ้องหน้าหญิงสาวคราวลูกอย่างไม่อยากเชื่อว่าจะพูดออกมาอย่างนี้ มุกตาภาเป็นคนรุ่นใหม่หล่อนเชื่อเรื่องพวกนี้ด้วยหรือ

วนราชจ้องมองมุกตาภาเช่นกัน เขาได้ยินหล่อนพูดขณะทรุดนั่งลงข้างเขา ลัลนามองเขาอย่างจะขอความเห็น เขากะพริบตาแล้วส่ายหน้าช้าๆ

บุลลากอดแขนมโนรมเดินรับแขกอย่างไม่เคอะเขิน หล่อนแต่งหน้าราวกับว่าจะออกงานรื่นเริง ชุดสีดำที่สวมปักเลื่อมวับวาวไม่เหมาะกับมาร่วมพิธีงานศพแต่มโนรมไม่ว่าหล่อนสักคำ ลัลนาหันมากระซิบกับมุกตาภา

“คุณพ่อหนูกับบุลลาเดินมาแล้ว หนูอย่าแสดงตัวนะลูก หนูมาในฐานะคนติดตามตัวป้า เข้าใจนะลูก”

“ค่ะคุณป้า”

สายตาของหญิงสาวจับนิ่งที่ใบหน้าหมองคล้ำของมโนรม ผู้ชายร่างสันทัดผิวขาว หน้าตาดีคนนี้เป็นพ่อของหล่อนอย่างนั้นหรือ เค้าหน้าเกลี้ยงสะอาดตา รอยยิ้มแจ่มใสเช่นในรูปที่แม่ให้หล่อนไว้ผิดกันราวกับเป็นคนละคน เสน่ห์ยาแฝดมีฤทธิ์ร้ายทำให้คนซูบผอมไปได้ถึงเพียงนี้ทีเดียวหรือ

“คุณราช คุณลัลนา มาด้วยเหรอครับ ขอบคุณนะครับ”

มโนรมทักทายสองสามีภรรยา สายตาของเขาเหลือบไปที่ใบหน้าหญิงสาวนั่งข้างลัลนา วูบหนึ่งรู้สึกยินดีที่เห็นหน้าเกลี้ยงเกลา ดวงตากลมโตสุกสกาวแต่วูบเดียวความยินดีก็หายไป

“มาส่งพ่อเลี้ยงกับแม่เลี้ยงวันสุดท้ายค่ะ” ลัลนาตอบแล้วยิ้มกับมโนรมสังเกตสีหน้าของเขาด้วย

“เผาเสียทีจะได้หมดเรื่องหมดราวไป เหนื่อยกันมาหลายวันแล้วนี่ใครคะคุณลัลนา ลูกสาวเหรอคะ”

บุลลาเอ่ยอย่างไม่น่าฟังเท่าไรนักแล้วหันมามองมุกตาภา แวบหนึ่งหล่อนคิดถึงใครบางคน ดวงตาสุกใสเช่นนี้เหมือนกับ... หล่อนกะพริบตาถี่ๆ ปล่อยมือจากแขนมโนรมทันที