บทที่ 3 วางยา

บุลลารอคอยเวลามัจจุราชมาฉุดกระชากวิญญาณของพ่อเลี้ยงโรจน์กับแม่เลี้ยงโมรีด้วยใจเย็น อีกไม่ถึงชั่วโมงทั้งสองจะเหลือเพียงชื่อและร่างไร้วิญญาณเท่านั้น หล่อนเหยียดยิ้มแล้วยกแก้วกาแฟรสชาติหวานหอมขึ้นดื่ม

ครู่เดียวพ่อเลี้ยงโรจน์ก็เดินนำภรรยาขึ้นบ้านตรงไปที่ระเบียงหน้าบ้านโต๊ะนั่งเล่นรับลมยามเย็นปรับเปลี่ยนเป็นโต๊ะอาหารเช้าเกือบทุกเช้า

น้อยรินน้ำสีดำลงในถ้วยเซรามิกสีขาวสะอาดตาให้นายแล้วถอยกลับเข้าในบ้าน โรจน์ยกถ้วยกาแฟขึ้นจิบและดื่มสองสามกลืนจึงวาง โมรีทำตามสามีแล้วหยิบส้อมจิ้มขนมสาคูเข้าปาก หล่อนชวนสามีคุยเรื่องสวนไปพลางยกถ้วยกาแฟขึ้นดื่มอีกครั้ง โรจน์ดื่มหมดถ้วยรินกาแฟในเหยือกเติมของตัวเองและให้ภรรยา ทั้งคู่ดื่มกาแฟถ้วยที่สองเกือบหมด

“ผมจะเข้าไปดูลิ้นจี่หน่อย สายๆ ค่อยมากินข้าวคุณจะไปด้วยมั้ย”

“ไปค่ะ ไม่รู้คนงานเก็บไปถึงไหนแล้ว”

โมรีลุกจากเก้าอี้เดินตามสามีผ่านห้องโถงออกไปถึงชานเรือนเดินถึงบันไดอาการเจ็บปวดภายในท้องก็เกิดขึ้นมันรุนแรงจนหล่อนทรุดลงคุกเข่ามือคว้าแขนสามีไว้ เขาหันมามอง

“โอ้ยคุณ..ฉันปวดท้อง”

“ปวดแบบไหน..โอะ..”

เขาถามสีหน้าตกใจแต่ยังไม่ทันจะประคองภรรยาลุกขึ้นยืนเขาก็ปวดท้องรุนแรงเช่นกัน เขาทรุดตัวลงจับมือโมรีไว้แน่น

“โอ้ย เราเป็นอะไรคุณ”

เขาพูดออกมาไม่เต็มเสียงเพราะความปวดแล่นซ่านไปทั่วทุกรูขุมขน บุลลาเดินเร็วๆ มาถึงสองสามีภรรยา รอยยิ้มของหล่อนคลี่ที่ริมฝีปากและดวงตาไหวระริกอย่างยินดี

“พวกแกอยากรู้ใช่มั้ยว่าเป็นอะไร พวกแกกำลังจะตายไงไล่ไอ้แก่อีแก่ ฉันจะส่งแกไปลงนรก ทุกอย่างที่นี่จะเป็นของฉัน”

หล่อนย่อตัวลงพูดใกล้ใบหน้าบิดเบี้ยวของโมรีและโรจน์ โมรีจ้องหน้ายิ้มของบุลลาด้วยสายตาโกรธเกรี้ยว

“แกทำอะไรฉัน”

“ทำอะไรเหรอ ก็ไม่ได้ทำอะไรมากแค่ใส่ยาพิษลงไปในกาแฟดำของแกเท่านั้นเอง ตอนนี้ยาออกฤทธิ์แล้ว โชคดีนะฉันจะช่วยสงเคราะห์จะได้ไม่เจ็บปวดทรมานมากนัก ไปลงนรกซะอีแก่ปากมาก”

จบคำของบุลลาร่างสองร่างก็กลิ้งลงจากบันไดขั้นบนสุด หล่อนผลักโรจน์ที่อยู่ใกล้บันไดมากที่สุดและดันหลังโมรีตามลงไป พริบตาเดียวร่างพ่อเลี้ยงโรจน์กับแม่เลี้ยงโมรีก็นอนนิ่งที่พื้นบันได ศีรษะของทั้งคู่กระแทกกับขั้นบันไดก่อนจะถึงพื้น มือโรจน์จับแน่นที่มือโมรี ดวงตาของทั้งคู่เบิกค้างขณะหมดลมหายใจ

“พ่อเลี้ยงขา แม่เลี้ยงขา ถ้าบุลลาวิ่งมาเร็วกว่านี้อีกนิดเดียวก็ช่วยพ่อเลี้ยงกับแม่เลี้ยงทัน ถ้าพ่อเลี้ยงไม่ฉุดมือแม่เลี้ยงไว้ก็คงไม่ตกไปด้วยกัน บุลลาขอโทษที่ช่วยพ่อเลี้ยงกับแม่เลี้ยงไม่ได้ค่ะ บุลลาขอโทษ”

หล่อนแสดงสีหน้าเศร้าสลดได้แนบเนียนไม่มีใครสงสัยหล่อนแม้แต่น้อยว่าประมุขของบ้านต้องจบชีวิตลงพร้อมกันเพราะฝีมือของหล่อน โรจน์กับโมรีไม่ทันได้เล่าความฝันของตนให้กับวิภพและกัลยาพ่อแม่ของวิภาฟังว่าเฟื่องฟ้ามาบอกความจริงเรื่องการตายของหล่อน

โมรีไล่บุลลาออกจากคุ้มเคียงดาวไม่สำเร็จ มโนรมโศกเศร้ากับการจากไปของพ่อแม่ในเวลาเดียวกัน เขาเชื่ออย่างที่บุลลาเล่าให้ฟัง โมรีก้าวพลาดพลัดตกบันได โรจน์คว้ามือไว้จะช่วยแต่ลื่นไถลตกไปตามโมรี บุลลาวิ่งออกมาเห็นทั้งสองสามีภรรยากลิ้งลงไปถึงพื้นด้านล่างแล้ว

ข่าวการเสียชีวิตแบบกะทันหันของพ่อเลี้ยงแม่เลี้ยงแห่งคุ้มเคียงดาวสร้างความตกใจกับผู้ที่รู้จักนับถือบุคคลทั้งสองมากทีเดียวโดยเฉพาะวิภา หล่อนไม่อยากกลับมาคุ้มเคียงดาวแต่หล่อนต้องมาเพื่อเคารพศพพ่อแม่สามี

เพียงแค่เท้าก้าวผ่านห้องโถงซึ่งเปลี่ยนจากห้องรับแขกเป็นสถานที่ตั้งศพของนายใหญ่คุ้มเคียงดาว วิภารู้สึกถึงความเย็นยะเยือกที่แตะผิวเนื้อเนียนของหล่อน ความเย็นรุมล้อมรอบกายให้หนาวจับจิต หล่อนหันมามองวิภพกับกัลยาที่ก้าวตามเข้ามา พ่อแม่ของหล่อนจ้องมองหล่อนอยู่ก่อนแล้ว

“พ่อคะ แม่” น้ำตาไหลออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ หล่อนอยากร้องไห้ดังๆ กับความรู้สึกภายในทั้งเสียใจและหวาดกลัวบางอย่างที่ทำให้หล่อนหนาวเหน็บจนแทบทนไม่ได้

“ร้องเถอะลูก จะได้สบายใจ” วิภพกระซิบบอกพร้อมกับจับมือลูกสาวบีบเบาๆ

วิภาสะอื้นดังๆ ครู่เดียวความเย็นรอบๆ ก็จางหายไป โรจน์นั่งอยู่ข้างวิภา โมรีกอดลูกสะใภ้

ร่ำไห้ปานจะขาดใจ วิภพ กัลยาและวิภาไม่รู้เลยว่าพ่อเลี้ยงแม่เลี้ยงอยู่กับพวกเขา

บุลลาเชิดหน้าใส่วิภา ต่อจากนี้ไปหล่อนจะเป็นนายหญิงใหญ่ของบ้านคุ้มเคียงดาวเพียงคนเดียวถึงวิภาจะกอดทะเบียนสมรสไว้หล่อนก็ไม่แคร์เพราะวิภาจะไม่มีวันได้กลับเข้ามาครอบครองบ้านหลังนี้อีก

“วิภา เมื่อไหร่จะหย่ากับพี่รมของฉันเสียที เธอจะนอนกอดแผ่นกระดาษไปอีกนานแค่ไหนไม่ทราบ”

วิภาจ้องหน้าคนพูด ความคิดจะนัดมโนรมไปอำเภอเพื่อจดทะเบียนหย่าให้เรียบร้อยหยุดลงทันที คำพูดของโมรีก้องอยู่ในโสตประสาท