บทที่ 2 ภารกิจสำคัญ

“ฉันไม่มีลูกสะใภ้ชื่อบุลลา ลูกสะใภ้ของฉันชื่อวิภาแล้วก็มีเพียงคนเดียวเท่านั้น เธอมันแค่นางบำเรอที่ไอ้ลูกชายโง่เง่ามันหลงเสน่ห์ยาแฝดเธอเท่านั้น วันไหนเสน่ห์ของเธอคลายมันจะรู้ว่ามันทำผิดกับลูกกับเมียมันอย่างไม่น่าให้อภัยแล้วฉันก็จะไม่ให้อภัยมัน เธอเก็บข้าวของพามันออกไปอยู่กับเธอข้างนอกโน่น คุ้มเคียงดาวไม่ต้อนรับผู้หญิงใจร้ายอย่างเธอ ไปได้แล้ว”

“นี่คุณแม่ไล่ฉันงั้นเหรอคะ”

บุลลาโกรธจนแทบกระโจนเข้าบีบคอสาวใหญ่หน้าตาดีให้ตายคามือ หล่อนจะไม่มีวันก้าวพ้นคุ้มเคียงดาวจนกว่าจะได้ครอบครองและเป็นนายหญิงของบ้านอย่างที่หวังไว้

“ใช่ ฉันไล่เธอแล้วก็อย่าเรียกฉันว่าแม่อีกเพราะฉันไม่ใช่แม่เธอ ไอ้รมพานางบำเรอของแกออกไปให้พ้นบ้านฉัน”

“ฉันไม่ไป ฉันจะอยู่ที่นี่ อยู่รอวันที่พวกแกตายแล้วฉันจะครอบครองคุ้มเคียงดาวของแกรวมทั้งสวนลิ้นจี่ร้อยไร่ สวนลำไยสวนน้อยหน่า สวนฝรั่งของพวกแกด้วย พี่รมไปห้องเราค่ะ”

หล่อนกระชากแขนมโนรมแล้วดึงกึ่งลากให้ตามออกจากห้องโถงโดยไร้ความยำเกรงต่อผู้อาวุโสทั้งสอง โรจน์ถึงกับถอนใจเฮือกใหญ่

“คุณ ทำไมมันร้ายอย่างนี้ ผมไม่อยากเชื่อว่าเราให้ที่คุ้มหัวคนแบบนี้ไว้ในบ้าน มันเหมือนงูเห่าชัดๆ”

“เราใจดีมากเกินไปมังคะ” โมรีถอนใจตามสามี ไม่ว่าจะอย่างไรหล่อนต้องให้บุลลาออกจากคุ้มเคียงดาว

บุลลาจิกปลายเล็บกับอุ้งมือตัวเองจนเลือดซึมออกกลางมือ หากหล่อนทุบทึ้งมโนรมเขาก็จะเจ็บตัวเปล่าๆ เพราะอย่างไรเขาก็ช่วยหล่อนไม่ได้

“พวกมึงไล่กูไม่ได้หรอกไอ้แก่อีแก่ ยังไงกูก็จะเอาทุกอย่างของพวกมึงมาเป็นของกูให้ได้”

ความโกรธที่คุกรุ่นอยู่ในใจเปลี่ยนเป็นความอาฆาตแค้น หล่อนแอบออกจากคุ้มเคียงดาวไปพบหมอผีมยอง หมอผีที่หล่อนให้ทำเสน่ห์ใส่มโนรม หล่อนต้องการยากำจัดพ่อเลี้ยงโรจน์กับแม่เลี้ยงโมรีไปให้พ้นทางชีวิตของหล่อน

“หมอ ฉันต้องการยาที่เคยให้คราวก่อน พอมีมั้ย”

“เอาไปทำอะไร”

“ไอ้แก่กับอีแก่ในบ้านมันไล่ฉันยังกับหมูกับหมา ฉันไม่อยากให้มันอยู่ในบ้านอีก”

“เอาแค่เป็นบ้าก็พอมั้งบุลลา อย่าให้ถึงตายเลย”

หมอผีจ้องหน้าหญิงสาวซึ่งบัดนี้ดวงตาของหล่อนฝังแน่นด้วยความแค้น หล่อนส่ายหน้าเบ้ปากแล้วตอบเสียงเครียด

“ไม่..ฉันไม่ต้องการเห็นหน้าพวกมัน เอายามาให้ฉัน”

หล่อนโยนเงินปึกหนึ่งลงข้างเบาะที่หมอผีนั่ง คำพูดของหมอผีมยองเปลี่ยนใจของหล่อนไม่ได้ หมอผีหยิบปึกธนบัตรใบละพันใส่ในลิ้นชักไม้ใกล้กับที่ตัวเองนั่งแล้วปิดลิ้นชักหันไปยิบซองสีน้ำตาลส่งให้บุลลา

หญิงสาวแสร้งทำน้อยใจ เศร้าซึมหลังจากถูกโรจน์กับโมรีไล่ออกจากบ้าน หล่อนฟูมฟายน้ำตากับอกของมโนรม อ้อนออดเย้ายวนด้วยเรือนร่างอวบอิ่ม มโนรมดื่มด่ำกับรสพิศวาสที่หล่อนปรนเปรอจนแทบสำลักความสุขฟุบคาอกอวบของหล่อน

เขาถอนร่างเปลือยออกจากร่างหล่อน เมื่ออิ่มเอมในรสรักที่หล่อนจงใจป้อนให้เพื่อหวังให้เขาหลับสนิทไม่รับรู้ในสิ่งที่หล่อนจะทำอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า มโนรมหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย บุลลาสวมเสื้อผ้าแล้วเดินออกจากห้อง

“นังน้อย นังน้อย ไปมุดหัวอยู่ที่ไหนวะ” หล่อนส่งเสียงดังเมื่อก้าวพ้นห้องนอน

“คุณบุลลาจะเอาอะไรหรือคะ” น้อยเดินเข้ามาใบหน้าไม่มีรอยยิ้มสักนิด

“พ่อผัวแม่ผัวฉันอยู่ไหน”

“อยู่ในสวนค่ะ”

บุลลามองไปทางสวนหลังบ้าน หล่อนต้องฉวยโอกาสนี้ทำการโดยเร็ว รอยยิ้มผุดบนใบหน้าสวยของหล่อน

“ไปเอาเสื้อผ้าฉันมาซักแล้วก็ชงกาแฟไปไว้ที่ระเบียง ขนมปังด้วย”

หล่อนสั่งสาวใช้แล้วเดินไปทางระเบียงรอให้น้อยยกตะกร้าผ้าออกมาจากห้องของหล่อน ครู่หนึ่งจึงเดินเข้าห้องครัว น้อยกำลังชงกาแฟตามคำสั่งของหล่อน

“ยกกาแฟไปก่อน ขนมปังฉันจัดการเอง”

น้อยยกกาแฟออกไป บุลลาหันไปมองเหยือกกาแฟของโรจน์ หล่อนก้าวเร็วๆ ไปหยุดยืนข้างโต๊ะหยิบซองสีน้ำตาลออกจากอกเสื้อชั้นใน

“ถึงเวลาของพวกแกแล้วไอ้แก่”

ผงสีดำลงไปอยู่ในเหยือกพร้อมรอยยิ้มพอใจของหญิงสาว หล่อนเขย่าเหยือกแล้ววางลงที่เดิม น้อยเดินเข้ามา

“คุณบุลลาจะเอากาแฟในนั้นเหรอคะ”

“เปล่า ฉันแค่ดมกลิ่นดูว่าหอมรึเปล่า นี่แกชงให้พ่อเลี้ยงแม่เลี้ยงเป็นเหยือกเชียวเหรอ”

“ค่ะ ท่านชอบกาแฟดำ”

“ฉันยังไม่ได้ปิ้งขนมปัง แกจัดการให้ด้วยแล้วยกไปให้ฉันที่ระเบียง”

หล่อนเดินเชิดหน้าออกไป ภารกิจสำคัญของหล่อนเรียบร้อยแล้ว รอเพียงเวลาของการออกฤทธิ์ยาเท่านั้น หล่อนจะทำให้สองสามีภรรยาตายอย่างทรมานน้อยที่สุดและจะไม่มีใครจับได้ว่าหล่อนเป็นคนวางยาพ่อเลี้ยงแม่เลี้ยงแห่งคุ้มเคียงดาว